ต้องรักคืนใจ

ตอนที่ 1

พี่ชายข้างบ้าน

“พี่เผด็จกลับมาแล้ว” เสียงเล็ก ๆ จากเด็กน้อยผมเปียที่วิ่งเล่นอยู่กับคนเป็นแม่ตะโกนขึ้นอย่างดีใจ เมื่อเห็นพี่ชายข้างบ้านในชุดนักเรียนมัธยมต้นเดินเข้าบ้าน “พี่เผด็จเลิกเรียนแล้วเหรอคะ”

“เลิกแล้ว หือ” เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว ก่อนจะเปิดยิ้ม ยื่นมือข้ามรั้วยกร่างเล็กของเด็กน้อยมาฝั่งบ้านของตัวเอง

“กวนพี่เขาอีกแล้วนะ ให้พี่เผด็จทำการบ้านก่อนค่อยไปเล่น” รดานันท์ติงลูกสาวตัวน้อยที่ติดพี่ชายข้างบ้านเอามาก ๆ เรียกได้ว่าถ้าอีกฝ่ายอยู่บ้านละก็เดินตามต้อย ๆ ทั้งวัน

“ไม่เป็นไรครับ น้องน่ารัก” เผด็จมองเด็กน้อยที่ตอนนี้เกาะเขาแจส่ายศีรษะไปมาเมื่อคนเป็นแม่ยื่นมือมารับ

“รบกวนอีกแล้ว เดี๋ยวเตรียมขนมไปให้นะจ๊ะ”

“ขอบคุณครับ”

“ห้ามกวนพี่เขาทำการบ้านนะ” รดานันท์กำชับลูกสาวที่ไม่ยอมห่างเด็กหนุ่มเลย แม้แต่คนเป็นแม่อย่างเธอยังไม่สามารถแยกตัวออกได้

“ค่ะ หนูจะเป็นเด็กดี” เด็กน้อยรับคำแล้วให้เผด็จเดินจูงมือเข้าไปในบ้าน รดานันท์มองตามแล้วได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อเตรียมของว่างไปให้ลูกสาวและเด็กหนุ่มเป็นการตอบแทน

“สวัสดีครับกลับมาแล้ว” เผด็จยกมือไหว้คนเป็นแม่ที่ทำงานอยู่ในครัว

“สวัสดีจ้า อะ...อ้าว...” พรสุนีติ์นิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อหันไปเจอเด็กน้อยหน้าตาน่ารัก เธอเม้มปากแน่นปรายตามองความน่ารักนั้นด้วยสายตาเคลือบแคลง อยากหมางเมินแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้

“เด็กหลงเก็บมาด้วยครับ” เผด็จบอกพลางยกมือโยกศีรษะได้รูปของเด็กน้อยอย่างเอ็นดู

“สวัสดีค่ะคุณน้า หนูขอมาเล่นกับพี่เผด็จได้ไหมคะ” เด็กน้อยยกมือไหว้แล้วถามผู้สูงวัยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าใสซื่อไร้เดียงสา

“ได้สิจ๊ะ” พรสุนีติ์ถอนหายใจแล้วเปิดยิ้มให้กับเด็กน้อยอย่างเอ็นดู

“ขอบคุณค่ะ”

“ผมขอไปทำการบ้านก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวแม่เอาขนมไปให้นะ”

“ไม่เป็นไรครับ น้ารดาบอกว่าจะเอาให้เหมือนกัน เดี๋ยวผมจะมาเอาแค่น้ำไปเองครับ แม่ทำงานไปเถอะ” เผด็จเดินจูงมือเด็กน้อยไปที่ห้องนั่งเล่น เขาวางกระเป๋าและเอาของเล่นที่เขาซื้อมาเก็บไว้ให้เจ้าตัวโดยเฉพาะ ให้เด็กน้อยได้เล่นระหว่างที่เขานั่งทำงาน และมันได้ผลดีที่เดียว “นั่งเล่นรอพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้กิน”

“หนูขอน้ำแดงนะคะ” เด็กน้อยร้องขอโดยที่สายตาไม่ได้ละจากของเล่นตรงหน้า

“กินเยอะไม่ดีนะ” เผด็จหันมาเตือนเด็กน้อยยิ้ม ๆ

“หนูไม่ได้กินเยอะนะคะ วันนี้ยังไม่ได้กินเลยค่ะ” หนูน้อยต้องรักบอกเสียงแผ่ว เอียงหน้ามองพี่ชายใจดีแล้วเปิดยิ้มกว้าง เห็นแล้วมีหรือเผด็จจะใจแข็งอยู่ได้

“โอเค แค่แก้วเดียวนะ”

