บทที่ 7

หลังจากที่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น ดีเจสาวก็รีบลงไปขอคีย์การ์ดห้องพักจากพนักงานของโรงแรมที่หน้าเคาน์เตอร์ ก่อนจะรีบกลับไปเก็บข้าวของที่ห้องจนเสร็จสรรพภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

หญิงสาวจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวกลับประเทศไทยแบบปัจจุบันทันด่วน และไม่วายเหวี่ยงเสื้อยืดตัวโคร่งที่เธอสวมออกมาจากห้องนั้นทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใยดี

ให้ตาย!

ประสบการณ์ท่องโลกกว้างครั้งแรกของเธอต้องล่มไม่เป็นท่าเพราะน้ำเมาแท้ๆ เลย

มือเล็กยกขึ้นมาเสยผมยาวสลวยไปทางด้านหลังแรงๆ เพื่อระบายอารมณ์คุกรุ่นที่ไม่มีทีท่าว่าจะมอดดับลงง่ายๆ

พระพายได้แต่หวังว่าการพบกันครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ส่วนอะไรที่เสียไปแล้ว เธอจะคิดซะว่ามันเป็นการทำทานก็แล้วกัน

ร่างแบบบางพาตัวเองมาถึงสนามในช่วงเย็นของวัน ก่อนจะเข้าไปภายในร้านกาแฟเพื่อหาเครื่องดื่มดับกระหาย ทว่าทันทีที่เดินออกมา เธอก็ต้องค้นพบกับคำว่า 'เจ้ากรรมนายเวร' ตัวเบ้อเริ้ม เมื่อสายตาเจ้ากรรมดันไปปะทะเข้ากับร่างสูงโปร่งของไอ้โรคจิตที่หน้าตาหล่อเหมือนเล็บขบหมานั่นเข้าเต็มๆ

"เวร! ทำไมชีวิตมันซวยซ้ำซวยซากขนาดนี้วะ" ดีเจสาวบ่นพึมพำ พร้อมทั้งพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับฝูงชนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ทว่าทันทีที่เธอหันหลังมือหนาของใครบางคนก็คว้าเข้าที่ไหล่มน และดึงให้เธอหันกลับมาประจัญหน้ากับเขา

"ไอ้โรคจิต!"

"คุณจะกลับไทยเลยหรือเปล่า" ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้านกับคำด่าเมื่อสักครู่

"เรื่องของฉัน"

"ไม่เอาน่าพาย คุณทำผมเจ็บตัวนะรู้ไหม ไม่คิดจะรับผิดชอบกันเลยหรอ" ร่างสูงแกล้งโอดครวญ พลางใช้มือข้างที่ว่างชี้ให้เธอเห็นแผลที่ปลายจมูกไปด้วย

"อย่ามายุ่ง"

"เฮ้ย! ไม่ยุ่งไม่ได้สิ คุณเป็นเมียผมนะ" เขาท้วง

"อี๋! มันก็แค่วันไนท์แสตนด์ ฉันไม่นับแกเป็นผัวหรอก" คนตัวเล็กเอ่ยลอดไรฟัน แล้วปัดมือหนาออกจากไหล่อย่างรังเกียจ

"ไม่เอาน่าพาย ผมยินดีจะรับผิดชอบคุณนะ"

"ก็บอกว่าไม่ต้องไง"

"แต่ผมอยากรับ" เพชรพระรามย้ำ แล้วทำท่าจะจูงมือเธอเดินไปด้วยกัน

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือเล็กแต่หนักฟาดเข้าที่ข้อมือของเขาจนเป็นรอยแดงเถือก ก่อนที่ร่างบางจะยกมือขึ้นมาชี้หน้าเขา และออกคำสั่งเสียงเย็น

"อย่าตามมาอีก!"

"คุณจองเที่ยวบินไหน ของสายการบินอะไรน่ะ" คนช่างตื้อถามขึ้น ทว่าไม่มีการตอบรับใดๆ จากคู่สนทนา

กัปตันหนุ่มตัดสินใจเดินตามนางในฝันไปนั่งตรงเก้าอี้ฝั่งผู้โดยสาร เพราะเขายังมีเวลาเหลืออยู่อีกหนึ่งชั่วโมงในการออกไปเตรียมตัวขึ้นบินพร้อมกับนักบินคนอื่นๆ

"พายครับ"

"พูดไม่รู้เรื่องหรือไง" เธอแหว

"ผมอยากรู้จักคุณจริงๆนะ เรามาเริ่มต้นจีบกันใหม่ก็ได้" ชายหนุ่มพยายามยื่นเสนอ

"แต่ฉันไม่อยากรู้จัก"

"แต่ผมเป็นพ่อของลูกคุณนะ" คนเจ้าเล่ห์แกล้งว่าหน้าตาย ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายเหวี่ยงค้อนวงใหญ่มาให้เพื่อปรามให้เขาหยุดพูด

พระพายหยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็ก ก่อนจะเสียบมันเข้ากับโทรศัพท์ แต่ก็ถูกไอ้โรคจิตข้างตัวแย่งไปซะก่อน

"จะทำอะไรน่ะ !?"

