บทที่ 9 สิ่งที่อัดอั้น (1)

“เดี๋ยวเอาเอกสารนี่ไปให้ฝ่ายประสานงาน เสร็จแล้วก็มาหาฉันที่โรงรถ จะพาไปคุยงานข้างนอก” อัศวินส่งยื่นแฟ้มเอกสารสีดำไปยังอีกฝั่งของโต๊ะทำงานที่มีผู้ช่วยอย่างปลายฝนนั่งรออยู่

เสียงเข้มสั่งการอย่างหนักแน่น พอเซ็นเอกสารเสร็จก็ลุกขึ้นยืนเหยียดกายตามความสูงและหยิบแจ็กเกตมาสวมใส่เตรียมตัวสำหรับการออกไปคุยงานข้างนอก

“ไปไหน” ปลายฝนหยิบแฟ้มเอกสารมากกกอดแนบอก สายตาหวานมองผู้เป็นนายอย่างเอาคำตอบ

วันนี้ก็นับเป็นวันที่สิบสำหรับการเข้ามาเป็นผู้ช่วยของนายอัศอย่างเต็มตัว เธออยู่ในฐานะลูกจ้างคนหนึ่งของเขา เป็นลูกน้องที่ทำงานให้กับไร่ของศัตรูได้อาทิตย์กว่าจนยังนึกแปลกใจตัวเองที่สามารถอดทนมาได้

การทำงานเป็นผู้ช่วยของนายใหญ่ตลอดสิบวันนั้นดำเนินไปอย่างเรียบง่าย การหมดสติในวันนั้นทำให้อัศวินเลิกกลั่นแกล้งเธอและมอบหมายงานที่แท้จริงให้รับผิดชอบ แต่ในเรื่องเพื่อนร่วมงานนับร้อยชีวิตที่ต้องพบปะพูดคุยกลับไม่มีสักคน มันก็คงไม่พ้นชื่อเสียงเรียงนามที่ใครต่อใครก็ต่างเอาไปพูดต่อ ๆ กันว่าเธอมาจากไร่คู่แข่งอยากไร่พันทิพย์

นั่นจึงทำให้ปลายฝนไม่มีเพื่อนสักคน อย่าว่าแต่เพื่อนเลย แค่จะหาคนคุยด้วยดี ๆ ยังไม่มี!

“ในเมือง มีคุยออเดอร์ที่โรงแรมเดอบัว”

“ฉันไปได้ด้วยเหรอ” ปลายฝนยืนขึ้นและเอ่ยถามต่อทั้งที่ดวงตากลมโตเปล่งประกาย

นี่เป็นครั้งแรกตลอดการทำงานสิบวันที่ผู้ช่วยอย่างเธอจะได้ออกไปทำงานนอกไร่ ไม่ต้องอุดอู้ทำงานเดิม ๆ พบเจอคนซ้ำ ๆ เหมือนแต่ก่อนแล้ว

ไม่ว่าจะมีงานข้างนอกกี่ครั้งอัศวินก็จะไปกับศตวรรษสองคนตลอด ทั้งยังให้เหตุผลว่าเธอยังไม่ควรออกไปทำงานข้างนอกเพราะยังไม่รู้เนื้อหางานมากพอ การที่อัศวินให้เธอตามติดเขาไปทำงานด้วยครั้งนี้จึงทำให้เกิดความแปลกใจไม่น้อย

“จะไปไม่ไปเนี่ย ถามอยู่ได้”

“ปะ...ไปสิ! รอฉันก่อนนะ อย่าเพิ่งหนีไปก่อนล่ะ!” หญิงสาวเบิกตากว้างรีบตอบรับในน้ำเสียงร้อนรน แฟ้มเอกสารในอ้อมแขนก็กอดรัดไว้แน่นก่อนจะรีบวิ่งไปยังออฟฟิศเพื่อทำตามคำสั่ง แล้วจะได้รีบออกไปทำงานข้างนอกกับเขาก่อนที่จะเกิดเปลี่ยนใจกลางคันเสียก่อน

