ตอนที่ 5 บุก!!!

จ่างซุนอู๋จี้ทอดสายตามองทหารของเมืองหู่ที่มีประมาณหนึ่งหมื่นคน โดยมีทหารหลวงของแคว้นหานมาสมทบอีกด้วย ซึ่งทหารของจ่างซุนอู๋จี้ของแคว้นซูมีเพียงหกพันคนเท่านั้น อู๋จี้ไสม้าไปยังหน้ากองทัพแคว้นซูพร้อมกับหยางจื่อและหวังเตอ เจ้าเมืองหู่ก็ไสม้าเพื่อมาเจรจากันก่อนทำศึกทุกครั้งที่ต้องส่งคนของมาเจรจาเสียก่อน

เจ้าเมืองหู่ทอดสายตามองจ่างซุนอู๋จี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า ตั้งแต่เท้าจรดหัว เหมือนเป็นการหมิ่นเกียรติแคว้นซูอย่างยิ่ง อู๋จี้ก็รู้ว่าเขากำลังหมิ่นเกียรติตนเอง แต่เขากลับสงบนิ่งดุจสายน้ำไม่บ่งบอกอารมณ์ใด

“จ่างซุนอู๋จี้ เจ้าเด็กน้อย เจ้านำคนของเจ้าไปเถอะ ข้าไม่อยากต่อล้อต่อตีกับเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเช่นเจ้า” คำพูดของเจ้าเมืองหู่เหมือนเป็นการท้าทายและเย้ยหยันอู๋จี้อย่างยิ่ง คิดหรือว่าอู๋จี้จะไม่รู้ว่าเป็นแผนข่มศัตรูให้มีโทสะ

“ถึงข้าจะอายุน้อยกว่าท่านเหล่าปิง แต่ข้าก็ไม่เคยเอาลูกหรือฟูเหรินของผู้ใดมาเป็นของตนเอง” จ่างซุนอู๋จี้เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่คำพูดของเขาสร้างความโกรธเป็นอันมาด้วยชักออกทางสีหน้า อู๋จี้ยกมุมปากเล็กน้อย เพราะตัวเองปั่นหัวเหล่าปิงได้

“บุก!!!” เหล่าปิงส่งสัญญาณสั่งประจัญบาน

“บุก!!!” อู๋จี้ก็สั่งบุกเช่นกัน

เสียงกลองรบจึงดังขึ้นทั่วสนามรบ เหล่าปิงเข้าไปอยู่ในกองทหาร ทหารของแคว้นหานและเมืองหู่เข้าจู่โจมทัพของแคว้นซู อู๋จี้ใช้ทวนที่หยางจื่อโดนมาให้เขารับทวนทันที แล้วแทงทหารที่เข้ามาพร้อมกับกระบี่ เขาใช้ทวนที่อยู่ในมือแทงทะลุร่างลอยขึ้นเหนือพ้น แล้วกระโดดออกจากหลังม้าใช้ทวนตีทหารของแคว้นหานล้มไม่เป็นท่า เขากระบี่ที่อยู่ในมืออีกข้างแทงทหารแคว้นหานคนหนึ่งที่พุ่งตัวเข้ามาหาเขา เขาใช้กระบี่คมแทงทะลุร่างทหารผู้นั้น อู๋จี้ชักกระบี่ออกร่างทหารผู้นั้น

เสียงแตรและเสียงกลองดังลั่นอย่างต่อเนื่อง ทหารของแคว้นหานและเมืองหู่ตายกันเป็นอันมากมาย แต่ทหารของแคว้นซูตายไม่มากนัก เพราะทหารฝึกฝนมาอย่างดีไม่ใช่ทหารรับจ้างแต่อย่างใด พวกเขาจึงฮึกเหิมไม่หวั่นกลัวแต่อย่างใด สั่งบุกก็บุกเต็มที จนกว่าจะมีคำสั่งถอย

