บทที่ 4 - สถานะคลุมเครือ 1

มหาวิทยาลัย

“หิวอ่ะ กว่าอาจารย์จะปล่อยเลทมาตั้งหลายนาที” แอนนี่บ่นพึมพำ ก่อนจะหยิบกระจกขึ้นมาส่องตรวจความเรียบร้อยบนใบหน้า พอรู้สึกว่าปากซีดนิดหน่อยเลยหยิบลิปสติกขึ้นมาทาที่ริมฝีปากอย่างบรรจง

“วันนี้จะกินอะไรดี” ฟ้าใสเอ่ยถาม ทุกวันของพวกเธอสามคนมักจะขับรถออกไปกินที่ร้านภัตตาคารหรูใกล้มหา’ลัย

“กินราดหน้าหลังมอดีไหม?” ปาลินออกความเห็น ก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะหันมาจ้องหน้ากันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“อย่ามาอำค่ะชะนี! คนอย่างหล่อนเนี่ยนะจะยอมไปกินร้านแบบนั้น”

“พี่โซ่เคยพาฉันไปกิน มันอร่อยมากเลยนะ พวกแกลองดูสิ”

“ลองดูไหมแอนนี่ ถ้าลินกินได้ พวกเราก็คงกินได้เหมือนกัน” ฟ้าใสออกความเห็น

“…..” แอนนี่ขมวดคิ้วเข้าหากันหลังจากที่ใช้ความคิดอย่างหนัก เธอกำลังมีท่าทางลังเลไม่แน่ใจ

“ถ้าแกท้องเสียขึ้นมา เดี๋ยวฉันจ่ายค่าโรงพยาบาลให้เอง แถมห้องวีไอพีให้นอนด้วย” ปาลินยื่นข้อเสนอที่ฟังแล้วไม่เลวสักเท่าไหร่

“เออๆ ลองดูก็ได้”

“งั้นตามมา เดี๋ยวฉันพาไปเอง”

เมื่อตกลงกันได้ หญิงสาวทั้งสามจึงพากันเดินไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารข้างทางหลังมหาวิทยาลัย

พอได้เวลาพักเที่ยง นักศึกษาเลยจะเยอะมากเป็นพิเศษ แต่ยังดีที่พอมีโต๊ะว่างอยู่ เลยไม่ต้องยืนรอคิวนาน

ดวงตาคู่สวยวาดสายตามองไปรอบบริเวณของร้าน ก่อนจะสะดุดเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคย โซ่กำลังมองมาทางเธอเช่นเดียวกัน…เป็นเหมือนที่คิด! โซ่และกลุ่มเพื่อนมากินข้าวร้านนี้

“พวกแกกินกันไปก่อนเลยนะ ฉันขอตัวไปหาผู้ชายแป๊บนึง”

ปาลินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อมองเห็นเป้าหมายที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านในสุด ซึ่งเขาเองก็เห็นเธอตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน

“เห็นผู้ชายแล้วลืมเพื่อนเหรอ?” แอนนี่เบะปากมองบน แต่ไม่ได้จริงจังมากนัก เพราะมัวแต่เอร็ดอร่อยกับอาหารในวันนี้

“กว่าจะมีโอกาสดีๆ แบบนี้ขอสักหน่อยเถอะน่า”

“จะไปก็รีบไป อย่าไปนานนักล่ะ”

“ไม่ต้องพูดมาก เดี๋ยวรีบมา”

“มากินร้านนี้ไม่เห็นบอกเค้าบ้างเลย รู้แบบนี้จะได้มาพร้อมกัน” คนตัวเล็กเดินเข้าไปทักพร้อมยิ้มให้ เธอไม่สนใจด้วยซ้ำว่ากำลังมีสายตาของนักศึกษาคนอื่นๆ ที่กำลังมองอย่างให้ความสนใจ เพราะในมหาวิทยาลัย ปาลินก็คือตัวท็อปอันดับต้นๆ

“…..” โซ่ก้มหน้าก้มตาทานข้าวในจานของตัวเองแบบเงียบๆ

“สวัสดีค่ะพี่บาส พี่ภูผา พี่ต้น” ร่างบางยกมือไหว้เพื่อนของโซ่ทีละคนอย่างไม่ถือตัว

“พี่ต้นขา น้องลินขอนั่งข้างพี่โซ่ได้ไหมคะ” ปาลินพูดเสียงอ้อนพร้อมชี้ไปยังตำแหน่งที่ต้องการ โดยมีเพื่อนของโซ่ที่นั่งอยู่

“ได้เลยครับ เดี๋ยวพี่เสียสละที่ตรงนี้ให้น้องลินเอง”

“เก้าอี้ตรงนี้ว่างพอดีเลย ขอลินนั่งด้วยคนนะคะ” หญิงสาวถือวิสาสะหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ ชายหนุ่ม พร้อมวางกระเป๋า Hermes Birkin สี Etain ลงข้างๆ กัน

บรรยากาศภายในโต๊ะเริ่มกลับมาเงียบสงัดหลังจากที่เธอเข้ามา พวกเพื่อนเขาต่างพากันนั่งเกร็งไม่มีใครพูดอะไร

“ทำไมไม่กลับไปนั่งโต๊ะตัวเอง”

“อยากนั่งกับพี่ไง วันนี้พวกพี่กินข้าวกับอะไรกันคะ” เธอพยายามชวนคุยเพราะอยากทำความสนิทสนมกับเพื่อนของโซ่ให้มากกว่านี้

“ทำตัวตามสบายเลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”

“…..”

