Chapter 2 : เจอกันอีกครั้ง

“โครม!!!”

“คุณลุง!!/คุณนิคม!!!”

เสียงดังมาจากห้องน้ำทุกคนรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ

“คุณคะ!!?”

คุณกฤติยาตกใจอย่างมากเมื่อเห็นคุณนิคมผู้เป็นสามีตนเองนอนหงายอยู่ในห้องน้ำเลือดนองเต็มพื้น

“ตายจริง!!!..เรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!!”

คุณกฤติยารีบบอกกับสาวใช้ที่ยืนเงอะ ๆ งะ ๆ อยู่หน้าห้องน้ำ

“ที่บ้านมีคนงานผู้ชายไหมคะคุณป้า?”

“ไม่มีเลยหนูฟ้าตอนนี้วัวในฟาร์มกำลังคลอดลูกทุกคนจึงไปอยู่ที่โน่นกันหมด”

“งั้นเรามาช่วยกันพาคุณลุงไปโรงพยาบาลกันเถอะค่ะฟ้าเรียนวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นมา”

“อย่างนั้นเหรอลูก?”

นลินนิภาพยักหน้าหงึก ๆ จัดแจงให้ทุกคนช่วยกันพาคุณนิคมขึ้นรถสปอร์ตหรูของเธอเพื่อไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

...

โรงพยาบาล

หน้าห้องผ่าตัด

“ไม่ต้องกังวลไปนะคะคุณป้ายังไงคุณลุงจะต้องปลอดภัยค่ะ”

นลินนิภาปลอบใจคุณกฤติยาที่อยู่หน้าห้องฉุกเฉินจับมือไว้แน่น

“ป้าก็หวังให้เป็นเช่นนั้นแหละลูก ฮือ ๆ ๆ ๆ โชคดีจริง ๆ ที่หนูฟ้ายังอยู่ที่บ้านหากหนูกลับไปแล้วป้าก็ไม่รู้จะทำยังไงขอบคุณหนูมากนะหนูฟ้าที่ช่วยคุณลุงเอาไว้”

"ด้วยความยินดีค่ะคุณป้า งั้นเดี๋ยวหนูโทรหาบอกคุณพ่อคุณแม่ก่อนนะคะว่าหนูจะอยู่กับคุณป้าและคุณลุงที่โรงพยาบาลวันนี้ยังไม่กลับบ้าน

“แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้วลูก หนูกลับไปพักผ่อนเถอะป้าไม่เป็นไรป้าอยู่คนเดียวได้”

“หนูจะปล่อยให้คุณป้าอยู่คนเดียวได้ยังไงกันล่ะคะ? ไม่ต้องเกรงใจหนูหรอกค่ะ คุณพ่อคุณแม่อนุญาตให้หนูอยู่เป็นเพื่อนคุณป้าแล้วค่ะ”

“โถ..ช่างมีน้ำใจเหลือเกินลูกเอ้ย..ขอให้เจริญ ๆ นะหนูฟ้าของป้า ฮือ ๆ ๆ ”

“ค่ะคุณป้า..ขอบคุณค่ะ”

นลินนิภาโอกอดคุณกฤติยาไว้ลูบแขนของหญิงชราขึ้นลงเบา ๆ

“งั้นเดี๋ยวป้าโทรบอกพี่ตั้มก่อนนะลูก..เห้อมีลูกเต้าหลายคน แต่ แต่ละคน ก็อยู่ไกลกันหมดก็มีแต่ตาตั้มนี่แหละที่ใกล้ที่สุดในบรรดาลูก ๆ ของป้าและลุงแล้ว”

“ค่ะคุณป้าป้าโทรหาพี่ตั้มนะคะแล้วเดี๋ยวฟ้าโทรหาคุณพ่อคุณแม่แป๊บนึงค่ะ”

“จ้าลูกจ้า”

คุณกฤติยากดโทรศัพท์หรูหาลูกชายคนสุดท้องสักพักก็มีคนรับ

Rrrrrrrrr Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrr

“ครับแม่”

“ตั้ม พ่อลื่นล้มห้องน้ำ แม่ทำอะไรไม่ถูกเลย ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ” ตั้มสปริงตัวยืนขึ้นอัตโนมัติในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งในเมืองหลวงขณะกำลังพาหมอปลอบขวัญที่ตนเองกำลังทำคะแนนอยู่ไปทานข้าวด้วยกัน

“อะไรนะครับแม่ แล้วตอนนี้พ่อเป็นยังไงบ้างครับ?”

