ตอนที่ 5 | มายังไงก็กลับอย่างนั้น

“กลับไปได้แล้ว” ธามไทที่ได้ปากกาคืนและกำลังจะลงมือทำงานต่อ หลังจากกินสเต๊กปลาแซลมอนที่รสชาติพอใช้จนหมด ไม่น่าเชื่อว่าเธอเป็นคนลงมือทำเอง แต่เธอกลับเอาแต่นั่งจ้องหน้าไม่ยอมลุกจากเก้าอี้ไปไหน

“ไม่ได้เอารถมาค่ะ รอกลับพร้อมพี่หมอ”

“ฉันไม่ว่าง มายังไงก็กลับอย่างงั้น”

“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเจอแท็กซี่ขี้โกงอีก” ทำหน้ามุ่ยกอดอก คิดถึงเรื่องตอนเย็นแล้วก็โมโห ส่วนธามไทหม่นคิ้วเป็นปมสงสัยแต่ไม่ได้ถามรายละเอียดต่อจากนั้น

“ฉันไม่ได้ขอให้เธอมา เพราะฉะนั้นหาทางกลับเอง”

“แต่ซินบอกแม่แล้วว่าพี่จะเป็นคนไปส่งซินถึงที่บ้านเองค่ะ” หมัดมือชกซะเลยโทษฐานไม่รับโทรศัพท์และอ่านไลน์แล้วไม่ตอบกลับ

“เห็นฉันว่างขนาดนั้นเลยหรือไง คิดจะให้ทำอะไรตามใจก็ได้อย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงเข้มเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ ส่งผลต่อหัวใจเยว่ซินทันที จู่ ๆ เธอก็รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“กะ…ก็รอให้พี่หมอเลิกงานก่อนยังไงล่ะคะ ซินไม่ได้รีบซะหน่อย”

ลมหายใจของคนพี่ถูกพ่นออกมาหนัก ๆ บ่งบอกถึงความเบื่อหน่าย แววตาเย็นชาที่มองมาเต็มไปด้วยความรำคาญ เธอมองออก ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางหยิบแฟ้มเอกสารติดมือ

“ไปไหนคะ?” ใบหน้าน่ารักแก้มป่องราวกับลูกซาลาเปาเงยขึ้นมองเจ้าของใบหน้าหล่อ ทว่ากลับไร้ซึ่งคำตอบจากร่างสูง ขาวยาวก้าวเดินออกจากโต๊ะทำงาน ตรงไปยังประตูทางออก

“เดี๋ยว ๆ ซินไปด้วยสิ” เยว่ซินรีบลุกขึ้นเดินตามไปอ้าแขนขวางหน้าคู่หมั้นหนุ่ม ธามไทถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อีกครั้ง

“รออยู่เนี่ยแหละ”

“บอกก่อนว่าจะไปไหน?”

“ไปทำงาน”

“ที่ไหน?”

ธามไทระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ อย่างรำคาญ แต่ก็ยอมตอบ “ห้องฉุกเฉิน”

“อ๋อ งั้นที่ให้ซินรอที่นี่ แปลว่ายอมไปส่งซินแล้วใช่ไหม?”

ธามไทมองใบหน้ากลมคล้ายลูกซาลาเปานิ่ง ๆ ก่อนจะเบี่ยงเท้าเดินออกจากห้องตรวจ โดยไม่ให้คำตอบกับคนตัวเล็ก

“เฮ้อ~” เยว่ซินถอนหายใจออกมาเสียงดัง หลังจากที่บานประตูห้องตรวจปิดสนิท เธอหันหลังเดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาว พลางหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูบนโต๊ะกระจกขึ้นมาเล่นฆ่าเวลาด้วยท่าทางที่ค่อนข้างสบายใจ แต่ก็ไม่เชิง เธอมั่นใจว่าคนพี่ไม่ได้โกหก เพราะเขาเกลียดการโกหกจะตาย

“…”

เยว่ซินอยู่ในห้องทำงานของธามไทราว ๆสองชั่วโมง เธอทั้งเล่นโทรศัพท์ ทั้งเดินดูนู่นนี่นั่นแก้เบื่อ และ นั่งดูซีรี่ย์จนแบตเตอรี่หมด ทว่ากลับยังไร้วี่แววของคนพี่ ทั้งที่ตอนนี้ถึงเวลาเลิกเวรแล้ว

“งานยังไม่เสร็จอีกหรือไง” ก้มหน้ามองเข็มนาฬิการาคาแพงบนข้อมือเป็นครั้งที่สาม เข็มสั้นชี้เลขเก้า เข็มยาวชี้เลขหก บ่งบอกถึงเวลาสามทุ่มครึ่ง เลทมาประมาณสามสิบนาที

หญิงสาวจิ๊ปากขึ้นพลางทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะผุดตัวลุกขึ้น มือเล็กคว้ากระเป๋าสะพายข้างเดินออกจากห้องตรวจอย่างไม่ทนรออีกต่อไป

“ขอโทษนะคะ ถ้าจะขอพบหมอธามไท ที่อยู่ในห้องฉุกเฉินได้ไหมคะ?” เยว่ซินเดินมาถามพยาบาลสาวในเคาน์เตอร์หน้าห้องฉุกเฉิน

“ผ.อ.กลับไปตั้งแต่สามทุ่มแล้วค่ะ”

“กลับไปแล้ว!” เปล่งเสียงดังออกไปอย่างลืมตัว เมื่อถูกทิ้ง ความเชื่อใจที่มีต่อคู่หมั้นหนุ่มพังทลายลงในพริบตาเดียว เขาหลอกให้เธอรอ แต่สุดท้ายก็หนีกลับไปอย่างไม่ไยดี

น่าเจ็บใจชะมัดเธอน่าจะเอะใจตั้งแต่แรก

“...”

