บทที่3

ฉันทรุดลงคุกเข่าทันที น้ำตาไหลพรากอาบทั้งหน้า “ขอโทษ ฉันรู้ว่าตัวเองผิดแล้ว…”

กวินทร์เป็นคนมีอำนาจล้นมือ ฉันไม่มีทางกล้าขึ้นเสียงหรือสู้กับเขาตรง ๆ ได้หรอก ไม่งั้นมีหวังตายไม่รู้เอาศพไปฝังที่ไหน

เขายื่นมือมาบีบคางฉันเบา ๆ อย่างเชื่องช้า

“ไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก แค่ฉันฆ่าคาร์เตอร์ให้ตาย…ก็พอแล้ว”

ทั้งตัวฉันสั่นเทาเหมือนคนเป็นไข้จับสั่น “คุณ…คุณทำอะไรเขาแล้ว?”

“มัดไว้ในตู้ รอให้เธอตื่นขึ้นมา แล้วค่อยลงมือให้ดูต่อหน้าต่อตา”

แต่คำพูดยังไม่ทันจบ

จู่ ๆ ก็มีคนพุ่งออกมาคาร์เตอร์ถือมีดเล่มเล็กในมือ

เงื้อมีดกระโจนใส่กวินทร์

“กรี๊ด!”

ฉันตกใจจนต้องเอามือปิดตา

ชั่วพริบตาเดียว กวินทร์ก็แย่งมีดมาได้ แล้วแทงสวนกลับเข้าไปที่ท้องอีกฝ่าย

เลือดอุ่น ๆ กระเด็นมาเปื้อนเต็มตัวฉัน

คาร์เตอร์ล้มตึงลงไปบนพื้น

ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?

เขาไม่ใช่ว่าถูกมัดอยู่เหรอ? แล้วมีดมาจากไหนกัน?

“มา ช่วยฉันจัดการศพ”

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันเห็นศพแบบใกล้ ๆ ฉันกลัวจนตัวแข็ง ขยับไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

พอเห็นฉันนิ่งอยู่นานไม่ขยับสักที กวินทร์ก็ใช้มือดันคางฉันขึ้น ช่วยหลับตาให้ แล้วพูดซ้ำอีกรอบ

“ช่วยฉันจัดการศพ”

ฉันยังคงยืนนิ่ง ส่ายหัวรัว ๆ

“เธอเอาเข็มกับด้าย เย็บผ้าปูที่นอนให้เป็นถุง เอาศพยัดเข้าไป เดี๋ยวฉันจัดการเช็ดเลือดเอง ว่านอนสอนง่ายหน่อย ไม่งั้นคนต่อไป…ก็เป็นเธอ”

ฉันรีบพยักหน้าแทบไม่ทัน ทำตัวเรียบร้อยเชื่อฟังสุดชีวิต

ตอนเย็บผ้าปูให้เป็นถุงศพ ฉันเผลอแทงนิ้วตัวเองไม่รู้กี่สิบครั้ง น้ำตาไหลไม่หยุด

กวินทร์โผล่มายืนอยู่ด้านหลังอย่างเงียบ ๆ เสียงเย็นเยียบลอดออกมาจากลำคอ

“เขาตายแล้ว เธอเสียใจมากใช่ไหม?”

“ไม่…ไม่ใช่นะ ฉันแค่เจ็บมือเฉย ๆ”

จริง ๆ แล้วคือกลัวจนขาอ่อนต่างหาก ขึ้นเรือโจรแล้วก็ลงไม่ได้ มีแต่ต้องกลิ้งตกนรกไปพร้อมกันกับเขาเท่านั้น

เขาก้มลงมาจุมพิตหน้าผากฉันเบา ๆ “ฉันรักเธอ…จริง ๆ นะ”

ใช้เวลาราวสี่สิบกว่านาที ในที่สุดฉันก็เย็บถุงผ้าใบใหญ่เสร็จ

ฉันกับกวินทร์ช่วยกันลากศพยัดเข้าไป

ฉันจับแขนเขา ดึงเข้าไปด้านในถุง

แล้วในเสี้ยววินาทีหนึ่ง…ฉันกลับรู้สึกได้ว่า มือของฉัน…ถูก ขยับมาจับตอบจากข้างใน