Chapter 3 : เจ็บแปล๊บ

นลินนิภาเดินหิ้วน้ำขึ้นมาหลายขวด หลายชนิดพร้อมกาแฟร้อนและโอวัลติลร้อนยื่นให้กับตั้ม

“พี่ตั้มคะน้ำค่ะ คือฟ้าไม่รู้ว่าพี่ตั้มชอบน้ำอะไรบ้างก็เลยเอามาหลายอย่างเลยค่ะและนี่โอวัลติลร้อนสำหรับคุณป้าค่ะ เผื่อกินอะไรร้อน ๆ แล้วจะดีขึ้นค่ะ”

"ขอบใจนะจ๊ะหนูฟ้า หนูช่างดีกับป้าเหลือเกิน ตาตั้มต้องทำดีกับน้องให้มาก ๆ นะน้องเอาใจใส่แม่ดีมากเลยเห็นไหม?"

“ครับคุณแม่..ขอบคุณนะคะน้องฟ้า ที่ซื้อน้ำมาฝากพี่เยอะแยะเลย นั่งก่อนสิคะ”

"ค่ะพี่ตั้ม..ขอบคุณค่ะ" นลินนภาหย่อนกายนั่งลงข้าง ๆ ชายหนุ่มแต่เป็นเก้าอี้ตัวสุดท้าย

...

เวลาผ่านไป

สามคนนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัดจนนลินนิภาถึงกับสับปหงกเพราะรอนานเกินไป คุณกฤติยาเห็นหญิงสาวทำแบบนี้ก็ยิ่งรักและเอ็นดูเธอมากขึ้นไปอีก นลินนิภาสัปหงกกำลังจะร่วงลงพื้นคุณกฤติยาเห็นเข้าจึงสะกิดให้ลูกชายตัวเองไปดูแล ตั้มรีบเข้ามาช้อนใบหน้า และลำตัวของหญิงสาวขึ้นชายหนุ่มนั่งลงข้าง ๆ จับแก้มนุ่มของหญิงสาวให้พิงที่ไหล่หนาของเขา คุณกฤติยาเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความอุ่นใจที่ตั้มไม่ได้รังเกียจรังงอนหนูฟ้า พลันคิดถึงคำพูดของคุณนิคมผู้เป็นสามี ว่าอยากได้หนูฟ้ามาเป็นลูกสะใภ้

นลินนิภารู้สึกเหมือนมีใครมาจับหน้าของเธอจึงลืมตาขึ้นแบบกึ่งหลับกึ่งตื่นเงยมองขึ้นเห็นต้นคอของตั้ม หัวใจที่สงบนิ่งของเธอก็เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะขึ้นมาทันที

“อะไรกัน? อุตส่าห์หักห้ามใจตัวเองไว้ได้แล้วแท้ ๆ ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้เนี่ย? หยุด!!! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนลินนิภา หยุดความรู้สึกของเธอเดี๋ยวนี้!!”

นลินนิภาหลับตาปี๋ เม้มปากสะกดใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวเมื่ออยู่ใกล้เหนือสมุทรชายผู้ที่เธอแอบรักมานานถึง 14 ปี

...

การผ่าตัดใช้เวลานานหลายชั่วโมงจนถึงเวลาตีสองกว่า เปลคนไข้ที่มีคุณนิคมอยู่ก็ถูกเข็นออกมาตรงไปที่ห้องไอ.ซี.ยู ซึ่งญาติไม่สามารถเฝ้าไข้ได้ นลินนิภาเห็นดังนั้นก็คลายกังวลจึงเอ่ยปากบอกสองแม่ลูกที่เดินออกมาจากห้องไอ.ซี.ยู และมองไปทางคุณนิคมอยู่

“คุณลุงปลอดภัยภัยแล้ว งั้นฟ้ากลับก่อนนะคะคุณป้า พี่ตั้ม”

“อะไรกันหนูฟ้า? จะกลับดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้เนี่ยนะ? เพิ่งกลับมาอยู่บ้านไม่กี่วันเอง เดี๋ยวก็หลงทางกันพอดีลูก ไม่เอา ๆ ป้าไม่ให้กลับ ค่อยกลับพรุ่งนี้นะลูก ถือว่าป้าขอร้องนะ”

“เอาไงดีล่ะคะ? ถ้างั้น”

นลินนิภาเองก็ไม่ค่อยชำนาญทางจริง ๆ คุณกฤติยาทักขึ้นก็เป็นเรื่องจริงจึงไม่อยากกลับตอนนี้เหมือนกัน

“เราไปเปิดโรงแรมนอนกันดีกว่าครับ พรุ่งนี้เช้าน้องฟ้าค่อยกลับดีไหมครับคุณแม่?”