ซ่า ~

ครึ้ง! ครึ้ง!

หญิงสาวร่างอวบอั๋นใบหน้ามุ่ยเดินออกจากลิฟต์ของโรงพยาบาลมายังทางออก พบว่าฝนกระหน่ำตกหนัก เสียงฟ้าร้องดังเป็นระยะ ๆ ฟ้าแลบค่อนข้างถี่จนน่ากลัว

“จะตกทำไมตอนนี้เนี่ย” เยว่ซินเดินออกมาหน้าโรงพยาบาลพลางถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างหงุดหงิด

พรึ่บ!

ฟ้าแลบจนภายนอกที่มืดแต่ไม่สนิทสว่างจ้า พลอยทำให้เยว่ซินตกใจ รีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหูพลางหลับตาปี๋ เพราะรู้ว่าเสียงฟ้าร้องต้องดังตามมาอย่างแน่นอน ซึ่งเป็นดั่งที่คาดเดาไม่มีผิด

ครึ้ง!!!!!

เสียงฟ้าร้องดังสนั่นราวกับสายฟ้าฟาดกับอะไรบางอย่าง

คอนโด ธามไท

“จิ๊!” หมอหนุ่มส่งเสียงในปากอย่างหงุดหงิด เมื่อในหัวเอาแต่คิดเรื่องอื่น ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลกระทั่งอาบน้ำเสร็จมานั่งทำงานที่ค้าง แต่กลับไม่มีสมาธิทำงานเลยแม้แต่น้อย

พ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ แล้ววางปากกา หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำเปล่าขึ้นมาเปิดดื่มจนหมด หวังให้จิตใจสงบลงบ้าง แต่กลับไม่ช่วยอะไรเลย จึงตัดสินใจเดินเข้าห้องนอนเพื่อพักสายตา ทว่าทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ

“อะไรกันนักหนาวะ!” หมอหนุ่มดันตัวลุกขึ้นเปิดไฟหัวนอน ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูบนโต๊ะข้างเตียงเพื่อต่อสายหาใครบางคน

คิ้วหนาทั้งสองข้างชนกัน เมื่อได้รับคำตอบจากพยาบาลสาว นัยน์ตาคมกริบกรอกไปมองนาฬิกาแขวนผนัง พบว่าอีกสิบห้านาทีจะเที่ยงคืน หนำซ้ำตอนนี้ฝนยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตก

“จะนอนที่นั่งเลยหรือไง” นิ้วแกร่งกดวางสายพลางถอนหายใจ วันนี้ถอนหายใจจนนับไม่ถ้วน

@โรงพยาบาล วรเซษฐี

แกรก

ประตูห้องตรวจถูกผลักเข้ามา พลันดึงความสนใจเยว่ซินที่ดูซีรี่ย์จีนในจอคอมพิวเตอร์ตรงโต๊ะทำงานของธามไท กำลังฟินไปกับพระเอกและนางเอก ต้องปรายตาไปมองร่างสูงอยู่ในชุดลำลองเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำราคาแพงราวกับนักศึกษา

“เอ้า!พี่ธาม…กว่าจะมาได้ ชินรอตั้งนานแหนะ” ใบหน้าใสซื่อของหญิงสาว รวมถึงซองช็อกโกแลตที่ถูกแกะกินวางเกลื่อนบนโต๊ะทำงาน สร้างความหงุดหงิดใจให้หมอหนุ่มเป็นอย่างมาก

“ใครอนุญาตให้เธอใช้คอมฉัน”

“ก็อนุญาตตัวเองสิคะ โทรศัพท์ซินแบตหมด ฝนก็ตก ฟ้าก็ร้อง ไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยนั่งดูซีรี่ย์ซะเลย”

“โรงพยาบาลนะไม่ใช่บ้าน”

“ใครบอกให้พี่ทิ้งซินเองล่ะ คนโกหก! ไหนบอกเกลียดคนโกหกนักหนาไง แต่ตัวเองกลับทำซะเอง”

“ฉันไม่ได้โกหก”

“โกหก!” เยว่ซินผุดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้เท้าสะเอวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยเถียงอย่างไม่ยอม

“ฉันไม่เคยตกลงที่จะไปส่งเธอ”

“คนหัวหมอ!”

“พอ! จะกลับไหมบ้าน”

“ดึกแล้วอะ นอนที่คอนโดพี่หมอสุดหล่อดีไหมน่า~” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนริมฝีปากอวบอิ่ม พลันทำให้หมอหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่กลับมาพาตัวเธอไปส่งที่บ้าน

“จะอยู่ต่อที่นี่ก็ตามใจ” ว่าจบธามไทหมุนตัวเดินไปเปิดประตูทันที

“รอซินด้วยสิ!” เยว่ซินรีบปิดคอมพิวเตอร์ เก็บซองช็อกโกแลตทิ้งถังขยะ เร่งฝีเท้าตามธามไทออกไปอย่างไม่โอ้เอ้…