Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 5 - ความสัมพันธ์ลึกซึ้ง 2
“อ๊ะ…พี่โซ่ขา” คนตัวเล็กกัดริมฝีปากยั่วยวนร้องครางเสียงดังลั่นอย่างลืมอาย ตอนนี้กำลังถูกเขาโจมตีอยู่ทางด้านหลังในท่าคลานเข่า
“ลินไม่ไหว ท่านี้มันจุก…”
ทุกครั้งที่โดนกระแทกโดนจุดกระสันมันทำให้รู้สึกเสียวจนแทบขาดใจ
“อยากโดนพี่เ…ดไม่ใช่หรือไง”
“…..” คำพูดหยาบโลนของชายหนุ่มทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
น้ำรักสีขาวขุ่นที่ถูกปล่อยเข้าไปในร่องสวาทก่อนหน้านั้น ค่อยๆไหลย้อนทะลักออกมาตามเรียวขาเมื่อถูกท่อนเอ็นลำใหญ่กระแทกกระทั้นซ้ำไปซ้ำมา
“อ๊า…”
เส้นผมของเธอถูกกระชากจากทางด้านหลัง ส่วนบั้นท้ายอวบอั๋นถูกเขาใช้มือฟาดอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยนิ้วมือ
“ชอบแบบนี้ไหม อยากให้พี่อ่อนโยนหรือเปล่า”
“ลินชอบแบบนี้ ชอบให้พี่เ…ดแรงๆ”
มือหนาบีบเข้าที่ใบหน้าของคนตัวเล็กอย่างแรงเพื่อให้ยอมเปิดปาก ก่อนที่เขาจะหยดน้ำลายใส่เพื่อให้เธอได้กลืนกินมัน
“เธอนี่แม่งร่านสุดๆ เลยนะ”
“ถ่ายคลิปให้เค้าหน่อย”
“หมายถึงถ่ายตอนนี้?”
“ตอนที่พี่ขยับอยู่บนตัวลิน พี่หล่อมากรู้ตัวไหม”
“…..”
“เก็บไว้ดูแค่สองคนไม่เป็นอะไรหรอก”
“อืม”
สมาร์ตโฟนเครื่องหรูของหญิงสาวถูกยัดใส่มือของชายหนุ่ม มือขวากดถ่ายคลิปตามคำสั่ง ส่วนมือซ้ายกระชากผมเธอแล้วสะบัดเอวสอบเร่งจังหวะ
“อื้อ…เสียวมาก พี่โซ่ขา~” ช่องทางรักบีบแน่นตอดรัดทำให้เขารู้ได้ว่าเธอกำลังจะแตะถึงขอบสวรรค์ในไม่ช้า
“จะเสร็จแล้วเหรอ”
“ท่านี้ทำลินเสร็จหลายรอบแล้วค่ะ ขาสั่นหมดแล้ว”
“งั้นพร้อมกันไหม พี่จะเสร็จแล้วเหมือนกัน”
ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้นเปล่งเสียงร้องครางอย่างสุดกลั้น ก่อนจะถอดแก่นกายออกจากช่องทางรักคับแน่น พร้อมชักรูดปลดปล่อยน้ำรักใส่เนินอกขาวเนียนพวงพุ่งขึ้นมาจนถึงใบหน้า
“อ๊า…” ปาลินใช้นิ้วเรียวปาดน้ำรักออกจากใบหน้า แล้วค่อยๆ กลืนกินดูดเลียทุกหยาดหยดอย่างนึกเสียดาย
“พี่โซ่ของเค้าร้อนแรงมากเลยนะ” คนตัวเล็กออดอ้อนซบใบหน้าลงบนอกแกร่ง เพียงแค่คิดถึงเหตุการณ์เร่าร้อนที่เพิ่งผ่านมา ก็ทำให้หัวใจเต้นแรงด้วยความเขินอาย
“ทำลินขาสั่นไปหมดแล้วเนี่ย”
“ยังเจ็บตรงนั้นอยู่ไหม เลือดเธอออกเยอะ พี่กลัวว่ามันจะอักเสบ”
“ยังเจ็บอยู่ค่ะ”
“ถ้าโดนพี่เอาอีกจะทนไหวหรือเปล่า?”
“หมายถึงตอนนี้เหรอคะ?”
“อืม”
“คงไม่ไหวแล้วแน่เลย เหมือนจะโดนพี่เอาจนฉีกแล้วด้วย” ถึงแม้ว่าใจจะสู้ แต่ร่างกายของเธอกลับช้ำหนักจนทนไม่ไหว ครั้งแรกของเธอ เขาไม่ได้อ่อนโยนเอาซะเลย
“พี่ช่วยกอดลินแบบนี้ทั้งคืนเลยได้ไหมคะ”
“อืม” โซ่ขานรับพร้อมดึงคนตัวเล็กที่เปลือยกายเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน
“พรุ่งนี้คงไปเรียนไม่ไหว”
“หยุดเรียนสักวันคงไม่เป็นไร”
“พี่ช่วยอยู่กับลินแบบนี้ตลอดไปเลยได้ไหม”
“พี่ไม่หายไปไหนหรอก”
“พรุ่งนี้ซื้อยาคุมมาให้ลินด้วยนะ”
“เดี๋ยวพี่ซื้อให้ จะเอาอะไรเพิ่มไหม?”
