2 หมาหยอกไก่ (1)

เมื่อมาถึงบ้านสองพี่น้องก็ช่วยกันขนของ ปฐพีเดินนำน้องสาวไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนห้องที่ยังว่าง แล้วเปิดประตูพร้อมกับทำหน้าแหย่ๆ เมื่อรู้สึกถึงความฟุ้งนิดๆ ของฝุ่นที่เกาะตามเฟอร์นิเจอร์ ที่ทั้งเขาและเจ้าของบ้านไม่ได้คิดจะเข้ามาแตะต้องทำความสะอาดมันเลย

“อยู่ห้องนี้ได้ไหม” ชายหนุ่มเบี่ยงตัวให้น้องสาวได้เดินเข้าไปสำรวจ “ห้องข้างๆ คือห้องของพี่ติณณ์” เขาพยักพเยิดไปยังห้องที่ถูกปิดสนิทและคิดว่าเจ้าของห้องคงยังไม่ตื่นแหละ เพราะเมื่อคืนเล่นกลับบ้านมาเกือบสว่าง “หรืออยากจะอยู่ห้องพี่ก็ได้นะ ย้ายของตอนนี้เลย” ปฐพีบอกอย่างเอาใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ ย้ายทำไมยุ่งยาก ห้องไหนก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ” ปฐมาไม่อยากจะเรื่องมาก เพราะแม้ห้องข้างๆ เป็นห้องของเพื่อนพี่ชาย แต่ห้องของพี่ชายก็อยู่ตรงกันข้ามนี่เอง คงไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล “ขออุปกรณ์ทำความสะอาดด้วยนะคะ”

ปฐพีหายไปครู่หนึ่ง แล้วกลับมาพร้อมสิ่งที่น้องสาวต้องการ “อะ จัดของไปนะ เดี๋ยวพี่ไปหาซื้ออะไรมาให้กิน”

“ขออะไรหวานๆ เย็นๆ มาด้วยนะพี่”

“อื้อ” ปฐพีรับคำสั้นๆ แล้วออกจากบ้านไปนานพอสมควรแล้วกลับมาพร้อมของกิน

“อ้าว พี่ติณณ์ตื่นแล้วเหรอ” เขาเอ่ยทักคนที่เดินสะลึมสะลือลงมาจากข้างบน อย่างไม่ได้ใส่ใจนัก

“อื้อ” ติณณ์เดินขยี้ตาตามหลังเพื่อนร่วมชายคาเข้าไปในห้องครัว และทันทีที่อีกฝ่ายวางของในมือลงบนโต๊ะ เขาก็จัดการรื้อหาของที่ตัวเองอยากจะกินทันที

“แล้วนี่พี่...” ปฐพีถอนหายใจเมื่อเห็นรุ่นพี่นั่งตักน้ำแข็งไสที่ตัวเองซื้อมาฝากน้องสาวเข้าปากด้วยท่าทีเอร็ดอร่อย

“อะไร หวงเหรอ” ถามไปอย่างนั้นแต่ก็ตักเข้าปากไม่หยุด

“เปล่า แต่ซื้อมาให้ยายแป๋มมัน แต่พี่กินแล้วก็ช่างเถอะ”

“มาแล้วเหรอ” ติณณ์ถามอย่างแปลกใจ เพราะเขาอยู่ในบ้านแต่ยังไม่เห็นหน้าหญิงสาวเลย

“จัดของอยู่ในห้อง เดี๋ยวผมไปเรียกให้” ว่าแล้วก็จะเดินขึ้นไปตามน้องสาว แต่เจ้าของบ้านก็รีบขัดขึ้นเพราะมันไม่ได้สลักสำคัญอะไร

“ไม่ต้องอะไรมากมายหรอก แค่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” ติณณ์บอกอย่างคลายกังวล หลังจากที่เมื่อคืนกลับมาบ้าน เข้าห้องดันเจอปฐพีนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง สอบถาม อีกฝ่ายจึงเล่าเรื่องน้องสาวให้ฟัง นั่นแหละถึงบอกว่าโชคยังดีที่หนีรอดมาได้

“ขอบคุณนะครับพี่ เดี๋ยวถ้าผมหาบ้านเช่าได้เมื่อไหร่จะรีบย้ายออกทันที” ปฐพีบอกอย่างเกรงใจ

“เฮ๊ย! จะย้ายทำไม อยู่ด้วยกันนี่แหละ เอาไว้มึงมีเมียเมื่อไหร่อยากเป็นส่วนตัวค่อยว่ากัน โอเค๊” เจ้าของบ้านรีบปราม มันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาเกรงอกเกรงใจอะไรเลย บ้านหลังเบ้อเร่อ มีคนมาเพิ่มอีกคนหนึ่งจะเป็นไรไป และอีกอย่าง ถ้าปฐพีย้ายไปอยู่ที่อื่นเขาก็ต้องอยู่คนเดียวสิ เงียบเหงาตายห่ากันพอดี ในกลุ่มเหลือกันแค่นี้เองด้วย จากที่เมื่อก่อนอยู่กันตั้งห้าหกคน แต่พอเวลาผ่านไปต่างคนก็ต่างมีลูกมีเมียแล้วแยกย้ายกันไป

