Jay & Aeng Aei – 4 โดนทิ้ง

“เอิงเอย โทษทีรอนานเปล่า พอดีเราเจอพี่ชายที่หน้าร้านเลยแวะคุยกันแปปหนึ่ง”

“ไม่นาน ๆ มานั่งก่อนเถอะ หิวไหมกินอะไรมาหรือยัง”

เอิงเอยทักทายเพื่อนสนิทสุดหล่อของเธอก่อนจะชวนเขาให้นั่งลงเพื่อคุยกันก่อนจะชวนกันไปดูหนังต่อตามที่นัดเอาไว้

“เป็นไง นิยายช่วงนี้ขายดีไหม”

“อืม...ก็ดีอยู่นะคนชอบอ่านนิยายวายเยอะอะเลยขายพอได้ค่าเอฟปก...ว่าแต่นายเถอะสบายดีใช่ไหมที่ทำงานเป็นยังไงบ้าง?” เอิงเอยเอ่ยถามกลับ

“ก็ดีแหละแต่งานหนักไปหน่อย เอิงดูตาเจมส์สิดำเหมือนหมีแพนด้าเลย” เจมส์เอ่ยพร้อมชี้เข้าที่ตาของตัวเอง พร้อมเบะปากออกมา

เอิงเอยมองด้วยความเอ็นดูก่อนจะหัวเราะออกมาให้ความน่ารักของอีกฝ่าย

“แล้วมิ้นอะไม่มาด้วยเหรอ”

“อย่าบอกใคร นางมีหนุ่มค่าช่วงนี้”

“หึ หึ มิ้นนะมิ้นมีแฟนไม่บอกกันเลย”

“ใครว่าแฟน แค่คนคุยค่า”

“แล้วเธอละเมื่อไหร่มีเอิง”

“บ้าน่า...ยังไม่ถึงเวลา ไว้ถ้ามีเราจะบอกนายเป็นคนแรกเลย แต่นี่ใกล้หนังฉายแล้ว ไปกันเลยไหม” เธอเอ่ยขึ้นเมื่อใกล้ถึงเวลาหนังฉาย เจมส์พยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันไปโรงหนัง

เย็นวันต่อมา

“สวัสดีค่ะ” เจย์มองเอิงเอยในชุดสบาย ๆ เสื้อยืดครอปสีขาวกับกระโปรงยีนสีอ่อนวันนี้เอิงเอยมัดเจย์ยาว ๆ ของเอิงเอยขึ้นเป็นมวยแต่ก็ไม่ลืมที่จะติดกิ๊บตกแต่งซึ่งวันนี้เป็นกิ๊บสัตว์น่ารัก ๆ ส่วนรองเท้าก็เป็นผ้าใบสีขาวสะอาดตารวมถึงกระเป๋าผ้าสีขาวดูแล้ววันนี้รู้สึกสบายตามากจริงๆ

“ครับ..วันนี้เป็นวันที่ดีรึเปล่าครับ” เจย์เอ่ยถามอย่างสุภาพเอิงเอยฉีกยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ เพราะวันนี้เอิงเอยพึ่งได้โมเดลของคนตรงหน้าที่ไปร่วมถ่ายแบบให้กับการ์ตูนวายชื่อดังมาแต่เอิงเอยจะไม่โอ้อวดเขาเหรอ

“ดีมากเลยค่ะ^^” เอิงเอยเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มวันนี้เป็นการนัดทานข้าวเย็นกันตอนแรกก็แอบลุ้นว่าอีกฝ่ายจะว่างรึเปล่า แต่สุดท้ายก็ได้คำตอบมาว่าว่างก็เลยดีใจมากเป็นพิเศษ

วันนี้ก็เป็นวันที่เอิงเอยเลือกร้านอาหารเองอีกแล้วเป็นร้านข้างทางที่ไม่ได้อยู่ในห้าง เพราะเมื่อวานเอิงเอยสังเกตได้ว่าเจย์ไม่ค่อยชอบกับการที่มีคนมองเยอะๆ เลยเลือกร้านข้างทางที่คนน้อยๆ แต่อร่อยแทน