“ขอถุงยางด้วย ครั้งหน้าถ้ามีอะไรกันอีกพี่ต้องป้องกันนะ”
“อืม”
“ลินเหนื่อยจัง”
“ถ้าเหนื่อยก็นอนพัก เดี๋ยวพี่เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เอง”
“…..” ดวงตาคู่สวยปรือตาจ้องมองในขณะที่โซ่กำลังหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดตัวให้ แต่ด้วยความเหนื่อยล้าเลยทำให้ฝืนต่อไปไม่ไหว เข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
-เช้าวันต่อมา-
“ปาลินกลับไปแล้วเหรอ ทำไมผมถึงไม่เห็น”
ชายหนุ่มวิ่งลงจากบ้านด้วยความเร่งรีบ หลังจากที่ตื่นเช้าขึ้นมาแล้วไม่เจอร่องรอยของปาลิน
“น้องไปตลาดเพิ่งกลับมา ตอนนี้กำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว”
พอได้ยินแบบนั้นถึงกลับยกมือกุมขมับอย่างคิดไม่ตก ทำไมจู่ๆ เธอถึงได้มีอารมณ์อยากจะทำอะไรพวกนี้
“แต่ปาลินเธอทำอะไรไม่เป็นเลยนะพ่อ ทำไมถึงปล่อยให้เข้าครัวไปแบบนั้น”
“พ่อห้ามแล้วแต่หนูลินยืนยันว่าจะทำให้ได้”
“…..”
โซ่เดินเข้าไปหาคนตัวเล็กอยู่ในครัว ก่อนจะหยุดนิ่งยืนมองในขณะที่เธอกำลังฮัมเพลงทำอาหารอย่างอารมณ์ดี
“ทำอะไร?”
ปาลินสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเพราะโซ่เข้ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“ทอดไข่เจียวกับผัดผักบุ้งค่ะ เห็นพ่อบอกว่าพี่ชอบกิน”
“ทำเป็นหรือไง”
“ทำไม่เป็น ลินดูในยูทูปเอา” เธอชี้ไปยังหน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังฉายภาพคนทำอาหาร
“แล้วนิ้วไปโดนอะไรมา”
“มีดบาดค่ะ”
“เจ็บไหม?” โซ่ดึงมือของเธอมาดูเมื่อเห็นร่องรอยพลาสเตอร์ปิดแผลพันอยู่รอบนิ้ว
“ไม่เจ็บ แผลเล็กนิดเดียวเอง”
“ทำไม่เป็นควรอยู่เฉยๆ ถ้าน้ำมันกระเด็นใส่ขึ้นมาแล้วจะยุ่งไปกันใหญ่ ผิวเธอยิ่งบอบบางมากอยู่ด้วย”
“ลินอยากลองทำกับข้าวให้พี่กินบ้าง จะได้เป็นแม่ศรีเรือนไง”
“พี่ทำกินเองได้ ไม่ต้องลำบากเธอหรอก เธออยากได้อะไรก็บอกสิ เดี๋ยวพี่ทำให้”
“แต่ลินอยากลองทำเอง ถ้าไม่ให้เค้าฝึกแล้วจะทำเป็นไหม พี่นั้นแหละถอยไปเลย เดี๋ยวเค้าทำให้กินเอง”
“…..” โซ่ลอบถอนหายใจให้กับความดื้อรั้น ถ้าปาลินได้ตั้งใจทำอะไรแล้ว เธอจะมุ่งมั่นจนกว่าจะทำมันสำเร็จ
“พี่ออกไปนั่งรอข้างนอกก่อนนะ เหลือทอดไข่อีกนิดหน่อยก็เสร็จแล้วค่ะ”
“…..” ร่างบางผลักคนตัวโตให้ถอยห่าง เมื่อเขาทำท่าทางจะเข้ามาวุ่นวายกับเธอมากเกินไป
“เป็นยังไงบ้างคะคุณลุง ฝีมือหนูมันยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหม” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยแววตาเป็นประกายหลังจากที่ทุกคนได้ทานอาหารฝีมือเธอ
“เอ่อ…ใช้ได้เลยหนูลิน”
“พ่ออย่าโกหก!”
“…..”
“ไข่เจียวเค็มขนาดนี้บอกว่าอร่อยได้ยังไง ไหนจะผัดผักบุ้งที่หวานขนาดนั้นอีก”
“มันไม่อร่อยเหรอคะ?”
“ถ้าอยากรู้ก็ชิมเองสิ”
“…..” คนตัวเล็กค่อยๆ ตักอาหารที่ตัวเองทำอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่มันกลับเป็นเหมือนที่โซ่บอกไว้ทุกอย่าง
“หึ่ย! เค็มปี๋เลยอ่ะ”
“พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องทำ”
“ไม่เป็นไร ครั้งหน้าค่อยลองใหม่ ลินไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก”
“…..”
ชายหนุ่มหยุดชะงักไปชั่วขณะเมื่อสัมผัสได้ถึงปลายเท้าที่ลูบไล้ตามขาของเขาไปมา
ติ๊ด! โซ่เหลือบสายตามองไปยังหน้าจอโทรศัพท์เมื่อมีคนส่งข้อความมาใหม่ แล้วตัวต้นเรื่องก็ไม่ใช่ใคร แต่เป็นหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
ปาลิน : เอากันป่ะ
เขาไม่ได้ตอบกลับอะไรนอกจากส่งสายตาดุดันไปให้คนตัวเล็กที่เอาแต่เล่นซนไม่หยุด
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
