Jay & Aeng Aei – 4 (2) โดนทิ้ง

“สวัสดีค่ะ”

“อ่า….สวัสดีค่ะ” เอิงเอยยิ้มกลับก่อนจะอ้าปากพูดต่อแต่ก็ต้องชะงัก เพราะเห็นมือของเจย์ไปโอบอยู่ตรงก้นของอีกฝ่าย

“พี่มาทำอะไรแถวนี้ครับ”

“มาดู”

-หืม...ดูอะไร ดูเธอกับพี่เจย์งี้เหรอ-

“ไม่เอาน่าพี่ ค่อยคุยกันผมทำงานอยู่” เจย์ตอบยิ้ม ๆ เหมือนทีเล่นทีจริง เอิงเอยเลยพยายามทำตัวให้เป็นปกติและนั่งฟังทั้งสองคุยกันเงียบๆ แต่เท่าที่ฟังจากบทสนทนาที่ทั้งสองคุยกัน ก็รู้ได้เลยว่าทั้งสองมีซัมติงกันอย่างแน่นอน

“รู้แล้วน่า พี่แค่ผ่านมาแต่เห็นรถเจย์จอดอยู่ งั้นพี่ไปก่อนนะเจอกันที่คอนโดนะเจย์” เมย่าเอ่ยขึ้น ก่อนก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของเจย์ ทันทีที่เธอดึงตัวกลับ เจย์กลับรั้งแขนของอีกฝ่ายไว้

“รอด้วยดิงั้นกลับเลยก็ได้” เจย์บอกกับเมย่า แล้วหันกลับมามองเอิงเอยที่นั่งกินเค้กอยู่

“พี่ขอตัวก่อนได้ไหมครับ พอดีมีธุระต่อ” เอิงเอยนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา

“ออได้ค่ะเจย์ ตามสบาย งั้นเอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” เอิงเอยเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง มองเจย์ที่ลุกขึ้นเดินจับมือไปกับผู้หญิงที่ชื่อเมย่า ทั้งคู่พากันเดินออกไปยังรถที่จอดอยู่ใกล้ ๆ กัน

จังหวะที่เธอมองผ่านกระจกออกไปที่หน้าร้านพอดี เห็นว่าพี่เจย์กำลังขึ้นรถ ส่วนคุณเมย่าหันกลับมามองเธอ พร้อมกับยกยิ้มคล้ายยิ้มเหยียด แล้วขึ้นรถอีกคันขับตามไป

“ประหลาดคน” เธอรู้สึกแปลก ๆ กับรอยยิ้มของเมย่าที่ยิ้มให้เมื่อครู่ยังไงก็ไม่รู้

แต่...ไหนว่าพี่เจย์ไม่ชอบผู้หญิง แล้วทำไมกับคุณเมย่าดูพี่เจย์สนิทมาก?

เอิงเอยละความสนใจ ก่อนจะหันกลับมามองบรรดาของหวานที่สั่งมาเต็มโต๊ะ เพราะเมื่อกี้มัวแต่ดีใจที่เจย์ยอมอยู่ด้วย แต่ตอนนี้เอิงเอยถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเฉยเลย แถมของหวานก็มีจำนวนมากเกินที่เอิงเอยจะถือขึ้นไปบนรถไฟฟ้าที่มีผู้คนแออัดได้

“เอ่อพี่คะ ช่วยห่อที่เหลือแล้วฝากเอาไปแจกให้เด็กแถวนี้ได้รึเปล่าคะ”

พนักงานทำหน้างงแต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับตามคำสั่ง เอิงเอยระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะคิดเงินและเดินกลับบ้านพร้อมเค้กหนึ่งชิ้นที่ขอติดมา

คลับฟินิกซ์ไฟเยอร์

“ไงเจย์ลูกค้าคนนั้นเป็นไงบ้าง?” เสียงผู้จัดการของเจย์เอ่ยถามขึ้น

“คนไหนอะพี่” เจย์ถามกลับเพราะเจย์มีลูกค้าแค่คนสองคนซะที่ไหน

“ก็น้องคนที่ประมูลนายไปห้าล้านไง”

“อ่อคนนั้น ก็ดีครับแค่กินข้าวกันธรรมดา ๆ ไม่มีอะไรเลย”

“แค่นั้นเหรอแค่ไปกินข้าวแล้วก็จบอะนะ!” ผู้จัดการเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เจย์พูด ปกติเท่าที่แกรู้มา ว่าถ้าใครได้กินข้าวกับเจย์ก็ต้องมีดีลลับต่อเสมอ

“ครับแค่นั้นเลย แปลก ๆ ดี” เจย์ตอบสั้นๆ ก่อนจะถอดเสื้อเตรียมอาบน้ำ เพราะพึ่งกลับมาจากคอนโดของเมย่า ส่วนผู้จัดการก็จะมาหาพอดี เจย์เลยต้องกลับมาที่คอนโดของตัวเองทั้ง ๆ ที่อยากนอนค้างกับเมย่าใจจะขาด

“โห ตายแล้ว เจย์ทำไมมีแต่รอยดูดแบบนี้ล่ะ!” ผู้จัดการรีบเข้ามาดุทันทีเมื่อเห็นว่าร่างกายของเจย์มีแต่รอยดูดเต็มไปหมด

แต่เจ้าตัวนั้นไม่ได้เดือดร้อนอะไรนักก็เป็นปกติของคนมีเซ็กส์กันที่จะต้องทิ้งรอยไว้บ้าง

“ผมพึ่งกลับมาจากคอนโดพี่เมย่ามาน่ะ”

“อีกแล้ว เฮ้อ แล้วคุณเมย่าไม่ได้วุ่นวายอะไรกับลูกค้าของนายใช่ไหม” คำพูดของผู้จัดการทำเอาเจย์ชะงักไปทันที

“ทำไมพี่?”

“ก็เมย่าโทรมาหาพี่น่ะสิ บอกมีเรื่องด่วนจะคุยกับนาย เพราะนายไม่ยอมรับโทรศัพท์ แล้วถามว่านายดูแลลูกค้าคนไหนอยู่ เหมือนจะไม่ค่อยพอใจนะ ที่พักนี้นายหายไปกับลูกค้าห้าล้านนั่น”

“ไม่น่ามีปัญหาอะไรนะพี่ พี่เมย่าก็คุยกับเจย์ปกติ อีกอย่างผมกับพี่เมย่าตกลงกันแล้วว่าเราเป็นแค่คู่นอนกันธรรมดา ไม่ได้ผูกมัดอะไรกัน เพราะงั้น เธอไม่น่าจะหึงหวงอะไร”

ใช่ เพราะเมย่ารู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ชอบให้ใครมาเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

“งั้นก็ระวัง ๆ ไว้หน่อยก็แล้วกัน มารยาของผู้หญิงที่นายเกลียดนักเกลียดหนา บางทีเมย่าของนายก็อาจจะเป็นแบบนั้นแต่นายไม่รู้”

ผู้จัดการทิ้งคำพูดไว้ให้เจย์คิด ก่อนจะวางรายละเอียดงานลงที่โต๊ะและขอตัวกลับออกไป