“ขอบคุณมากครับ”

“ไม่เป็นไร แล้วนี่เย็นนี้กินอะไรดี มีสมาชิกเพิ่ม พิเศษหน่อยไหม เลี้ยงต้อนรับ ปลอบขวัญอะไรเทือกนี้” ติณณ์ที่ยังตักน้ำแข็งไสใส่ปากเสนออย่างรู้สึกเปรี้ยวปาก เพราะจะว่าไปที่บ้านไม่ได้สังสรรค์มานานแล้ว ส่วนมากจะซื้อแค่เบียร์มากินให้หายอยากแค่ไม่กี่ขวดหรือไม่ก็ออกไปกินที่ร้าน

“เอาสิครับ นี่ถ้าไม่ติดว่ามียายแป๋มด้วยนะ ผมจะโทรเรียกไอ้สองกับไอ้เคมาร่วมวงด้วยเลย” ปฐพีเอ่ยถึงเพื่อนที่เคยอยู่ร่วมกันในบ้านหลังนี้มาก่อน ตอนนี้ถึงจะย้ายไปอยู่กับลูกกับเมียแล้ว แต่ก็อยู่ไม่ไกลกันมากนัก

“ไว้คราวหน้าละกัน...อย่าลืมถามน้องสาวด้วยละว่าอยากกินอะไร เดี๋ยววันนี้เฮียเลี้ยงเอง” ติณณ์ที่ลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นบอกอย่างใจป้ำ

“จริงเหรอพี่” ปฐพีถามตาโต และทันทีที่ติณณ์พยักหน้ารับ ชายหนุ่มถึงกับลูบปาก “ลาภปากของไอ้ป้อมอีกแล้ว วันนี้อยากกินอะไรพิเศษๆ ดีน้า...โอ๊ย!” ปฐพีลูบหัวป้อยๆ เมื่อโดนรุ่นพี่เบิ้ดกะโหลกเข้าให้

“กูถามน้องมึงไม่ใช่เหรอ”

“ก็นะ นานๆ เฮียจะเอ่ยปากเสียที”

“ทำอย่างกับกินเบียร์กับมึงกูไม่ได้เสียเงินงั้นแหละ”

“โอ๊ย...ไม่มีใครใจดีเท่าอาเฮียของน้องๆ แล้วละครับ เดี๋ยวผมไปหายายแป๋มก่อนนะ” ว่าแล้วปฐพีก็วิ่งแจ้นขึ้นไปข้างบน โดยมีเสียงตะโกนตามหลังไปติดๆ ว่า

“ของน้องมึงนะโว้ย”

“คร๊าบๆ”

“อะไรก็ได้พี่” ปฐมาบอกพี่ชายที่โผล่มาหาหลังจากที่หายไปพักใหญ่อย่างไม่เรื่องมาก เมื่ออีกฝ่ายบอกเรื่องที่เจ้าของบ้านจะเลี้ยงต้อนรับ

“อะไรก็ได้นี่มันอะไรล่ะ ซื้อมาไม่กินเสียดายของ อยากกินอะไรว่ามา นานๆ เฮียแกจะเอ่ยปากเสียที” ปฐพีคะยั้นคะยอ แม้ติณณ์จะซื้อเหล้าเบียร์เลี้ยงบ่อยๆ แต่ถ้าได้เอ่ยปากออกมาแบบนี้ บอกได้เลยว่าพี่แกไม่อั้น แพงก็ซื้อให้กินได้

“เอาที่พี่อยากกินและคิดว่าแป๋มกินได้ก็แล้วกันค่ะ” คนที่ไม่ห่วงเรื่องกิน ยกหน้าที่ตัดสินใจให้กับพี่ชายที่นั่งรอตาเป็นประกาย

“น้องพี่น่ารักสุดๆ งั้นเอาปูสดๆ กับกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ๆ” ปฐพีเปรยกับตัวเองอย่างหมายมาด

“พี่คะ เกรงใจเจ้ามือนิดหนึ่งค่ะ” ปฐมาปรามพลางมองพี่ชายด้วยสายตาตำหนิ

“เฮียแกรวยจะตาย แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก ว่าแต่พี่ว่าแป๋มควรไปทักทายพี่ติณณ์แกหน่อยนะ” คนเป็นพี่ชายหันมาแนะนำน้องสาวที่ปัดเก็บกวาดห้องไปจนเกือบจะเสร็จแล้ว

“จริงด้วย งั้นพี่ป้อมพาไปหน่อยดิ” ว่าแล้วปฐมาก็วางงานในมือ แล้วเดินตามพี่ชายลงไปด้านล่าง

“น้ำแข็งไสแกพี่ติณณ์ กินไปแล้วนะ”

“ช่างเถอะค่ะแค่นี้เอง ว่าแต่แป๋มมาอยู่ด้วยแบบนี้เวลาทำอะไรๆ มันจะสะดวกไหมคะเนี่ย” ปฐมาถามอย่างเป็นกังวลเมื่อนึกถึงเรื่องบางเรื่องของพวกผู้ชาย

“อะไรๆ มันคืออะไรวะ” ปฐพีเอี้ยวตัวมาถามน้องสาวพลางขมวดคิ้ว