บทที่ 5

กรี๊ดดด...ด!!

เสียงกรีดร้องลั่นห้องเรียกให้สองร่างที่กำลังนอนสลบไสลอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ดีดลุกขึ้นยืนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนที่คนสร้างเรื่องเอาไว้จะสร่างเมา แล้วกระโจนไปคว้าลูกบิดประตูห้องนอนตัวเองทันควัน

"พี่เพชร! อย่าบอกนะว่าพี่..."

"เออ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง" กัปตันหนุ่มหันมาบอกปัด แล้วผลักประตูเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

ทว่า...

พลั่ก!

ทันทีที่ประตูเปิดออกฝ่าเท้าหนักๆ ก็ยันเข้าที่กลางอกของร่างสูงเต็มแรง จนเขาเซหงายหลังไปแบบหมดสภาพ

"แกทำอะไรฉัน !?" คนที่มีเสียงหวานใสเป็นเอกลักษณ์ตะโกนถามเสียงดังลั่นด้วยภาษาไทย และเธอไม่สนด้วยว่าอีกฝ่ายจะฟังออกหรือไม่ รู้แค่อย่างเดียวว่าตอนนี้...

ต้องเอาเลือดหัวมันออก!

"ผมว่าพวกพี่ค่อยๆ คุยกันดีกว่าไหมครับ" เวหาที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ เอ่ยขึ้น

"นี่พวกแกสองคนรุมข่มขืนฉันอย่างนั้นหรอ" หญิงสาวตะโกนถาม แล้วหันไปคว้าแจกันดอกไม้ติดมือออกมาจากห้อง

"อย่าอยู่เลย ไอ้พวกชั่ว!"

หลังจากประกาศโทษเสร็จสรรพ มือเล็กก็เขวี้ยงแจกันในมือใส่คนที่พูดกับเธอเมื่อสักครู่ทันที

เพล้ง!

โคไพลอทหนุ่มที่ก้มตัวหลบแจกันได้อย่างหวุดหวิดหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ก่อนที่เขาจะรีบคว้าเสื้อคอปกของตัวเองที่ถอดไว้เมื่อคืนขึ้นมาถือแบบลวกๆ ทว่าสิ่งที่ติดมือมาด้วยมันคือเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนของผู้หญิง

"ชิบหายแล้ว!" เขาอุทานตาเหลือก แล้วรีบปามันไปให้หญิงสาวที่กำลังประเคนฝ่าเท้าใส่กัปตันรุ่นพี่อย่างเอาเป็นเอาตาย

"ผมไม่รู้นะ ผมไม่เกี่ยว" คนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยรีบบอกปฏิเสธ

"เดี๋ยว โอ๊ย! ไอ้เว โอ๊ะ! มึงช่วยกูก่อน" เพชรพระรามที่โดนคนตัวเล็กแต่เท้าหนักทั้งเตะทั้งถีบร้องโอดโอยขอความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมสายการบิน

"ดูจากแรงเท้าของแฟนพี่เพชรแล้ว ผมว่าผมไม่เสี่ยงดีกว่าครับ"

"ฉันไม่ใช่แฟนมัน!" ร่างบางแผดเสียงปฏิเสธ พลางหันมาจ้องคนที่หาว่าเธอเป็นแฟนไอ้โรคจิตนี่อย่างเอาเรื่อง

"อุ๊ย! แต่ผมไม่เกี่ยวนะครับ ผมไม่รู้เรื่อง"

"แกจะไม่รู้เรื่องได้ยังไง"

"ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ ผมแค่กลับมา แล้วชวนพี่เพชรกินเหล้า ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณอยู่ที่นี่ด้วย" โคไพลอทหนุ่มรีบบอกเพื่อเอาตัวรอด เพราะสภาพของรุ่นพี่ตอนนี้ดูไม่จืดเลยสักนิด

"ไม่จริง!"

"เอ่อ... จริงครับ ไอ้เวมันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย" ร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่ใต้ฝ่าเท้าเล็กเอ่ยขึ้น ทำให้เขาถูกเธอกระทืบซ้ำอีกครั้งจนแทบกระอัก

"โอ๊ยย!"

"แล้วแกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ไอ้ชั่ว! ไอ้สารเลว!" ร่างระหงบรรเลงฝ่าเท้าหนักๆ ไม่ยั้งด้วยอารมณ์โทสะขั้นสุด จนคนที่ตั้งใจจะเงียบต้องรีบห้าม

"ผมว่าค่อยๆ คุยกันดีกว่านะครับ รุนแรงแบบนี้เกิดพี่ผมตายขึ้นมา คุณจะกลายเป็นฆาตกรซะเปล่าๆ"

"หุบปาก!"

"อ่า... พี่เพชรครับ งานนี้ผมคงช่วยพี่ไม่ได้จริงๆ" เวหาบอกด้วยน้ำเสียงมั่นคงแน่วแน่ ก่อนจะรีบวิ่งไปคว้าลูกบิดประตูห้องนอนตัวเองและผลักเข้าไปเพื่อใช้มันเป็นที่หลบภัยจากสงครามตรงหน้า

"ไอ้เว!"