“ดีเหมือนกันตาตั้ม พรุ่งนี้ติดรถไปกับน้องเอาข้าวของจำเป็นมาให้แม่ด้วยนะ แม่จะอยู่ดูแลคุณพ่อ”

“ครับคุณแม่..งั้นพวกเราไปกันเถอะครับ”

สามคนออกมาจากโรงพยาบาลได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอโรงแรมสามดาวที่ไม่ได้หรูหรามากนัก แต่ก็ไม่ได้ทรุดโทรมจนเข้าพักไม่ได้

“ตาตั้มเอาเตียงคู่ห้องเดียวนะ แม่ไม่อยากห่างพวกเราทั้งสองคน”

“แม่ครับ ไม่ได้ครับน้องฟ้าโตเป็นสาวแล้วนะครับจะให้มานอนค้างอ้างแรมในห้องกับผู้ชายไม่ได้แล้วนะครับ ถึงจะมีคุณแม่อยู่ด้วยก็เถอะ ตั้มมองว่ามันไม่งามครับ”

“ตายจริงแม่ก็ลืมคิดไป งั้นเอาเตียงเดี่ยวให้แม่นอนกับหนูฟ้าก็แล้วกันนะ แต่แม่ก็ไม่อยากนอนคนละห้องกับตั้มอยู่ดี ฮือ ๆ ๆ ๆ”

“แม่ครับ..ไม่เป็นไรนะครับแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เช้าแล้วครับ เอาเป็นว่าคุณแม่นอนกับน้องฟ้านะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ตั้ม..ฟ้าจะนอนกับคุณป้า และก็….เอ่อ….กับพี่ตั้มค่ะจองห้องเดียวเตียงคู่ก็ได้ค่ะ ฟ้านอนได้สบายมาก”

“จริงเหรอจ๊ะหนูฟ้า!? ป้าดีใจที่สุดเลยค่ะ ฮือ ๆ ๆ ป้าไม่อยากนอนแยกห้อง หนูเข้าใจป้าใช่ไหมลูก?” คุณกฤติยาปาดน้ำตาถามนลินนิภาด้วยความตื้นตันใจ

“จริงค่ะ คุณป้า พี่ตั้มไปเปิดห้องเถอะค่ะ ฟ้าโอเคค่ะ”

“เอางั้นก็ได้ค่ะน้องฟ้า ขอบคุณมากนะคะที่ทำเพื่อคุณแม่ของพี่ขนาดนี้”

“คุณป้าก็เหมือนญาติผู้ใหญ่ของฟ้า เรื่องแค่นี้ไม่ได้หนักหนาอะไรเลยค่ะ เรารีบไปพักผ่อนกันเถอะนะคะ ฮี่ ๆ”

นลินนิภายิ้มแห้ง ๆ ใจจริงลำพังแค่เห็นหน้าพี่ตั้มของเธอ ใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะอยู่แล้ว นี่ให้มานอนห้องเดียวกันแม้จะคนละเตียงก็เถอะ คืนนี้เธอไม่รู้ว่าเธอจะสามารถนอนหลับได้หรือเปล่าก็ไม่รู้?

...

ห้อง 609

“หนูฟ้าอาบน้ำอาบท่าก่อนสิลูกจะได้สบายเนื้อสบายตัว”

“ฟ้าว่าจะไปร้านสะดวกซื้อหน่อยค่ะคุณป้า คุณป้ากับพี่ตั้มจะเอาอะไรไหมคะ?”