การออกมาทำงานข้างนอกเรียกสีหน้าแช่มชื่นจากผู้ช่วยคนใหม่ได้อย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่ขับรถออกมาจากไร่จนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทางที่ต้องคุยงาน สีหน้าและรอยยิ้มเบิกบานของผู้ช่วยของนายอัศวินยังคงไม่จางหายไปเลย

“วันนี้ไอ้วรรษมันต้องไปดีลออเดอร์ที่อื่น ฉันเลยต้องให้เธอมาแทน สิ่งที่เธอต้องรู้ก่อนที่จะไปเจอลูกค้าก็คือ ลูกค้าคนนี้คือลูกค้ารายใหม่ชื่อว่าคุณหัสดิน เขาเป็นเจ้าของโรงแรมที่นี่และเป็นเจ้าของตลาดส่งออกที่จังหวัดน่าน”

“คุณหัสดิน...เจ้าของตลาด...ทำไมคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้” ปลายฝนทวนข้อมูลที่เพิ่งได้รับจากเจ้านายไปมาเบา ๆ เธอรู้สึกคุ้นชื่อของเขาแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก

“เขาเคยเป็นลูกค้าที่ไร่ของเธอหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ฉันก็ไม่ใจดีหลีกทางให้หลอกนะ” อัศวินกอดอกมองผู้ช่วยสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่ทว่าในความเป็นจริงเขาก็คิดอย่างที่พูดออกมา

ในทางธุรกิจเขาไม่มีวันหลีกทางให้ใครหากไม่ใช่เรื่องอันสมควร แล้วยิ่งเกี่ยวกับไร่คู่แข่งอย่างไร่พันทิพย์ด้วยแล้วเขายิ่งไม่มีทางใจดีให้อย่างแน่นอน

“ไม่รู้สิ อาจจะใช่หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้ ยังไงลูกค้าเขาก็เลือกไร่ของคุณ ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับความใจดีเลย” หญิงสาวบอกพลางขมวดคิ้วมุ่น

จนกระทั่งทั้งสองคนเข้ามาในห้องรับรองภายในโรงแรมที่ได้ถูกจัดเตรียมไว้อย่างดี เอกสารที่ร่างขึ้นก็อยู่ในแฟ้มที่ปลายฝนถือมา ไม่ว่าจะเป็นการเซ็นสัญญาซื้อขายรวมถึงข้อตกลงที่จะได้รับผลประโยชน์ร่วมกันก็ไม่ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด

“ทำงานเป็นยังไงบ้าง มีปัญหาอะไรตรงไหนไหม” ระหว่างนั่งรอลูกค้าอัศวินก็ยังมีน้ำใจถามไถ่ถึงปัญหาในการทำงานของเธอ

นี่ก็สัปดาห์กว่าแล้วที่เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในการทำงานที่ไร่กมล แต่เจ้านายอย่างเขาไม่เคยได้ถามสารทุกข์สุกดิบหรือปัญหาของเธอเลยสักครั้ง

“ก็ดีค่ะ ไม่ต้องปรับตัวเท่าไหร่เพราะงานก็ไม่ค่อยต่างจากไร่ตัวเองมาก แต่เรื่องคน...ช่างเถอะ เออนี่! คุณหาที่พักให้ฉันได้หรือยัง ฉันจะต้องอยู่ที่บ้านของคุณไปอีกนานแค่ไหน” พอจะพูดถึงเรื่องเพื่อนร่วมงานก็ต้องรีบเบรกตัดบทไปเสียก่อน ถึงพูดไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรเพราะมันเป็นที่ตัวเธอเองไม่ได้เกี่ยวกับเขา เพราะฉะนั้นเธอจึงเลือกถามถึงที่อยู่อาศัยของตัวเองแทน การที่เธออยู่อาศัยที่เรือนใหญ่ของเจ้านายมันดูแปลก ๆ ยังไงชอบกล

หากใครเอาไปนินทาเข้าก็จะเป็นเขาต่างหากที่เสียหาย ให้ศัตรูมาทำงานด้วยไม่พอ ยังให้หลับนอนในบ้านหลังใหญ่อีก