บทที่2

ดึกดื่น แสงจันทร์สาดลงมาเบา ๆ

ในความมืดสนิท ฉันลืมตาตื่นพรึ่บขึ้นมา เช็กดูคนข้างตัวให้แน่ใจว่าเขายังหลับลึกอยู่

จากนั้นค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้น เปิดตู้เสื้อผ้าออกอย่างแผ่วเบา

คาร์เตอร์ทำหน้าราวกับหมดอาลัยตายอยาก ขดตัวแน่นอยู่ข้างใน

กลัวทำเสียงดังจนไม่กล้าขยับแม้แต่นิดเดียว

“ไปเร็ว”

เขาพยักหน้าเงียบ ๆ

ค่อย ๆ คลานออกมาเพราะนั่งท่าเดิมนานเกินไป

ร่างกายเลยควบคุมไม่ค่อยได้ โครมล้มกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น

ฉันสะดุ้งหันขวับไปมอง เห็นแฟนลืมตาขึ้นมาแล้ว แถมไม่มีวี่แววเพิ่งตื่นเลยสักนิด

เสียงเขาชัดถ้อยชัดคำเป็นพิเศษ “ใครน่ะ?”

สองคำนี้ระเบิดก้องอยู่ในหัวฉัน

ฉันฝืนยิ้ม ทำเป็นใจเย็น

“ก็มีแค่นายกับฉันนี่แหละ”

ใต้ฝ่าเท้าฉันตอนนี้ คาร์เตอร์กำลังก้มตัวแนบพื้นอยู่ข้างเตียง

แค่กวินทร์ลุกขึ้นมานั่ง ก็เห็นเขาได้ทันที

คาร์เตอร์หน้าตาตื่น กลิ่นอายคนทำผิดเต็มหน้าไปหมด

ครืน

เสียงฟ้าร้องดังลั่น แสงฟ้าผ่าที่แลบวาบทำให้ห้องสว่างจ้าเหมือนกลางวัน

จนแทบไม่มีที่ให้เขาหลบซ่อน

พอรู้สึกว่ากวินทร์คิดจะยันตัวลุกขึ้นมาดู

ฉันรีบโถมตัวเข้าใส่

“ที่รัก ฉันกลัว”

“ไม่ต้องกลัวนะ”

ฉันเกาะเขาแน่นเหมือนปลาหมึกแปดหนวดยึดร่างเขาไว้แนบแน่น

กลัวว่าเขาจะลุกขึ้นมาเห็นอะไรเข้า

ไม่รู้ว่าท่าแบบนั้นต้องค้างอยู่นานเท่าไหร่

เช้าวันต่อมา ฉันลืมตาแล้วเด้งตัวลุกขึ้นทันที หลับไปตอนไหนไม่รู้!

บนเตียงเหลือแค่ฉันคนเดียว

ฉันรีบลงจากเตียง วิ่งไปดูในครัว เห็นแฟนกำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหารเช้า

บรรยากาศดูสงบสุขเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันเผลอถอนหายใจโล่งอกออกมา

ดูท่าเขาคงไม่ได้ไปเจอคาร์เตอร์ตอนฉันเผลอหลับ

ส่วนคาร์เตอร์…ก็คงหนีออกมาได้สำเร็จแล้ว

ฉันส่งข้อความหาคาร์เตอร์

“จากนี้ห้ามมาที่บ้านฉันอีกแล้วนะ น่ากลัวเกินไป ต่อไปเราไปเจอกันที่โรงแรม”

“มันตื่นเต้นดีนี่ไม่ใช่เหรอ?”

เห็นข้อความเขาแล้ว ฉันแอบกลอกตาเงียบ ๆ

ก่อนจะเริ่มลบประวัติแชตทั้งหมดอย่างระมัดระวัง

ตอนกำลังจะกด ‘ยืนยันการลบ’ มือถือก็ถูกกระชากไปอย่างแรง

แฟนฉันมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนหน้า

“ที่รัก คุยไลน์กับใครอยู่เหรอ?”

หัวใจฉันเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ หน้าเริ่มซีดเผือด

เขามองฉันอย่างจับผิด

“มีเรื่องผิดศีลธรรมอะไรแอบปิดบังฉันรึไง ทำไมหน้าตื่นขนาดนั้น?”

เขาตัวสูงใหญ่ ฉันกันยังไงก็กันไม่อยู่

เขากดเข้าไปดูมือถือฉันทันที

ฉันได้แต่ร้องว้ายอยู่ในใจ แต่ภายนอกพยายามทำเสียงนิ่งให้สุด

“งั้นนายกล้าให้ฉันดูมือถือของนายไหมล่ะ?”

เขาจู่ ๆ ก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมา “ไม่กล้า”

ฉันอึ้งไปเลย ไม่คิดว่าเขาจะตอบแบบนี้

เขาไม่ได้ดูมือถือฉันด้วยซ้ำ

แค่โยนมันลงบนโซฟาอย่างลวก ๆ

แล้วจ้องหน้าฉันนิ่ง ๆ

“ฉันรู้นะ”

คำพูดเขาเอื่อยช้าเหมือนกำลังลิ้มรสปฏิกิริยาของฉัน

สายตาเหมือนเสือที่กำลังมองเหยื่อ

ฉันเกาหัวแก้เก้ออย่างประหม่า “รู้อะไรเหรอ?”

นิ้วเรียวยาวของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

หยิบมือถือเครื่องหนึ่งออกมา

แค่เห็นแวบเดียว ฉันก็จำได้ทันที นั่นมันมือถือของคาร์เตอร์!

บนหน้าจอยังเปิดค้างอยู่ที่หน้าแชตของฉันกับคาร์เตอร์เมื่อครู่นี้!

เมื่อกี้…คือเขาตอบแชตฉันแทนใช่ไหม?

แล้ว…ตัวคาร์เตอร์ล่ะ?