บทที่ 3 - ปรับตัวเข้าหา 3

“ทำไมพี่ไม่บอกมันไปว่าเราเป็นอะไรกัน?” คนตัวเล็กเดินกอดอกกระฟัดกระเฟียดเข้ามาในออฟฟิศอย่างไม่สบอารมณ์ โดยมีชายหนุ่มเดินตามหลังมาติดๆ

“ยัยนั่นจะได้เลิกวุ่นวายกับพี่สักที! ลินไม่ชอบเลย”

“เมื่อกี้เห็นบอกจะเป็นลม ตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง”

“พี่โซ่ อย่าเปลี่ยนเรื่อง!”

“…..” เพียงแค่เห็นสายตาเรียบนิ่งของเขา ทำให้เธอถึงกลับหยุดโวยวายลงในทันที เวลาที่เขานิ่งหรือเงียบใส่ มันดูน่ากลัวสำหรับเธอเสมอ

“หึ่ย! น่าหงุดหงิดชะมัด” ปาลินยกมือทึ้งหัวตัวเองอย่างแรงที่ทำอะไรไม่ได้

“กินไอติมไหมจะได้อารมณ์ดี”

“ไอติม?” รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้ม เพียงแค่เขาสบตาความคิดของเธอก็เตลิดไปไกล

“พี่หมายถึงไอติมในตู้เย็น เธอมัวแต่คิดเรื่องอะไรอยู่” โซ่ใช้นิ้วดีดเข้าที่หน้าผากของคนตัวเล็กอย่างรู้ทัน ในสมองของปาลินคงกำลังคิดเรื่องลามกอยู่เป็นแน่…

“คืนนี้จะนอนด้วยกันใช่ไหม?”

“หมายความว่าพี่อนุญาตให้ลินนอนที่นี่ได้ใช่ไหม?” พอได้ยินคำถามนี้ก็เริ่มใจเย็นลงบ้างแล้ว เธอเลือกที่จะไม่เซ้าซี้หรือถามอะไรให้มากความ

ตอนนี้ได้แค่รอเวลาให้เขาพร้อม และเป็นฝ่ายบอกกับทุกคนเรื่องสถานะที่เป็นอยู่

“นอนด้วยกันที่นี่ก็ได้ แต่ลินต้องโทรบอกที่บ้านก่อน เขาจะได้ไม่เป็นห่วง”

“เดี๋ยวค่อยโทรบอกก็ได้ค่ะ ตอนนี้พ่อคงกำลังทำงานอยู่”

“…..”

“แล้วห้องพี่อยู่ตรงไหน” ดวงตาคู่กลมวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย

บ้านของโซ่เปิดเป็นอู่ซ่อมรถที่ขนาดไม่ได้ใหญ่มาก ส่วนชั้นสองและชั้นสามเปิดให้เป็นที่พักอาศัยของเขากับพ่อ

“ห้องพี่อยู่ชั้นสาม ส่วนห้องพ่อจะอยู่ชั้นสอง”

“แล้วห้องพี่มันเก็บเสียงไหม ลินจะได้ทำตัวถูก”

“ไม่ค่อยเท่าไหร่ เธออย่าร้องดังสิ”

แต่คำตอบของเขาทำให้เธอรู้สึกเขินยิ่งกว่าจนต้องรีบมุดหน้าซุกเข้ากับแผงอกแกร่ง

“อยากอาบน้ำก่อนหรือเปล่า เดี๋ยวพี่เอาชุดมาให้เปลี่ยน”

“พี่มีชุดผู้หญิงด้วยเหรอ ชุดใคร?”

“ชุดพี่นี่แหละ มีแค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น พอใส่แก้ขัดก่อนได้”

“ถ้างั้นใส่ชุดพี่ก็ได้”

-หนึ่งชั่วโมงต่อมา-

คนตัวเล็กเดินลงมาจากชั้นบนในสภาพที่สวมใส่เพียงเสื้อยืดตัวโคร่งที่ชายหนุ่มให้ยืม โดยไม่ได้สวมกางเกงขาสั้น

“ทำอะไรอยู่คะ?” เธอเดินนวยนาดเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนตักแกร่ง พร้อมโอบลำคอเขาไว้หลวมๆ

กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ทำให้โซ่อดใจไม่ไหวเผลอสอดมือล้วงเข้าไปบีบเคล้นที่บั้นท้ายอวบอั๋น

“กำลังทำบัญชีให้พ่ออยู่”

“มีแต่ตัวเลขเต็มไปหมดเลยอ่ะ ดูน่าปวดหัว”

คนตัวเล็กยกมือขึ้นนวดขมับเมื่อเห็นตัวเลขมากมายที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

“ถ้าปวดหัวก็ไม่ต้องมอง”

“พี่ขยันจังเลย ทำเป็นทุกอย่างด้วย”

“เป็นยังไงบ้าง บ้านพี่พออยู่ได้ไหม?”

“ลินว่ามันแคบไปนิดหน่อย แต่พออยู่ได้ค่ะ”

“พี่อยู่กับพ่อแค่สองคน หลังแค่นี้ก็พอดีแล้ว”

“ว่าจะถามตั้งนานแล้ว แม่พี่ไปไหน ทำไมลินไม่เคยเห็นเลย” ปาลินตัดสินใจถามออกไปด้วยความอยากรู้ ตั้งแต่รู้จักกันมา โซ่ไม่เคยปริปากพูดถึงแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ไม่อยากพูดถึงเขา”

“ขอโทษที่ถามค่ะ พี่ไม่ต้องตอบลินก็ได้” เพียงแค่นั้นก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ควรพูดหรือถามเรื่องนี้อีก

“ช่างมันเถอะ มันไม่ได้สำคัญอะไร”

“จูบกันไหม?”

“หมายถึงตอนนี้?” เขาเอียงคอมองหน้าหญิงสาวด้วยความสงสัย ปาลินมักจะชอบทำในสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงอยู่เสมอ ตั้งแต่มีเธอเข้ามา ชีวิตที่แสนจืดชืดเรียบง่ายก็ดูสดใสและมีสีสัน

“ได้ไหมคะ?”

“ก็จูบสิ”

โซ่นั่งนิ่งจ้องมองคนตัวเล็กแบบไม่หลบสายตา แค่อยากมองทุกการกระทำของเธอ

“ลินอยากทำมากกว่าจูบอีก”

“แค่จูบก็พอ”

ริมฝีปากเล็กโน้มลงประกบจูบกับชายหนุ่มอย่างเร่าร้อน สองเรียวลิ้นดูดดุนเกี่ยวพันกันรวมเป็นหนึ่งอย่างไม่มีใครยอมใครจนน้ำลายใสเปรอะเปื้อนไปตามขอบปาก

กางเกงยีนขายาวถูกเธอถกลงเล็กน้อยเผยให้เห็นท่อนเอ็นที่กำลังขยายตัว

“อืม…” ชายหนุ่มส่งเสียงร้องครางในลำคออย่างสุดกลั้น เมื่อปาลินก้มหัวลงต่ำใช้ริมฝีปากครอบลงบนท่อนเอ็นพร้อมดูดเลียตั้งแต่โคนจรดปลาย เสียวซ่านทนแทบไม่ไหวจนเผลอจิกผมเธออย่างแรง

“พอแล้วลิน เดี๋ยวมีคนเข้ามาเห็น”

“ต่อบนห้องไหมคะ”

“รอให้พี่ทำงานเสร็จก่อน อย่าเพิ่งซน”

“พี่เคยพาผู้หญิงมานอนค้างที่บ้านหรือเปล่าคะ?”

“ถามทำไม?”

“ลินเจอต่างหูอยู่ในลิ้นชักหน้าโต๊ะกระจก เลยถามดู”

“…..” ไม่มีคำตอบใดๆ เมื่อปาลินยื่นสิ่งของคืนให้ เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยเก็บสิ่งนี้เอาไว้

“ของแฟนเก่าพี่เหรอ?”

“อืม”

“ทำไมไม่เก็บทิ้งอ่ะ หรือว่าพี่ยังคิดถึงเธออยู่?”

“…..”

“พี่จะคิดหรือไม่คิดลินไม่สน!” มือเล็กเลื่อนเข้าไปลูบไล้บนลำคอก่อนจะใช้ริมฝีปากขบเม้มทำรอยแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเอาแต่ใจ แต่เขากลับนั่งนิ่งไม่ได้ตอบโต้หรือทำอะไรเธอเลยสักนิด

“แต่ในเมื่อพี่เป็นของลินแล้ว พี่ห้ามไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น!”