“พอดีเลย ตาตั้มไปเป็นเพื่อนน้องหน่อยสิไป ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวจะให้ไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไงกัน มันอันตรายนะลูก นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้าที่นี่ในเมือง ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ไปด้วยค่ะน้องฟ้า พี่จะไปซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อยค่ะ”

“งั้นก็ได้ค่ะ”

“ครับงั้นไปกันเลยนะครับ”

“ค่ะ”

“ตาตั้ม หนูฟ้า ไม่ต้องรีบนะลูกขับรถดี ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ เดี๋ยวแม่อาบน้ำเสร็จก็นอนแล้ว ตั้มอย่าลืมพาน้องไปหาอะไรทานด้วยล่ะ”

คุณกฤติยายิ้มหวาน แม้นัยตาจะดูเศร้าและอ่อนเพลียเต็มที แต่ก็อยากให้เด็ก ๆ ได้ใช้เวลาร่วมกันเพราะโอกาสดีแบบนี้ ไม่ได้มีมาบ่อย ๆ หวังให้ความปรารถนาของสามีที่นอนอยู่ในห้องไอ.ซี.ยู เป็นจริง

“อ้าว..ไหนคุณแม่พูดประมาณว่าไม่อยากอยู่คนเดียวล่ะครับ แล้วตอนนี้บอกตั้มไม่ต้องรีบกลับ?”

“แม่พูดที่ไหนกัน? ว่าไม่อยากอยู่คนเดียว แม่บอกว่าไม่อยากห่างเราสองคนตอนนอนต่างหาก แต่ตอนนี้แม่โอเคขึ้นแล้ว ตั้มก็พาน้องไปหาอะไรกินด้วยนะลูก แม่เป็นห่วง”

“อ๋อ ครับตั้มก็คิดว่าจะหาอะไรกินอยู่เหมือนกัน ตอนเย็นกินกับน้องขวัญมานิดเดียวเองครับแม่”

“อืม..ไปเถอะลูก ไปเถอะ”

“ครับคุณแม่..เดี๋ยวตั้มมานะครับ”

“จ๊ะ”

...

บนรถสปอร์ตหรูของนลินนิภา

เมื่อขึ้นรถทุกอย่างก็เงียบสงัดจนหมอตั้มต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนเพื่อทำลายความเงียบ

“น้องฟ้าสบายดีไหมคะ?”

“สบายดีค่ะพี่ตั้ม ก็อย่างที่เห็นน่ะค่ะ ฟ้าค่อนข้างว่างจัด ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”

“พี่ดีใจนะคะที่..”

นลินนิภาตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบแววตาเป็นประกาย คิดในใจว่าหมอตั้มต้องดีใจที่ได้เจอเธออีกแน่ ๆ

“พี่ดีใจที่..น้องฟ้ามาช่วยคุณพ่อได้ทันครับ”

เมื่อรู้คำตอบนลินนิภาถึงกับหน้าคว่ำทันทีที่คำตอบไม่เป็นดั่งที่เธอคิด คิดในใจ

“ไม่ได้ดีใจที่ได้เจอเราสักนิดสินะ หึ”

“แล้วพี่ตั้มกับปลอบขวัญล่ะคะเป็นไงบ้าง? สบายดีกันใช่ไหมคะ?”

“น้องขวัญสบายดีค่ะ พี่เรื่อยก็ ๆ ค่ะ”

“ฟ้าก็ยังใม่ได้ติดต่อหาขวัญเลยค่ะตั้งแต่กลับมา”

“ไม่เป็นไรนะคะวันนี้พี่บอกน้องขวัญไปแล้วค่ะ ว่าน้องฟ้าช่วยพาคุณพ่อของพี่ไปหาหมอ”

“อ๋อ..ค่ะ”

นลินนิภารับคำพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำสมัยเรียนมัธยมกับปลอบขวัญและตั้ม

“อุ๊ย..นั่นร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำของพวกเรานี่คะพี่ตั้ม ไม่คิดเลยว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ฟ้าไปจากที่นี่เกือบสิบปีได้แล้วมั้งแต่ที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยเราไปทานก๋วยเตี๋ยวรื้อฟื้นความหลังกันหน่อยไหมคะพี่ตั้ม คิกๆ ๆ ๆ”

