ตอนที่ 2/2

ตอนที่ 2/2

"ทรงพลังดั่งเฟอร์รารี่ที่ไม่เคยคิดเบรกกกก"

เสียงแหกปากร้องเพลงของภาคภูมิแทบทะลุออกไปถึงดาวอังคาร จนเพื่อนที่นั่งฟังอยู่ถึงกับต้องร้องขอชีวิต มือข้างหนึ่งถือแก้วเหล้าอีกข้างก็จับไมค์ เป็นแบบนี้ทุกงานเมื่อรวมตัวกัน

เกือบสองทุ่มที่พวกเขายังรวมตัวกันอยู่ที่ร้านเหล้าของเชษฐา พวกเขามาบ่อยจนเจ้าของร้านอย่างเชษฐาต้องทำห้องวีไอพีเพิ่มขึ้นมา รองรับพวกมันโดยเฉพาะ

"ไอ้เหี้ยภูมิ นี่มึงร้องหรือมึงแหกปาก" อัครเดชทนไม่ได้กับเสียงของเพื่อน ร้องดังไม่ว่า แต่มันยังร้องไม่ตรงคีย์อีก เหล้าเข้าปากทีไร ครางไมค์คนเดียวทุกที

แล้วเวรกรรมมันก็ตกมาอยู่ที่คนนั่งฟังนี่ไง

"ฮ่าๆๆ ไอ้อรรถ ใจจริงมึงอยากลุกขึ้นมาร้องเพลงกับกูล่ะสิ อ่า มาๆๆๆ ลุกขึ้นมาเลยเพื่อน" คนเมาที่ยังถือครองไมค์อยู่พูดขึ้นผ่านเครื่องกระจายเสียง ทว่าคนถูกชวนกลับส่ายหน้าไม่อยากลุก เบี่ยงหน้าไม่สนใจ สัพักภาคภูมิก็แหกปากร้องเพลงของเขาต่อ

เมาแล้วก็เป็นงี้ เขาชินกับเพื่อนฝูงแล้ว

"เออ นี่มึงอย่าลืมนะ พรุ่งนี้พากูไปเอารถด้วย" สายธารสะกิดไหล่เพื่อน ขณะที่อัครเดชยังคงรินเหล้าใส่แก้วแล้วกระดกเข้าปากตัวเองอยู่ สายธารก็กลัวว่าเพื่อนจะเมาจนไม่ยอมตื่นพาตัวเองไปรับรถที่ส่งซ่อมเอาไว้ที่ร้านเพื่อนสนิทอีกคน

"มึงก็บอกให้ไอ้ฉีขับมาส่งดิ่" อัครเดชแนะนำ คืนนี้เขาจะเมาย้อมใจที่แข่งบอลแพ้พวกตำรวจนั่นเสียหน่อย ใครจะพาเขาไปไหนพรุ่งนี้ก็ไม่สน อีกอย่างระหว่างที่ป๊าม๊ายังอยู่ที่ต่างจังหวัด นี่แหละคือโอกาสที่เขาจะเมาได้เต็มที่

คืนนี้เขาจะนอนที่ร้านของเชษฐาหรือว่าจะกลับไปนอนบ้านยังไม่รู้เลย แต่จะนอนไหนแล้วมันยังไง คนไม่มีเมียก็งี้แหละ

คืนแห่งความสนุกดำเนินไปได้ไม่นานนัก คนที่ปล่อยตัวเอ็นจอยกับแสงสีเสียงในร้านเหล้ายังคงไม่รู้ตัว กระทั่งมีใครบางคนเดินเปิดประตูเข้ามายังห้องวีไอพี

ร่างอรชรมาในชุดเสื้อยืดสีเอิร์ทโทนบวกกับกางเกงยีนขาสั้นธรรมดาเหมือนกับที่เธอเคยใส่ เรียวขาขาวๆ ก้าวอาดเข้ามายืนด้านในพร้อมกับสองมือที่เท้าสะโพกสวย ดวงตาเรียวขึงเข้มใส่คนที่เอาแต่นั่งกระดกเหล้าเข้าปาก เพื่อนหลายคนของอัครเดชรับรู้ถึงการมาเยือนของเจ้ากรรมนายเวรของมันแล้วต่างก็เสียวสันหลังวาบ โดยเฉพาะภาคภูมิที่กำลังถือไมค์แหกปากร้องเพลงอยู่ยังต้องหยุดการกระทำของตัวเองลงแล้วก็ยืนนิ่งสงบเสงี่ยมเจียมตัว รอดูสงครามต่อจากนี้

บรรยากาศในห้องเริ่มอึมครึมได้ที่ จนอัครเดชเริ่มรู้สึกได้ จากที่สนใจเพียงแก้วเหล้าในมือจึงต้องเสยหน้าขึ้นมองไปยันเจ้าของเงาที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่

"เชี่ย!" มาได้ไงวะ

นั่นคือคำถามที่เกิดขึ้นอยู่ในหัวของเขาตอนนี้ คิดว่าตัวเองหลุดพ้นแล้วเสียอีก แต่สุดท้ายก็ยังตามมาจนได้

"กล้าหนีลี่มางั้นเหรอ!"

