ความลับไม่มีในโลก

"ฉันคุมห้องนี้ ไม่มีใครรู้หรอก"

เจ้านายของเขาไม่เคยสนใจห้องล้างแก้วที่แสนจะงานเยอะนี้หรอก คอนเนอร์สนใจแต่ห้องเก็บเหล้าที่เอาไว้บริการลูกค้าเท่านั้น

"ขอบคุณนะคะ"

ไอลินตกลงทำงานนี้เพราะยังไงถ้าถูกจับได้เธอก็แค่โดนไล่ออกอีกรอบหนึ่งแค่นั้น แต่คืนนี้อย่างน้อยก็ขอแค่ได้ค่าแรงเพิ่มขึ้นอีกนิดจะได้ไปเช่าห้องนอนกับญาลินแทนที่ห้องนอนในสถานีรถไฟ

"ตัวเล็กมานั่งตรงนี้ อย่าดื้อ"

เบสหาที่นั่งให้เด็กผู้หญิงตัวเล็ก เขารู้ว่าอยู่ตรงไหนแล้วจะไม่มีใครมาพบเพราะเขาเป็นหัวหน้าของการ์ดทั้งหมดรองจากคอนเนอร์ และเขาก็ชักจะถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้สะแล้วด้วยสิ

ไอลินรีบเรียนรู้งานและทำทุกอย่างด้วยความขยันถึงแม้จะไม่เคยลำบากแบบนี้มากก่อนก็ตามแต่เพื่อความอยู่รอดของเธอกับญาลินต่อให้ลำบากกว่านี้เธอก็ทำขอแค่ได้เงิน

ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางไอลินมาเริ่มงานเร็วกว่าคนอื่นนิดหน่อยในทุกวันและกลับช้ากว่าทุกคนเพื่อรอเบสมาจ่ายค่าแรงให้เธอ จนตอนนี้จะครบอาทิตย์ที่เธอมาทำที่ผับโดยที่เจ้าของผับไม่รู้เรื่องด้วยเลย

"ไปทางหลังผับ กูอยากจะแกล้งไอ้แดเนียลมันสะหน่อย"

คอนเนอร์สั่งคนขับรถของเขาให้ขับอ้อมไปทางหลังผับเพื่อหาอะไรสนุกๆ ทำสะหน่อยด้วยการแกล้งแดเนียลเพื่อนรักของเขาที่นั่งรออยู่ในผับแก้อาการเบื่อที่เป็นมาเกือบอาทิตย์อย่างไม่มีเหตุผล

"นายจะให้ผมโทรนัดเอหรือบีครับวันนี้"

เบสที่นั่งมาข้างคอนเนอร์เอ่ยถามถึงเรื่องประจำที่ต้องทำเมื่อถึงผับและเรื่องนี้จะช้าไม่ได้เพราะเจ้านายของเขาใจร้อนดั่งไฟ

"ไม่ต้อง กูเบื่อ เดี๋ยวมึงจัดการเคลียห้องทำงานกูให้เรียบร้อย กูจะโทรหาหนูซัลมากับหนูฮาวาสะหน่อย คิดถึงหลานสาววะ"

เขาคิดถึงเสียงของเด็กผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่มีเหตุผลพร้อมกับไม่เคยลืมสายตาของใครอีกคนหนึ่งไม่เคยได้เลยทั้งที่จำไม่ได้ด้วยว่ามันเป็นแววตาของใครแต่นั้นก็ทำให้เขานอนไม่ค่อยหลับมาตลอด และเชาคงต้องรักษาอาการนี้ด้วยการเอาหลานสาววัยกำลังน่ารักเข้ามาช่วย

"ผมว่านายไปทางด้านหน้าดีกว่านะครับ"

"อะไรของมึงไอ้เบส รถมาจอดตรงหน้าประตูมึงจะให้ไปไหนอีก"

"ทางนี้มันไม่เหมาะกับนายนะครับ"