“ได้สิคะ พี่ก็หิวเหมือนกันค่ะ”

ตั้มที่เป็นคนขับเลี้ยวรถเข้าที่ลานจอดรถของร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าเก่า

เมื่อเข้าไปนั่งในร้านนลินนิภาก็เปิดหัวข้อการสนทนาด้วยความร่าเริง ตั้มที่มองอยู่ถึงกับเกิดความสงสัยว่าปกตินลินนิภาเป็นคนแบบนี้หรือเปล่า? เพราะเขาเจอนลินนิภาที่ญี่ปุ่นด้วยความบังเอิญเมื่อสองปีที่แล้ว หญิงสาวก็มีน้ำใจ และน่ารัก สดใส ร่าเริงแบบนี้อยู่แล้ว ต่างกันกับตอนเด็กโดยสิ้นเชิง ที่เป็นลูกคุณหนู ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะเป็น ปลอบขวัญกับเขาจะต้องผลัดกันดูแลเธอ ที่สำคัญเธอดูเป็นเด็กขี้อายเสียด้วยซ้ำ กว่าจะพูดอะไรออกมาแต่ละคำ ยิ่งกว่ากลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก

“พี่ตั้มจำได้ไหมคะ ตอนนั้นพวกเราไปไหนก็ไปกันสามคน จนทุกคนคิดว่าพี่ตั้มอ่ะเป็นตุ๊ดค่ะ คิกๆ ๆ เพราะสนิทกับขวัญกับฟ้า ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

ตั้มคิดตามที่นลินนิภาเล่าภาพความทรงจำของพวกเขาก็ผุดขึ้นมา

ภาพเด็กผู้หญิงสองคนที่ผูกผมยกหางม้ากำลังนั่งคุยกับเขาคนหนึ่งอย่างสนุกสนาน อีกคนหนึ่งนั่งยิ้มตามตั้งใจฟังไม่พูดมาก ชายหนุ่มคิดขึ้นมาได้ว่า ทุก ๆ เหตุการณ์ระหว่างเขาและปลอบขวัญมักจะมีน้องฟ้าหรือนลินนิภาอยู่ในนั้นเสมอ จนเพื่อน ๆ ในห้องแซวเขายกใหญ่

...

“ไอ้ตั้ม แกควบสองเลยเหรอวะ?”

ไอ้เชษฐ์หัวโจกที่ชอบหาเรื่องใครไปทั่วถามเขาขึ้นมาด้วยความสงสัย ระหว่างพักกลางวันในวันหนึ่งที่โรงเรียนสมัยอยู่ ม.6

“อะไรวะควบสอง”

ตั้มถึงกับฉุนเมื่อได้ยินคำถามนี้

“อ้าว..ก็ดาวประจำโรงเรียนอย่างน้องฟ้า กับดาราเฟรนลี่ประจำโรงเรียนอย่างน้องขวัญไงมึง? ทำเป็นไม่รู้เรื่อง”

ไอ้เชษฐ์ตอบกลับมายกยิ้มแซว

“นั่นสิ ตกลงแกชอบใครกันแน่วะ? ไอ้ตั้มเห็นอะไร ๆ ก็น้องขวัญชอบกินอาหารแบบนี้ น้องขวัญชอบผู้ชายแบบนั้น แต่พอไปไหน ก็บอกว่าน้องฟ้าชอบไป น้องฟ้าไม่ชอบผู้ชายแบบนี้ สรุปยังไงวะมึง?”

ไอ้กฤตถามสำทับขึ้น

“เห้ย พวกมึงจะบ้าเหรอ!? ก็ครอบครัวฉันกับครอบครัวน้องฟ้าจะเรียกว่าสนิทกันก็ว่าได้ แล้วน้องขวัญก็เป็นคนที่ฉันชอบ ครอบครัวก็รู้จักกันประมาณนึง น้องฟ้าก็เหมือนน้องสาวฉันพวกเราก็เลยสนิทกันเท่านั้นเองเว้ย นี่พวกมึงคิดอะไรเนี่ย!?”