ดวงตาเรียวฉายแววออกมาอย่างคาดโทษ 2 ชั่วโมงที่ก่อนหน้านี้ที่เธอคลาดกันกับเขา ไม่ใช่ว่าจะไม่ตามตั้งแต่ตอนนั้น ทว่ากลับยอมใจดีปล่อยให้เขามีเวลาเสพความสุขก่อนเท่านั้นเอง หลังจากที่คลาดกันลี่เองก็ต้องกลับไปดูบ้านแทนเขา ทำความสะอาดบ้าน เปิดไฟทิ้งไว้ และให้อาหารน้องกระจู๋จนมันอิ่มแล้วถึงได้ขับรถออกมาตามเจ้าของบ้านตัวจริง

ใบหน้าสวยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่อัครเดชจะเป็นผู้เป็นคนเหมือนชาวบ้านเขาสักที แก่จนอายุปูนนี้แล้วยังทำตัวไร้สาระอยู่อีก นี่ถ้าไม่ใช่ลี่ก็ไม่มีใครเอาเฮียอรรถแล้ว

"เอ่อ มึง กูว่ามึงกลับบ้านเถอะ" สายธารกระซิบเพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่ข้างกัน

เขาไม่อยากโดนลูกหลงไปด้วยอีกคน ก็พอรู้ว่าน้าเอื้องกับน้าสันต์ให้สิทธิ์ลีลี่เต็มที่ในการดูแลเพื่อนสนิทของเขา แล้วที่ผ่านมาน้องมันก็ทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่องมาโดยตลอด อย่างครั้งที่แล้วที่ลีลี่มาตามเพื่อนเขาแบบนี้ ตอนนั้นไอ้อรรถมันขัดขืนไม่ยอมกลับง่ายๆ แถมวันนั้นหนักกว่านี้อีกคือไอ้เชษเจ้าของร้านมันไปหาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาถวายให้ไอ้อรรถ ทีนี่ก็ไปกันใหญ่เลยเมื่อลีลี่มาตาม แม้วันนั้นเขาจะเมา แต่ก็พอจำได้รางๆ ว่าลีลี่ใส่ไอ้อรรถไม่ยั้งมือเลย แล้วน้องคนนัันก็โดนลีลี่กระชากผมแรงๆ จนตัวสั่นกลัวลีลี่ไม่กล้ามาที่ร้านนี้อีก

เพื่อนของอรรถถึงได้รู้จักเจ้ากรรมนายเวรของอรรถ และจำได้ติดตาว่าผู้หญิงคนนี้ถ้าเจอที่ไหนต้องระวัง

"กลับบ้านเดี๋ยวนี้!"

ลีลี่แหกปากเสียงดังลั่นห้อง เพื่อนๆ ต่างก็หัวหดกลัวไปตามกัน ไม่กงไม่กินมันแล้วเหล้า รีบออกจากห้องนี้ดีกว่าโดนลูกหลง

ส่วนไอ้คนที่โดนออกคำสั่งนั้นกลับไม่มีท่าทีหวาดกลัว หรือกะตือลือล้นที่อยากจะกลับเลยสักนิด ยิ่งลีลี่ทำแบบนี้เขายิ่งยอมไม่ได้ ในใจคิดว่ากูจะปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ มาข่มเหงไม่ได้เด็ดขาด เสียระบบหมด!

"ไม่กลับโว้ย! มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย" อัครเดชยืนขึ้นเต็มความสูง ท้าทายคนที่เพื่อนตัวเองต่างก็หวาดกลัว

วันนี้เขาจะปราบพยศยัยเด็กจอมจุ้นคนนี้ให้เพื่อนเขาเห็น กล้านักนะ... หลายรอบแล้วด้วย ที่มาแหกปากด่าเขาต่อหน้าเพื่อนฝูง แค่ป๊ากับม๊าให้ท้ายถือหางอยู่คิดว่าจะกลัวเหรอวะ ไม่โว้ย! คนอย่างไอ้อรรถไม่เคยกลัวผู้หญิง