อู๋จี้ทอดสายตามองไปยังบนท้องฟ้า ตอนนี้ใกล้บ่ายคล้อยเต็มทีแล้ว เขาบุกเข้ามาจะถึงหน้าประตูเมือง เขาเห็นว่าประตูเมืองกำลังจะเปิดออกให้เหล่าปิงและทหารเข้าไปในเมือง เพราะได้ยินคำสั่งว่าสั่งถอย คิดหรือว่าอู๋จี้จะยอมให้เหล่าปิงหนีเข้าประตูเมืองอย่างง่ายดาย เขาเอาธนูและลูกธนูขึ้นสาย และยิงใส่เหล่าปิงที่กลางหลังตัดขั้วหัวใจ ตายตกจากหลังม้าทำให้ทหารของเมืองหู่เสียขวัญกำลังใจเป็นอันมาก

“ทหารแคว้นหานถอยทัพ” เสียงคำสั่งของแม่ทัพฉู่อวี้ดังขึ้น เมื่อเขาเห็นว่าเหล่าปิงตายแล้ว ด้วยธนูของจ่างซุนอู๋จี้ไท่จื่อ

“ไท่จื่อจะสั่งบุกต่อหรือไม่พระเจ้าค่ะ” หยางจื่อเอ่ยถามอู๋จี้ที่มีสีหน้าเรียบเฉย แต่ทว่าใบหน้าอันหล่อเหลาเต็มไปด้วยหยาดเลือดของเหล่าข้าศึก

“เข้าเมืองหู่” อู๋จี้เอ่ยบอก ขณะทอดสายตาทหารแคว้นหานและเมื่อหู่ที่แตกพ่ายไปแล้ว เขาทอดสายตามองท้องฟ้าที่บ่ายคล้อยพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน เขาจึงขึ้นหลังม้าทันที มุ่งหน้าสู่ค่ายทหารแคว้นซูที่อยู่ไม่ไกลจากตรงสมรภูมิ

จ่างซุนอู๋จี้และกองทัพเข้ามาในเมืองหู่ ภายในเมืองหู่มีเพียงสตรี เด็กและคนแก่ที่อยู่ในเมือง ส่วนหนึ่งคือชายชราไม่สามารถออกรบได้ จ่างซุนอู๋จี้สั่งให้คนในเมืองประกอบพิธีศพตามประเพณีได้ และซ่อมบ้านเรือนที่กองทัพแคว้นซูได้ใช้ธนูไฟยิงเข้ามาจนบ้านเรือนบางหลังเสียหาย และให้ทองและเงินตามเห็นสมควรเพื่อชดเชยในสงคราม จ่างซุนอู๋จี้จะทำเช่นนี้ทุกครั้งให้กับเมืองที่แพ้สงคราม

จ่างซุนอู๋จี้ก้าวเดินเข้ามาในจวนเจ้าเมือง เขาเห็นว่าฟูเหริน อี๋เหนียงและบุตรสาวตลอดจนเด็กเล็กเข้ามาต้อนรับเขาในนามผู้แพ้สงคราม ฟูเหรินเจ้าเมืองมอบตราประทับของเจ้าเมืองหู่ให้กับจ่างซุนอู๋จี้ อู๋จี้รับตราประทับหยก แล้วส่งให้หวังเตอเป็นคนรับ

“ในนามต้าหวางแคว้นซู การทำสงครามในครั้งนี้พวกท่านไม่ต้องเสียใจไป ข้าจะนำเมืองหู่กลับมาเป็นเมืองท่าของแคว้นซูเช่นเดิม เมื่อข้ากลับเมืองหลวงแล้ว ข้าจะให้ต้าหวางส่งคนมาปกครองเช่นเดิม ไม่ต้องโดนกดขี่จากแคว้นหานเหมือนที่แล้วมา” อู๋จี้เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ขอต้าหวางและไท่จื่อทรงพระเจริญ” ฟูเหรินและคนในจวนเอ่ยบอกพร้อมกัน หญิงสาวใบหน้างดงามสวมใส่ชุดสีเขียวทอดสายตามองจ่างซุนอู๋จี้ด้วยความหลงใหล แต่อู๋จี้กลับไม่ได้สนใจนาง เพราะตอนนี้ต้องการคือการพักผ่อนจากการทำศึก

...........................

ใครชื่นชอบเข้ามาคอมเม้นท์

และกด ❤️ เพื่อเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ

อย่าลืม "กดติดตาม" เพื่อไม่พลาดตอนต่อไปน๊าาาาา