สายตาของบอดี้การ์ดอย่างเบสเหลือบไปเห็นไอลินที่เพิ่งจะพาน้องสาวของเธอเดินเข้าไปทางประตูหลังของผับทางเดียวกับที่เจ้านายของเขากำลังจะเดินเข้าไป ความซวยกำลังมาเยือนเขาและหญิงสาวคู่นั้นสะแล้ว

"ใครบอกมึง เดี๋ยวกูจะแวะคุยกับพนักงานไปเรื่อยๆ ไม่ได้ลงมาที่ด้านหลังนานแล้ว"

ถึงเขาจะเป็นมาเฟียที่แสนจะโหดแต่เขาก็ไม่เคยลืมลูกน้องที่ทำงานให้กับเขา และที่สำคัญเขาดูแลลูกน้องที่จงรักภักดีเป็นอย่างดีที่สุดรวมถึงการมาพบปะพูดคุยเพื่อแสดงความเป็นกันเองในรอบปีแบบครั้งนี้

"นายจะแวะที่แผนกไหนก่อนครับ ผมจะได้ให้ลูกน้องไปแจ้งก่อน"

"กูไม่แจ้ง และไม่เคยแจ้งด้วย ถึงจะไม่มาบ่อยแต่การปฏิบัติก็เหมือนเดิมทุกครั้ง ไอ้เบสถ้ามึงยังทำตัวเป็นคนไม่มีความจำกูจะยิงมึงให้ความจำกลับมา"

วันนี้มันเป็นอะไรของมันจากบอดี้การ์ดมือหนึ่งที่ทำงานไม่เคยพลาดและจดจำทุกอย่างได้ดีกลับจำไม่ได้แม้แต่ว่าทุกครั้งที่เขามาเยี่ยมพนักงานทุกคนถึงหลังร้านต้องทำยังไง

"ขอโทษครับ"

ร่างใหญ่ก้มคำนับขอโทษผู้เป็นนายที่ทำให้ต้องหงุดหงิดอารมณ์เสีย เขาคงช่วยสองสาวนั้นได้แค่นี้ต่อไปคงแล้วแต่บุญกรรมว่าเจ้านายเขาจะทำยังไงต่อไปเขาเองคงได้แต่คอยช่วยอยู่ห่างๆ

"นั้นมัน"

คอนเนอร์ก้าวเท้าเดินเร็วเท่าสมองที่คิดอะไรว่องไวของเขา แต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะเขาเห็นผู้หญิงที่เขาเพิ่งออกไปเมื่ออาทิตย์ก่อนและที่เลวร้ายจนทำให้เขาแทบจะปิดผับถ้าถูกจับได้คือเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นที่เคยต่อว่าเขากำลังพากันเดินไปห้องล้างแก้ว

"ไอ้เบส มึงอธิบายมา"

คนเดียวที่จะถามเอาความจริงได้คือลูกน้องตัวดีของเขาที่คอยคุมห้องล้างแก้วนี้

"ผมรับเธอเข้าทำงานเอง เพราะความสงสารสองคนนั้นไม่มีที่นอน ผมเลยอยากให้เธอสองคนมีที่นอนครับ"

"แต่มึงกำลังจะทำให้ผับกูเสียชื่อที่เอาเด็กนั้นเข้ามา"

ผับที่จำกัดอายุผู้ที่ต้องการเข้ามา แต่กลับมีเด็กห้าขวบมาวิ่งเล่นอยู่ด้านใน ไอ้ลูกน้องเวรของเขามันกำลังจะทำให้เขาซวย

"แต่สองคนนั้นก็ไม่เคยก่อความเดือนร้อนอะไรนะครับ"

"มึงใช้อะไรคิด"

เบสกับเขาก็ไม่ต่างจากเพื่อนกันเพียงแต่มีหน้าที่ของแต่ละคนกั้นเอาไว้ และที่สำคัญเบสเป็นคนซื่อสัตย์ทำงานดีมาตลอดไม่เคยทำให้เขาผิดหวังสิ่งเหล่านี้ทำให้เขาต้องเงียบเสียงลงไม่ต่อว่าเบสไปมากกว่านี้และตัดสินปัญหานี้เอง