ตั้มถามด้วยความเป็นห่วง

“ฮือ ๆ ๆ ๆ ตอนนี้หนูฟ้ากำลังพามาโรงพยาบาล หนูฟ้ากลับมาเยี่ยมบ้านพอดี แม่ตกใจหาใครไม่เจอเลยฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ”

“ครับแม่ เดี๋ยวตั้มรีบกลับนะครับ บินคืนนี้เลย แม่ใจเย็นนะครับ พ่อจะต้องปลอดภัยนะครับ”

“ฮือ ๆ ๆ ตั้มรีบกลับมานะ แม่จะรออยู่ที่โรงพยาบาลนะ”

คุณกฤติยาร้องไห้ฟูมฟายด้วยเจอเหตุการณ์กระทันหันเกินไป จนตั้มใจคอไม่ดีรีบปลอบผู้เป็นมารดากลับไป

ปลายสายวางสายนลินนิภาที่ลุกไปโทรศัพท์เหมือนกันเดินมานั่งข้าง ๆ คุณกฤติยาเพื่อปลอบประโลมเช่นเดิม

“ทำใจดี ๆ ไว้นะคะคุณป้าคุณลุงอยู่ใกล้หมอแล้วยังไงก็ปลอดภัยค่ะ”

“ขอบใจมากนะหนูฟ้า ฮือ ๆ ๆ ป้าทำอะไรไม่ถูกแล้ว ฮือ ๆ ๆ”

หญิงสาวที่เข้าสู่วัยชราพิงศีรษะมาที่ไหล่ของนลินนิภาอย่างหมดอะไรตายอยากร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างไม่อายใครด้วยความห่วงใยสามีของตน

...

เวลาผ่านไป

สนามบิน

ร่างสูงโปร่งหุ่นที่ดูสมาร์ท ผิวสองสีออกคล้ำ จมูกเป็นสันที่รับกับใบหน้า ตัดผมตามสมัยนิยม กำลังเดินออกมาหาแท็กซี่เพื่อที่จะมาโรงพยาบาลประจำจังหวัดที่พ่อของเขากำลังผ่าตัดอย่างเร่งด่วนอยู่ โชคดีเหลือเกินที่มีไฟท์บินมาที่จังหวัดนี้พอดีทำให้ตั้มได้กลับมาที่บ้านโดยใช้เวลาเพียงไม่นานเท่านั้น

แท็กซี่จอดที่โรงพยาบาลชายหนุ่มก็รีบวิ่งขึ้นมาที่ห้องผ่าตัดชั้น 3 เมื่อมาถึงก็เห็น หญิงสาวร่างบางคนหนึ่งกำลังโอบกอดแม่ของเขาไว้ ชายหนุ่มตะลึงในความสวยที่ไม่ได้เจอกันมากว่าสองปี และความโอบอ้อมอารีนั้นทันที คิดในใจ

"ทำไมวันนี้น้องฟ้าดูสวยเหมือนอย่างกับนางฟ้าแฮะ"

เหนือสมุทรเหมือนตกอยู่ในภวังค์

นลินนิภาเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ยืนมองมาที่ตนและคุณกฤติยาอยู่ก็เอ่ยทักขึ้นทำให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์

“พี่ตั้มมาแล้วหรอคะสวัสดีค่ะ”

นลินนิภายกมือไหว้เหนือสมุทรอย่างนอบน้อมและทักทายอย่างเป็นกันเอง

“สวัสดีครับน้องฟ้า..ยังน่ารักสดใสไม่เปลี่ยนเลยนะครับ”

“ขอบคุณค่ะพี่ตั้ม”

