บทที่ 6

นี่เขาคงคิดว่าฉันทำร้ายดารินจริง ๆ สินะ...

“ทำร้ายดารินทำไม” เข้ามาภายในห้องยังไม่ทันจะนั่ง คำถามเสียดแทงความรู้สึกก็ดังเข้ามาในโสตประสาทหูทันที ฉันมองคนถามด้วยสายตาที่คาดไม่ถึง

“ตอบมาสิน้ำทิพย์ ทำแบบนั้นทำไม”

“ทิพย์ไม่ได้ทำ”

“ถ้าเธอไม่ได้ทำแล้วน้องดาจะเป็นแบบนั้นไหมวะ!”

เพียะ!

ทันทีที่เขาตะคอกฉัน ฝ่ามือของฉันก็กระทบหน้าเขาทันที พร้อมกับน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลออกมา

“อย่ามาบีบน้ำตา ครั้งนี้มันไม่ได้ผล บอกมาว่าทำร้ายน้องดาทำไม!”

“ก็บอกว่าไม่ได้ทำไง เคยเชื่อใจกันบ้างไหมวะ”

“จะให้เชื่อใจเหรอน้ำทิพย์ ทีเธอยังไม่เชื่อใจฉันเลย”

“...”

“ฉันบอกว่าฉันคิดกับน้องดาแค่น้อง เธอเคยเชื่อฉันไหม ฉันก็แค่สงสารที่เธอไม่มีพ่อก็แค่นั้นอะ ทำไมวะ ทำไมชอบทำให้เป็นเรื่องอยู่เรื่อยเลย”

“ทิพย์ทำเหรอ ทิพย์ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ มีไหมที่จะถามว่าเกิดอะไรขึ้น มีไหมที่จะหาเหตุผล นี่อะไรมาถึงก็หาว่าทิพย์ทำมัน แบบนั้นมันใช่เหรอ” พูดพร้อมกับปาดน้ำตาไปด้วย

“ก็ถึงได้ถามไงว่าทำไปทำไม”

“ถ้าจะถามแบบนี้อย่าถามเลยดีกว่า พี่จะถามทำไมถ้าพี่เชื่อยาย

ดาริน ถ้าพี่จะปักใจเชื่อว่าทิพย์ผิดไปแล้ว พี่จะถามทำไม”

“น้ำทิพย์ฉันถามเธอดี ๆ นะ อย่ามาชวนทะเลาะ”

“เหอะ ใครกันแน่ที่ชวนทะเลาะ เคยมองย้อนดูตัวเองบ้างไหมว่าตั้งแต่มีเด็กนั่น พี่เปลี่ยนไปมากแค่ไหน”

“...”

“ที่เปลี่ยนไปเพราะเบื่อก็พูดมาตรง ๆ สิ ทิพย์หลีกทางให้ก็ได้ ไม่ใช่มากล่าวหา และหาเรื่องทะเลาะกันอยู่แบบนี้ มันเหนื่อยนะเว้ย” จบคำพูดฉันก็ไม่มีใครพูดอะไร เหตุการณ์ยังคงเงียบ ภายในห้องมีเพียงแค่เสียงร้องไห้ของฉันเท่านั้น ถ้าเป็นปกติเขาคงเข้ามาปลอบฉันแล้ว แต่ครั้งนี้มันไม่มี เขาคงเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ นั่นแหละ

“น้ำทิพย์ ฉันว่าเราห่างกันสักพักเถอะ ฉันเบื่อ ห่างกันเถอะจะได้รู้ว่าแท้จริงแล้วตัวเองต้องการอะไรกันแน่” ฉันมองหน้าคงพูดด้วยแววตาตัดพ้อพร้อมทั้งไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะพูดมันออกมา เขามองหน้าฉันอีกครั้งก่อนเดินออกจากห้องไป

“ฮึก ฮือ... ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย คบกันมาเป็นปีไม่เชื่อใจกันเลยหรือยังไง ไอ้คนใจร้าย พี่เหนือใจร้าย”

ฉันทรุดนั่งลงบนเตียงพร้อมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก คบกันมาหนึ่งปีมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยสินะ ได้แล้วก็ทิ้งกันง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ จริงสิ เขาได้ฉันมาง่าย ๆ จะทิ้งไปง่าย ๆ ก็คงไม่แปลก

คงมีแค่ฉันสินะที่เสียใจนั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ คำว่าห่างกันสักพักมันจะต่างอะไรกับการบอกเลิกวะ

“อย่าร้องสิยายทิพย์ แกจะร้องทำไม ฮึก อย่าร้อง” ยิ่งพูดปลอบตัวเองเท่าไหร่ น้ำตาที่กักเก็บไว้ก็ยิ่งไหลออกมา

ความรักมักมาในรูปแบบของความเจ็บปวดเสมอ...

หนึ่งเดือนผ่านไปแล้วตั้งแต่ที่เขาขอห่างกันวันนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย แรก ๆ ฉันก็ทักไป คิดว่าเขาจะตอบแต่ก็ไม่ เขาเมินเฉยกับข้อความของฉัน เจ็บดีนะคะ โคตรเจ็บเลย

ติ้ง!

