3 เมาป่วนใจ (1)

ด้วยความที่กินข้าวเช้าสายมาก อีกทั้งยังกินเยอะกว่าปกติทำให้ตอนเที่ยงปฐมาไม่รู้สึกหิว จัดห้องต่อยาวๆ จนเสร็จ ลงมาข้างล่างอีกทีก็ปาเข้าไปบ่ายสี่โมงเย็นแล้ว

“ไม่มีใครอยู่เลยหรือเนี่ย” ปฐมาบ่นคนเดียวชะเง้อคอมองไปทั่วบ้านแต่ก็ยังไม่เห็รว่าจะมีใคร จนกระทั่ง “ว๊าย!” หญิงสาวกรีดร้อง ชักเท้ากลับพร้อมกับถอยกรูดไปจนติดผนังอย่างตกใจ ก่อนจะทำหน้าเหวอเมื่อเห็นสิ่งที่ตัวเองเดินไปเหยียบแล้วรีบยกมือไหว้ “ขอโทษค่ะ แป๋มนึกว่าไม่มีคน”

“ไม่เป็นไร” ติณณ์งัวเงียโบกมืออย่างไม่ถือสา

“ทะ...ทำไมมานอนที่นี่ล่ะคะ” ปฐมาถามอย่างแปลกใจระคนสงสัย คือถ้าจะนอนกลางวัน ห้องก็มี หรือถ้าขี้เกียจไม่อยากขึ้นข้างบน โซฟาก็ได้ แต่นี่เล่นนอนบนพื้นกระเบื้อง

“มันเย็นดี” ชายหนุ่มตอบพลางปิดปากหาว เก็บหมอนขยับขึ้นมานั่งบนโซฟา แล้วกวาดสายตาไปรอบบ้าน “แล้วนี่ไอ้ป้อมยังไม่กลับมาอีกเหรอ”

“ยังค่ะ”

“เหมาหมดตลาดแล้วมั้งเนี่ย” ติณณ์บ่นอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะหันไปถามสมาชิกใหม่ “หุงข้าวได้ไหม”

“ได้ค่ะ”

“งั้นช่วยหุงหน่อยสิ เอาสักครึ่งหม้อนะ เผื่อไว้เฉยๆ วันนี้คงหนักไปทางกับแกล้มมากกว่า”

“ได้ค่ะ” ว่าแล้วปฐมาก็รีบเข้าครัวไปจัดการหุงข้าวเอาไว้ เดินกลับออกมาก็ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอดพอดี เธอจึงรีบเดินออกไปดู

“ไปนานจัง เมื่อกี้พี่ติณณ์เขาบ่นอยู่ว่าไปเหมาตลาดหรือไงถึงไม่ยอมกลับเสียที” หญิงสาวบ่นคนเป็นพี่ชายทันทีที่อีกฝ่ายลงจากรถ

“ถ้าไม่เกรงใจเหมามาแล้ว มาช่วยพี่ขนของก่อนเร็ว” ปฐพีเดินไปเปิดท้ายรถ แล้วขณะที่เดินกลับมาที่ด้านหน้าเขาก็หันไปตะโกนเรียกคนที่อยู่ในบ้านให้มาช่วยอีกแรง “พี่ติณณ์ขนของหน่อยครับ”

“พี่ป้อม!”

“อะไร” ปฐพีที่ชะโงกตัวเข้าไปหยิบของส่วนตัวในรถออก รีบเดินกลับมาหาน้องสาวที่ร้องเรียกเขาเสียงตื่น

“พี่ซื้อมากินหรือซื้อมาขายเนี่ย” ปฐมาชี้ไปที่ของท้ายรถ ที่มันมากมายเกินความจำเป็น โดยเฉพาะเบียร์สามลังนี้คืออะไร

“กินสิ” ปฐพีตอบพลางยักคิ้ว

“กินกันสามคนเนี่ยนะ หรือมีเพื่อนพวกพี่มาแจมด้วย”

ปฐพีส่ายหน้าแล้วฉีกยิ้มตอบ “เปล่าสามคนนี่แหละ”

“อาทิตย์นี้สงสัยกูได้กินเบียร์แทนน้ำแน่” ติณณ์ที่เดินเข้ามาพอดีเอ่ยแทรกขึ้น

“ชอบป่ะละ” ปฐพีถามกลับยิ้มๆ อย่างรู้กัน

“จะชอบมากกว่านี้ถ้าเงินที่ซื้อคือเงินมึงนะไอ้ป้อม”

“เงินผมก็มี ไม่พอออกใส่ตั้งร้อยหนึ่งแน่ะ”

“หึ! พูดมาก ยกไปเลยมึง ขอเข้าครัวก่อน” ว่าแล้วติณณ์ก็เอาไปเฉพาะวัตถุดิบที่ตัวเองจะต้องใช้พร้อมกับเบียร์อีกหนึ่งลังเดินเข้าบ้านไป

“ครับผม”

“เงินพี่เขาคนเดียวเลยเหรอ เดี๋ยวแป๋มจะออกช่วยนะ พี่ป้อมด้วย” ปฐมาพูดกับพี่ชายอย่างเกรงใจ เพราะคำนวณราคาของที่ซื้อมาคร่าวๆ แล้วคงหมดไปเยอะเลย

