บทที่ 3

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเมาคอพับคออ่อนไม่ได้สติ ร่างสูงจึงตัดสินใจอุ้มร่างบอบบางขึ้นจากพื้นหิมะที่มีอุณหภูมิติดลบจนน่ากลัว ก่อนจะพาเข้าไปนั่งหลบความหนาวภายในล็อบบี้ และค้นกระเป๋าสะพายใบเล็กของสาวเจ้าเพื่อหาคีย์การ์ด

แต่ว่า...

ไม่มี!

คิ้วหนาขมวดเป็นปมพลางมองหน้าคนเมาสลับกับกระเป๋าในมืออย่างชั่งใจ

"เอาไงดีวะกู จะพาขึ้นไปด้วยดีไหมเนี่ย" กัปตันหนุ่มบ่นพึมพำ เพราะเขาจำได้ว่าเธอคือคนเดียวกันกับผู้หญิงที่พึ่งเดินชนกันเมื่อช่วงหัวค่ำ

ประโยคขอโทษเป็นภาษาไทยชัดเจนและเอกสารต่างๆภายในกระเป๋าเป็นหลักฐานที่สามารถยืนยันได้ว่าเธอมีเชื้อชาติเดียวกันกับเขา และเขาเองก็คงจะปล่อยเธอไว้ตรงนี้ไม่ได้

"เอาไงเอากัน...สวยขนาดนี้ เกิดเจอคนไม่ดีผ่านมาแล้วจะยุ่ง" ชายหนุ่มสรุปกับตัวเอง ก่อนจะใช้สองแขนโอบอุ้มร่างบางให้ลอยวืดเข้าสู่วงแขนแกร่งอย่างคล่องแคล่ว

"จับปล้ำเองเลยดีไหมวะเนี่ย"

คนที่เหมือนดีดันเผลอหลุดพูดความคิดไม่ดีออกมาซะอย่างนั้น แถมเจ้าตัวยังหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์สุดๆ

ติ้ง!

เสียงลิฟต์ดังขึ้น แล้วเปิดออกเมื่อมันเคลื่อนตัวมาถึงชั้นเป้าหมาย

คนขายาวก้าวเท้าไปตามทางเดินจนกระทั่งถึงหน้าห้องพักของตน เขาจับให้ร่างบางยืนพิงอยู่กับผนังข้างประตู เพื่อให้ตัวเองได้หาคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงอย่างทุลักทุเล

"น้อง... เอามาอีกแก้วสิ"

เสียงพึมพำเป็นภาษาไทยดังขึ้นจากคนเมา ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นสะกิดกำแพงยิกๆ เพื่อให้มันทำตามคำสั่งเมื่อครู่

"ขอเหล้าจากกำแพงเนี่ยนะ" กัปตันหนุ่มถาม

"ขอ... ที่นึง"

"ไม่ให้ครับ คุณเมาแล้ว" เขาบอก

"ฉันจะเอา ไปเอามาเร็ว"

"เมาแล้วคุณ เข้าห้องกันเถอะ" คนพูดว่าพลางขยับเข้ามาโอบประคองร่างบางให้เข้าไปภายในห้องพักของเขา

นับเป็นโชคดีที่วันนี้โคไพรอทรุ่นน้องออกไปเดทกับแฟนสาวซึ่งเป็นแฮร์โฮสเตสร่วมสายการบินตั้งแต่ช่วงบ่าย ทำให้เขาได้มีโอกาสใช้ห้องนี้คนเดียวอย่างอิสระ

ทำให้การพาหญิงสาวตรงหน้าเข้ามาพักด้วยเป็นการชั่วคราวไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

"หนาวจัง"

คนเมาบ่นพึมพำ แล้วคลานไปนอนบนโซฟาตัวใหญ่

"เปิดฮิตเตอร์แล้วครับ" เขาบอก

"ฮือ...อ แต่ก็ร้อนด้วย"

กัปตันหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น เพราะเขาชักเริ่มไม่เข้าใจแล้วว่าสรุปคนตรงหน้าจะร้อนหรือจะหนาวกันแน่

"เอาไงแน่เนี่ยคุณ ดิ้นไปดิ้นมาแบบนี้เดี๋ยวลากเข้าห้องไม่รู้ด้วยนะ บอกไว้ก่อนว่าผมหื่นมาก จะมาบอกร้อนๆ หนาวๆ เสียงอ้อนแบบนี้ไม่ได้หรอกนะครับ ใจสั่น"

คนหื่นบอกติดตลก ในขณะที่คนไม่ได้สติกำลังถอดเสื้อโค้ชออกจากตัว

"นั่นๆ อ่อยหรอ แบบนี้ผมไม่รับประกันความปลอดภัยนะ"

"ฮือ...อ อึก ทำไมมันเหนียวตัวขนาดนี้วะ"

พระพายบ่นพึมพำ แล้วมุดหน้าเข้ากับหน้าขาของคนที่นั่งอยู่อีกมุมของโซฟา

"หมอนอะไรวะ แข็งอะ" คนตัวเล็กส่งเสียงหงุงหงิงบ่นนู้นบ่นนี่เป็นระยะๆ ทั้งที่เธอแทบลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ ทว่ามันดันเป็นภาพที่น่ารักสุดๆ ในสายตาของคนมอง

"แม่ง... น่ารักชิบ"

"ร้อนอะ" พระพายบ่นพลางยกมือขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกไปสามเม็ด

แน่นอนว่าตอนนี้สาบเสื้อของเธอกำลังปกปิดทรวดทรงของทรวงอกอวบอัดเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่สุดๆ ชนิดที่ว่าขยับอีกเพียงนิดเดียว ใครบางคนก็แทบจะเห็นไปถึงไหนต่อไหน

"ใจเย็นๆคนสวย ผมไม่อยากทำอะไรคุณตอนเมาแบบนี้ ถึงแม้... คุณจะโคตรตรงสเปคผมเลยก็เถอะ" เพชรพระรามบอกกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเอื้อมมือไปใกล้หมายจะติดกระดุมเสื้อคืนให้เธอ ทว่า...

