ตอนที่ 2/3

ตอนที่ 2/3

"เฮียจะไม่กลับจริงๆ ใช่ไหม?" คนมาตามตัวถามย้ำ

ลีลี่เดินเข้าไปใกล้อัครเดชมากขึ้น เธอไม่กลัวต่อให้ในนี้จะมีเพื่อนผู้ชายของเขาหลายคน ที่ผ่านมาเธอเองก็รู้จักแทบทุกคนเลยด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าชีวประวัติของเฮียอรรถ ลีลี่รู้หมด รู้แม้กระทั่งว่าเขาเคยมีเพื่อน หรือแฟนมาแล้วกี่คน

ขณะที่เดินเข้ามายืนอยู่หน้าชายหนุ่ม ลีลี่รีบยกสมาร์ตโฟนเครื่องล่าสุดที่เพิ่งซื้อมา เธอกดต่อสายหาใครสักคนเป็นแบบวิดีโอคอล จากนั้นเบี่ยงหน้าจอสมาร์ตโฟนหันมาทางคนที่ยืนต่อต้าน เขาขมวดคิ้วเป็นปมกำหมัดแน่นขึ้น โมโหที่ลีลี่กำลังเล่นแบบนี้กับเขา แค่ไม่กลับบ้านต้องถึงขั้นโทรหาม๊าเขาเลยงั้นหรือ เธอมันร้ายที่สุดยัยปีศาจ

"คิดว่าแค่นี้จะทำอะไรเฮียได้เหรอ?" เขาแสร้งทำเป็นไม่กลัว จะยอมให้ลีลี่ถือไพ่เหนือกว่าได้อย่างไร

ส่วนคนฟังกลับยกยิ้มในสิ่งที่เขาพูด เธอมั่นใจแล้วว่าวิธีนี้แหละที่ได้ผล แต่ที่ทำเป็นเก่งอยู่เขาก็แค่ยังเก็บอาการได้

แล้วตอนนี้ถือสายรอสักพักใหญ่ จนไม่นานทางปลายสายก็กดรับ ลีลี่หันหน้าจอให้กลับไปทางฝั่งของตัวเอง ให้ปลายสายได้เห็นเฉพาะหน้าเธอ ดึกป่านนี้แล้วครูเอื้องคงกำลังจะนอน แต่เธอคิดว่าหากได้ข้อมูลเรื่องลูกชาย ทางนั้นฝั่งนั้นคงแหกขขี้ตาตื่นแล้วบ่นลูกไม่ยั้ง

เพราะการใช้ชีวิตของเฮียอรรถทุกวันนี้ยังคงต้องเพิ่งเงินทองจากคนที่บ้านเขาอยู่ แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจะเที่ยวเตร่ไม่หยุดหย่อน ทว่าหลายอย่างในชีวิตของเขาก็ยังต้องอยู่ในโอวาทของผู้เป็นพ่อแม่

(ฮัลโหลลี่ ว่าไงลูกโทรมาซะดึกเลย)

"ม๊าเอื้องคะ... ลี่ขอโทษนะคะที่โทรมารบกวนแต่ว่า..." หางตาเรียวเหล่มองไปทางบุคคลที่ยืนจ้องใบหน้าของเธอด้วยแววตาเกรี่ยวโกรธอยู่

(นี่หนูอยู่ที่ไหนน่ะ ทำไมเสียงดังจังเลย) ครูเอื้องสังเกตมองสิ่งแวดล้อมทางปลายสายผ่านทางหน้าจอของเธอ สถานที่นั้นมันดูคุ้นตาเหมือนจะเป็นแหล่งกบดานของลูกชายตัวเองที่เคยหายไปที่นั่นบ่อยๆ

"คือลี่อยู่กับเฮียอรรถค่ะ เฮียเขา..."

"เอ่อม๊า! ..." ขณะที่ลีลี่ยังพูดกับคนปลายสายไม่ทันได้จบประโยคลูกชายตัวดี ก็รีบแย่งสมาร์ตโฟนออกจากมือเรียวเล็ก

"อรรถลืมของไว้ที่ร้านของไอ้เชษน่ะม๊า อรรถเลยชวนน้องมาเอาของ แต่เดี๋ยวจะกลับแล้วม๊า" เขารีบชิงพูดก่อนที่ลีลี่มันจะคาบข่าวใส่ร้ายเขา หากม๊ากับป๊ารู้ว่าเขาทิ้งให้ไอ้กระจู๋อยู่บ้านคนเดียว เอ๊ย! ตัวเดียว มีหวังหัวได้หลุดออกจากบ่าแน่

(แล้วทำไมต้องไปเอาดึกดื่น พรุ่งนี้ไม่ได้เหรอลูก แล้วไปรบกวนน้องทำไม?) เธอเอ็ดลูกชายตัวดี ก่อนจะออกมาจากบ้าน ลูกชายตัวเองรับปากเสียดิบดีว่าระหว่างที่ม๊ากับป๊าทำธุระต่างจังหวัด เขาจะอยู่เฝ้าบ้านดูแลน้องกระจู๋อย่างดี จะไม่ออกไปเถลไถลจนกว่าม๊ากับป๊าจะกลับมา

