บทที่5

กวินทร์หัวเราะเบา ๆ

“เจมม่า คาร์เตอร์หนีไป แต่ฉันจับกลับมาได้แล้วนะ เขาบอกว่าคนปล่อยเขาไปคือเธอ…ใช่ไหม?”

ฉันกัดฟันแน่น แอบโทษคาร์เตอร์ในใจที่เอาฉันไปขายหมด

ฉันตัดสินใจในเสี้ยววินาที ทรุดคุกเข่าลงกับพื้น ขอร้องกวินทร์

“คุณปล่อยฉันกลับไปเถอะ ฉันไม่กล้าฆ่าคน…”

“เรา ต้องลงนรกไปด้วยกันต่างหาก”

กวินทร์กระชากผมฉัน โยนขึ้นไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ แล้วขับรถต่อ

ส่วนคาร์เตอร์ ก็ยังถูกโยนทิ้งไว้ท้ายรถเหมือนเดิม

ริมหน้าผา

มองลงไปด้านล่าง เห็นเพียงแม่น้ำลึกมืดมิดจนมองไม่เห็นก้นเหว

ฉันรู้ดี ถ้าตกลงไปยังไงก็ไม่รอดแน่นอน

กวินทร์ลากกระสอบออกมา แล้วถีบลงจากหน้าผาในทีเดียว

แทบจะในพริบตา ผิวน้ำก็แตกกระจายเป็นวงกว้าง

ฝูงปลากินเนื้อนับไม่ถ้วนกรูกันขึ้นมา

เลือดสีแดงสดแผ่ซ่านไปทั่วผิวน้ำ

ขาฉันอ่อนแรงทันที ทรุดตัวคว่ำลงกับพื้น

พยายามหลับตาหนีภาพตรงหน้า แต่กลับควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้เลย

กวินทร์ก้มตัวลง กระซิบข้างหูฉัน

“ละอองเลือดนี่…สวยไหม?”

ริมฝีปากฉันสั่นระริก เงยหน้ามองเขา ก่อนจะฟุบลง โขกหัวลงกับพื้นแรง ๆ

“ฉันยอมแต่งงานกับคุณแล้วก็ได้ เราอยู่ด้วยกันก็ได้ แต่อย่าฆ่าฉันเลยนะ!”

ฉันคว้าขากางเกงเขาไว้แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยการอ้อนวอน ปนประจบประแจง

“คุณไม่ใช่ชอบฉันที่สุดเหรอ? ต่อไปนี้ฉันจะไม่แตะต้องมะม่วงอีกแล้ว! จะไม่เลี้ยงปลาอีกด้วย!”

“รู้ไหม? เทียนที่จุดเต็มห้องวันนั้น ไม่ได้ไว้ขอแต่งงาน…แต่ไว้ขอให้ตายต่างหาก”

รูม่านตาเขาขยายวูบ ความคลุ้มคลั่งกับความตื่นเต้นพุ่งออกมาจากแววตา

ฉันไม่เคยเห็นเขาในสภาพแบบนี้มาก่อน

เหมือนปีศาจที่คลานขึ้นมาจากขุมนรก

ฉันกลัวจนเผลอถอยหลัง

ทั้งตัวเสียหลักล้มไปทางหน้าผา

แต่ในจังหวะนั้นเอง กวินทร์ก็คว้าแขนฉันเอาไว้

เสียงเย็นจัดเอ่ยข้างหู

“ยังไง? อยากโดดลงไปตายด้วยกันเหรอ? ฉันยังเล่นกับเธอไม่หนำใจเลยนะ”

ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน

ตอนที่ถูกเขาลากกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์

พอเข้าห้อง เขาหรี่ตา มองฉันขึ้น ๆ ลง ๆ

“ไปเปลี่ยนชุด มาทำให้ฉันพอใจหน่อย”

ฉันเลยเดินเข้าห้องนอน ตั้งใจจะเปลี่ยนเสื้อผ้า

แต่แล้วฉันก็รู้สึกได้ว่าตู้เสื้อผ้ามันแปลก ๆ

ฉันค่อย ๆ เปิดมันออก

แล้วก็เห็นคาร์เตอร์!

เขาไม่ใช่ตายไปแล้วเหรอ? ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้อีกครั้ง!?