“ตาตั้ม..โฮ ๆ ๆ ตาตั้ม คุณพ่อ คุณพ่อ”

“ไม่เป็นไรนะครับคุณแม่ตั้มอยู่ตรงนี้แล้ว..คุณพ่อก็อยู่ใกล้หมอแล้วคุณแม่อย่ากังวลไปเลยนะครับคุณพ่อจะต้องปลอดภัยครับคุณแม่คุณแม่เชื่อตั้มนะครับ”

“ฮือ ๆ ๆ .. แม่เชื่อตั้ม แม่เชื่อหนูฟ้า โฮ ๆ ๆ แม่จะอดทนจนกว่าคุณพ่อจะออกมาจากห้องผ่าตัด ฮือ ๆ ๆ”

คุณกฤติยาปล่อยโฮออกมาเหมือนคนสติแตกเมื่อเห็นหน้าลูกชายของตัวเองโผเข้าไปกอดเหนือสมุทรอย่างน่าเวทนา ตั้มเองเมื่อเห็นผู้เป็นมารดาเป็นอย่างนี้ ก็อดที่จะน้ำตาไหลตามไม่ได้ น้ำใส ๆ ไหลออกจากตาของเขาอย่างหยุดไม่อยู่ นลินนิภาที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาด้วยความสงสารจับใจ

สามคนอยู่หน้าห้องผ่าตัดอย่างใจจดใจจ่อ โดยเฉพาะคุณกฤติยาที่ไม่สามารถนั่งลงได้เธอกจึงผุดลุกผุดนั่ง จนหมอตั้มและนลินนิภาเวียนหัว

“คุณแม่ครับมานั่งก่อนเถอะครับ คุณหมอเขาก็กำลังทำเต็มที่อยู่นะครับ ลุก ๆ นั่ง ๆ แบบนี้เดี๋ยวคุณแม่ก็เป็นอะไรไปอีกคนหรอกครับ..ถ้าคุณพ่อ คุณแม่เป็นอะไรไปพร้อมกัน ตั้มรับไม่ได้หรอกนะครับ คุณแม่เชื่อตั้มนะครับใจเย็น ๆ คอยฟังข่าวด้วยกันตรงนี้นะครับ คุณแม่ของตั้ม”

ตั้มโอบกอดคุณกฤติยาไว้ด้วยความเป็นห่วงไม่ให้ผู้เป็นมารดากระวนกระวาย นลินนิภาเห็นว่าคุณกฤติยาสงบลงบ้างแล้วจึงอาสาเดินลงไปซื้อน้ำมาให้ทั้งสองคน

“ฟ้าจะลงไปหาน้ำทานหน่อย พี่ตั้มกับคุณป้าจะรับอะไรไหมคะ?”

“ไม่ค่ะ..ขอบคุณมากนะคะน้องฟ้าที่ช่วยเป็นธุระให้พี่ทุกอย่างเลย หากไม่ได้น้องฟ้าวันนี้ ทุกอย่างอาจจะสายเกินไปก็ได้..ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่ตั้ม เป็นใครอยู่ในเหตุการณ์ก็ต้องช่วยทั้งนั้นแหละค่ะ งั้นเดี๋ยวฟ้ามานะคะ”

ตั้มพยักหน้ายิ้มให้ นลินนิภาเดินไปซื้อน้ำที่ร้านสะดวกซื้อ หญิงสาวเปิดดื่มและมองไปที่ตึกผ่าตัด ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จู่ ๆ ก็อยากจะร้องไห้ออกมาเอ่ยขึ้น

“ขอให้พระคุ้มครองนะคะคุณลุง ฟ้าจะไม่ทิ้งคุณลุงไปไหนนะคะ..ขอเพียงคุณลุงปลอดภัยกลับมาหาพวกเราก็พอค่ะ” มือเรียวเช็ดน้ำตาด้วยความสงสารจับใจ เธอคิดถึงแววตาที่รักและเอ็นดูของคุณลุงที่มองเธอเมื่อตอนเย็น ทำให้ไม่อาจละทิ้งทั้งสองคนได้เลย