ตอนที่3.คลิปหลุด

ร่างสูงใหญ่ภายใต้เสื้อลายตารางหมากรุกสีน้ำเงินเข้ม เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ก่อนจะมองไปที่คนงานที่กำลังช่วยกันลำเลียงตะกร้าใส่เมล่อนขึ้นรถกระบะตอนเดียว วันนี้ฝนมาเร็วกว่าทุกวัน ไม่แน่ใจว่าจะทันฝนหรือเปล่า รถของแม่ค้าที่มารับซื้อในไร่ออกไปหมดแล้ว เหลือคันนี้รั้งท้ายเพราะเป็นรถของของเค้าเอง เมล่อนกับแคนตาลูปที่อยู่บนรถ จะนำไปบรรจุใส่กล่องส่งให้ลูกค้าที่สั่งออนไลน์ ตลาดออนไลน์เป็นอีกช่องทาง ที่ทำให้ผู้บริโภคเข้าถึงผลไม้สด ๆ จากไร่ เมล่อนและแคนตาลูปเป็นผลไม้ที่มีขนาดใหญ่และมีน้ำหนักมาก ค่ากล่องกับค่าส่งจึงบวกรวมไปกับราคาขาย ลูกค้ารับได้จึงสั่งเข้ามา ลูกค้าส่วนใหญ่กลับมาสั่งซ้ำเพราะผลไม้ในไร่ของเขาคุณภาพดี รสชาติอร่อย

“จะทันฝนไหมไอ้พริก!” ตะโกนถามสาวร่างเล็ก ลักษณะเหมือนทอมบอย ที่ปีนขึ้นไปขึงผ้ายางที่หลังกระบะ พริกหรือพิมพ์ศิริหันมายิ้มหวานให้ลูกพี่ ขยิบตาเป็นคำตอบให้ต้นหมื่นไว้ใจเธอได้เลย

“สบายมากลวกเพ่!”

“ทำเป็นเก่ง ถ้าเปียกฝนจะให้รื้อมาเช็ดคนเดียว” วิชัยตะโกนตอบกลับมา เพราะหมั่นไส้กับความอวดเก่งของคนตัวเล็ก ต้นหมื่นส่ายหัวไปมา ก่อนจะเดินเข้าไปเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน ชีวิตประจำวันของเขาก็มีแค่นี้ ตื่นมาดูคนงานตัดผลไม้ตั้งแต่ตีสี่ ปีนี้เขาปลูกแค่เมล่อนกับแคนตาลูป เพราะราคาพอไปได้ แตงโมกับพืชอื่น ๆ จะปลูกก็ต่อเมื่อได้ราคาดี

“ขับดี ๆ นะ” ร้องบอกคนตัวเล็ก ก่อนจะเดินไปขึ้นกระบะยกสูงที่จอดไว้อีกทาง ยังได้ยินเสียงวิชัยกับพิมพ์ศิริทะเลาะกันไม่หยุด วิชัยจะขับเองเพราะเห็นว่าฝนกำลังจะตก แต่พิมพ์ศิริดึงดันจะขับเอง ในที่สุดวิชัยก็ต้องยอมแพ้ ขับมอเตอร์ไซค์ไปรอที่ล้ง เพื่อเตรียมงานขั้นตอนต่อไป ที่ล้งของต้นหมื่นจะมีคนงานอีกชุด ส่วนใหญ่จะเป็นผู้สูงอายุ ที่ทำงานหนักไม่ได้ ต้นหมื่นจึงให้มาช่วยบรรจุผลไม้ใส่กล่อง

“เบาหน่อย ๆ ระวังน้ำหมากกันด้วยถ้าหกลงไปในกล่อง ลูกค้าคอมเพลนขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ” วิชัยหยอกคนงานที่คุยกันเสียงดังจนไปถึงปากซอย ช่วงที่รอผลไม้ คุณยายก็มักจะมาจับกลุ่มคุยกัน

