Chapter 1 : กลับไทย(NC20 )เบาๆ

"พี่ตั้ม!!! อย่าค่ะ .. พี่ตั้ม อย่าทำฟ้าค่ะ โอ๊ะ!!!! โอ้ยยย!!!! ฮือๆๆๆ พี่ตั้ม พี่ตั้ม ทำฟ้าทำไม โอ้ยยย พี่ตั้มฟ้าเจ็บค่ะ เจ็บค่ะ พี่ตั้มพอก่อนค่ะ โอ้ยยยย ฮือๆๆ โอ้ยยย เจ็บเหลือเกินค่ะพี่ตั้ม”

//พี่ตั้ม..ทำกับฟ้าแบบนี้ได้ยังไง ฮือ ๆ ๆ ๆ ฟ้า อุตสาห์ ‘รัก’ และ ' เทิดทูน’พี่ตั้ม หลงคิดว่าพี่ตั้มเป็นคนดี ให้เกียรติผู้อื่นอยู่เสมอ แต่วันนี้พี่ตั้มทำให้ฟ้า ‘เกลียด’ ฟ้าเกลียดพี่ตั้ม ฮือ ๆ ๆ ๆ”

“อดทนหน่อยนะคะคนดี ทำไมของน้องฟ้าแน่นแบบนี้เนี่ย? .. ใส่เข้าไปยากเหลือเกิน .. อื้ออออ!!!”

//น้องฟ้า เธอรักพี่จริง ๆ ใช่ไหม? เธอจะไม่ไปจากพี่เหมือนที่ปลอบขวัญทำใช่ไหม? พี่จะจองจำเธอ ไม่ให้เธอเผลอใจให้ใคร เหมือนที่ปลอบขวัญทำกับพี่ ด้วยสัญญาฉบับนี้ที่เธอสร้างมันขึ้นมา คอยดู!! ตั้งแต่วินาทีนี้ไป เธอเป็นของพี่คนเดียว!! ..อาาาา!! คับแน่นจริง ๆ ตอดรัดดีจริง ๆ ยังไม่สุดลำเลย ก็แทบจะเสร็จซะแล้ว อาาาา”

……….

สนามบินดอนเมือง

“ไฟล์นี้รึเปล่าแม่? ไม่เห็นยัยหนูฟ้าของเราเลย”

“แหม่!!..อาพันธุ์ ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอคะ?..อ่ะ นั่นไง ฟ้า ๆ ๆ พวกเราอยู่ทางนี้”

อรปรียาโบกมือเรียกสาวสวยหน้าใสหุ่นดีที่กำลังเดินออกมาจากทางผู้โดยสารขาออกของสนามบิน เมื่อหญิงสาวเห็นคนอบครัวก็เร่งสาวฝีเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งมาด้วยความดีใจ

“อ้าว!! พี่อรสวัสดีค่ะ มารับฟ้าด้วยเหรอคะ? .. คุณพ่อ คุณแม่ สวัสดีค่ะ คิดถึงที่สุดเลยค่ะ..จุ๊บ จุ๊บ”

นลินนิภา หรือ ฟ้า สาวสวยหน้าใส หุ่นดี รีบเข้ามากอดสามคนที่ยืนอยู่ทางออกสนามบินที่ยืนรอเธออยู่

“สวัสดีค่ะสาวน้อยของน้า หนูปริ้นคนสวย มามะให้น้าอุ้มหน่อยน๊าาาา”

เอื้อมมือไปอุ้มเด็กน้อยที่อยู่ในอกของอรปรียา เด็กน้อยให้อุ้มแต่โดยดี

“ไปซะนานเลยนะยัยฟ้า คิดยังไงถึงกลับมาเนี่ย?..หรือว่าอกหัก คิคิ”

“นั่นสิลูก จู่ ๆ ก็บอกว่าจะกลับมาอยู่เมืองไทยเลย ไม่กลับไปแล้ว แม่ว่าแปลก ๆ นะ”

“ไม่เป็นไรนะลูก ประเทศไทยผู้ชายเยอะแยะ เดี๋ยวพ่อหาที่หล่อ ๆ รวย ๆ ให้ หึหึ”

“โอ้ย..คุณพ่อกับคุณแม่ก็เป็นไปกับพี่อรอีกคนนะคะ หนูแค่เบื่อญี่ปุ่นแล้วเฉย ๆ ค่ะ ส่วนเรื่องอกหัก หนูไม่ได้อกหักค่ะ แค่เบื่องานที่ทำ และก็อยากกลับมาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ก็เท่านั้นค่ะ ก็แพลนจะไปบ้างแต่ว่ายังไม่ใช่ 1-2 ปีนี้หรอกค่ะ”

