บทที่ 9

“ไง ไอ้เหนือ ยังมีสภาพหมาหงอยเหมือนเดิมเลยนะ”

ผมมองคนพูด มันคือไอ้วิน

“โอ้ ทำไมตาเขียวใส่ฉันขนาดนั้นล่ะ” มันยังกวนผมไม่เลิกโดยการพูดพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้

“มึงก็ไปกวนมันไอ้วิน นี่มันโดนน้องทิพย์ทิ้งมาหลายเดือนละ จวบจนเปิดเทอมสองแล้วมันยังตามง้อน้องทิพย์ไม่ได้สักที” รอบนี้เป็นไอ้ดินพูด

“จะพูดว่าตามง้อไม่ได้นะไอ้ดิน ในเมื่อหน้ามันน้องเขายังไม่อยากจะมอง แล้วมันจะเอาเวลาที่ไหนตามคุยตามง้อครับ” ไอ้วินพูด

“หึ สมน้ำหน้า” ผมมองหน้าพวกมันด้วยความไม่พอใจ

“ไม่ต้องมาทำตาขวางใส่พวกกู มึงทำตัวเองทั้งนั้น เตือนไม่ฟัง” คนที่พูดประโยคนี้และประโยคก่อนหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน มันคือไอ้พายุ!

พวกมันพูดถูกครับ ตอนนี้ผมพยายามตามตื๊อตามง้อน้ำทิพย์อยู่ แต่ทุกอย่างก็ไม่คืบหน้าเพราะผมติดต่อเธอไม่ได้เลย ไปหาที่คณะเธอก็ไม่เจอเพราะเพื่อนเธอกันเธอออกจากผมตลอด หรือถ้าผมเจอเธอ เธอก็จะเมินเฉยทุกครั้ง ทำราวกับผมเป็นอากาศธาตุ ไม่มีค่าพอที่เธอจะเสวนาด้วย

บอกเลยว่าเจ็บ เจ็บโคตร ๆ

ผมพยายามที่จะเข้าไปปรับความเข้าใจกับเธอมาตลอด จนตอนนี้ผ่านมาห้าเดือนแล้วนับตั้งแต่วันที่เธอบอกเลิกผม นับตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวเธอได้อีกเลย

ขอให้ไอ้พวกเพื่อนเวรช่วย พวกมันก็ได้แต่ส่ายหน้าให้ผมกันทั้งนั้น เพราะกลัวแฟนพวกมันจะโกรธ

เป็นไงล่ะครับ รักผมกันเหลือเกิน!ช่างดีจริง ๆ

คนที่ผมเห็นว่าเข้าอกเข้าใจและอยู่ข้างผมมาตลอดคงจะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากน้องดา เธอคอยแนะนำให้คำปรึกษาผม หรืออยู่เงียบ ๆ ให้ผมได้ระบายหรือปรับทุกข์ด้วยตลอด ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาผมมีแค่เธอจริง ๆ

“พวกมึงก็เลิกอคติกับน้องดาได้แล้ว กูไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขา”

“แล้วน้องเขาคิดอะไรกับมึงหรือเปล่าไอ้เหนือ” ผมมองไอ้ดินที่เป็นคนตั้งคำถาม ก่อนจะตอบออกไปด้วยความเหนื่อยใจ

“เฮ้อ!กูบอกแล้วไงวะ ว่ากูกับน้องเขาเป็นแค่พี่น้องกันจริง ๆ พวกมึงก็พยายามยัดเยียดตำแหน่งอื่นให้กูเหลือเกิน”

“โอ๊ย! ไอ้เหนือ มึงก็ผ่านผู้หญิงมาเยอะนะ เด็กนั่นคิดอะไรอยู่ทำไมมึงถึงดูไม่ออก”

“ก็เพราะมันไม่มีอะไรจริง ๆ ไงไอ้วิน มึงจะให้กูคิดอะไรวะ”

“มึงนี่โง่จริง ๆ เลยไอ้เหนือ สมแล้วแหละที่น้องทิพย์เขาบอกว่ามึงเป็นควาย!”