“เงินเดือนออกก็ต้องมีเรื่องคุยกันมากหน่อย วันนี้มีกี่กล่องหัวหน้า” ป้าบุญเหลือถามวิชัย ดีใจที่จะได้เงินก้อนไปซื้อกับข้าว และเป็นค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ค่าแรงสองร้อยบาทต่อวัน อาจไม่มากสำหรับคนงานทั่วไป แต่กับคนท้องและผู้สูงอายุมันคือรายได้ก้อนโต ที่สามารถเก็บไว้ใช้จ่ายได้จนชนเดือน รอยยิ้มและความสุขของคนในชุมชนมีค่ามาก เห็นคนในชุมชนยิ้มได้ ต้นหมื่นก็มีความสุขไปด้วย

“สองร้อยกล่อง วันนี้แพ็คไว ๆ หน่อยนะครับ เดี๋ยวไม่ทันฝน” ต้นหมื่นเป็นคนตอบคำถามของคนงาน เพราะได้ยินพอดี

“ถ้าฝนตก จะไปส่งของได้เหรอ” ป้าแม้นพูดออกมาด้วยความห่วงใย

“ขนส่งมารับครับป้า ต่อไปนี้เราไม่ต้องไปส่งเองแล้ว มีบริการรับถึงที่แล้วครับ” อธิบายให้คนงานเข้าใจ หลังจากขนส่งเอกชนรายใหญ่เสนอเข้ามารับสินค้าถึงที่ ค่าส่งแพงแต่บริการประทับใจก็หยวน ๆ กันไป

“วันนี้ก็อดไปตลาดนะสิ” มาลัยโอดครวญเพราะตั้งใจว่าจะติดรถเจ้าของไร่ไปซื้อของใช้ที่ตลาด

“เสร็จงานผมจะให้พริกพาไป อยากไปเร็วก็เร่งมือนะครับ” พูดจบก็เดินเข้าไปในส่วนที่ทำเป็นออฟฟิศ เพื่อเช็คออร์เดอร์ที่สั่งเข้ามา

“งานเยอะขนาดนี้ ต้องมีคนช่วยแล้วแหละพี่ต้น” วิชัยแซวรุ่นพี่พร้อมกับสังเกตอาการ ของคนที่นั่งหน้าคอมไปด้วย เมื่อเห็นใบหน้าของพรพรรณเปลี่ยนเป็นสีเรื่อก็ชอบใจ คำพูดของวิชัยทำให้ต้นหมื่นส่ายหัวไปมา วิชัยมักจะจับคู่ให้เขากับพรพรรณเสมอ

“ไปดีกว่าไม่อยากอยู่เป็น ก.ข.ค.”

“เดี๋ยวค่ะพี่ชัย มีเอกสารที่ต้องเซ็นค่ะ” พรพรรณเรียกวิชัยเอาไว้ แต่ได้ใบหน้าทะเล้นเป็นคำตอบ

“เจ้าของไร่นั่งอยู่นั่นแล้ว ให้พี่ต้นจัดการเลยครับ” ผู้จัดการอย่างเขาจะรู้ดีกว่าเจ้าของไร่ได้อย่างไร

“มีอะไรให้พี่เซ็นครับ” ต้นหมื่นถามเมื่อเห็นว่าวิชัยทำให้พรพรรณเขินหนัก เขารู้ว่าพรพรรณรู้สึกอย่างไรกับเขา คนที่นี่ก็เชียร์จนออกนอกหน้า พรพรรณขยัน นิสัยดี แต่เป็นเขาเองที่ยังไม่พร้อมใช้ชีวิตกับใคร