คอนเนอร์เดินตามร่างเล็กของสองสาวอยู่ห่างๆ เพื่อดูว่าสองคนนี้จะทำอะไร แต่ตลอดทางที่เขาแอบตามมากลับได้ยินแต่คำพูดที่แสดงถึงความสนิทสนมกับลูกน้องของที่เขาแสนจะไว้ใจ มันยิ่งทำให้เขาโมโหขึ้นอีกเป็นเท่าตัวอย่างไร้เหตุผล

"วันนี้พี่เบสจะมาไหมคะพี่ไอ"

ญาลินก็รีบถามหาคนที่จะมาคอยคุยคอยเล่นกับเธอทันทีตามประสาเด็กโดยไม่ได้สังเกตุเห็นว่ามีใครจ้องมองจะกินเลือดกินเนื้อเธอกับพี่สาวอยู่

"ก็ต้องรอดูก่อนว่าญาลินดื้อหรือเปล่า"

ไอลินอุ้มเด็กหญิงขึ้นเพื่อที่จะได้เดินเร็วขึ้นอีกเมื่อใกล้ถึงห้องสถานที่ที่ทำงานของเธอ เธอกลัวใครจะมาเห็นเขาและเอาไปฟ้องคนใจร้ายที่ไล่เธอออกจากงานเมื่ออาทิตย์ก่อน

"ญาลินจะเอาน้องตุ๊กตาไปอวดพี่เบส"

ญาลินกอดตุ๊กตาของเธอแน่นในอ้อมกอดของพี่สาว ชีวิตของเธอดีขึ้นมากตั้งแต่มีพี่เบสเข้ามาช่วยให้พี่สาวของเธอมีงานทำ

"นั่งรอพี่เบสก่อนนะ อย่าไปไหนนะรู้ไหม"

ไอลินพาน้องสาวของเธอมานั่งตรงที่เดิมเพื่อที่เธอได้ลงมือทำงานโดยไม่ต้องห่วงอะไร

"ไอ้เบส มึงเดินไปบอกสองคนนั้นสิ ว่ามึงมาแล้ว"

"นายอย่าไล่สองคนนั้นออกเลยนะครับ พวกเธอน่าสงสาร"

ไอลินกับญาลินเป็นเหมือนน้องสาวของเขา เขาคงจะปล่อยให้เธอสองคนออกไปลำบากอีกไม่ได้

"หรือมึงจะลาออกเอง"

เขาไม่เคยไม่พอใจเบสเท่าวันนี้มาก่อน ลูกน้องของเขากำลังเห็นคนอื่นดีกว่าเจ้านายอย่างเขา มันน่าเตะให้กระเด็นออกนอกร้านไปสะจริงๆ

เสียงที่ตะคอกลูกน้องของคอนเนอร์นั้นดังพอที่จะทำให้ไอลินหันมองที่ต้นเสียงและรีบกลับไปอุ้มน้องสาวของเธอเอาไว้ได้ทันก่อนลูกน้องของคนใจร้ายจะเข้ามาทัน

"เธอกล้ามาก ที่ยังอยู่ที่นี่พร้อมกับน้องสาวของเธอ"

คอนเนอร์มองหน้าสองคนพี่น้องอย่างเอาเรื่อง เขาไม่เคยเห็นใครที่กล้าทานอำนาจของเขาเท่าพี่น้องสองคนนี้เลย

"นายครับ"

"อะไรของพวกมึง"

เขากำลังจะตัดสินลงโทษแม่ตัวดีที่ใจกล้าตรงหน้าเขา แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อลูกน้องที่ใช้ให้เฝ้าหน้าร้านวิ่งเข้ามาหา

"คนของเราจับคนของชาล๊อตที่มันส่งมาสอดส่องได้ที่หน้าผับครับ"

ร่างใหญ่ที่ผอมโซถูกเหวี่ยงให้นั่งลงกับพื้นพร้อมกับบาทาที่ตามลงมาประกบให้ขี้ยาคนที่กำลังจะดวงกุดนั่งลงให้เรียบร้อย

"กูจะฝากของไปให้เจ้านายของมึงด้วย ปัง"