"คุยกันดีๆเถอะพาย บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันแล้วก็ได้นะ" ร่างสูงบอกเสียงเครียด

"ดีแล้วนี่ ฉันก็ภาวนาให้มันเป็นแบบนั้นอยู่เหมือนกัน"

"แต่ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นนะ" เพชรพระรามบอกเสียงอ้อน ราวกับต้องการขอร้องคนตรงหน้าทั้งที่ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน

"อย่ามายุ่งกับฉัน"

"ผมชอบคุณนะ" กัปตันหนุ่มสารภาพ

"ชอบบ้าชอบบออะไร ฉันกับแกพึ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ ถ้าคิดจะมาตกเหยื่อแถวนี้บอกเลยว่าไม่ติด เพราะฉันไม่ได้โง่ เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมา แล้วก็ไปให้พ้นๆสักทีเถอะ" พระพายบ่นร่ายยาว พร้อมกับยื่นมือไปตรงหน้าคู่สนทนาเพื่อขอโทรศัพท์คืน

"ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ผมชอบคุณจริงๆ" เขาย้ำ

"แต่ฉันไม่"

"ให้โอกาสผมหน่อยไม่ได้หรอ"

"ก็บอกว่าไม่ไงเล่า!"

ดีเจสาวตะโกนเสียงดังลั่น แล้วกระโจนเข้าไปแย่งโทรศัพท์มือถือคืนมาจากเขาอย่างรวดเร็ว ทว่าทันทีที่คว้าของคืนมาได้ เอวบางก็ดันโดนเขารวบเอาไว้ซะนี่

"ปล่อยนะ!"

"ไม่ปล่อย"

"ถ้าไม่ปล่อยฉันจะตะโกนให้คนช่วย" ร่างบางขู่ฟ่อ หากแต่คนโดนขู่กลับยิ้มกว้างพร้อมกับพยักหน้ารัวๆ เป็นเชิงบอกให้เธอรีบทำ

"เอาเลยพาย รีบตะโกนเดี๋ยวนี้เลย"

"หน้าด้านหน้าทนจริงโว้ย!" พระพายตะเบ็งเสียงด่าอย่างหัวเสีย และพยายามดิ้นออกจากวงแขนแกร่งของเขา

"ผมอยากรู้จักคุณ" เขาพูดย้ำอีกครั้ง

"แต่ฉันไม่" คนตัวเล็กรีบตอกกลับทันควัน

"โถ่...แต่ผมชอบคุณจริงๆนะพาย ชอบตั้งแต่ตอนที่เดินชนคุณที่ตรอกนั่นแล้ว"

"มุขจีบโบราณไป... หะ ตรอกไหน" ดีเจสาวถามกลับด้วยความงุนงง

"ก่อนที่คุณจะเมาหัวราน้ำเมื่อคืน คุณกับผมเดินชนกันตรงตรอกใกล้ๆ บาร์อะไรสักอย่างแถวนั้นนะ ลองนึกดูดีๆสิ บางทีเรื่องระหว่างเรามันอาจะเป็น..."

"พูดมากปากเหม็น!" คนฟังขัดขึ้น

คนตัวโตชะงักไปเล็กน้อย เพราะคำพูดของเธอทำลายความมั่นใจของเขาให้กลายเป็นศูนย์ภายในพริบตา

"ปล่อยเถอะ ฉันต้องขึ้นเครื่องแล้ว"

"ผมปากเหม็นจริงๆหรอ"

"โอ๊ยย! มันใช่เวลาไหมไอ้บ้า ฉันจะรีบไป"

"แล้วผมจะหาคุณเจอได้ที่ไหน" เขาถาม

"ไม่ต้องหา เพราะฉันไม่อยากเจอ" พระพายตอบ

หมับ!

มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือของคนตรงหน้าเอาไว้แน่นเพื่อกันไม่ให้เธอหนีไปง่ายๆ

"ตอบมาก่อน แล้วผมจะยอมปล่อย"

"ไม่!" ร่างบางยืนยันเสียงแข็ง

"งั้นผมก็ไม่ปล่อย"

"ปล่อยโว้ย!" พระพายตะโกนใส่หน้าเขา พร้อมกับยกเท้าขึ้นมาเตะ ทว่าอีกฝ่ายกลับใช้มืออีกข้างจับเข้าที่ข้อเท้าของเธอได้อย่างหวุดหวิด

"นี่จะเตะผมกลางสนามบินเลยหรอ"

"เออสิ!"

"งั้นเรามาเดิมพันกันไหม" ชายหนุ่มพยายามยื่นข้อเสนออีกครั้ง

"ไม่!"

"งั้นผมก็ไม่ปล่อยนะ ถ้าคุณตกเครื่องก็ติดแหงกอยู่กับผมที่นี่แหละ" เพชรพระรามบอกหน้าตาย พลางยักคิ้วลิ่วตาใส่เธออย่างกวนประสาท

"งั้นก็รีบๆพูดมา"

"ถ้าผมหาคุณเจอ คุณต้องให้โอกาสผม ตกลงไหม"

ดีเจสาวนิ่งคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าเออออ เมื่อเห็นว่าข้อเสนอของเขามันไม่ง่ายอย่างที่คิด

เหอะ! ประชากรไทยตั้งเกือบเจ็ดสิบล้านคน เขาไม่มีทางหาเธอเจอง่ายๆ แน่