"โชคดีครับ"

ปัง!

"ฉันเกลียดแก!" พระพายปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ แล้วกระหน่ำเตะเข้าที่สีข้างของคนตรงหน้าไม่ยั้งราวกับเขาเป็นกระสอบทรายในค่ายมวย

"โอะ! โอ๊ยๆ ผมไม่ไหวแล้วนะคุณ" เขาร้องบอก

"ไม่ไหวก็ไปตายซะ!"

"ไม่ๆ ยังตายไม่ได้" คนตัวโตแย้ง พร้อมทั้งพยายามจับข้อเท้าเล็กให้หยุดเตะเขาไปด้วย

"งั้นฉันจะช่วยให้แกตายไวขึ้นเอง!"

หญิงสาวประกาศกร้าว ทว่ายังไม่ทันจะได้ออกแรงเตะเขาอีกครั้ง ร่างสูงที่นอนคดอยู่บนพื้นก็จัดการล็อกข้อเท้าทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ด้วยสองมือ

"ว๊ายย!"

คนที่ทรงตัวไม่อยู่หวีดร้องเสียงดังลั่น ก่อนจะล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าที่พื้นด้วยสีหน้าเหยเก

"ผมขอโทษ" กัปตันหนุ่มบอก แล้วทำท่าจะลุกขึ้น

"หยุดนะ!"

"เจ็บไหม" เพชรพระรามถามอย่างใจเย็น และทำท่าจะเข้ามาดูเธอด้วยความเป็นห่วง

"เสือก!"

กัปตันหนุ่มรู้สึกหน้าชาวาบขึ้นมาทันควัน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาโดนผู้หญิงด่า แถมเธอยังเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาหมายตาไว้ซะด้วย

"ผมพร้อมจะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรานะ"

"แต่ฉันไม่ต้องการ!" พระพายโวยกลับ

"ทำไม"

"คนโรคจิตที่ข่มขืนย่ำยีได้แม้กระทั่งคนเมาแบบแก ฉันไม่เอามาทำพันธ์หรอก เสนียด!"

คนถูกด่าเหงื่อไหลพรากลำคอแห้งผากอย่างไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร เพราะถ้าหากเมื่อคืนเพื่อนร่วมห้องไม่เข้ามาขัดจังหวะซะก่อน เขาคงได้ขึ้นชื่อว่าเป็นไอ้โรคจิตเลวทรามอย่างที่เธอว่าจริงๆ

"ผมขอโทษ"

"ขอโทษแล้วมันแก้ไขอะไรได้ไหมล่ะ ถ้าวันนี้เลือดหัวแกไม่ออก อย่าหวังเลยว่าฉันจะหยุด" ร่างแบบบางประกาศคาดโทษ พร้อมทั้งชูขวดแอลกอฮอล์ที่เขาดื่มไปเมื่อคืนขึ้นมากลางอากาศ

"โห... อันนั้นมันเจ็บนะคุณ"

เพล้ง!

พระพายจับขวดในมือฟาดเข้ากับขอบชั้นวางของเต็มแรง จนเศษแก้วแตกกระจายเกลื่อนพื้นด้วยท่าทางอาฆาตแค้น ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาคู่กรณีอย่างรวดเร็ว

"พระพาย คุณพระพายใจเย็นก่อนนะครับ"

เจ้าของชื่อชะงักไปทันควัน แล้วขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมแน่น

"แกรู้จักชื่อฉันได้ยังไง"

"ผมอ่านจากเอกสารในกระเป๋าคุณ" เขาตอบตามตรง

"นอกจากแกจะปล้ำฉันแล้ว นี่แกยังค้นของในกระเป๋าฉันอีกหรอ" คนตัวเล็กถามเสียงเย็น แล้วชูเศษขวดแอลกอฮอล์ในมือขึ้นสูง

"อย่าอยู่เลย!"

"เฮ้ย!" เพชรพระรามอุทานเสียงดัง

แต่สุดท้ายแล้วสรีระที่ได้เปรียบก็ทำให้เขาสามารถตรึงข้อมือของเธอทั้งสองข้างไว้กับกำแพงด้านข้างได้สำเร็จ

"ปล่อย!"

"ผมว่าเราอย่าใช้กำลังเลยนะ มาเจรจากันดีๆ เถอะ"

"ไม่มีทาง!" หญิงสาวโพลงกลับทันควัน

"ไม่เอาน่าพาย ผมยินดีรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นนะ"

"ไม่สนิท อย่ามาเรียกชื่อเล่น ฉันไม่ชอบ" ดีเจสาวแหวใส่เสียงแข็ง พร้อมทั้งพยายามดิ้นขลุกขลักไปมาเพื่อให้หลุดออกจากการเกาะกุมของเขา

"แต่ผมชอบ" เขาบอกด้วยท่าทีกวนประสาท แล้วระบายรอยยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้าเหลือกตาใส่ไม่หยุด

ให้ตายเหอะ!

ขนาดโกรธยังน่ารักเลย...