คอนเนอร์ตัดสินใจแบบเฉียบขาดและรวดเร็ว เขายิงคนที่ศัตรูส่งมาแต่ไม่ได้หวังให้ตายเพื่อให้มันกลับไปส่งข่าวกับเจ้านายของมันได้อีก ไอ้ชาล๊อตมันต้องได้รู้ว่าอย่ารอาจมายุ่งเรื่องของเขา

"กรี้ดดดด/กรี้ดดดด"

ไอลินกับญาลินที่ในตอนแรกเธอสองคนตกเป็นคนผิดที่กำลังจะโดนตัดสิน แต่เพียงเสี้ยวนาทีกลับจะต้องมาเห็นเหตุยิงกันต่อหน้าต่อตา

"น่ารำคาญ"

คอนเนอร์สบถออกมาอย่างเหลืออด เขาไม่ชอบผู้หญิงสำออยและยิ่งเป็นสองคนนี้ด้วยเขายิ่งเกลียดเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว

"พี่ไอ หนูญากลัว"

"ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะพาออกไปจากที่นี่เอง ไม่ร้องไห้นะคนเก่ง"

ไอลินเองก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าน้องสาวของเธอ แต่ก็ต้องเข้มแข็งเพื่อปกป้องน้องสาวที่เป็นดวงใจของเธอให้ปลอดภัยจากคนใจเหี้ยมที่คิดจะฆ่าคนต่อหน้าเด็ก

"ถ้าไม่อยากตายก็รีบพากันออกไปสะ"

"คนใจร้าย หนูญาจะแจ้งตำรวจ"

"บอกให้น้องของเธอหุบปากสะ ไม่งั้นฉันจะจัดการเธอทั้งคู่เหมือนไอ้ขี้ยานี้"

คำว่าใจร้ายที่ออกจากปากของเด็กคนนั้นทำให้ร่างใหญ่โตของคอนเนอร์ชาวูบไปทั้งตัว นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้นทำไมเขาต้องมาสนใจกับแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ และพี่สาวของเธอที่ดูท่าจะจะหิวแต่เงินนั้นด้วย

"เรากลับบ้านกันนะญาลิน"

คำพูดที่ปลอบน้องสาวมันดูอบอุ่นและทำให้ญาลินเงียบเสียงลง แต่คำว่าบ้านของเธอกลับเป็นแค่ด้านนอกผับที่มีเพียงท้องฟ้ากว้างๆ ที่ไม่มีคนใจร้ายนี้อยู่ไม่ใช่บ้านที่เธอเคยอาศัยอยู่

............

"กินยาก่อนนะคนเก่งของพี่ไอ"

เสียงปืนที่ผับวันนั้นทำให้น้องสาวของเธอตกใจจนไข้ขึ้นจนไอลินออกหางานทำอีกครั้งไม่ได้ต้องมาคอยดูแลน้องสาวของเธอ

"กินยาแล้วพี่ไอต้องกอดหนูญาแน่นๆ นะคะ"

"จ้ะ"

เธอรู้ว่าน้องสาวหนาวมากแค่ไหนเพราะที่นี้เป็นสถานีรถไฟไม่ใช่บ้านที่แสนอบอุ่น

ไอลินเคยสัญญากับตัวเองว่าจะทนล้างแก้วที่ผับจนกว่าจะมีเงินมาเช่าห้องพักอยู่กับญาลินถึงงานนั้นจะหนักหนาแค่ไหน แต่แล้วทุกอย่างก็พังลงเพราะเขาที่แสนจะใจร้ายจนเธอต้องกลับมาอยู่ที่สถานีรถไฟอีกครั้ง

"กอดกันได้แล้ว"

ญาลินกลั้นใจกินยาที่เธอแสนเกลียดลงคออย่างอยากลำบากแล้วรีบโผกอดพี่สาวเพื่อให้คลายความขมของยานั้น และคลายความหนาวที่เธอไม่ชอบออกไปจากตัว

"ปล่อยฉันนะ"

"กรี้ดดดด ปล่อยพี่ไอนะ"

​