บทที่ 7

ผมมองตามรถที่ขับออกไปด้วยอารมณ์หลากหลายความรู้สึก มันรู้สึกหน่วง ๆ ในใจ เหมือนกับว่ากำลังจะสูญเสียของรัก! ก่อนจะสะบัดหัวขับไล่ความรู้สึกนึกคิดของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงเรียกของน้องดา

“พี่เหนือ พี่เหนือไม่เป็นไรนะคะ”

“ครับ พี่ต้องขอโทษแทนทิพย์ด้วยนะครับ แล้วก็ เอ่อ...เมื่อกี้พี่ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่เหนือ อย่าใส่ใจเลยดาไม่คิดมากหรอกค่ะ พี่เหนือสิคะโดนตบไปสี่ครั้งติดคงเจ็บมาก”

“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ไกลหัวใจ”

“ค่ะ ถ้ายังไงก็สู้ ๆ นะคะ ปรับความเข้าใจกับพี่ทิพย์ให้ได้ น้องดาเป็นกำลังใจให้ค่ะ” ผมมองสบตากับน้องดาก่อนจะยิ้มให้เมื่อสายตาที่เธอมองมายังผมมันเต็มไปด้วยความใสซื่อและจริงใจ

ผมได้แต่รู้สึกผิดที่เมื่อครู่ดึงเธอมาจูบเพราะอยากประชดน้ำทิพย์ที่เธอไม่เชื่อใจผม

ผมรู้ว่าเธอขับรถตามผมมา ตอนแรกก็ไม่มั่นใจว่าจะเป็นเธอเพราะผมไม่เคยเห็นเธอใช้รถคันนี้มาก่อน แต่เมื่อนึกไปนึกมาผมก็คิดได้ว่าบ้านของเธอจะส่งรถคันใหม่มาให้ การที่เธอใช้รถคันใหม่ขับตามผมแบบนี้ มันยิ่งตอกย้ำว่าเธอไม่เคยไว้ใจผมเลย ผมถึงได้ดึงน้องดาเข้ามาจูบ!

“ครับ เข้าบ้านได้แล้วครับ พี่ก็จะกลับแล้วเช่นกัน” ผมยืนรอจนน้องดากลับเข้าบ้าน ถึงได้ขับรถออกมา

ตลอดเวลาที่ผมขับรถ ผมก็คิดเรื่องของผมกับน้ำทิพย์มาโดยตลอด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้ระแวงผมนัก ทั้ง ๆ ที่ผมก็ย้ำกับเธอไปหลายครั้งแล้วว่า ระหว่างน้องดากับผมมันไม่มีอะไร ผมคิดกับเธอแค่น้องจริง ๆ แต่น้ำทิพย์ก็ยังไม่เชื่อ ยังคงหวาดระแวง และล่าสุดก็ขับรถมาตามจับผิดผมแบบนี้

ผมเบื่อนะครับ ที่ต้องมาคอยตอบคำถามกับเรื่องเดิม ๆ

บางทีการที่ผมกับเธอห่างกันอย่างที่ผมเคยพูดกับเธอไว้มันก็ดีจริง ๆ นั่นแหละกับสถานการณ์ตอนนี้

กริ๊ง... กริ๊ง...

“ว่าไงไอ้วิน มีอะไรถึงได้โทรหากู” ผมกดรับสายทันทีที่เห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา

“มึงอยู่ไหน”

“ขับรถอยู่กำลังกลับคอนโด มีอะไร”

“นี่ไอ้วินถ้าโทรมาแล้วไม่พูดกูวางนะ” ผมบอกเพราะมันไม่พูดอะไรสักที

“กูไม่ได้อยากยุ่งนะไอ้เหนือ แต่กูถามมึงจริง ๆ เถอะ มึงกับน้องข้างบ้านเด็กดารินอะไรนั่นนี่มันยังไงแน่วะ”

“ก็เป็นน้อง”

“มึงมั่นใจว่าแค่น้อง”

“เออ! มึงจะมาซักถามอะไรกูนักหนาเนี่ย” ผมบอกอย่างไม่สบอารมณ์เพราะนี่มันคือเรื่องส่วนตัว

“ถ้าเป็นน้องแล้วทำไมมึงเทนัดน้องทิพย์ตลอดเลยวะ”

“กูมีเหตุผล”

“เหอะ เหตุผลของมึงคืออะไรวะไอ้วิน ถ้าการพาเด็กดารินนั่นไปเที่ยว ไปซื้อของ กูว่ามันไม่ใช่นะเว้ยมันเกินไป แฟนก็ไม่ใช่ญาติก็ไม่ใช่ แค่เด็กข้างบ้านมึงจะดูแลอะไรนักหนาวะ”

“ไอ้วิน!” ผมพูดเสียงต่ำด้วยความไม่พอใจ

“เหอะ มึงไม่ต้องมาทำเสียงเข้มใส่กูหรอก ที่กูถามเพราะกูเป็นห่วง มึงทำร้ายจิตใจน้องทิพย์เกินไป”