หมับ!

มือเล็กของคนเมาคว้าเข้าที่ข้อมือของเขาทันควัน และน้ำหนักที่กดทับลงมานั้น มันก็ทำให้มือของเขาสัมผัสเข้ากับหน้าอกของเธอแบบเต็มไม้เต็มมือสุดๆ

"ไอ้เพชร ไอ้เพชร มึงตั้งสติก่อนไอ้เพชร"

คนตัวโตพยายามเรียกสติตัวเอง ในขณะที่เม็ดเหงื่อเริ่มผุดออกมาตามไรผม

"อื้อ...อ อันนี้อุ่นจัง" ร่างบางพูดขึ้น แล้วยิ่งจับมือเขากดเข้ากับหน้าอกหน้าใจที่มันมีขนาดใหญ่เกินตัว

"อ๊ากก...ก! เกิดเป็นไอ้เพชรทั้งที นี่มันต้องทรมานตัวเองขนาดนี้เลยหรอวะ" คนที่กำลังจะเก็บอาการหื่นไม่อยู่บ่นขึ้น

ทว่าสัญชาตญาณความเป็นชายกลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่สมองคิดด้วยการบีบคลึงหน้าอกนุ่มยุ่นอย่างมันมือ จนเขาอยากจะทำอะไรที่มากกว่านั้น

"อื้อ...อ"

เสียงตอบรับจากร่างบางตรงหน้า ทำให้แก่นความเป็นชายของเขาแข็งขืนขึ้นมาทันควัน และนับเป็นโชคดีที่ตอนนี้มันยังมีปราการถึงสองชิ้นขวางกั้นอยู่ ไม่อย่างนั้นล่ะก็...

เขาได้จับมันยัดเข้าไปในตัวเธอแน่!

"คุณ... พระพาย"

กัปตันหนุ่มเรียกชื่อคนตรงหน้าที่เขาพึ่งอ่านมาจากพาสปอร์ตของเธอเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนด้วยน้ำเสียงแหบพร่าตามอารมณ์

"อื้อ...อ"

แรงบีบเคล้นจากฝ่ามือใหญ่ทำให้คนไม่ได้สติส่งเสียงงึมงำในลำคอ โดยไม่รู้เลยว่ามันกำลังกระตุ้นสัญชาตญาณในตัวเขาให้ยิ่งคุกรุ่นมากกว่าเดิม

เพชรพระรามทอดมองใบหน้าสวยหวานที่ยังคงติดตรึงอยู่ในหัวของเขามาตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ จนกระทั่งเจอเธออีกครั้งเมื่อเกือบหนึ่งชั่วโมงก่อนที่หน้าโรงแรม

ความรู้สึกบางอย่างของคนที่เชื่อมั่นในพรหมลิขิตเช่นเขาเริ่มทำงานอย่างประหลาด ทั้งที่มันไม่เคยเกิดขึ้นกับใครง่ายๆมาก่อน

"บ้าแล้วไอ้เพชร มึงจะเกิดรักแรกพบกับคนเมาเนี่ยนะ สติไปไหนหมด" คนที่มีสติเต็มร้อยพร่ำบอกตัวเอง หากแต่ความรู้สึกในอกกลับชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งที่สมองกำลังสั่งการ

ตึกตัก! ตึกตัก!

นิ้วเรียวยาวสอดแทรกเข้าไปภายใต้บราเซียสีเข้มอย่างควบคุมไม่อยู่ ก่อนที่มันจะสะกิดเข้ากับยอดปทุมถันนุ่มนิ่มที่ซ่อนตัวอยู่ด้านใน

"เอ่อ... เอาไงดีๆ" เพชรพระรามปรึกษาตัวเองอีกครั้ง

...แต่แล้วความคิดด้านมืดของเขาก็เอาชนะด้านดีจนได้

ชายหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูง ก่อนที่เขาจะจับคนตัวเล็กให้นอนหงายลงไปบนโซฟา แล้วถาโถมตัวขึ้นทาบทับคนตรงหน้าทันควัน

คนที่มีประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่ามาแบบโชกโชนลงมือปลดเปลื้องกระดุมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนจนครบทุกเม็ด ตามมาด้วยการดุนดันบราเซียสีเข้มให้เลิ่กขึ้นไปอยู่เหนือสองเต้าอวบอัด

ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปดูดดึงยอดอกสีหวานทันควัน ราวกับกลัวว่าถ้าหากช้ากว่านี้ มันจะถูกใครแย่งไป

'พระพาย... พรหมลิขิตของผม'

คนที่กำลังขบเม้มยอดอกสีหวานครุ่นคิดในใจ ก่อนที่จะลงมือบีบเคล้นเต้างามอีกข้างอย่างมันมือเพื่อไม่ให้มันน้อยหน้ากัน จนผู้เป็นเจ้าของเกิดปฏิกิริยาตอบรับการกระทำของเขา

"อื้อ...อ"