“โธ่ นึกว่าพวกกูไม่รู้ไงมึงอ่ะกะควบสอง อย่ามาแก้ตัว”

เชษฐ์กระโดดลงจากโต๊ะแซว

“ไอ้เชษฐ์ ปากหมานะมึงควบสงควบสองอะไร? กูเตะปากแม่งเลยมานี่”

ตั้มทำท่าเดินเข้าไปหาเชษฐ์อยากตบกะบาลสักป๊าบ

“แน่จริงมึงให้กูจีบน้องฟ้าสิ โธ่ เล่นเหน็บไปด้วยทุกที่แบบนี้คนอื่นก็เสียโอกาสหมด”

เชษฐ์ยังไม่หยุดพูดจนตั้มโมโหจริง ๆ ตวาดออกไป

“กูไม่ได้เหน็บโว้ย”

“งั้นกูจีบน้องฟ้า”

“…..” ตั้มเงียบไปเหมือนเขาเองก็ไม่รู้ทำไมถึงไม่บอกเชษฐ์ไปว่าได้หรือไม่ได้

“นั่นไงมึงพูดไม่ออก แล้วบอกว่าไม่ได้ชอบเขามึงมันจับปลาสองมือชัด ๆ”

“พวกมึงพูดอะไร? กูไม่ใช่คนแบบนั้นซักหน่อย กูไม่พูดกับพวกมึงแล้วไปหาน้องขวัญดีกว่า”

“ไปหาน้องขวัญ หรือน้องฟ้าวะมึง? แน่จริงมึงอย่าหนีสิวะ!! โธ่!! ไอ้คนปากไม่ตรงกับใจ คอยดูเถอะเหยียบเรือสองแคม จับปลาสองมือ ระวังจะชวดทั้งคู่นะมึง ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

เชษฐ์ยังแซวไม่จบ จนเพื่อน ๆ ในห้องหัวเราะตามหลังตั้มที่เดินออกจากห้องเรียนไป ตั้มส่ายหัวอารมณ์เสียจิ๊ปากเบา ๆ

...

“พี่ตั้ม คิดอะไรอยู่คะเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ทานอะไรดีคะ?”

“ก็ต้องก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋นมะระเหมือนน้องฟ้าอยู่แล้วนี่คะ มาร้านนี้ทีไรน้องฟ้าก็สั่งก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋นเหมือนกับพี่ทุกที”

“ใครบอกกันคะ? พี่ตั้มนั่นแหละค่ะมาทานเหมือนฟ้าเอง แล้วมาตู่ว่าฟ้าทานเหมือนพี่ตั้ม ชิ”

ฟ่าค้อนตั้มไปวงใหญ่

“หึ ยังปากแจ๋วเหมือนเดิมนะคะ”

“ฟ้าก็แจ๋วกับพี่ตั้มคนเดียวนั่นแหละค่ะ ไม่เหมือนยัยขวัญรายนั้นแจ๋วกับทุกคน เป็นที่รักของทุกคนไปหมดเลย คิกคิก”

นลินนิภายื่นหน้ายื่นตาใส่ตั้มด้วยความลืมตัว

“น่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ”

ตั้มเผลอพูดกับตัวเองในใจ เมื่อเห็นเรียวปากสีชมพูแวววับที่ยื่นออกมาของนลินนิภา

สองคนทานก๋วยเตี๋ยวด้วยกันสักพักก็ชวนกันกลับเพราะเป็นห่วงคุณกฤติยา ตั้มจอดรถที่ร้านสะดวกซื้อนลินนิภาซื้อของจำเป็น เช่น กางเกงในกระดาษ แปรงสีฟัน และยาสีฟัน ตั้มแสร้งว่าซื้อเสื้อกล้ามไว้ใส่ในชุดนอน

รถสปอร์ตหรูขับตามทางผ่านแม่น้ำ แสงไฟใกล้รุ่งระยิบระยับกระทบกับสายน้ำราวกับใครนำดวงดาวมาประดับไว้ นลินนิภารู้สึกดีมากที่ได้มาพบกับบรรยากาศแบบนี้จึงบอกให้ตั้มจอดรถเพื่อดื่มด่ำกับบรรยากาศสักครู่

“พี่ตั้มมาดื่มด่ำกับบรรยากาศตรงนี้สักพักเถอะค่ะ ฟ้าเห็นแล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะ”

“ได้สิคะ”

ตั้มรับคำตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางจอดรถให้นลินนิภาได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศ ชายหนุ่มเองก็รู้สึกดีมาก ๆ เช่นกันที่ได้มาเจอบรรยากาศแบบนี้

“วู้!!!! สวัสดีบ้านเกิดของฉัน วู้!!!!”