“ให้พี่แกก็ไม่เอาหรอก บอกแล้วไงว่าแกเลี้ยง เลี้ยงก็คือเลี้ยง” ปฐพีบอกอย่างรู้จักความใจป้ำของรุ่นพี่คนนี้ดี

“แต่มันคงหมดเยอะอยู่นะพี่ แบบนี้บ่อยๆ ได้จนตาย”

“บ่อยที่ไหนกัน นานๆ ที ปกติอย่างมากก็เบียร์ป๋อง กับแกล้มอย่างหนึ่งแค่นั้นเอง พี่แกอยากเลี้ยงต้อนรับสมาชิกใหม่น่ะ อย่าคิดมาก”

“พี่เขาใจดีเนาะ” เป็นอีกครั้งที่ทำให้ปฐมารู้สึกประทับใจผู้ชายหน้าดุคนนี้

“ก็เป็นบางเรื่องน่ะนะ อยู่ไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ” ปฐพีพูดดักเอาไว้ก่อน เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายมีนิสัยอย่างไร ตอนดีก็ดีใจหาย ตอนร้ายก็ร้ายได้ใจอยู่เหมือนกันนะ แล้วยกลังเบียร์เดินเข้าบ้านไป

ส่วนปฐมาก็ถือของที่เหลือตามเข้าไปไว้ในครัว และเมื่อเห็นติณณ์กำลังสาละวนกับงานในครัวคนเดียวจึงเอ่ยปากอาสา

“พี่ติณณ์เดี๋ยวแป๋มช่วยนะคะ”

“เอาสิ ขอบใจมากนะ” ชายหนุ่มตอบรับโดยที่ไม่ได้ละมือจากงานตรงหน้า

“ยินดีค่ะ เดี๋ยวแป๋มล้างกุ้งให้นะคะ”

“ทำน้ำพริกดีกว่าเดี๋ยวพวกนี้พี่จัดการเอง” ติณณ์ใช้แขนทั้งสองข้างต่างมือที่ยังไม่ได้ล้างดันหลังของหญิงสาวให้ไปที่หน้าตู้เย็น “ของที่จะใช้หาเอาเองนะ เคยทำใช่ไหม”

“ค่ะ” ปฐมารับคำแล้วจัดการหาของที่ต้องใช้ในการทำน้ำจิ้มซีฟู้ด เมื่อได้ครบก็ลงมือทำไป แอบดูการทำอาหารที่คล่องแคล่วของชายหนุ่มไป จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชม “พี่ติณณ์ทำอาหารเก่งจังเลยนะคะ”

“ทำกับแกล้มบ่อยน่ะ” ชายหนุ่มสารภาพเสียงกลั้วหัวเราะ

“ไม่เหมือนพี่ป้อมเลย รายนั้นคงนั่งรอกินตลอด” ว่าแล้วก็อดที่พูดเหน็บพี่ชายที่ป่านนี้คงนอนตีพุงดูทีวีรอกินอยู่บนห้องหรือไม่ก็โซฟา

“เข้ามามันก็เกะกะขัดแข้งขัดขาขวางหูขวางตาให้มันนั่งรอน่ะดีแล้ว”

ปฐมาที่กำลังปรุงรสน้ำจิ้ม นิ่งไปก่อนจะหัวเราะและพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เพราะเรื่องงานครัวพี่ชายของเธอไม่เอาไหนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทำได้อย่างมากก็มายืนเก้ๆ กังๆ เกะกะเปล่าๆ “พี่ติณณ์คะ ช่วยชิมหน่อยค่ะ” เธอเดินไปสะกิดพ่อครัวใหญ่พร้อมกับช้อนน้ำจิ้ม

ติณณ์หันมาแล้วอ้าปากชิมทันที “อืม...แซ่บ” เขาพยักหน้าหงึกหงักอย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ยปากชม “ใช้ได้นี่”

ปฐมาถึงกับหน้าเหวอ ไม่คิดว่าเขาจะชิมมันทั้งอย่างนี้เลย และดีนะเธอไม่ตกใจจนดึงช้อนกลับ ไม่งั้นอีกฝ่ายอาจจะขำก็ได้ที่เธอมาเขินอายกับเรื่องแบบนี้

“ขอบคุณค่ะ” ปฐมายิ้มรับแหยๆ แล้วรีบกลับมาที่ของตัวเองอย่างไว เทน้ำจิ้มที่ทำเสร็จแล้วใส่ถ้วยนำไปเก็บไว้ในตู้กับข้าว แล้วเอาอุปกรณ์ต่างๆ ไปล้าง และคิดว่าจะรีบทำแล้วรีบออกไปรอข้างนอก ทว่า...

“ว๊าย!” หญิงสาวอุทานเสียงหลงพร้อมกับยกมือขึ้นปิดตา

“เป็นอะไร” ติณณ์วางงานในมือ แล้วเข้ามาถามอย่างตกใจ

“น้ำในครกกระเด็นเข้าตา แสบมาก” ปฐมาบอกพลางวักน้ำในก๊อกมาล้างตา หวังจะให้อาการระคายเคืองทุเลาลง แต่มันก็ไม่ค่อยได้ผลนัก

“มือล้างยังเอาไปลูบแบบนั้นน่ะ” ติณณ์ดึงมือของหญิงสาวเอาไว้พร้อมกับยื่นแก้วน้ำที่เพิ่งรินไปให้ “น้ำในแก้วดีกว่า”