“อ๋อ..ก็นึกว่าอกหัก คิคิ”

อรปรียาแซวน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ

“ว่าแต่พี่อรมากี่วันคะ? หลายปีแล้วนะคะที่เราไม่ได้เจอกัน”

“ก็แหงล่ะ เธอไปอยู่ญี่ปุ่นซะยาว พี่มาที่นี่ทีไร ก็ไม่เคยตรงกับเธอสักครั้ง ดีนะพี่ทัชเขามีธุระที่นี่พอดีพี่ก็เลยขอเขามาเยี่ยมอาพันธุ์กับอาสาได้น่ะ”

“แล้วพี่ ๆ จะกลับเมื่อไหร่คะ?”

“กะว่าจะกลับวันมะรืนน่ะ พรุ่งนี้พี่ว่าง เราไปเที่ยวกันไหม? เหนื่อยจากการเดินทางหรือเปล่า?”

“ไม่เลยค่ะพี่อรไม่เหนื่อยเลยค่ะ ฟ้าดีใจที่สุดที่จะได้ไปเที่ยวด้วยกันอีก เน๊าะหนูปริ้นเน๊าะ ตั้งแต่หนูปริ้นคลอดออกมาจนถึงอายุตอนนี้ก็ยังไม่ได้เจอกันสักครั้งเลย ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสดีที่พวกเราจะได้ใช้ชีวิตด้วยกันนะคะหนูปริ้นคนสวยของน้า..จุ๊บ ๆ”

“ไปไหนดีคะอาพรุ่งนี้?” อรปรียาผู้ทำหน้าที่ขับรถหันไปถามสองตายายที่ยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมีความสุข”

“แล้วแต่แกเลยยัยอร อาสองคนไปได้ทั่วนั่นแหละให้มีลูกหลานใกล้ ๆ ก็พอ”

“แหมงั้นไป อันเดอร์วอเตอร์เวิลด์กันดีกว่าเน๊าะ คิคิ”

สองครอบครัวนัดเจอกันไปเที่ยวกันอย่างมีความสุข

...

สามวันผ่านไป เวลา 14.00 น.

“หนูฟ้า..วันนี้ไม่ได้ไปไหนใช่ไหมลูก?”

คุณอลิสาถามลูกสาวที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นดูซี่รี่ย์อยู่

“ไม่ได้ไปไหนค่ะคุณแม่..คุณแม่มีอะไรรึเปล่าค่ะ?”

“ก็ทางไร่บวรกิจวัฒนาน่ะสิ ถามหาลูกกับหนูขวัญทุกครั้งที่เจอกัน แม่เลยคิดว่า วันนี้ถือโอกาสดี หนูไปเยี่ยมคุณลุงคุณป้าเจ้าของไร่บวรกิจวัฒนาหน่อยได้ไหมลูก?”

“ได้สิคะคุณแม่ เดี๋ยวไปกันเลยก็ได้ค่ะ คุณแม่ไปด้วยไหมคะ?”

“ต้องขอโทษทีจ่ะ..วันนี้แม่ติดธุระด่วนในตัวจังหวัดกับคุณพ่อพอดีน่ะลูกจะกลับก็ค่ำ ๆ เลย หนูไปคนเดียวได้ไหมจ๊ะ?”

“อย่างนั้นเหรอคะ..งั้นหนูไปอาบน้ำแต่งตัวไปเลยดีกว่านะคะจะได้กลับไม่ค่ำ”

นลินนิภาทำท่าลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวเพื่อไปเยี่ยม คุณนิคม และคุณกฤติยาเจ้าของไร่บวรกิจวัฒนาตามคำกล่าวของผู้เป็นมารดา

"จ่ะ..แม่ก็ว่าจะออกไปแล้วเหมือนกัน เจอกันดึก ๆ นะจ๊ะ"

"ค่ะคุณแม่ เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"จ่ะ..หนูก็เหมือนกันนะลูก"

...

