ตอนที่ 8

ลำเจียกช่วยแบ่งเบาภาระงานเรือนของยายน้อมด้วยความแข็งขัน เป็นเหมือนพี่สาวที่ช่วยดูแลดาวกับเดือนมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ เรื่องความสนิทสนมคุ้นเคยกัน คงไม่ต้องสงสัย ยืนยันด้วยภาพที่ทั้งสอดสวมกอดกันกลมด้วยความคิดถึงและรักใคร่

ภายหลังจากทักทายกันอยู่พักใหญ่ๆ ดาวรู้สึกง่วงและเพลีย สิ่งที่ร่างกายเรียกร้องต้องการมากกว่าอาหาร คือการพักผ่อนนอนหลับ ขณะนั้นเป็นเวลาตีห้า ดาวขอตัวไปพักผ่อน นอนสักสองชั่วโมงก็พอเพียงแล้วสำหรับคนที่งานรัดตัว กินนอนไม่เป็นเวลาอย่างเธอซึ่งนอนน้อยจนติดเป็นนิสัย

ดาวฝากให้ลำเจียกช่วยปลุกตอนเจ็ดโมงเช้า ก่อนจะหายเข้าไปในห้องนอนห้องเก่าของตน ห้องที่เคยนอนตั้งแต่เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก

เมื่อก้าวเข้าไปในห้อง ดาวกวาดสายตามองดูเตียงนอนอุ่นนุ่ม ผ้าปูที่นอนผืนเดิม ลายดอกเดซี่สีขาวยังจำได้ ชายผ้าปูที่นอนทุกด้านถูกขึงตึง สะอาดสะอ้าน ไม่มีฝุ่นแม้แต่น้อย เพราะยายน้อมกำชับให้ลำเจียกเข้ามาทำความสะอาดทุกวี่วันมิได้เว้น ราวกับยายน้อมหยั่งรู้ว่าวันหนึ่ง…ดาวจะต้องกลับมา หลังจากที่ยายน้อมได้พิสูจน์ด้วยเวลากว่าค่อนชีวิตของตนแล้วว่าไม่มีที่ไหนในโลกกว้างใหญ่ใบนี้ จะอบอุ่นเท่ากับเรือนไม้หลังน้อยที่เต็มไปด้วยความรักและความทรงจำแห่งนี้

“เจ้าหมีน้อย” ดาวเรียกชื่อของมันเบาๆ คว้าตุ๊กตาหมีตัวสีน้ำตาลตัวเดิมที่เคยเป็นของเธอ ขึ้นมากอดจูบมันเบาๆ มือเรียวลูบไล้ขนนุ่มพองของมันไปมา ทักทายราวกับว่ามันมีชีวิต

หากเจ้าตุ๊กตาหมีตัวนั้นมีชีวิต มันคงยิ้มหน้าบาน และคงรู้สึกอุ่นขึ้นมากับยามเช้าที่เหน็บหนาว เพราะมันถูกทิ้งเอาไว้ นานแล้ว…ที่ไม่มีใครกอดมัน

ดาวเรียงกวาดสายตามองดูทุกอย่างในห้อง ข้าวของทุกๆอย่างที่เคยเป็นของเธอ ยังคงวางอยู่ในตำแหน่งที่คุ้นตา หลายอย่างแทบไม่ถูกเคลื่อนย้ายไปจากตำแหน่งเดิมของมัน กรอบรูปเรซิ่นสีเขียวเทอร์คอยซ์ที่หัวเตียง มีรูปตัวเองหอบช่อดอกไม้ ยิ้มแก้มป่องสู้กล้อง เมื่อวันรับปริญญา

หนังสือในชั้นวาง ยังคงวางเรียงอยู่อย่างเป็นระเบียบเหมือนไม่เคยมีใครหยิบออกมาอ่านอีกเลย นับจากวันที่เธอจากไป โหลแก้วใส่ปากกา นาฬิกาไม้ที่ข้างผนัง ทุกอย่างยังคงเดิม

หญิงสาวก้าวไปที่หน้าต่างที่เปิดรับลมเอาไว้ตามคำสั่งของยายน้อมว่าแม้เจ้าของห้องไม่อยู่ ก็ไม่ต้องปิดหน้าต่าง อยากให้อากาศได้ระบายถ่ายเท มากกว่าจะปิดทิ้งเอาไว้ให้ห้องอับ

