บทที่ 5 นางคือผู้ใด?

หลิวซือซือถูกเขาทรมานด้วยปลายนิ้ว ร่างทั้งร่างสั่นระริกความรู้สึกที่คล้ายว่ายังไม่ถูกเติมเต็มสักทีทำให้นางต้องการมากขึ้น

บางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่ยิ่งกว่านิ้วมือของเขา หญิงสาวดันร่างของตนเองส่ายสะโพกยั่วยวนแล้วเอ่ยว่า

"ท่านเซียนเจ้าขาซือซืออยากได้ที่ใหญ่โตกว่านี้ ท่านพอมีสิ่งใดช่วยซือซือได้บ้างเจ้าคะ"

โจวเจ๋อฮั่นแทบจะสำลักออกมาเมื่อคำพูดที่ร้องขอของนางช่างเปิดเผย สตรีนางนี้คงพร้อมมากแล้วและเขาก็พร้อมมากเช่นกัน

แต่แล้วคล้ายว่ามีมารผจญเมื่อมีเสียงคล้ายผู้คนกำลังต่อสู้อยู่ด้านนอก พลันทหารยามของเขาถูกกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งถีบเข้ามาภายในห้องจนกระอักเลือดอยู่เบื้องหน้า

ด้วยสัญชาตญาณนักรบ ท่านอ๋องใช้ผ้าห่มคลุมร่างตนเองและหญิงงามในอ้อมกอดก่อนจะอุ้มนางขึ้นมาด้วยมือข้างเดียวแล้วใช้อีกมือซัดคนร้ายที่ถือกระบี่พุ่งเข้ามาหมายเอาชีวิตของเขา

เพียงแค่ฝ่ามือเดียวของท่านอ๋องก็ทำให้คนร้ายกระอักเลือดจนล้มลง เขาวางนางลงที่เตียงใช้ผ้าห่มมัดร่างของนางไว้เมื่อเห็นว่าสตรีผู้นั้นดิ้นรนที่จะมาวุ่นวายกับร่างกายของเขา

ยาที่นางถูกวางคงรุนแรงไม่ใช่น้อย

หลิวซือซือยังไม่รู้ตนเอง อาภรณ์ที่สัมผัสรัดร่างกายทำให้นางแสบร้อนยิ่ง

บัดนี้นางต้องการเนื้อหนังเปล่าเปลือยของคนผู้นั้นเพื่อมาช่วยบรรเทา จึงร้องโวยวายให้เขาปล่อยอีกทั้งยังขอร้องทั้งน้ำตานองใบหน้า

บุรุษผู้อยู่ด้านหน้าเพียงแสยะยิ้มเย็นชา เมื่อมัดนางแน่นหนาแล้วจึงกระโจนเข้าไปต่อสู้กับเหล่านักฆ่าอย่างเหี้ยมโหด ฉับพลันเสียงกรีดร้องของนางทำให้เขาต้องหันกลับมามอง

นางเงียบเสียงไปแล้วมีคนผู้หนึ่งใช้ยาทำให้นางสลบอีกทั้งกำลังอุ้มนางขึ้นบ่า

โจวเจ๋อฮั่นก้าวเข้ามาขวางพร้อมสังหารคนผู้นั้นอย่างว่องไว ด้วยไม่อยากปล่อยนางไว้ลำพังจึงได้แต่มือหนึ่งอุ้มนางเอาไว้ อีกมือหนึ่งกุมดาบต่อสู้กับศัตรู

ทหารองครักษ์ของเขากรูเข้ามาทันท่วงที สังหารนักฆ่าจนหมดสิ้นเสียงการต่อสู้ทำให้คนที่พักอยู่ด้านล่างต่างหนีกระเจิง

เมื่อเหตุการณ์สงบหลงจู๊เจ้าของโรงเตี๊ยมรีบนำคนของเขาขึ้นมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

