บทที่ 10 คำขอบคุณ (1)

“ฮึ! ตกอับถึงขนาดต้องมาทำงานที่ไร่ของศัตรูเลยงั้นสิหนูปลายฝน!”

“กรุณาปล่อยแขนของฉันด้วยค่ะ!”

นัยน์ตากลมโตจดจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่คิดเกรงกลัว หากแต่แท้จริงแล้วเธอกำลังหวาดหวั่นจนสั่นไหวเสียเต็มประดา

ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพล ต่อให้เธอจะใจกล้าบ้าบิ่นแค่ไหนก็ต้องยอมรับว่ากลัวในอำนาจความเลวของเขา เธอรู้ดีว่าคนอย่างท่านเหมสามารถทำได้ทุกอย่าง ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะไปมีเรี่ยงแรงต่อกรกับเขาได้ยังไงกัน

“ไม่เอาน่า...แค่หนูแต่งงานกับฉันหนูไม่ต้องเสียอะไรเลย ทั้งที่ดิน ทั้งเงิน มันจะเป็นของหนูทุกอย่างเพียงแค่หนูตกลงที่จะมาเป็นเจ้าสาวของฉัน” น้ำเสียงทุ้มนุ่มลงไปจากเดิม แต่ผิดกับแรงบีบคั้นของมือใหญ่ที่ไม่ต่างจากคีมเหล็กร้อนแผดเผากับเนื้อบนต้นแขนให้มอดไหม้จนเกิดอาการนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด “ฉันจริงจังกับหนูนะ หนูจะเป็นนายหญิง เป็นเมียที่ฉันยกย่อง หนูอยากได้อะไรก็ขอแค่บอก หนูไม่ต้องทนลำบากเลยแม้แต่นิดเดียว”

ไม่ว่าเปล่าแต่ใบหน้าคมก็ก้มตามลงมาจนกระทั่งลมหายใจอุ่นเป่ารินรดจนปลายฝนต้องเบี่ยงใบหน้าหนีอย่างนึกรังเกียจ

พลันเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวก็เหมือนกับเป็นกาสุมไฟเดือดดาลขึ้นในใจ มือใหญ่เปลี่ยนจากการบีบต้นแขนมาเป็นการบีบแก้มใส เชิดหน้าหญิงสาวให้เชยขึ้นในระดับเดียวกัน พร้อมกับออกแรงคั้นอย่างหนักหน่วงไม่ต่างจากเงื้อมมือมัจจุราชที่กำลังกุมอำนาจ

“อึก!” หยาดน้ำตารินไหลไม่อาจะกลัดกลั้น เธอเจ็บปวดจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ สัมผัมอุ้งมือใหญ่ร้อนเร่าและบาดลึกเกินกว่าจะต้านทานไหว “อะ...ไอ้สารเลว!”

คำก่นด่าเปล่งออกมาไม่ได้เต็มคำแต่ทว่านัยน์สองข้างกลับลุกโชนวาววับไปด้วยเปลวเพลิงของความโกรธเกลียด

คำว่า ‘สารเลว’ ยังไม่อาจเทียบตัวตนที่แท้จริงของเขาได้เลยด้วยซ้ำ สิ่งที่เขาเป็นอยู่มันยากเกินกว่าจะหาคำมานิยามตัวตนได้จริง ๆ!

“อวดดีนักนะมึง!” เสียงเข้มตวาดกร้าวพร้อมกับง้างขึ้น หวังจากฟาดบันดาลเพื่อสั่งสอนคนอวดดีที่กล้าด่าว่าอย่างไม่คิดเกรงกลัว

ปลายฝนเบี่ยงหน้าหนีตัวสั่นระริก คำด่าเมื่อครู่เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบที่ทำให้เธอเผลอพลั้งหลุดปากออกไปแทนที่จะกักเก็บไว้สาปแช่งเพียงคนเดียว แต่ทว่าการกระทำของเขาต่อจากนี้จะไม่ใช่เพียงแค่คำด่าลมปาก เพราะการที่เขาจะตบสั่งสอนเด็กสาวตรงหน้าล้วนแต่เป็นการแสดงความต่ำของสันดานตัวเองสู่สายตาของทุกคนที่ผ่านมาเห็น

แต่ก็หาได้สนใจไม่...

หมับ!

ทว่าจังหวะเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะฟาดลงมาที่แก้ม กลับถูกใครคนหนึ่งเข้ามาคว้าหมับเอาไว้ได้ทันก่อนที่ร่างกายสูงใหญ่ตระหง่านจะชะงักและถอยหลังไปสองก้าวเพื่อมองหน้าผู้ที่กล้าเหิมเกริมเข้ามาขัดขวางการสั่งสอนของเขา

“ตบผู้หญิงมันไม่หน้าตัวเมียไปหน่อยเหรอครับท่านเหม”

เสียงเอ่ยที่ดังมากกว่าปกติทำให้คนอื่น ๆ ก็ต่างให้ความสนใจมากยิ่งขึ้น ทุกสายตากำลังจับจ้องมายังบุคคลสามคนที่กำลังประจันหน้า ซึ่งการกระทำเหล่านั้นทำให้คนที่เพิ่งถูกด่าว่าหน้าตัวเมียเพิ่งจะตระหนักว่าที่แห่งนี้ไม่ได้เป็นพื้นที่ส่วนตัว

“คุณอัศวิน...” หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่วหลังจากได้ยินเสียงของเขาที่ไม่ต่างจากเสียงสวรรค์ที่เข้ามาช่วยเหลือได้ทันเวลา

“มีอะไรกันครับ คนของไร่ผมไปทำอะไรให้ท่านเหมไม่พอใจอย่างนั้นหรือ ถึงได้ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันแบบนี้” อัศวินจับข้อมือเล็กที่มีรอยแดงเถือกให้มาหลบอยู่ด้านหลังของเขาราวกับเป็นที่กำบัง

ถึงคำพูดและท่าทางของอัศวินจะไม่ได้ดูเดือดดาล แต่ทว่าใจความที่ต้องการสื่อสารกลับเรียกความอับอายให้กับผู้ทรงอิทธิพลอย่างท่านเหมได้มากเลยทีเดียว

ทุกสายตากำลังจับจ้องมายังเขา และแน่นอนว่าภาพที่ท่านเหมกำลังทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะต้องกระฉ่อนไปถึงไหนต่อไหน ไม่รู้ว่าเกิดรเองบาดหมางอะไร แต่สังคมในตอนนี้การแก้ปัญหาด้วยการใช้กำลังย่อมมีความผิดตีตราไม่มากกว่าครึ่งแล้ว

“เปล่า...มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย” ท่านเหมปรับน้ำเสียงและสีหน้าให้เรียบตึงก่อนที่ลูกน้องชายชุดดำจะรีบตรงปรี่เข้ามาคุ้มกัน

“เข้าใจผิดเหรอครับ อืม...เรื่องอะไรกันนะ ผมชักอยากรู้ด้วยคน” อัศวินเหยียดยิ้มและเอียงคอมองเหมือนคนกำลังสงสัย