“วันนี้พี่เจย์ไม่ทำงานเหรอคะ?” เอิงเอยเอ่ยถามในขณะที่นั่งรออาหารมาเสิร์ฟ

“พี่หยุดทุกวันเสาร์น่ะครับ” เจย์เอ่ยตอบก่อนจะมองบรรยากาศภายในร้านที่ดูเงียบสงบซึ่งเขาก็รู้สึกดีมากที่ไม่ต้องเจอสายตาของใคร ๆ ให้มากความ

ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ เอิงเอยกับเจย์นั่งทานกันเงียบๆ มีบางครั้งที่เจย์ต้องเล่นมือถือบ้างเพราะเรื่องงาน แต่ก็พยายามทำให้น้อยที่สุดเพราะรู้ว่ามันเสียมารยาทต่อคู่ทานอาหารอย่างมาก

“ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะตามสบาย” เอิงเอยเอ่ยขึ้นเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายดูเกรงใจ แต่เอิงเอยไม่ได้ซีเรียสอะไรแค่ได้มาทานอาหารกับผู้ชายที่ชอบแค่นี้ก็ฟินทั้งวันทั้งคืนแล้ว

“อิ่มแล้วเราจะกลับเลยรึเปล่าครับ” เจย์เอ่ยถามเมื่อมื้ออาหารจบลง เขามองเอิงเอยที่ส่ายหน้าเบา ๆ

“พี่เจย์กลับก่อนก็ได้ค่ะเอิงอยากกินของหวานต่ออีกหน่อย” เจย์พยักหน้ารับแต่เขากลับก็ไม่ได้ลุกไปไหน คงเพราะเซอร์วิสพิเศษอีกละมั้ง

เอิงเอยได้แต่อมยิ้มที่เจย์ยอมอยู่ต่อ ไหน ๆ แล้ววันนี้ก็เป็นวันหยุดอยู่แล้ว พอเขาอยู่ต่อเอิงเอยต่อเลยสั่งของหวานมาหลายอย่างจนเต็มโต๊ะไปหมด

“จะกินหมดเหรอครับ” เจย์เอ่ยถามก่อนจะมองบรรดาของหวานที่อยู่ตรงหน้าที่แค่เห็นเบาหวานก็ขึ้นทันที

“ถ้าไม่หมดก็ห่อกลับบ้านก็ได้ค่ะ^^” เอิงเอยตอบด้วยรอยยิ้มเจย์พยักหน้ารับเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงที่เปย์ให้เขาหลักล้านจะมานั่งห่ออาหารกลับไปทาน จาลองถ้าเป็นผู้หญิงปกติ เวลาเจอหนุ่มหล่อมักจะเขินจนกินอาหารเท่าแมวดม

เว้นก็แต่ผู้หญิงตรงหน้านี่แหละ เธอกินหมดเกลี้ยงทุกจานที่สั่งมาและไม่ว่าใครจะมาเสิร์ฟก็จะยิ้มชมว่าอาหารดูดี พอกินเสร็จก่อนกลับก็จะชมว่าอาหารอร่อยจนพนักงานยิ้มตามเสมอ

“เจย์”

อยู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกเจย์จากคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน เขาหันไปตามเสียงเรียก ก่อนที่เอิงเอยจะเงยหน้าขึ้นไปมอง พอคุ้น ๆ ว่าผู้หญิงคนทีเดินเข้ามาเป็นนางแบบดังชื่อเมย่า

เอิงเอยเห็นเมยาตั้งแต่เปิดประตูร้านเข้ามา จนกระทั่งเดินเข้ามาทักทายเจย์ด้วยรอยยิ้ม เธอได้แต่มองอย่างงง ๆ เพราะไม่คิดว่าทั้งสองคนจะรู้จักกัน

“ใครอะเจย์ ลูกค้าที่เจย์เล่าให้พี่ฟังเหรอ” เธอทักขึ้น แต่เล่นเอาเอิงเอยหน้าชายังไงไม่รู้กับคำว่า ‘ลูกค้า’

ก่อนที่เมย่าจะเป็นฝ่ายหันมายิ้มและทักทายเอิงเอยก่อน