ตอนที่ 4 ยาขับเย็น

ชายหนุ่มใบหน้าของเขางดงามราวกับหยก ผิวพรรณขาวละเอียดดุจไข่มุก แต่ทว่าร่างกายกำยำสูงใหญ่ โดยมีความสูงประมาณหนึ่งจ้าง สูงต่างจากผู้คนทั่วไปมากพอสมควร ความสุขของเขาไม่เป็นอุปสรรคในการยกทัพจับศึกแต่อย่างใด แต่เขาสามารถบุกตีข้าศึกมานับไม่ถ้วน และชนะแทบทุกครั้ง ทำให้เขามีฉายาว่า มัจจุราชเดินดิน (1 จ้าง เท่ากับ 2 เมตร ถึง 2.5 เมตร)

บัดนี้เขาอยู่บนด้านหลังร่างของหญิงสาวที่เป็นบรรณาการของเผ่าอาซือหวง ซึ่งนางมีนามว่า อาซือหวงน่ารา เป็นบุตรสาวของหัวหน้าเผ่า นางเป็นหญิงที่งดงามสมคำร่ำลือและนางไม่เคยต้องชายใดมาก่อน ค่ำคืนที่ผ่านมานางได้สำลักความสุขหฤหรรษ์จากเขาอย่างเปี่ยมล้น เช้าวันนี้เขาก็ยังคงเสพสังวาสบนเรือนร่างของนางอยู่ ไม่มีท่าทีจะเหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด

“ทะ...ไท่จื่อ...เบา...เบา...หน่อย...เพคะ...” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกระเส่าด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก เพราะความใหญ่ยาวตามความสูงของเขาและแรงกระแทกใส่ก้นของนางไม่ยังแรง นางได้แต่ครางดังๆ ออกมา อีกทั้งยังหลั่งน้ำตาออกมา โดยที่เขาไม่มองใบหน้าหวานของนาง

“ข้ายังใส่ไม่ถึงครึ่งเลย” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แล้วดันเข้าไปสุดลำ นางสะดุ้งด้วยความตกใจ เหมือนกับว่าโดนเหล็กแหลมเสียบแทงเข้ามา

“ทะ...ไท่...ไท่จื่อ...หม่อมฉัน...ไม่ไหวแล้ว...” นางร้องครางแทบไม่ได้ยินเสียงขาดช่วงขาดตอน เขาใช้มือกดหัวนางลงกับหมอน และสอดใส่ไม่ยังแรงของตัวเอง กระแทกใส่เข้าจะสุดลำหลายต่อหลายครั้ง เรียวขาของนางจิกเกร็ง

“ไท่จื่อพระเจ้าค่ะ ทหารเตรียมพร้อมแล้วพระเจ้าค่ะ” เสียงของราชองครักษ์นามว่าหยางจื่อเอ่ยบอกนอกกระโจม เพราะเขารู้ว่าไท่จื่อของเขากำลังเสพสังวาสกับบุตรสาวหัวหน้าเผ่าอยู่ด้านในกระโจมหลังใหญ่ที่สุดในค่าย

“เดี๋ยวข้าออกไป” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบไม่มีท่าทีจะเหนื่อยอ่อนแต่อย่างใด มีแต่หญิงสาวใต้ร่างที่ร้องครางกระเส่าแทบขาดใจ เขาหันไปมองด้านหลังของนางอีกครั้ง

“เรามาจบเรื่องนี้กัน” เขาเอ่ยบอกนางจบเขาก็กระแทกแรงกว่าเดิมไม่กลัวว่านางจะบอบช้ำแต่อย่างใด เขาใช้มือหนาที่จับทวน จับธนู และกระบี่มาโดยตลอดนั้น กำลังจับจับสะโพกผายของนางทั้งสองข้าง ดันดุ้นเข้าไปจนสุดลำไม่ช้าก็ปล่อยน้ำกามออกมาในก้นของนาง เขาปล่อยนางให้นอนขนานบนตั่งเตียงด้วยสภาพเหน็ดเหนื่อยไร้เรี่ยวแรง แม้แต่จะพูดก็ไม่มีเสียงที่จะพูดออกมา

เขาสวมใส่รองเท้า นำเสื้อผาวสีขาวสะอาดมาสวมใส่ และก้าวเดินลงจากตั่งเตียงไปยังกาน้ำชาที่ตั้งอยู่บนเตา เทใส่ถ้วยแก้วยกขึ้นดื่มหนึ่งคำ

“หวังเตอ” เขาเอ่ยเรียกขันที ขันทีมีชื่อก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับถาดถ้วยยา รวมไปถึงขันทีอีกประมาณสี่คนก้าวเดินเข้ามาเช่นกัน

“พระเจ้าค่ะ” หวังเตอเอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อมถวายบังคมเขา เช่นเดียวกับเหล่าขันที หวังเจอก้าวเดินไปหาอาซือหวงน่าราที่ทอดกายนอนอยู่บนตั่งเตียง

“เสวยน้ำแกงก่อนพระเจ้าค่ะ” หวังเตอเอ่ยบอกนางด้วยน้ำเสียงนอบน้อม นางค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งมองถ้วยน้ำแกงสีขุ่นออกสีน้ำตาล อีกทั้งควันที่ลอยออกมาเป็นกลิ่นยา ด้วยความสงสัย

“น้ำแกงอะไรหรือ” นางเอ่ยถามหวังเตอด้วยความสงสัย

“ยาขับเย็น” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ขณะที่ขันทีสวมใส่ชุดเกาะอยู่ นางมองถ้วยน้ำแกงอีกครั้ง นางรู้ว่ายาขับเย็นคือสิ่งใด ทำให้นางดันถ้วยหนีไป

“หม่อมฉันไม่ดื่มเพคะ หม่อมฉันติดตามพระองค์ไปเป็นผิงเฟย พระองค์จะไม่ให้หม่อมฉันมีบุตรไว้ให้คลายเหงาหรือเพคะ” นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

“ข้ามีทางเลือกให้เจ้า เจ้าจะอยู่ที่เผ่าของเจ้า หรือจะติดตามข้ากลับไปแคว้นซูกับข้า ถ้าเจ้าอยู่ที่นี่ข้าก็ถือว่าเรื่องเจ้าและข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน และข้าจะบอกกับเตี่ยของเจ้าว่าข้าไม่ได้ล่วงเกินเจ้า” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

อาซือหวงน่ารานางมองถ้วยน้ำแกง นางรู้ดีว่าน้ำแกงถ้วยนี้ไม่สามารถท้องได้หลังเสพสังวาสในครั้งนี้ และนางก็รู้จากนางกำนัลอีกว่าจ่างซุนอู๋จี้ไท่จื่อผู้นี้ต้องการมีหวางเย่ที่เกิดจากไท่จื่อเฟยเท่านั้น

นางรำลึกค่ำคืนที่แสนสุขสมที่นางไม่เคยได้สัมผัสจากชายใดมาก่อน นางจึงเลือกที่จะดื่มยาขับเย็นจนหมดถ้วย ทอดสายตามองเขาก้าวเดินออกจากกระโจมหลวง โดยที่เขาไม่หันกลับมามองนางอีกครั้ง

...........................

ใครชื่นชอบเข้ามาคอมเม้นท์

และกด ❤️ เพื่อเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ

อย่าลืม "กดติดตาม" เพื่อไม่พลาดตอนต่อไปน๊าาาาา