บทที่ 11

ฉันมองคนที่จับข้อมือฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังนิ้วเรียวของฉันที่มีแหวนสวมใส่ไว้อยู่

“ปล่อย” ฉันพูดออกไปนิ่ง ๆ พลันสายตาของเขาก็หันกลับมาจ้องตาฉัน ภาพที่สะท้อนในดวงตาของฉันคือ เขากำลังสงสัยและต้องการคำตอบ แต่ถามว่าฉันต้องสนใจไหม บอกเลยว่าไม่

อะไรที่ตัดแล้วมันก็ควรตัดเลยสิ แม้ว่าเราจะรู้สึกเจ็บอยู่บ้างแต่ฉันเชื่อว่าเมื่อเวลาผ่านไปทุกอย่างย่อมดีขึ้น เมื่อนั้นที่เราหันกลับมามองสิ่งที่เราเคยตัดทิ้ง ที่ครั้งหนึ่งทำให้เราเจ็บปวด มันคงกลายเป็นขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้น

ถึงตอนนี้ฉันจะยังรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่มากเท่าช่วงแรกที่ตัดสินใจตัดเขาออกจากชีวิตหรอก

“ปล่อย” ฉันพูดออกมาอีกครั้ง เมื่อเขาไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยข้อมือฉันเลย

“ขอคุยด้วยหน่อย” เขาพูดพร้อมกับทำตาละห้อยส่งมาให้ฉัน

“ไม่มีอะไรต้องคุย ปล่อย”

“ขอร้อง ขอคุยด้วยหน่อย นะครับ” คราวนี้เขาทั้งพูดขอร้องและส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ แน่นอนว่าท่าทางแบบนี้ของเขามันยังมีผลกับฉันอยู่ แต่ก็นั่นแหละ เมื่อคิดว่าตัดแล้วมันก็ไม่ควรจะแสดงอะไรออกไปใช่หรือไม่ ฉันจึงทำเป็นเพียงมองเขานิ่ง ๆ และยืนยันความต้องการของตัวเองเท่านั้น

“ปล่อย”

“ทิพย์ขอร้องนะครับ คุยกันก่อน”

“แกก็คุยกับพี่เหนือให้รู้เรื่องทิพย์ พวกฉันจะไปรอข้างนอก” น้ำพิ้งค์พูด ฉันคิดว่ามันคงทนสายตาและการรบเร้าของเขาไม่ไหวเป็นแน่

“ฉันก็จะไปรอข้างนอกเหมือนกัน” น้ำหวานพูดก่อนจะยกยิ้มและเดินออกไป

“คิดให้ดี ถ้าตัดสินใจได้แล้วและมั่นใจก็ทำให้มันจบได้เลย” น้ำมนต์พูดขึ้นพร้อมกับมือตบไหล่ฉันเบา ๆ แล้วจึงเดินออกไปพร้อมพี่พายุ

ภายในห้องเรียนรวมตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่ฉันกับเหนือนทีเท่านั้น แล้วระหว่างฉันและเขาก็เต็มไปด้วยความเงียบ ความอึดอัดเริ่มเข้ามาแทรกแซง

สายตาของเหนือนทียังคงมองมาที่แหวนที่ฉันสวมใส่อยู่ ตั้งแต่ที่เขาเห็นแหวนวงนี้ เขาก็แทบไม่ละสายตาไปจากมันเลยด้วยซ้ำ มีแค่ตอนขอร้องให้ฉันอยู่พูดคุยกับเขาเท่านั้นแหละ เขาถึงได้เลิกจ้องมองมัน

“มีอะไรก็ว่ามา ฉันมีเวลาไม่มาก” เมื่อทนความเงียบไม่ไหว ฉันจึงได้เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน

“เรากลับมาคบกันได้ไหม”

“...” ฉันมองสบตาเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร

“ขอโทษที่เคยละเลย จะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว กลับมาเถอะนะ กลับมาคบกันเหมือนเดิม ทิพย์ก็รู้พี่ไม่เคยรู้สึกกับใครเหมือนที่รู้สึกกับทิพย์ อย่าทิ้งพี่เลยนะ พี่เจ็บ”

ถ้าเขาไม่เลือกที่จะสนใจเด็กดารินนั่นมากกว่าฉัน วันนี้จะเป็นแบบนี้ไหม ฉันก็เจ็บไม่ต่างไปจากเขาหรอก แล้ววันนี้จะมาพูดขอโทษแล้วให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม มันง่ายไปรึเปล่า

“ง่ายไปรึเปล่าที่จะมาพูดว่าขอโทษและให้ฉันกลับไป ความรู้สึกที่เสียไปล่ะ มันเรียกร้องคืนกลับมาได้ไหม” ฉันไม่ได้พูดว่าจะกลับไป แต่กลับตั้งคำถามกับเขา โดยไม่สนสายตาเจ็บปวดที่มองมาที่ฉันเลยสักนิด