ไร่บวรกิจวัฒนา

“เอ๊ะ..นั่นรถใครน่ะ? กิ่มไปดูทีซิ”

คุณนิคมที่กางหนังสือพิมพ์อ่านอยู่หน้าบ้าน เห็นรถยุโรปคันหรูเลี้ยวเข้ามาในไร่ ก็ให้แม่บ้านที่อยู่ด้วยกันมายี่สิบปีไปดู คุณกฤติยาที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ก็ชะโงกคอดูเช่นกัน พูดขึ้น

“ใครกัน? มาบ่ายคล้อยเชียว”

“คุณหนูฟ้าจากไร่ เอกธนนรากุลค่ะ คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง”

ป้ากิ่มรีบวิ่งมารายงานเมื่อรู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร

“ตายจริง!!..หนูฟ้ามาเยี่ยมเราเหรอเนี่ย!? ไป ๆ ๆ ๆ กิ่ม ไปต้อนรับกัน คิคิ”

คุณกฤติยาดีใจจนออกนอกหน้า เมื่อรู้ว่านลินนิภาสาวน้อยที่เธอรู้จักและสนิทสนมเมื่อตอนสิปปีที่แล้วมาเยี่ยมจนคุณนิคมอดที่จะแซวผู้เป็นภรรยาไม่ได้

“จะออกหน้าออกตาอะไรขนาดนั้นกันคุณ กิ่มเดี๋ยวฉันกับคุณผู้หญิงไปต้อนรับเอง กิ่มไปเตรียมอาหารว่างมาให้หนูฟ้า กับหาเมนูอาหารเย็นไว้สัก 4-5 อย่างก็ได้นะ ฉันจะชวนหนูฟ้าทานข้าวด้วยกันเย็นนี้”

“โอ้โห..คงไม่ใช่แต่ฉันคนเดียวสินะคะ ที่ไม่ค่อยเห่อสักเท่าไหร่ คุณผู้ชายบ้านนี้ก็เห่อลูกสาวไม่น้อยเหมือนกันนะคะ หุหุ”

“ก็นาน ๆ ทีจะได้เจอ ผมก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดาน่ะ ได้ข่าวมาว่าหนูฟ้าทั้งสวยและโสดนะคุณ ทาบทามให้มาเป็นลูกสะใภ้เราดีไหม?”

“คุณ พูดเรื่องอะไรกัน? คุณก็รู้ว่าลูกชายตัวดีของพวกเราน่ะชอบหนูปลอบขวัญอยู่ไม่ใช่เหรอ? วันนี้ลูกก็เพิ่งบอกเอง ว่ากำลังจะพาหนูขวัญไปเดท คุณคิดอะไรของคุณคะเนี่ย!?"

"เปล่า ผมก็คิดเผื่อไว้น่ะ เพราะดูแล้ว ความสัมพันธ์สองคนนี้ มันตะกุกตะกักยังไงชอบกล เหมือนมันจะไม่ค่อยคืบหน้าน่ะ"

"หืม..คุณพูดจริงเหรอคะ?"

 "ผมแค่รู้สึกน่ะ อ้าวนู้นหนูฟ้าเดินเข้ามาแล้ว"

"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า ไม่เจอกันหลายปีเลยนะคะ คุณลุงคุณป้าสบายดีหรือเปล่าคะ?"

สาวสวยในชุดเดรสยาวสีขาวยกมือไหว้สองสามีภรรยาที่ยืนรอต้อนรับอยู่

"สบายดีจ้าหนูฟ้า และหนูล่ะลูก เป็นยังไงบ้าง? สบายดีหรือเปล่า? สวยขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย"

คุณกฤติยาชมเป๊าะจนนลินนิภาม้วนอายด้วยความเขิน

 "ลุงก็สบายดีลูก"

 "ฟ้าก็สบายดีค่ะ คุณลุงคุณป้า ช่วงนี้กินเยอะ น้ำหนักขึ้นมาสองสามโลแล้วค่ะ คิก คิก"

 "ไป ๆ ๆ งั้นเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่า ลุงให้ป้ากิ่มเตรียมของว่างไว้ให้แล้ว"

"ค่ะ..คุณลุง"

นลินนิภาเดินตามสองสามีภรรยาไปอย่างว่าง่าย

"เป็นไงบ้างอยู่ญี่ปุ่นสนุกไหมลูก?"

คุณกฤติยาเอ่ยถามขึ้น

"ก็สนุกค่ะคุณป้า แต่ว่าเริ่มเบื่องานที่ทำน่ะคะ ก็เลยคิดว่ากลับมาอยู่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่สักระยะหนึ่งก่อนจากนั้นค่อยกลับไปน่ะค่ะ..และนี่เป็นของฝากจากญี่ปุ่นค่ะ"

นลินนิภายกถุงกระดาษสีน้ำตาลที่มีของฝากยื่นให้สองสามีภรรยา

 "อุ๊ย!! น่ารักจริง ๆ เด็กคนนี้ ว่าแต่จะกลับไปทำไมอีกล่ะลูก? ที่บ้านก็มีกิจการใหญ่โต เราก็เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ไม่ดีกว่าหรอ?"