“พอเลยไอ้วิน เขาให้มึงมาพูดใช่ไหม กูบอกว่าไม่คิดอะไรก็ไม่เคยเชื่อกู นี่คงเล่าให้เพื่อน ๆ ของเธอฟังล่ะสิ”

“เปล่าเลยเว้ยไอ้เหนือ น้องทิพย์เขาไม่เคยมาพูดหรือฟ้องพวกกูเลย มีแต่กูนี่แหละที่สังเกตเห็น และไม่ใช่แค่กู ไอ้พายุไอ้ดินก็เห็นเหมือนกัน แต่พวกมันไม่พูด เพราะเห็นว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของมึง”

“แล้วมึงจะมาพูดทำไม”

“เพราะกูเป็นห่วง กลัวมึงพลาดเพชรแล้วไปคว้าก้อนกรวดไง มึงจำคำกูนะไอ้เหนือ น้องทิพย์เป็นคนแข็งนอกอ่อนใน แต่ถ้าน้องมันตัดน้องมันตัดเลยนะเว้ย ถ้ามึงไม่อยากน้ำตาเช็ดหัวเข่า มึงก็จัดการเด็กข้างบ้านมึงซะ แค่นี้แหละ กูจะไปนอนกอดเมีย” ว่าจบมันก็ตัดสายไป

“หึ! น้ำตาเช็ดหัวเข่าเหรอ ไม่มีทาง!”

แต่ว่านะคำพูดของไอ้วินก็น่าคิด น้ำทิพย์เป็นคนแข็งนอกอ่อนใน แต่ถ้าได้ตัดก็ตัดเลย แต่มันก็ไม่ใช่แค่น้ำทิพย์หรอกไอ้นิสัยแบบนี้มันเป็นกันทั้งกลุ่มเธอนั่นแหละ

ติ๊ง!

น้องดา : กลับถึงคอนโดหรือยังคะ

เหนือนที : ถึงแล้วครับ

และก็มีอีกหลายข้อความไลน์จากน้องดา ผมหยิบขึ้นมาอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะตอนนี้ผมถึงคอนโดแล้วและต้องการที่จะพักผ่อนเต็มที จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เพียงอ่านและปล่อยผ่านไป

ผ่านมาได้หลายวันแล้วตั้งแต่ที่ผมโดนน้ำทิพย์ตบวันนั้น ผมก็ยังไม่ได้คุยกับเธออีกเลย ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยแต่เป็นเพราะว่าผมติดต่อเธอไม่ได้ ไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่ราวกับว่าเธอกำลังหลบหน้าผม

หลบได้หลบไป เจอเมื่อไหร่จะได้รู้กัน...

ติ๊ง!

น้องดา : พี่เหนือเจอกันที่ห้างเลยนะคะ จะได้ไม่ต้องวนรถมารับ เดี๋ยวดาไปเองค่ะ

เหนือนที : โอเคครับ

ผมกดตอบข้อความไลน์น้องดา ก่อนจะกดปิดแอปพลิเคชัน และเตรียมตัวไปห้างสรรพสินค้าตามเวลานัด

วันนี้ผมมีนัดกับดาริน เนื่องจากว่าเธอขอให้ผมช่วยไปซื้อของเป็นเพื่อน ผมเห็นว่าไม่ได้มีอะไรเสียหายจึงตกลงไปกับน้องมัน ที่สำคัญเลยผมเอ็นดูดารินเหมือนน้องสาวจริง ๆ

ด้วยผมอยากมีน้องสาวตั้งแต่เด็กแต่คุณพ่อคุณแม่ผมมีผมแค่คนเดียว พอได้มาเจอน้องดาที่น่ารัก ขี้อ้อน ทำให้ผมรู้สึกเอ็นดูเธอได้ไม่ยาก

ผมรู้จักกับน้องดามาหลายปีแล้ว ถ้าผมจำไม่ผิดตอนที่ผมรู้จักกับน้องดาครั้งแรกผมน่าจะอายุราว ๆ 15 ปี ส่วนน้องดาก็น่าจะ 12 ปี ตอนนั้นเธอเพิ่งย้ายมาอยู่ข้าง ๆ บ้านผมกับแม่ของเธอ หลังจากสูญเสียเสาหลักอย่างคุณพ่อของเธอไป ทำให้แม่เธอต้องกลายเป็นหัวหน้าครอบครัว

ผมไม่ได้รู้อะไรมากนัก รู้เพียงแค่ว่าตอนที่เธอย้ายมาอยู่บ้านข้าง ๆ นั้นพ่อของเธอก็เสียแล้ว ด้วยความที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ แม่เธอจึงชอบทำขนมหรืออาหารมาฝากบ้านผมอยู่เสมอ นั่นจึงทำให้คนในบ้านรู้จักและสนิทสนมกับครอบครัวของเธอ

