บทที่6

ตอนนั้นเขายืนยิ้มมองฉันนิ่ง ๆ

หน้าท้องที่ควรมีแผลกลับไม่มีรอยเลือดแม้แต่นิดเดียว

ฉันรีบยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเอง คิดว่าตัวเองคงตาฝาดไปแล้ว

แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าเขากลับขยับเข้ามาใกล้

ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดอยู่ข้างใบหู

“ที่รัก รอฉันหน่อยนะ ฉันไม่มีวันปล่อยไอ้บ้านั่นไว้แน่”

เขาล้วงมีดเล่มหนึ่งออกมา ฉันจำได้ทันที

นั่นคือมีดเล่มเดียวกับที่เขาใช้แทงกวินทร์ แล้วโดนแทงสวนกลับ

เขาเฉียดตัวฉันไป แล้วพุ่งตรงออกไปทางห้องนั่งเล่น

ตามมาด้วยเสียง “อ๊า!” เพียงครั้งเดียว

แล้วก็เงียบ…

ไม่…เป็นไปไม่ได้…มันผิดตรงไหนกันแน่?

ฉันยกมือปิดปาก ค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ห้องนั่งเล่นทีละนิด

ภาพที่เห็นคือกวินทร์นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

บริเวณท้องตำแหน่งเดียวกัน ถูกแทงแผลเดียวกันเป๊ะ

“เธอไม่สงสัยเหรอ ว่าฉันรอดมาได้ยังไง?”

“ฉัน…ไม่รู้”

คาร์เตอร์หัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วเล่าให้ฟังว่า

เขาตกลงไปจากหน้าผาจริง ๆ แต่ดวงยังไม่ถึงฆาต

มีเรือหาปลาผ่านไปพอดี เลยช่วยเขาขึ้นมา

“แล้ว…แผลนายทำไมดีขึ้นเร็วขนาดนั้นล่ะ?”

เขาใช้มือข้างเดียวดึงชายเสื้อขึ้น

เผยให้เห็นผ้าพันแผลรอบเอว “มันไม่เคยหายเลยต่างหาก”

ฉันหรี่ตามองอย่างระแวง

เมื่อกี้เขาเคลื่อนไหวแรงขนาดนั้น ทำไมผ้าพันแผลถึงไม่ขยับสักนิด?

คาร์เตอร์เช็ดมีดที่เปื้อนเลือดไปมา ก่อนจะมองมาทางฉัน

“ช่วยฉันจัดการศพหน่อย”

ทุกอย่างเหมือนฉากที่เคยเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง

แค่คราวนี้…คนกลายเป็นศพคือกวินทร์

งั้น…กวินทร์ จะยังไม่ตายเหรอ?

แค่คิด ฉันก็ขนลุกซู่

ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดผวา

คาร์เตอร์สังเกตเห็นถึงความผิดปกติ “เป็นอะไร?”

ฉันใช้เวลานานกว่าจะเค้นคำพูดออกมาได้

“เขา…จะกลายเป็นผีไหม?”

“ไม่หรอก บนโลกนี้ไม่มีผีหรอก”

กวินทร์ยังไม่ตาย ฉันรู้…

เมื่อกี้ตอนจับตัวเขา ฉันยังคลำเจอหัวใจที่เต้นตุบ ๆ อยู่เลย

เขายังอาศัยจังหวะที่คาร์เตอร์เผลอ

เอานิ้วลากกับพื้นเป็นตัวอักษร SOS

ขอให้ฉันช่วยเขา แบบโต้ง ๆ ชนิดไม่ต้องตีความ

แต่ฉันกลับรู้สึกแปลก ๆ ตลอดเวลา

เหมือนทั้งสองคนกำลังใช้ชีวิตตัวเองเป็นหมากในเกม

คนละฝ่าย คนละแผน ทั้งคู่ต้องมีจุดประสงค์อย่างอื่นแน่ ๆ

ฉันกลับไปนั่งที่เบาะหน้าข้างคนขับในรถตู้

ท้ายรถยังคงบรรทุกศพไว้ ไม่มีใครพูดอะไรสักคำตลอดทาง

อยู่ ๆ คาร์เตอร์ก็ถามขึ้นมาเสียงเรียบ

“เธอนี่ว่าง่ายกว่าที่คิดนะ ไม่คิดจะช่วยเขาหน่อยเหรอ?”

ฉันส่ายหัวเบา ๆ “ไม่ช่วย เขาตาย ฉันก็จะได้คบกับนายอย่างเปิดเผย”

ดวงตาเขาหรี่ลงเล็กน้อย แววตาวูบไหวอย่างประหลาด

เขาขับรถขึ้นเขาอย่างคล่องทาง

ไม่นานก็ถึงริมหน้าผา…ที่เดิมเป๊ะ

จู่ ๆ ฉันก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่า ความรู้สึกผิดปกติมันอยู่ตรงไหน

“ทำไมนายถึงขับทางเขานี่คล่องจัง เหมือนเคยมาแล้วหลายรอบ?”

“ก็เพราะว่า…ฉันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วไง”

ประโยคยังไม่ทันจบดี ถุงผ้าใส่ศพที่เท้าเรา

ก็ถูกเขาถีบลงไปจากหน้าผา

เลือดสีแดงสดกระจายเป็นดอกใหญ่บนผิวน้ำด้านล่าง

ทุกอย่างสายไปแล้ว ฉันตะโกนใส่อากาศรอบตัวอย่างขาดสติ

“กวินทร์!”

ในอกเต็มไปด้วยอารมณ์ผสมปนเปอย่างบอกไม่ถูก

ฉันร้องไห้โฮเหมือนสัตว์ป่าหลงทางในป่าใหญ่

ปล่อยทุกความรู้สึกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ให้ระเบิดออกมา

ฉันอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองกำลังถูกใครบางคนปั่นหัวอยู่

คนที่ไม่ควรตายกลับตายไปแล้ว

ส่วนคนที่ “ควร” ตาย กลับยังยืนอยู่ดี ๆ

เสียงสะอื้นของฉันตัดกับเสียงหัวเราะบ้าคลั่งของคาร์เตอร์อย่างสิ้นเชิง

เขาหัวเราะดังขึ้นเรื่อย ๆ ดังจนกลบเสียงร้องของฉัน

หัวเราะจนต้องกุมท้องตัวงอ

ฉันหยุดร้อง มองเขานิ่ง ๆ

ไม่เคยเห็นเขาเสียสติแบบนี้มาก่อน

“กวินทร์! ฉันบอกแล้วไงล่ะ! ฉันไม่เคยพนันแพ้!”

เขาตะโกนสุดเสียงลงไปยังแม่น้ำเบื้องล่าง

แล้วบนผิวน้ำก็เริ่มมี “หัวคน” โผล่ขึ้นมาอย่างช้า ๆ

เป็นหน้า…ของกวินทร์

ฉันยืนอึ้ง พูดไม่ออกทั้งคน