 "ฟ้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะคุณป้า ฟ้ามีบ้านที่นู้นอยู่หลังนึงจะขายก็เสียดายนะคะ กลัวว่าถ้าคุณพ่อคุณแม่ไปเที่ยวและจะไม่มีที่อยู่ มีโอกาสคุณลุงกับคุณป้าไปด้วยกันนะคะ ฟ้าจะบอกให้คนที่นู่นเนี่ยจัดห้องให้อย่างดีเลยค่ะ คิ คิ คิ"

 "แหม ๆ ๆ หนูฟ้าของเราน่ารักจังเลยนะ มีชวนเราไปเที่ยวด้วยอีก วันนี้ทานมื้อเย็นด้วยกันลูก นาน ๆ ได้เจอกันที อย่าเพิ่งรีบกลับนะ"

"ได้เลยค่ะคุณป้า..งั้นฟ้าไม่เกรงใจแล้วนะคะ คิก ๆ"

"ตามสบายเลยจ้าลุงกับป้าคิดถึงหนูมากนะ วันนี้มาคุยกันให้หายคิดถึงกันไปเลย หุ หุ หุ"

"ค่ะ..คุณลุง"

นลินนิภายิ้มร่า ป้ากิ่มและสาวใช้อีกหนึ่งคนยกอาหารมาเสิร์ฟ มีแต่เมนูโปรดของนลินนิภาทั้งหมด จนหญิงสาวประทับใจที่ป้ากิ่มยังจำเมนูโปรดของเธอได้

"โอ้โห..ป้ากิ่มยังจำได้เหรอคะ? ว่าฟ้าชอบกินไข่พะโล้นกกระทา ผัดฟักทอง ไข่ทอดชะอม แกงส้มดอกแค ต้มจืดตำลึงหมูสับ แล้วก็มีน้ำพริกกะปิอีก..โอ้ยยย ทานแล้วนะคะ"

"ทานได้เลยค่ะ คุณหนูฟ้าป้ากิ่มยังจำได้ทุกเมนูโปรดของหนูฟ้าและหนูขวัญค่ะ"

"ขอบคุณมากนะคะป้ากิ่มที่ยังจำเมนูของพวกเราได้ อื้อหือออ..อร่อยที่สุดในโลกเลยค่ะ ซู๊ดดดด"

นลินนิภาซู๊ดน้ำต้มจืดอย่างเอร็ดอร่อยจนสองตายายที่ทานร่วมโต๊ะด้วยก็ทานข้าวอร่อยขึ้นมามากเหมือนกัน สามคนทานข้าวด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย นลินนิภามาสร้างสรรค์บนโต๊ะอาหารมากพอสมควร สองตายายทานข้าวจนหมดจานหลังจากที่ทานไม่ค่อยอร่อยมาหลายวันแล้ว

เมื่อทานข้าวเสร็จนรินนิภาก็อยู่พูดคุยกับสองสามีภรรยาต่อ คุณนิคมขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

"เดี๋ยวลุงไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวนะ อย่าเพิ่งรีบกลับ ลุงอยากฟังหนูเล่าเรื่องที่ญี่ปุ่นให้ฟังอีกเยอะเลย"

"ได้เลยค่ะคุณลุง คิก ๆ ๆ"

'โครม!!!'

"คุณลุง!!/คุณพี่!!!"

__________________________

สวัสดีค่ะ ฝากหนูฟ้า(นลินนิภา) และพี่หมอทะเล(หมอตั้ม) เหนือสมุทร ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ เรื่องนี้พระเอกปากร้ายกับนางเอกสุด ๆ ค่ะ มีฉากข่มขืนรุนแรงอยู่หลายฉาก หากใครอ่อนไหวง่าย ไรท์ไม่แนะนำให้อ่านต่อนะคะ ?

คอมเม้นติชมได้เลยนะคะ แต่ขอความกรุณาว่าอย่า แรง มากค่ะ ไรท์ค่อนข้างบอบบาง ฮ่าๆๆๆ ... เคียงข้างไรท์เช่นนี้ตลอดไปนะคะ..รักรี๊ดน๊าาา ❤️