เสียงข้อความเข้าฉันจึงกดเข้าไปดูพบว่าคนที่ส่งเข้ามาเป็นเด็กดารินนั่น ไม่ได้ส่งมาแค่ข้อความเด็กนั่นถ่ายรูปมือที่จับกันส่งมาให้ฉันด้วย ทันทีที่เห็นฉันจำได้เลยว่าเป็นมือของใคร มือที่เขาเคยกอบกุมมือฉัน ตอนนี้ไม่ได้มีแค่ฉันอีกแล้ว เขากอบกุมมือคนอื่นด้วย เจ็บจี๊ดเข้าไปในหัวใจเลยว่ะ

ดาริน : เขาอยู่กับฉัน ไม่เชื่อก็ตามมาดูสิคะ จะได้ตาสว่างสักที!

ฉันอ่านข้อความนี้ซ้ำไปซ้ำมาว่าจะเอายังไงดี สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่าฉันจะไปดูให้เห็นกับตา ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่เหนือมันจะได้ชัดเจนเสียทีว่าจะบวกหรือจะลบ

ฉันขับรถไปตามโลเคชันสถานที่ที่ดารินส่งมา แต่มาถึงยังไม่ทันจะได้จอดรถ ฉันก็เห็นรถพี่เหนือกำลังขับออกไปเสียก่อน อ้อ เขาไม่เห็นฉันหรอกนะ เพราะวันนี้ฉันเลือกเอารถอีกคันที่บ้านเพิ่งส่งมาให้ขับออกมา

คิดจะตีงูมันต้องตีให้ตาย!

เมื่อมั่นใจว่าเขากำลังขับรถกลับบ้าน ฉันจึงพยายามขับแบบทิ้งช่วง ห่าง ๆ ไม่ให้เขาจับได้ว่ามีรถตามอยู่ ภายในใจฉันตอนนี้เต้นแรงเหมือนรัวกลอง ได้แต่ภาวนาให้เขาส่งแล้วก็กลับ อย่าไปส่งเด็กนั่นถึงในบ้านเลย

หลังจากที่ขับรถเป็นระยะเวลาพอสมควรก็ถึงบ้านเขาเสียที ส่วนบ้านของยายดารินก็อยู่ข้าง ๆ กันนั่นแหละ ช่างเหมาะเจาะเสียจริง ฉันมองว่าเขาจะไปส่งดารินข้างในไหม แล้วก็ต้องถอนหายใจเมื่อเขาเปิดประตูรถลงมาและอ้อมไปเปิดให้เด็กนั่นลงรถแทน

แต่แล้วความโล่งใจของฉันก็หายไปเมื่อเห็นเขาดึงเด็กคนนั้นเข้าไปจูบ! เนื้อตัวฉันสั่นเทิ้มทำอะไรไม่ถูก ใจมันสั่นไปหมด ความรู้สึกตอนนี้มีทั้งสับสนและเสียใจ ฉันเปิดประตูรถและก้าวเดินไปตรงหน้าช้า ๆ

ในขณะที่ฉันหยุดตรงหน้าเขา แต่เหมือนทั้งเขาและเธอจะไม่รับรู้ว่าตอนนี้มีบุคคลที่สามอยู่ตรงนี้ด้วย ฉันมองภาพนั้นด้วยความเจ็บไปทั้งใจก่อนจะตัดสินใจดึงยายเด็กนั่นออกมาจากเขา

เพียะ!

“อีหน้าด้าน”

เพียะ!

“นี่สำหรับที่แกแย่งแฟนคนอื่น ไม่มีปัญญาหาแฟนเอง ร่าน!”

“หยุดนะทิพย์ ทำบ้าอะไรเนี่ยฮะ! ตบน้องมันทำไม”

“ใครบอกว่าฉันจะตบแค่มัน ฉันจะตบนายด้วย”

เพียะ เพียะ เพียะ เพียะ!

พูดจบฉันก็ตบหน้าเขาอย่างสุดแรงสี่ครั้งติด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

“สำหรับคนไม่รู้จักพออย่างนาย แค่นี้มันยังน้อยไป” จบคำพูดฉันก็วิ่งกลับมาขึ้นรถและขับกลับทันที น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ได้ช่วยให้ฉันสบายใจขึ้น

เขาทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ทำได้ยังไง...

ครั้งนี้ไม่มีแม้แต่เสียงร้องไห้ มีเพียงน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของฉันเท่านั้น ความเจ็บปวดที่ฉันเจอวันนี้เป็นคำตอบให้ฉันอย่างดี ว่าฉันควรจะตัดสินใจอย่างไรต่อไป

“หยุดร้องได้แล้วน้ำทิพย์ น้ำตาของเธอมีค่า เธอไม่ควรร้องไห้ให้ผู้ชายพรรค์นั้นอีก ปล่อยเขาไปเถอะ นับจากวันนี้เธอจะไม่มีน้ำตาแห่งความเสียใจอีกแล้ว”

หลังจบคำพูดที่ฉันใช้พูดกับตัวเองน้ำตาที่เคยไหลก็หยุดลง พร้อมกับมือของฉันที่ใช้ปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ในเมื่อเขาไม่เห็นค่าฉัน ฉันก็จะไม่ให้ค่าเขาเช่นกัน ผู้ชายมีเยอะแยะ นับจากวันนี้ไปฉันกับเขาจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก

ความสัมพันธ์ที่มันคาราคาซัง ฉันจะทำให้มันชัดเจนเอง!