“เลิกเรียนแล้วกลับบ้านพร้อมกันไหม เดี๋ยวลินขับรถไปรอรับหน้าคณะ”

“แต่วันนี้พี่เลิกค่ำนะ ส่วนคืนนี้ต้องไปทำงานที่คลับต่อด้วย”

“พี่ไปไหน ลินขอไปด้วยสิ หรือจะเค้าให้ไปนั่งเฝ้าที่ทำงานด้วยก็ได้” ใบหน้าแสนหวานซบลงบนบ่าแกร่งอย่างออดอ้อนแต่โซ่กลับทำท่าทางคล้ายกับรำคาญ

“แล้วจะมานั่งรอให้เสียเวลาทำไม”

“ก็ลินอยากอยู่กับพี่อ่ะ”

“แต่ลินคอยตามติดแบบนี้พี่อึดอัดนะ”

คนตัวเล็กค่อยๆ หุบยิ้มลง เมื่อได้ยินเขาตอบกลับมาแบบนั้น

“แล้วลินควรทำตัวแบบไหน พี่ถึงจะไม่อึดอัด”

“ถ้าอยากคุยเดี๋ยวโทรหา หรือถ้าอยากเจอกันเดี๋ยวพี่ไปหาเอง ลินไม่ต้องมาหาพี่”

“แล้วพี่จะมาหาลินตอนไหนคะ?”

“…..”

“ถ้างั้นลินไปก่อนนะ”

“ทำไมมึงพูดแบบนั้น! น้องหน้าเสียเดินกลับโต๊ะไปเลย” ภูผาพูดขึ้นอย่างนึกเห็นใจผู้หญิงตัวเล็กๆ

“กูมีงานมีการต้องทำ ขืนให้น้องมาอยู่ด้วยตลอดแบบนี้คงไม่ได้ทำอะไรกันพอดี ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วจะเอาอะไรกิน” โซ่ได้แต่มองตามคนตัวเล็กที่เดินออกไปอย่างรู้สึกผิด เขาเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าคงพูดแรงเกินไป แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ปาลินก็คงจะตามติดเขาเป็นเงา

“บ้านกูไม่ได้รวยเหมือนบ้านเค้านะ ที่วันๆ ไม่ต้องทำอะไรก็มีเงินใช้”

“แต่น้องมันดูชอบมึงมากเลยนะ พูดกันดีๆ ก็ได้”

“มึงไม่เป็นกูคงไม่เข้าใจหรอก”

“ถ้าวันนึงไม่มีน้องแล้วมึงจะรู้สึก”

“…..”

-เวลาต่อมา-

“เป็นอะไร ไปหาผู้ชายมาไม่ใช่เหรอ ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ฟ้าใสเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่กลับจากร้านข้าว ปาลินก็มีท่าทางซึมลง

“พี่โซ่บอกให้ฉันไม่ต้องไปหา เขาบอกว่าเขาอึดอัดเวลาอยู่กับฉัน”

“ก็ไม่แปลกหรอกที่จะอึดอัด ชีวิตแกกับเขาเหมือนอยู่กันคนละโลกขนาดนั้น” แอนนี่พูดเตือนสติเพื่อนสาว เพราะไม่คิดว่าปาลินจะจริงจังกับโซ่มากถึงขนาดนี้

“ถ้าฉันเป็นพี่โซ่ ฉันก็คิดหนักนะ แกลองคิดดูสิว่าเขาต้องพยายามแค่ไหนถึงจะมาอยู่จุดเดียวกับแกได้ มันแทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลยนะ”

“แล้วฉันผิดอะไร หรือมันผิดตั้งแต่ที่ฉันเกิดมารวย แต่แล้วยังไงอ่ะ รวยแล้วรักใครไม่เป็นเหรอ?” คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า แค่คิดว่าอาจจะไม่ได้เจอหน้าเขาทุกวันก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป

“การที่แกเป็นแบบนี้มันไม่ได้ผิดอะไรเลย อย่าคิดมากนะ”

“…..”