น้องดาเป็นผู้หญิงน่ารัก นิสัยดี เก่งและฉลาด เสียอย่างเดียวไม่ค่อยทันคนเท่าไหร่ ช่วงแรก ๆ ที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ มักถูกเด็กภายในหมู่บ้านกลั่นแกล้งเสมอ จนผมสงสารจึงได้เข้าไปช่วยเหลือ หลังจากวันนั้นเธอก็ตัวติดผมตลอดเวลา และด้วยนิสัยขี้อ้อนเอาใจเก่งกับความที่ผมอยากมีน้องสาวมาตลอด จึงทำให้ผมค่อย ๆ ให้ความสนิทสนมกับเธอและเอ็นดูเธอในฐานะน้องสาว

ผมไม่เคยคิดเป็นอื่นเลย สำหรับผมถ้าขีดสถานะให้ใครไว้ตรงไหนแล้ว นั่นเท่ากับว่าคนคนนั้นจะเป็นได้แค่นั้น ไม่มีวันพัฒนาได้!

ซึ่งน้องดาก็อยู่ในสถานะน้องสาวที่ผมเอ็นดูมาตลอด ข้อนี้เธอรู้ดี และผมก็ไม่เห็นว่าเธอจะชอบผมที่ตรงไหน น้ำทิพย์อะคิดมากเกินไป

ผมว่าผมก็ชัดเจนนะ สถานะแฟนที่เธอได้รับไปก็น่าจะยืนยันได้แล้วรึเปล่าว่าผมค่อนข้างจริงจังกับเธอมากแค่ไหน ตลอดชีวิตของผมมีใครที่ไหนบ้างที่ได้รับสถานะนั้น

เฮ้อ ช่างเถอะ ไว้ค่อยปรับความเข้าใจกันใหม่

“พี่เหนือคะ น้องดาอยู่นี่ค่ะ” ผมหันไปมองตามเสียงเรียก ก่อนจะเจอน้องดายืนยิ้มสดใสให้ ผมส่ายหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอทำตัวไม่สมกับอายุที่เพิ่มขึ้นเอาเสียเลย

“ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ยืนโบกไม้โบกมือได้ยังไง ไม่อายคนรึไง”

“โธ่... พี่เหนือคะ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย คิกคิก” เธอพูดก่อนจะหัวเราะออกมาด้วย เห็นไหมล่ะผมบอกแล้วเธอน่ารักจะตาย

“ไปครับ ไปซื้อของเสร็จแล้วจะได้ไปกินข้าวกัน”

“โอเคค่า”

จากนั้นทั้งผมและน้องดาก็เดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อสิ่งของที่เธอต้องการ เธอและผมเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ได้ของติดไม้ติดมือออกมาเป็นว่าเล่น

ในขณะที่ผมกับน้องดากำลังจะเดินไปหาอะไรกินนั้นก็ต้องหยุดลง เพราะสายตาผมเหลือบไปเห็นจี้สร้อยเพชรรูปดาวเล็ก ๆ ความสวยของมันสะท้อนเข้าตาทำให้ผมนึกถึงใครบางคนที่ช่วงนี้ติดต่อไม่ได้

“พี่เหนือมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“พี่ขอดูของในร้านนี้สักครู่นะครับ” ผมตอบน้องดาแต่ไม่ได้หันไปมองเธอ เลือกที่จะเดินนำเข้าไปในร้านแทน

“พี่เหนือจะซื้อให้พี่ทิพย์เหรอคะ”

“ครับ พี่เห็นมันสวยดีทิพย์น่าจะชอบ”

“น้องดาว่าพี่ทิพย์ต้องชอบมากแน่ ๆ เลยค่ะ” ผมหันไปมองคนพูดที่ส่งยิ้มใสซื่อให้ผมอย่างน่ารัก อดไม่ได้จนต้องยกมือลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดู

ผมยืนเลือกสร้อยและจี้อยู่หลายลายโดยมีน้องดายืนเล่นโทรศัพท์และให้คำแนะนำอยู่ข้าง ๆ แต่ไม่ว่าจะเลือกดูเท่าไหร่ก็ไม่ถูกใจเท่าสร้อยเส้นแรกที่ผมเห็น ผมจึงตัดสินใจซื้อสร้อยรูปดาวมา

“ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ น้องดาหิวแล้ว”

“โอเคครับ” ผมตอบรับน้องดายิ้ม ๆ แล้วจึงเดินออกจากร้านขายสร้อยไป

“เอ่อ...พี่เหนือคะ เราไปกินร้านอื่นดีไหมคะ”

“อ้าว ไหนน้องดาบอกอย่างกินราเมงไม่ใช่เหรอ กินร้านนี้แหละ”

“แต่ว่า...”

“มีอะไรครับ” ผมเห็นสีหน้าเหมือนทำอะไรไม่ถูกของเธอ บวกกับพยายามชวนผมไปร้านอื่นก็อดสงสัยไม่ได้ว่าภายในร้านมีอะไรที่ผมไม่ควรรู้เห็นหรือเปล่า ผมตัดสินใจมองเข้าไปในร้าน ก่อนจะเห็นภาพที่ทำให้ผมแทบอยากจะเผาร้านอาหารร้านนี้ทิ้ง!