ดาวเรียงทอดสายตาลอดม่านลูกไม้สีขาวครีมที่ชายด้านหนึ่งของมัน ถูกรวบรั้งไปผูกเอาไว้กับขอบหน้าต่าง ดงกล้วยน้ำว้าเบื้องหน้า ระบัดใบไหวๆอยู่ในสายหมอก แลเห็นหัวปลีสีแดงแทรกอยู่ในกอใบเขียวครึ้ม สีแดงและเขียวตัดกันอย่างเห็นได้ชัด บางต้นสูงชะลูดขึ้นมาถึงขอบหน้าต่าง

หญิงสาวรู้สึกปวดแปลบ…ที่เห็นกอก้วยน้ำว้าตรงนั้น ‘ความรักที่หล่อนเคยมีต่อผู้ชายคนหนึ่ง…ถูกฝังเอาไว้ที่นั่น พร้อมกับการทรยศของพี่สาวที่ชื่อเดือน’

ดาวเกาะขอบหน้าต่าง มองดูดงกล้วยน้ำว้าทั้งน้ำตา และอารมณ์ที่เหว่ว้า ความเจ็บแปลบที่ถูกกาลเวลากดให้มันตกตะกอนนอนก้นอยู่ในใจมานานกว่าสองปี…กำลังถูกความทรงจำเก่าๆตีกวนให้มันขุ่นขึ้นมาอีกครั้ง ความเกลียดชังแล่นเข้าจู่โจมหัวใจดวงน้อยๆของเธออีกครั้ง…ทั้งที่พยายามจะลืม

ดาวสูดลมหายใจแรงลึก ประทับเอากลิ่นอายความรื่นรมย์ของสรรพสิ่งรอบกาย พยายามดึงใจออกมาจากอารมณ์คับแค้น พยายามบอกตัวเองว่าที่เธอกลับมาครั้งนี้ ‘เธออโหสิกรรมให้กับทุกสิ่งทุกอย่างแล้วไม่ใช่หรือ?’ หญิงสาวถามตัวเองอยู่ในใจด้วยความสงสัย

ครั้นแล้วก็ทิ้งร่างละมุนลงบนเตียงนอนอุ่น ฟูกนุ่มยวบยุบโอบรับเรือนร่างของเธอเอาไว้เหมือนกอด เพียงเสี้ยวอึดใจ ดาวก็พริ้มตาหลับผล็อยไปอย่างง่ายดาย เพราะร่างกายที่อ่อนล้า อดหลับอดนอนขับรถเหมือนคนบ้าระห่ำมาจากกรุงเทพฯถึงเชียงใหม่โดยแทบไม่หยุดพัก

ในวินาทีที่หญิงสาวพยายามบังคับเปลือกตาให้หลับ เมื่อกลับมาสู่บรรยากาศเก่าๆ อดไม่ได้…หล่อนนึกถึงเรื่องราวซึ่งพี่สาวเคยทำให้เสียใจ ขึ้นมาอีกครั้ง ยิ่งได้เห็นดงกล้วยน้ำว้าตรงนั้น ภาพเหตุการณ์เมื่อวันเก่าๆก็กลับมาชัดเจน รบกวนจิตใจขึ้นอีกครั้ง

ดาวนึกเสียใจ…

‘ถ้าไม่ต้องลงไปพบไปเห็นเหตุการณ์ในวันนั้น’ ไม่รับไม่รู้…ยังจะดีเสียกว่า ที่ต้องมาบาดหมางต่อกัน เจ็บปวดใจจนถึงทุกวันนี้ คงไม่ต้องรอให้วันเวลาชะล้างรอยแผลที่ฝากเอาไว้ในความรู้สึกของตนและพี่สาว

ดาวนึกถึงค่ำคืนก่อนหน้า…ที่ทำให้ผู้หญิงสองคนจะผิดใจกันถึงขั้นประกาศตัดพี่ตัดน้องขึ้นมาอีกครั้ง

ย้อนเหตุการณ์กลับไปเมื่อสองปีก่อน

“นอนไม่หลับหรือดาว?” พี่สาวที่ชื่อเดือน ลืมตาโพลงอยู่ในความมืด พลิกตัวเบาๆก่อนจะเอ่ยถามน้องสาวที่ชื่อดาว ซึ่งกำลังนอนไม่หลับเช่นกัน

“คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” ดาวตอบ พลางตะแคงใบหน้ามาหาเดือน หนุนมือน้อยๆของหล่อนที่กระพุ่มแทน