เห็นคนตายหลายคนอยู่ตรงหน้าก็ทำให้เขาถึงกับขาสั่นแทบจะทรุดลงไป คราวนี้ตายกันมากเกินไปแล้ว

โจวเจ๋อฮั่นเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยว่า

"ค่าเสียหายข้าจะชดเชยให้อย่างงาม ไม่ต้องกังวลไป"

"ขอบคุณนายท่าน ขอบคุณนายท่าน"

ท่าทางสูงศักดิ์ของโจวเจ๋อฮั่นทำให้เขาปาดเหงื่อ อย่างน้อยก็คงได้เงินชดเชยไม่น้อย โจวเจ๋อฮั่นจึงเอ่ยถามออกมาว่า

"ข้าเหมือนเห็นคนแปลกหน้าอยู่ที่ชั้นสามในฝั่งนี้ ข้าสั่งเหมาทั้งชั้นไปแล้วเหตุใดยังมีคนนอก"

ครานี้หลงจู๊ปากสั่น โรงเตี๊ยมของเขาใหญ่โตกว้างขวางเพียงนี้อีกทั้งนายท่านทั้งสองก็อยู่คนละฝั่งเขาย้ำคนฝั่งนั้นแล้วว่าห้ามเดินมาทางนี้จึงจะยอมให้พักเหตุใดจึงเพ่นพ่านมาให้ถูกจับได้

"นายท่านข้าเองก็จนใจแต่เพราะคืนนี้ทุกที่ล้วนเต็มหมด อีกอย่างโรงเตี๊ยมของข้ากว้างขวางคนที่ขอพักก็น่าสงสารเป็นเพียงคุณหนูบอบบางและบ่าวไม่กี่คนขอนายท่านมีเมตตาอย่าตำหนิผู้น้อยเลย"

โจวเจ๋อฮั่นมองคนผู้นั้นจนเขาขาอ่อนแล้วเอ่ยว่า

"โทษฐานโกหกข้ามีโทษอย่างไรไม่รู้หรือ"

"นายท่านข้าขอร้อง ห้องของท่านข้าจะเปลี่ยนให้ใหม่ให้เด็กเตรียมให้เรียบร้อยนายท่านโปรดอภัยให้ข้า อีกอย่างพวกท่านถูกคนตามฆ่าทำโรงเตี๊ยมข้าเสียหายเพียงนี้ข้าก็ตกใจไม่น้อย"

หลงจู๊คุกเข่าลงอ้อนวอนจนโจวเจ๋อฮั่นรำคาญ สุดท้ายก็ไล่เขาไปคนผู้นั้นจึงปาดเหงื่อลุกขึ้นเดินจนแทบวิ่งลงไปด้านล่างอย่างเร็ว

เขามองสตรีที่ตนเองยังอุ้มเอาไว้ราวกับกระสอบนุ่นนุ่มนิ่มแล้วคิดว่าตนเองยังไม่ได้รับการปลดปล่อย

คืนนี้แม้จะมีเหตุไม่คาดฝันถูกลอบสังหารแต่บุรุษที่ผ่านสงครามมาอย่างโชกโชนก็ยังคงต้องการสานต่อเรื่องที่พวกเขาได้เริ่มให้เสร็จสิ้น

เขาสั่งให้คนของเขาเก็บกวาดศพให้เรียบร้อยแล้วเอ่ยว่า

"เป็นฝีมือผู้ใดไปสืบมาให้แน่ชัด"

"พ่ะย่ะค่ะ" หลังรับคำทหารองครักษ์ก็หายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

คนของหลงจู๊รีบมาเชิญเขาไปยังห้องใหม่ที่เตรียมให้ในขณะที่โจวเจ๋อฮั่นกำลังพาสตรีในอ้อมแขนไปต่อเรื่องที่พวกเขาเริ่มให้เสร็จในห้องใหม่น้้นเสียงร้องของสตรีผู้หนึ่งก็ดังขึ้น

'คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ เป็นคุณหนูจริงๆ ด้วย"