“พี่ต้นจะทานข้าวเลยไหมคะ” นอกจากเป็นผู้ช่วยแล้ว พรพรรณยังทำปิ่นโตมาให้เขาทุกวัน มื้อเช้าจะมีแค่กาแฟ อาหารที่พรพรรณเตรียมมาจึงกลายเป็นมื้อกลางวัน ถ้าต้องออกไปส่งผลไม้ เขาจะหาอะไรง่าย ๆ ใส่ท้อง ที่เป็นแบบนี้เพราะไม่อยากให้พรพรรณ ตั้งความหวังกับคนอย่างเขา สถานะที่เป็นอยู่ต้องระวังให้มาก หลายครั้งที่ความใกล้ชิด ทำให้อีกคนคิดไปไกล

“เดี๋ยวพี่จัดการเอง” คำตอบของต้นหมื่นทำให้พรพรรณหน้าเจื่อนลง ต้นหมื่นยังคงวางตัวและรักษาระยะห่างเอาไว้ ในขณะที่เธอกำลังคิดไปไกล อยู่ที่นี่มาหลายปี เธอไม่เคยเห็นต้นหมื่นคบกับใครจึงแอบหวังว่าความใกล้ชิดจะทำให้เขามองเห็นความดีของเธอบ้าง

ตาคมเข้มมองภาพข่าวที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ก่อนจะกดคลิกเข้าไปอ่านรายละเอียด โดยไม่ทันสังเกตว่า ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่กับพรพรรณตามลำพัง

“โอโฮ้พี่ต้น! เราก็นึกว่าตั้งใจทำงาน ที่ไหนได้ ว้าว ๆๆๆ นมเป็นนมตูดเป็นตูด ผู้หญิงอะไรหุ่นดีชะมัด” วันรุ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นภาพเคลื่อนไหวในจอ ต้นหมื่นกดปิด แต่ก็ช้าไปกว่าวิชัย ที่ยกเมาส์หนีไปอีกทาง

“โอ้ว...ว้าว นมสวยมากกก” คำพูดของวิชัยทำให้พรพรรณที่นั่งอยู่อีกฝั่งหน้าแดง เดาได้ว่าผู้ชายกำลังดูอะไรกันอยู่ เพราะคลิปของดาราสาวกำลังเป็นข่าวดัง ที่ทำให้เธอแปลกใจก็คือคนที่เปิดคือต้นหมื่น

“ชอบแบบนี้เหรอพี่” วันรุ่งยังแซวไม่เลิก

“พอได้แล้ว” ปรามลูกน้องเพราะอายพรพรรณที่นั่งหน้าแดงก่ำ คำวิจารณ์ของไอ้พวกนั้นทำให้ผู้หญิงด้วยกันอับอาย เขาไม่ได้ตั้งใจกดเข้าไปดู แค่อยากรู้ว่าเธอคนนั้นคือแสนรักตัวจริง หรือเป็นภาพตัดต่อกันแน่

“ผมว่าตัวจริงว่ะพี่” วันรุ่งพูดขึ้น

“คงจริง เจ้าตัวไม่ออกมาแก้ข่าวด้วย” วิชัยเห็นด้วยกับวันรุ่ง

“สมัยนี้คนให้อภัยง่าย แค่บีบน้ำตาไหว้สวย ๆ แล้วบอกว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ คนก็พร้อมให้อภัย” ต้นหมื่นสรุปให้ ก่อนจะคว้าเม้าส์ที่มือวิชัยมากดปิดหน้าจอ

“ใครลืมก็ลืมไป แต่ผมลืมไม่ลง ส่งลิงค์เข้าแชทให้หน่อยพี่ จะเก็บเอาไว้ดูตอนเหงา” วิชัยพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่า พร้อมกับทำท่าทางเคลิบเคลิ้ม จึงได้กำปั้นเจ้านายเป็นคำตอบ คนล้มไม่ควรข้าม แต่ก็แอบเก็บลิงค์เอาไว้ มีเวลาจะได้วิเคราะห์ดูอีกทีว่า เป็นตัวจริงหรือภาพตัดต่อกันแน่