“น้องลิน” คนทั้งสามรีบหันขวับไปมองยังเสียงปริศนา

ก่อนที่ฟ้าใสและแอนนี่จะพากันยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่มาใหม่คือพี่หมอภัทร ชายหนุ่มสุดเพอร์เฟคประจำมหาวิทยาลัย

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่หมอ” ปาลินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่ได้ยินดียินร้าย หมอภัทรเคยตามจีบเธออยู่สักพัก แต่ด้วยเรียนหนักเลยต้องห่างกันไป

“เย็นนี้ว่างไหม พี่ว่าจะชวนน้องลินไปดินเนอร์ที่โรงแรมของพ่อพี่ที่เพิ่งเปิดใหม่”

“ว่างสิคะพี่หมอ วันนี้ยัยลินไม่ได้ไปไหนพอดีเลย” แอนนี่รีบพูดแทรกขึ้น เพราะอยากให้เพื่อนสาวเลิกเศร้าสักที

“งั้นดีเลย เดี๋ยวสองทุ่มพี่ไปรับที่บ้านนะ หรือจะให้ไปรับที่คอนโดดีครับ”

“ระ…รับที่บ้านก็ได้ค่ะ” เมื่อไม่มีทางเลือกจึงยอมตกปากรับคำ ในสายตามองเห็นหมอภัทรเป็นเหมือนพี่ชายอีกคน เธอไม่เคยแม้แต่จะคิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น

“คนนี้แหละที่เหมาะสมกับแก แต่งตัวทำหน้าตาให้มันสวยๆ คนอย่างปาลิน สิริรัฐภาค ไม่เหมาะกับความเศร้าหรอก”

-ร้านอาหาร-

“น้องลินมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ พี่เห็นมองแต่นาฬิกา”

คนตัวเล็กตื่นจากภวังค์ ก่อนจะรีบเก็บโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋าสะพาย อาจจะเป็นเพราะมัวแต่ใจลอยรอให้โซ่โทรและส่งข้อความมาหา เลยเผลอมองที่หน้าจออยู่บ่อยๆ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่หมอ ทานข้าวกันเถอะค่ะ”

“รสชาติอาหารถูกปากไหม เชฟที่โรงแรมบินตรงมาจากอิตาลีเชียวนะ ได้รางวัลการันตีฝีมือยอดเยี่ยมตั้งหลายประเทศ”

“อร่อยมากค่ะ ลินชอบสเต๊กที่นี่มากเลย คราวหน้าต้องชวนพ่อกับแม่มาลองบ้างแล้ว”

หญิงสาวเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง พร้อมหั่นเนื้อชิ้นพอดีคำใส่ปาก มันคือรสชาติที่คุ้นเคยเวลาไปทานอาหารที่โรงแรมระดับห้าดาว

“ก็เอาสิ ถ้าบอกว่ามาจากพี่ เดี๋ยวให้กินฟรีทั้งครอบครัวเลย”

“พูดแล้วนะ เดี๋ยวลินจะกินให้เจ๊งไปเลย”

“เอาไวน์เพิ่มด้วยไหม”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ

ครืด~ สมาร์ตโฟนเครื่องหรูส่งเสียงร้องดังหลังจากมีสายเรียกเข้า รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าสะสวยเมื่อเห็นรายชื่อของคนที่โทรมา

“ลินขออนุญาตรับสายสักครู่นะคะ”

“เชิญตามสบายเลยครับ”

“ค่ะพี่โซ่” คนตัวเล็กกดเสียงใส่ปลายสายอย่างดีใจที่เขายอมโทรมาหาเธอสักที

(พี่เลิกงานแล้วนะ ตอนนี้กำลังแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวอยู่ ลินจะเอาด้วยไหม เดี๋ยวพี่ซื้อเข้าไปให้ที่บ้าน)

“ตอนนี้ลินอยู่ข้างนอกค่ะ ถ้าพี่จะมาหาที่บ้านต้องรอก่อนนะ อีกสักพักก็กลับแล้วค่ะ”

หมอภัทรจ้องมองการกระทำของหญิงสาวแบบเงียบๆ ก่อนจะตักอาหารใส่จานให้เธอ

“อันนี้ก็อร่อยเป็นเนื้อนำเข้าจากออสเตรเลีย น้องลินลองทานดูนะครับ”

“อ่อค่ะ…ขอบคุณนะคะ” ปาลินก้มหัวให้แทนคำขอบคุณ

(อยู่กับใคร? ทำไมได้ยินเหมือนเสียงผู้ชาย)

“ตอนนี้ลินออกมากินข้าวที่ร้านอาหารกับพี่หมอค่ะ”

(อยู่แถวไหน เดี๋ยวพี่ไปรับ)

ติ๊ด! ยังคุยกันได้ไม่เท่าไหร่โทรศัพท์ของเธอก็ดับไป

“เอ้า! แบตหมดไปแล้ว”

“เมื่อกี้ลินคุยกับใครเหรอ?” หมอภัทรถามด้วยความสงสัย

“คุยกับแฟนน่ะค่ะ”

“ลินมีแฟนแล้วเหรอ?”

“ใช่ค่ะ ลินมีแฟนแล้ว”

“…..”

“ลินกำลังจะบอกให้เขามารับ แต่แบตดันหมดซะก่อน เซ็งเลยอ่ะ”