“ไอ้ดิน!” ผมเรียกชื่อมันเสียงดังเพราะคำพูดมันจี้ใจดำผมอย่างแรง เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้ผมปวดหัว พวกมันทุกคนชอบเรียกผมว่าควายตั้งแต่ที่น้ำทิพย์บอกเลิกผมนั่นแหละ

“ไอ้เหนือ กูรู้ว่ามึงอยากมีน้องสาวมาตลอด และกูก็เข้าใจที่มึงเอ็นดูเด็กนั่น แต่มึงเลิกหลับตาข้างทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสักที มึงจะได้รู้ว่าเด็กที่มึงเอ็นดูนั่นแท้จริงแล้วมีนิสัยยังไงและเขาคิดอะไรกับมึง” ผมมองไอ้พายุที่วันนี้มันพูดยาวกว่าปกติ

“มึงลองคิดให้ดี ๆ ไอ้เหนือ ลองมองให้กว้าง ๆ ที่มึงกับน้ำทิพย์เป็นแบบนี้เพราะใคร แน่นอนว่าเพราะมึงล่ะส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนที่เป็นตัวกระตุ้นทำให้เป็นแบบนี้เพราะใครมึงคิดเอาเองเถอะ” ผมฟังที่ไอ้พายุพูดและคิดตาม แต่ก็ยังไม่อยากจะฟันธงอะไรมาก เพราะสำหรับผมแล้ว น้องดาคือเด็กน่ารัก ใส ๆ เท่านั้น

“เหนือ ถ้ามึงรักน้องทิพย์จริงมึงก็ต้องทำทุกอย่างให้มันชัดเจน และที่สำคัญถ้ามึงได้รับโอกาสจากเขาอีกครั้ง มึงต้องเชื่อใจเขาให้มากกว่านี้ มึงอย่าคิดว่าพวกกูไม่รู้นะว่ามึงคิดว่าน้องทิพย์เป็นคนทำร้ายเด็กดารินนั่น”

“กู...”

“ช่างมันเถอะ กูไม่รู้ว่าตอนนั้นมึงคิดอะไรอยู่ แต่คนอย่างน้ำทิพย์อะเคยทำใครก่อนด้วยเหรอ แล้วถ้าทำจริงสภาพเด็กนั่นจะยังคงเป็นแบบที่มึงเห็นอยู่ไหม”

ผมลองมองย้อนกลับไปในวันที่น้องดาผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าเปียกน้ำพร้อมกับตาแดงก่ำมาหาผม ซึ่งเป็นวันเดียวกับที่ผมขอห่างกับน้ำทิพย์

จริงอยู่ที่ผมไม่ได้ฟังเธออธิบายหรือพูดเลย วันนั้นผมเลือกที่จะเชื่อภาพที่เห็น และถ้าคิดตามคำพูดไอ้วินก็เป็นจริงดังคำมันว่า ถ้าทิพย์จะมีเรื่องกับใครสักคน สภาพคนคนนั้นต้องไม่ใช่แค่นั้นแน่นอน และที่สำคัญเธอจะไม่ทำร้ายใครก่อนนี่คือเรื่องจริง

แต่กับที่ผมเห็นวันนั้นมันค่อนข้างย้อนแย้งกับคำที่ไอ้วินพูด ผมมองในมุมของคนที่โกรธจนขาดสติ คนเราถ้าไม่มีสติอาจทำในสิ่งที่ไม่เคยทำก็ได้ ยิ่งช่วงเวลานั้นเธอกับผมทะเลาะกันบ่อยขึ้น เธออาจจะโมโหและหึง สุดท้ายเลยอาจมาทำร้ายน้องดาก่อนก็เป็นได้

ผมยังคงเชื่อว่าน้องดายังเป็นน้องสาวที่น่ารักของผม...

“ไอ้เหนือมึงไม่ต้องเชื่อพวกกูก็ได้นะ แค่คิดตามก็พอ แล้วก็คิดให้มาก ๆ เพราะถ้ามึงไม่สามารถตัดเด็กดารินนั่นได้ มึงไม่มีวันมีน้องทิพย์ในชีวิตอีกครั้งแน่นอน”

“ฝันไปเถอะ” ผมสวนกลับคำพูดของไอ้ดินทันที ที่มันบอกว่าผมจะไม่มีวันได้น้ำทิพย์คืนมา

“หึ มึงรักน้องทิพย์จริง ๆ สินะ”

“...”