นลินนิภาตะโกนใส่แม่น้ำเสียงดังจนหมอตั้มที่แอบมองอยู่เผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นในความใจกล้าบ้าบิ่นของเธอคิดในใจ

“แตกต่างกับวัยเด็กมากเลยแฮะ”

“พี่ตั้มคะ..พี่ตั้มรู้ไหมคะว่า การแอบรักใครเนี่ยมันทรมาน”

“รู้สิคะ..การได้เฝ้ามองเขาแต่ไม่อาจแตะต้องได้มันเป็นอะไรที่ทรมานจริง ๆ ค่ะ..แล้วน้องฟ้าแอบรักใครเหรอคะ? ทำไมพี่ฟังแล้วรู้สึกถึงความทรมานจัง”

“ฟ้าแอบรักพี่ตั้มค่ะ”

“หะ..ห๊า!?”

“ค่ะฟ้าแอบรักพี่ตั้มมาตั้งแต่อยู่ม.1 แล้วค่ะ พอปลอบขวัญบอกว่าชอบพี่ตั้มฟ้าก็ดีใจมากเลยค่ะ เพราะทั้งสองคนคือคนที่ฟ้า ‘รัก’ ทั้งคู่ และสองคนเป็นคนน่ารักเหมือนกัน ฟ้าคิดว่าทั้งสองคน คือ ของขวัญที่พิเศษสำหรับกันและกัน ที่ฟ้าไม่สามารถสารภาพรักกับพี่ตั้มได้ ก็เพราะว่าฟ้ารักปลอบขวัญมากกว่าพี่ตั้มนิดนึงค่ะ คิ ๆ..เฮ้ออออ..โล่งซักที วันนี้ฟ้าดีใจมาก ๆ เลยนะคะที่ได้บอกความในใจกับพี่ตั้ม ฟ้าเก็บมันไว้มาเป็นเวลานานกว่า 14 ปี วันนี้ฟ้าโล่งมาก ๆ เลยค่ะ ที่ได้พูดออกมา ขอบคุณพี่ตั้มมาก ๆ นะคะ ที่รับฟังฟ้า ต่อไปนี้ฟ้าสัญญาค่ะ ว่าจะตัดใจจากพี่ตั้มให้เด็ดขาดเสียที ไปเถอะค่ะกลับโรงแรมกัน ป่านนี้คุณป้าคงนอนหลับปุ๋ยแล้วล่ะค่ะ” นลินนิภาเดินนำหน้าขึ้นรถ ทิ้งให้หมอตั้มยืนงงอยู่ตรงนั้นสักพัก ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันไปหมดจนเขาเองแทบรับไม่ทัน

“พี่ตั้ม ไปกันค่ะ”

“ครับ..ครับ”

ตั้มรับคำรีบวิ่งมาที่รถฝั่งคนขับขึ้นมานั่ง

“พี่ตั้มคะ”

“คะ?”

“ฟ้าดีใจนะคะที่พี่กับปลอบขวัญคบกัน ฟ้าดีใจด้วยจริง ๆ ค่ะ”

รอยยิ้มที่จริงใจส่งผ่านสายตาที่เจ็บปวดออกมา แม้จะมองเห็นไม่ชัดในความมืด แต่ตั้มก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด และสิ้นหวัง แต่ทำไมเขาเองก็รู้สึก ‘เจ็บแปล๊บ’ ขึ้นมาในก้อนเนื้อที่เรียกว่า ‘หัวใจ’ ของเขาเอง เช่นกันนะ