“ทิพย์จะให้พี่ทำอะไรพี่ยอมหมดเลย ขอแค่ทิพย์กลับมา ได้โปรด”

“เลิกยุ่งเกี่ยวกับเด็กดารินนั่นสิทำได้ไหมล่ะ”

“พี่...” แล้วเขาก็ก้มหน้าหลบสายตาฉันอีกครั้ง ฉันยิ้มเย้ยตัวเอง นี่ฉันยังหวังอะไรอยู่ ตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่ชัดเจนรึไงกับการกระทำของเขา ว่าสุดท้ายแล้วเขาก็เลือกเด็กนั่นก่อนฉันอยู่ดี

“ทำไม่ได้สินะ”

“พี่ขอโทษ แต่นั่นพี่เอ็นดูเหมือนน้องสาวและรู้จักกันมานาน”

“พอเถอะ ถ้านายยังมีดารินในชีวิตนายก็จะไม่มีฉัน เพราะถ้านายยังมีมันแล้วฉันกลับไปคบกับนายอีกครั้ง สุดท้ายคนที่เจ็บก็เป็นฉันอยู่ดี”

“ไม่นะทิพย์ พี่...”

“ฉันเจ็บเหนือนที ฉันไม่พูดไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก ก็อย่างที่ฉันเคยพูดไว้ว่าถ้าวันไหนฉันทนไม่ไหวฉันจะถอยออกมา และวันนี้ฉันก็ตัดสินใจแล้วที่จะถอยออกมา”

“...”

“บางที... บางทีฉันก็คิดว่าฉันเหมือนไม่รู้จักนายเลย ที่ตอนนี้นายยังตามฉันอยู่นายอาจจะแค่เสียดายหรือหวงก้างก็ได้ แต่เชื่อสิสักวันนายก็จะลืมฉันไปเอง”

“ไม่ พี่ไม่มีวันลืม”

“นั่นมันก็เรื่องของนายแล้วล่ะ ไม่เกี่ยวกับฉัน มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหมฉันจะได้กลับ”

“เราจะกลับมาคบกันไม่ได้จริง ๆ เหรอ”

“ตราบใดที่นายยังมียายเด็กดารินวนเวียนอยู่ในชีวิตนาย นายก็จะไม่มีฉัน ในเมื่อนายตัดเด็กนั่นไม่ได้ นายก็เลิกพยายามเถอะ แล้วสักพักนายก็ลืมฉันเอง อย่างที่ฉันบอก”

“ทิพย์”

“เราเลิกกันแล้วเหนือนที อย่าพยายามกลับเข้ามาในชีวิตฉันอีกเลย ต่างคนต่างอยู่เถอะ” ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งทั้ง ๆ ที่ภายในใจของฉันก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน

ไม่ใช่ว่าฉันอยากเลิก แต่ถ้าเขายังตัดเด็กดารินนั่นไม่ได้ สุดท้ายมันก็จะเป็นแบบเดิม เหมือนเดิม เป็นฉันที่เจ็บ เป็นฉันที่ผิด เป็นฉันที่เสียใจอยู่คนเดียว

คิดว่าวันนั้นวันที่ฉันบอกเลิกกับเขาฉันจะไม่มีความหวังเหรอ ฉันหวัง หวังว่าเขาจะรั้งฉันไว้ กอดฉันไว้แล้วพูดอะไรก็ได้ฉันก็พร้อมที่จะยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว แต่แล้วก็ไม่มี ไม่มีแม้แต่เสียงเรียกชื่อฉันเลยด้วยซ้ำ

ฉันเสียใจมากแค่ไหนใครจะรู้ เก็บตัวอยู่กับตัวเอง กอดปลอบตัวเองในวันที่เสียใจ คนที่อยู่ข้าง ๆ ฉันเวลานั้นก็มีเพียงเพื่อน ๆ ของฉันทั้งสามคนเท่านั้น ไร้เงาของคนที่เคยเรียกว่าแฟนอย่างสิ้นเชิง

แล้ววันนี้ วันที่ฉันคิดว่าไม่ควรมีเขาแล้ว มันผ่านไปหลายเดือนแล้ว เขาจะกลับเข้ามาในชีวิตฉันอีกทำไม จะรื้อฟื้นมันขึ้นมาให้ฉันเจ็บอีกทำไม

ถ้าจะบอกว่าฉันใจร้ายไม่ยอมให้โอกาสเขา ก็เป็นเขานั่นแหละที่ใจร้ายกับฉันก่อน แล้วในเมื่อเขาร้ายกับฉันก่อน ทำไมฉันต้องดีกับเขาด้วยล่ะ

นี่มันยุคไหนแล้ว มันต้องตาต่อตาฟันต่อฟันเท่านั้น ในเมื่อคบกันแล้วมันเจ็บ สู้ไม่เลิกกันไปดีกว่าเหรอ ดีกว่าต้องทนคบกันแล้วต่างคนต่างไม่มีความสุข เรื่องแค่นี้ทำไมเขาคิดไม่ได้นะ หึ! เห็นแก่ตัวจริง ๆ