บทที่ 2 - ทำความคุ้นเคย 1

-หลายวันต่อมา-

“วันนี้ลินไม่ได้ขับรถมา พี่ช่วยไปส่งหน่อยสิ”

เสียงหวานสดใสของฉันที่มาใหม่เรียกความสนใจจากพี่โซ่ได้เป็นอย่างดี เขาหันมามองเพียงนิดในขณะที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หลังตึกคณะเสื้อนักศึกษากับกางเกงยีนสีซีดขาดๆ ทำให้เขาดูเท่ห์เป็นบ้าเลย!

“แล้วทำไมไม่นั่งแท็กซี่กลับเอง?”

“ก็อยากให้พี่ไปส่ง” ฉันตอบตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อม ที่ไม่ขับรถมาเองจะได้มีข้ออ้างใกล้ชิดกับเขาไง

“…..” พี่โซ่มองอย่างชั่งใจว่าควรจะทำยังไงกับฉันดี

“นะคะพี่โซ่ ยังไงบ้านเราก็อยู่ใกล้กันอยู่แล้ว ช่วยไปส่งลินหน่อยนะ”

“ฉันจะกลับรถเมล์ เธอนั่งรถเมล์เป็นหรือไง”

“ระ…รถเมล์เหรอ?” ไม่รู้ว่าเผลอทำสีหน้าเลิ่กลั่กใส่เขาหรือเปล่า ฉันเคยเห็นรถเมล์แต่ยังไม่มีโอกาสได้ลองนั่งเลยสักครั้ง แต่เพื่อผู้ชายยอมลองดูก็ได้ คงไม่มีอะไรเสียหาย

“โอเคสิ ลินนั่งได้ไม่มีปัญหา”

“เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน”

“ไม่เปลี่ยนใจ…ลินนั่งรถเมล์ได้ สบายมาก” ฉันตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก็แค่นั่งรถโดยสารมันจะไปยากอะไร

“ถ้ายืนยันแบบนั้นก็ตามมา”

“…..”

-หนึ่งชั่วโมงผ่านไป-

“รอนานแล้วนะ เมื่อไหร่รถจะมา”

ฉันยกมือปาดเหงื่อออกจากใบหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า นั่งรอรถเมล์มาเป็นชั่วโมงแต่ยังไม่เห็นผ่านมาสักคัน ให้ตายเถอะ! ทั้งร้อนทั้งอบอ้าว รู้สึกเหมือนจะเป็นลมอยู่ร่อมร่อ

“ช่วงรถติดก็แบบนี้แหละ ถ้าทนรอไม่ไหวก็โทรให้คนขับรถที่บ้านมารับสิ หรือไม่ก็นั่งแท็กซี่กลับ”

“ลินว่านั่งรถเมล์ก็น่าสนุกดี” เมื่อโดนผู้ชายออกปากไล่ทางอ้อมจึงรีบกลับคำแทบไม่ทัน หวังว่าการนั่งรถเมล์ครั้งแรกในชีวิตคงจะไม่อยากเกินความสามารถของฉัน

“นั่นไง รถเมล์มาแล้ว ใช่คันนี้ไหม?”

ฉันหันไปโบกไม้โบกมือให้พี่โซ่ยกใหญ่ด้วยความตื่นเต้น แล้วก็เป็นเหมือนที่คิด เมื่อเห็นรถเมล์คันเก่าเคลื่อนตัวมาจอดตรงหน้า

“คันนี้แหละ ถ้าจะกลับด้วยกันก็ตามมา”

“ไปสิ รอลินด้วย”

ฉันรีบก้าวขาวิ่งตามเขาขึ้นมาบนรถเมล์อย่างทุลักทุเล อาจจะเป็นเพราะใส่ส้นสูงมาด้วยเลยทำให้ไม่ค่อยคล่องตัว

“ไม่มีที่นั่งเลย”

“ถ้าไม่มีก็ต้องยืน ยืนได้ไหม?”

“…..” ฉันพยักหน้ารับอย่างไม่เรื่องมาก ก่อนจะเดินตามหลังเขาไปด้านในสุดพร้อมกอดแขนพี่โซ่ไว้แน่นเพื่อทรงตัว ไม่งั้นถ้ารถเบรคมีหวังได้ล้มหัวทิ่มกันพอดี

“ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร ตัวพี่หอมมากเลย” ไม่พูดเปล่าแต่ยังฝังจมูกลงบนแผงอกแกร่งพร้อมสูดกลิ่นกายเขาแรงๆ แค่นี้ก็สัมผัสได้กล้ามเนื้อที่อัดแน่นไปทั่วร่างกาย

“ไม่ต้องเอาหน้ามาใกล้กันขนาดนั้นก็ได้ ขยับออกไปหน่อย”

แน่นอนว่าคนตัวโตรีบผลักศีรษะของฉันให้ออกห่างเหมือนอย่างเคย

“เป็นอะไร?” เขาถามเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไปสักพักใหญ่ๆ พออยู่บนรถเมล์แล้วรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะวูบตลอดเวลา

“พะ…พี่โซ่ ลินเวียนหัว”

“เมารถเหรอ?”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เหมือนจะมันจะวูบเลย”

“งั้นลงป้ายหน้า”

“แต่มันยังไม่ถึงบ้านเราเลยนะ”

“เธอทนไม่ไหวหรอก”