“ขอบคุณค่ะ” เด็กน้อยตอบรับอย่างดีใจ ก่อนจะหันไปสนใจของเล่นตรงหน้าต่อ ที่มีทั้งตุ๊กตาและขอเล่นบทบาทสมมุติหลายอย่าง ซึ่งเยอะไม่แพ้ที่บ้านเลย

“สวัสดีค่ะ รบกวนด้วยนะคะ” รดานันท์เดินเข้าในบ้านพร้อมกับถาดขนมและที่แบ่งใส่ถุงสำหรับเอามาฝากเจ้าของบ้านอีกส่วนหนึ่ง “อันนี้ฝากให้คุณ...โอ๊ะ มาพอดี” เธอที่กำลังจะฝากไว้กับเผด็จแต่เห็นพรสุนีติ์เดินออกมาจากครัวพอดี จึงลุกขึ้นเดินเอาไปให้อีกฝ่ายเองกับมือ “นี่ขนมค่ะคุณพร คุณเมธีกลับมาจากต่างจังหวัดเลยซื้อมาฝาก อร่อยนะคะ ของขึ้นชื่อเลยค่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะ รบกวนตลอดเลย” พรสุนีติ์บอกอย่างเกรงใจ มองเพื่อนสาวที่หน้าตาสะสวยตรงหน้าแล้วหันไปมองเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่มีเค้าโครงที่จะสวยไม่ต่างกับคนเป็นแม่แล้วถอนหายใจ

“ทางนี้ต่างหากที่รบกวน ดูสิ ยัยหนูติดตาเผด็จแจเชียว” รดานันท์เดินตามเจ้าของบ้านไปนั่งที่โซฟาพลางมองลูกสาวตัวน้อยที่เล่นไปคุยกับพี่ชายข้างบ้านไปโดยไม่คิดจะสนใจคนเป็นแม่อย่างเธอเลยยิ้ม ๆ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แกไม่ได้ดื้ออะไร น่ารักมาก ๆ ด้วย ตาเผด็จเองก็ติดน้อง เลิกเรียนไม่เถลไถลไปไหนกลับบ้านตรงเวลาทุกวัน” พรสุนีติ์มองเด็กทั้งสองคนอย่างเอ็นดู หากแต่เจือไปด้วยความกังวลเล็กน้อย “แล้ววันนี้คุณเมธีกลับดึกหรือเปล่าคะ”

“ดึกเหมือนเคยค่ะ” รดานันท์บอกอย่างเป็นเรื่องปกติ แต่เธอก็เข้าใจ เพราะที่สามีทำงานหนักทุกวันนี้ก็เพื่อเธอและลูก ก่อนจะถามถึงสามีของอีกฝ่าย “อ้าวแล้วคุณพิทล่ะคะ”

“เหมือนกันค่ะ งั้นเย็นนี้มากินข้าวด้วยกันสิคะ” พรสุนีติ์ชวนแต่ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะทันได้ตอบ หนูน้อยที่นั่งเล่นอยู่ไม่ไกลก็พูดแทรกขึ้น

“หนูจะกินข้าวกับพี่เผด็จค่ะ” เด็กน้อยหันมามองผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยสายตาเป็นประกาย ก่อนจะหันไปมองอ้อนพี่ชายที่นั่งทำการบ้านอยู่

“หูดีเชียว ถามพี่เขาก่อนดีไหมว่าจะให้เรากินด้วยหรือเปล่า”

“ต้องขอกินข้าวด้วยคนได้ไหมคะ” คราวนี้ไม่เพียงแค่ถาม แต่หนูน้อยต้องรักคลานขึ้นไปนั่งตักเด็กหนุ่มพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาออดอ้อน เผด็จมองแล้วอดที่จะขำไม่ได้ ยกร่างเล็กที่ตอนนี้เขาแทบจะอุ้มไม่ไหวแล้วลงจากตักก่อน เพราะโต๊ะที่เขานั่งมันแคบเมื่อโดนเบียดก็ทำเอาเขาแทบหงายหลัง

“ได้สิ ต้องอยากกินอะไรล่ะ”

“ไข่เจียวค่ะ” ต้องรักตอบเสียงใส

“ได้เดี๋ยวพี่ทำให้กิน”

“เย้...” เด็กน้อยชูแขนขึ้นพร้อมกับกระโดดโลดเต้น ก่อนจะโผเข้าไปกอดพี่ชายข้างบ้านอย่างดีใจ “รักพี่เผด็จที่สุดในโลกเลย”

“แล้วแม่ล่ะจ๊ะ” รดานันท์แกล้งทักท้วงยิ้ม ๆ