“…..”

-เช้าวันต่อมา-

“ทำอะไรกัน?”

พี่โซ่เดินเข้ามาทักในขณะที่ฉันและคุณลุงกำลังวุ่นวายกับการทดลองของเล่นใหม่ มันคือเก้าอี้นวดที่สั่งมาไว้ให้พวกเขาใช้งานโดยเฉพาะ

“ลินสั่งเก้าอี้นวดมาให้ค่ะ เวลาที่คุณลุงกับพี่ทำงานเหนื่อยๆ จะได้นวดให้หายเมื่อยไง”

“ลุงว่ามันนวดสบายดีนะ” คุณลุงเห็นด้วยในสิ่งที่ฉันทำ ของที่ให้เขาล้วนเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

“นำเข้าจากเยอรมันเลยนะคะ เป็นยี่ห้อเดียวกันกับของคุณพ่อเลย”

“ดูท่าน่าจะหลายตังค์เหมือนกันนะหนูลิน ลุงว่ามันสิ้นเปลืองเปล่าๆ นะ”

“ไม่กี่แสนเองค่ะ แค่นี้จิ๊บๆ” ฉันขยิบตาไหวไหล่มองพี่โซ่อย่างทะเล้น

หรืออาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนโดนฉันรีดน้ำออกจนหมดตัว วันนี้สีหน้าเขาเลยดูเหนื่อยๆ เพลียๆ มากกว่าทุกวัน กว่าจะยอมปล่อยให้เขาได้นอนก็ปาไปเกือบตีสาม

ฉันมองพี่โซ่ด้วยสายตาหวานหยด คนอะไรทั้งหล่อทั้งขาว แถมเรื่องบนเตียงก็ยังแซ่บ! ขัดกับบุคลิกสุดๆ ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยเขาให้หลุดมือเด็ดขาดเลย

“ลินทำประกันสุขภาพไว้ให้คุณลุงกับพี่แล้วนะ เวลาไม่สบายจะได้เข้าเอกชนไม่ต้องรอนาน” เมื่อเห็นว่าคุณลุงร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเจ็บออดๆ แอดๆ ก็เลยหวังดีทำประกันไว้ให้

ทั้งหมดมันเป็นเงินเก็บของฉันเอง ไม่ได้เอาเงินครอบครัวมาใช้แต่อย่างใด

“ไม่เห็นจะต้องทำถึงขนาดนี้”

“ของมันจำเป็นนะคะ อย่าคิดมากเลย หรือถ้าพี่ไม่สะดวกใจ เอาไว้ถ้ามีเงินแล้วค่อยเอามาคืนลินก็ได้”

“…..” พี่โซ่ดูเหมือนจะอ่อนลงหลังจากได้ยินแบบนั้น

“ลินนับถือคุณลุงเหมือนพ่ออีกคนนะคะ”

“พ่อก็อยากมีลูกสาวแบบหนูเหมือนกัน” คุณลุงยกมือลูบศรีษะของฉันเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู ยังไงตำแหน่งลูกสะใภ้ก็ต้องเป็นของฉันคนเดียว

“ถ้างั้นก็ต้องบอกลูกชายพ่อให้มาขอลินเป็นแฟนได้แล้วนะ” เมื่ออ้อนผู้ชายไม่ได้ผลเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาอ้อนพ่อเขาแทน เผื่อคุณลุงจะช่วยพูดให้พี่โซ่ใจอ่อนยอมขอฉันเป็นแฟนสักที

“พ่อก็นึกว่ามันขอหนูเป็นแฟนตั้งนานแล้วซะอีก”

“ยังเลยค่ะ รอนานแล้วเนี่ย”

“หนูลินชอบไอ้โซ่มันจริงๆ เหรอ ลูกชายพ่อมันจนนะ พ่อกลัวว่ามันจะพาหนูไปลำบาก”

“แต่ลูกชายพ่อเขาหล่อมาก ถึงจนก็ไม่เป็นไร เพราะหนูชอบคนหล่อค่ะ”