“ลินทนได้” ฉันพูดเสียงอ่อนลงพร้อมความพะอืดพะอมที่จุกอยู่ในลำคอ

“แล้วจะทนทำไม เธอไม่จำเป็นต้องมาทนอะไรแบบนี้”

เขาจับมือฉันไว้แน่น ก่อนจะเดินฝ่าฝูงคนที่ยืนเบียดเสียด รีบลงจากรถกลางคัน

“นั่งพักตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำเย็นกับยาดมมาให้”

เขาเดินหายออกไป โดยทิ้งฉันให้นั่งรอที่โต๊ะหินอ่อนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

ครั้งแรกอยากทำให้ผู้ชายรู้สึกประทับใจแต่กลับล้มเหลวแบบไม่เป็นท่า

ไม่นานนักพี่โซ่ก็เดินกลับมาพร้อมน้ำดื่มและยาดม

“ทีหลังถ้าไม่เป็นตัวเองก็อย่าฝืน”

“…..” ฉันหยิบยาดมยัดใส่จมูกพร้อมสูดมันแรงๆ ให้จมูกโล่ง แบบนี้ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“ใช้ชีวิตสบายก็ดีอยู่แล้ว จะทำตัวให้ลำบากทำไม”

“ลินแค่อยากอยู่กับพี่ อยากใช้ชีวิตเหมือนพี่”

“ชีวิตฉันกับเธอมันไม่มีทางเหมือนกันได้ แค่นี้ยังไม่เข้าใจอีกหรือไง”

“แต่ลินทำได้ ลินทนลำบากกับพี่ได้นะ”

“จะมาทนลำบากกับผู้ชายอย่างฉันทำไม”

“ลินชอบพี่จริงๆ นะ ให้โอกาสกันหน่อยได้ไหม ต่อไปลินจะพยายามนั่งรถเมล์ให้บ่อยขึ้น จะได้ไม่ต้องเมารถแบบนี้”

ครั้งนี้เขาเอาแต่จ้องหน้าฉันโดยไม่ตอบอะไรกลับมา หวังว่าความพยายามของฉันจะทำให้เขาใจอ่อนลงสักนิดก็ยังดี

“รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ”

“งั้นกลับบ้านกัน เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่ไปส่ง”

-บ้านสิริรัฐภาค-

ใช้เวลาไม่นานเราสองคนก็มาถึงหน้าบ้านฉันโดยสวัสดิภาพ บ้านเขาอยู่ปากซอย ส่วนบ้านฉันอยู่ด้านในสุดไม่ไกลกันมากนัก

ที่เรามารู้จักกันได้ เพราะพ่อชอบเอารถไปซ่อมอยู่ที่ร้านของพี่โซ่ จนเราสองคนได้เจอกันแล้วฉันก็ตามจีบเขามาเรื่อยๆ เพราะรู้สึกถูกชะตา

“ขอบคุณที่มาส่งนะ”

“…..” พี่โซ่วาดสายตามองไปยังบริเวณโดยรอบบ้านหลังใหญ่ของฉันที่มีเนื้อที่มากกว่ายี่สิบไร่

“พี่มองอะไร?”

“เปล่า ไม่มีอะไร”

“เข้าบ้านก่อนไหม เดี๋ยวลินหาน้ำหวานเย็นๆ ให้ดื่ม”

“ไม่ดีกว่า”

“พ่อกับแม่ไปเที่ยวเชียงใหม่ตั้งแต่เมื่อวาน ส่วนพี่ปริมไปค้างที่คอนโดแฟน”

“แล้วยังไง?”

“ก็ไม่ยังไง แค่ลินจะบอกว่าวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ทางสะดวก” ฉันเดินเข้าไปกระซิบกระซาบพร้อมทำตาปริบๆ จังหวะดีๆ แบบนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้วนะ

“เราสองคนเข้าไปจู๋จี๋กันไหม”

“…..” เขาถอนหายใจแทนคำตอบ ก่อนจะขยับถอยห่าง

“ถามจริงๆ เถอะนะ ลินอ่อยขนาดนี้แล้ว พี่ไม่รู้สึกอะไรกับลินสักนิดเลยเหรอ?”

“แล้วจะให้ฉันรู้สึกอะไร”

“หรือว่าพี่ไม่ชอบผู้หญิง?”

ดวงตาคู่กลมหรี่สายตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิด ต้องใช่แน่ๆ บางทีเรดาร์ตรวจจับผู้ชายของฉันอาจจะผิดพลาด เพราะทอดสะพานให้ขนาดนี้แต่พี่โซ่ก็ยังเฉย ถ้าเป็นแบบนั้นเท่ากับว่าฉันอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยด้วยซ้ำ

“ฉันไม่ได้เป็นเกย์”

“โอ้ยยย! ซื่อบื้ออ่ะ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงจับลินทำเมียไปตั้งนานแล้วมั้ง แต่นี่อะไร…” ฉันขบกรามกัดฟันแน่นพร้อมทึ้งหัวตัวเองอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด

“ตรงนั้นของพี่มันยังใช้งานได้อยู่ไหม หรือมันตายด้านไปตั้งนานแล้ว”

“…..”

“ลินอยากเป็นเมียพี่จนใจจะขาดอยู่แล้ว ช่วยทำอะไรสักหน่อยเถอะ”