หวังว่าลูกชายจะยังรักษาคำพูดนะ

"เอ่อ ...แค่นี้นะม๊า อรรถจะพาน้องกลับแล้ว"

มือหนารีบกดตัดสายก่อนที่จะมีพิรุจให้สงสัย เขาไม่ยอมคืนเครื่องมือสื่อสารราคาแพงให้เจ้าของเครื่อง ทว่ากลับเก็บมันไว้ในกระเป๋ากางเกงตัวเองแทน ลีลี่ส่ายหน้ากร่นด่าเขาอยู่ในใจ ขณะเดียวกันเพื่อนฝูงในห้องก็ต่างยิ้มเยาะให้กับไอ้คนปากดีที่สุดท้ายมันก็ยังแพ้ให้ผู้หญิงคนนี้ แต่ก็ดีแล้ว ถ้าหากว่าเพื่อนเขาต่อปากต่อคำไปมากกว่านี้เกรงว่าจะเกิดโศกอนาตกรรมขึ้นก็เป็นได้

"แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง" ลีลี่ยืนกอดอกเชิดหน้าใส่ งานนี้เธอก็ยังเอาเขาอยู่หมัด บอกเลยว่าคนที่จะแต่งงานและคุมพฤติกรรมเฮียอรรถได้ก็คงมีแต่ลี่นี่แหละนะ

ส่วนคนที่โดนเย้ยแหย่กลับไม่ตอบ เพียงแต่แสดงออกผ่านทางสายตาว่าเขาไม่พอใจ แต่ก็ยอมเก็บของและกุญแจรถ BMW เตรียมตัวออกไปจากร้าน ลีลี่เองก็ตั้งท่าจะเดินตามไปเช่นกัน

"เฮ้ยๆ แล้วกูล่ะ?" สายธารรีบท้วงเพื่อนทันทีก่อนที่จะออกจากร้าน มันคงลืมไปแล้วว่าเขามาด้วยกัน และคืนนี้ก็คงต้องเป็นมันที่ไปส่งเขา

"กูไม่มีรถนะเว้ย"

"จิ๊! มึงนะมึง ภาระกูอีก"

อัครเดชหงุดหงิดเล็กน้อยครุ่นคิดอยู่ 1-2 วินาที จากนั้นก็ต้องยอมโยนกุญแจ BMW ให้เพื่อนยืมไปใช้ก่อน ส่วนเขา...

ขับ Scoopy กลับบ้านพร้อมกับลีลี่อย่างจำใจ

คราวนี้สมใจลีลี่แล้วล่ะ เธอยกมือโบกลาเพื่อนของอัครเดช สองขาเรียวเล็กพลางวิ่งตามตูดเขาต้อยๆ "ลี่กลับก่อนนะทุกคนนน กลับก่อนะเฮียเชี่ย... เฮียภาค"

"กูชื่อเชี่ยว! / กูชื่อภูมิ!" ยัยเด็กคนนี้นี่

กระทั่งมาถถึงรถ Scoopy คันเก่งของเธอ เฮียอรรถคร่อมขับขาซ้ายยาวๆ ของเขาเตะเอาขาตั้งขึ้น แล้วแบร่มือมาตรงหน้าเธอขณะที่ยังยืนอยู่

"กุญแจมา" เขาว่าพลางทำหน้าไม่สบอารมณ์ ถึงจะอย่างนั้นลีลี่ก็ยังยิ้มได้ และยื่นกุญแจมอไซค์ให้เขาเป็นคนขับ

"อ๊ะ! ให้ลี่นั่งหน้าไหม? เผื่อเฮียกลัวผี" เธอพูดหยอก แต่สีหน้าคนฟังก็ยังแสดงออกเหมือนเดิมจนถึงตอนนี้ จากนั้นก็เลิกล้อเล่นแล้วก้าวขาขึ้นคร่อมเบาะหลังพร้อมทั้งสองแขนเล็กรีบโอบกอดเอวสอบทันที

คนขับออกตัวอยากขัดขืนเรียวแขนเล็ก ทว่าพยายามไปก็เท่านั้น ในเมื่อสุดท้ายแล้วก็เป็นเขาเองที่ทำได้แค่หงุดหงิด เพราะความพยายามของอีกฝ่ายที่มีมากกว่า

สุดท้ายแล้วเขาก็รีบสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกมาจากหน้าร้านท่ามกลางสายตาของเหล่าวัยรุ่น วัยกลางคืน รวมทั้งสายตาของสาวๆ ที่เคยคุยกับเขา บ้างก็มองมาอย่างงงๆ หมดกันสภาพเขาตอนนี้ สาวๆ คงเข้าใจเขาผิดแล้วว่าเมียมาตามกลับบ้านแน่เลย เพราะยัยลีลี่คนเดียว