บทที่ 4 ข้าป่วย

บทที่ 4 ข้าป่วย

รุ่งสางของอีกวันก็มาบรรจบ ซินหนี่ว์นางรีบจัดการใช้พลังของตนทำให้ร่างกายของนางผิวร้อนไปทั้งร่างกาย ใบหน้าซีดเผือกและนอนอยู่บนเตียงโดยไร้เรี่ยวแรง นางให้ฉู่ลี่หยางไปบอกกล่าวกับเฟยอวีว่าวันนี้นางมิอาจจะออกจากเรือนของเขาไปได้

ฝั่งของเฟยอวี่เมื่อแสงตะวันโผล่ขึ้นท้องฟ้าเขาเองก็จัดการหุงหาอาหารให้ตนเองกิน เขาดื่มสุราทุกค่ำคืนจึงไม่ได้ทำให้เขามีอาการปวดหัวแต่อย่างไร

"ข้าคิดถึงเจ้าอีกแล้ว เจ้าก็ยังคงวนเวียนอยู่ในฝันของข้าไม่จางหาย แต่ข้าขี้คลาดเหลือเกินที่จะตามเจ้าไปในตอนนี้ โปรดช่วยรอข้าสักนิด" เขาพึมพำอยู่ที่หลุมฝั่งศพของภรรยาและจ้องมองด้วยสายตาที่โหยหา

สักพักหูของเขาก็ได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นมา จนเอะใจจนคิ้วขมวดหากัน

"คุณชาย คุณชายท่านอยู่ที่ใดเจ้าคะ" เสียงเล็กๆ ของฉู่ลี่หยางทำให้เขารีบเดินไปหานาง

"ข้าอยู่ที่นี่ เหตุใดพวกท่านยังไม่ออกจากเรือนของข้าไปอีก "

"คือว่าซินหนี่ว์สหายของข้าจู่ๆ นางเกิดตัวร้อนไม่สบาย ตอนนี้นางไม่ตื่นยังนอนอยู่ที่เตียงท่านช่วยไปดูนางได้หรือไม่ " นางเปล่งเสียงออกมาอย่างกระตือรือร้น ทำให้เฟยอวีรำคาญใจแต่อย่างไรนางก็ช่วยเขาไว้ที่ตลาด ข้าจะไปดูนางจะได้ไม่ต้องติดหนี้บุญคุณกันอีกต่อไป

"งั้นเจ้ากลับไปดูนางก่อนเถอะ ข้าจะเข้าไปหยิบยาและจะตามไป" ฉู่ลี่หยางก็ได้หันหลังกลับและเดินมาที่ห้องด้วยรอยยิ้ม ซินหนี่ว์ที่นอนอยู่ได้ยินเสียงเปิดประตูก็คิดว่าเขานั้นได้มาดูตน เมื่อลืมตาขึ้นดันเป็นฉู่ลี่หยางที่กลับมาผู้เดียว

"ทำไมเขาถึงไม่ตามเจ้ามา หรือว่าแผนของข้าไม่สำเร็จกันนะ"

"ชายผู้นั้นบอกว่าจะไปหยิบยาและตามมาทีหลัง " เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่ลี่หยางนางก็ยิ้มออกอย่างดีใจ สักพักเสียงฝีเท้าก็ได้ดังขึ้นมาเรื่อยๆ นางรีบหลับตาลงเพื่อแสร้งไม่สบายต่อ

"นางเป็นเช่นไรบ้าง " เขาเอ่ยถาม

"ท่านก็เข้าไปดูเองเถอะข้าเองก็ไม่รู้เช่นนี้ปานนี้นางยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย " เฟยอวีถือวิสาสะเดินเข้ามานั่งบนเตียงของนางจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาตามรูขุมขน เขาใช้ฝ่ามือแตะลงที่หน้าผากของนาง ที่บัดนี้ร้อนปานไฟสุม

"นางตัวร้อนมาก สงสัยจะมีไข้ ข้าจะไปต้้มยามาให้นางดื่มเจ้าเองก็ไปหยิบผ้าผืนเล็กในตู้ไปชุบน้ำมาเช็ดตัวในนางเถิดมิเช่นนั้นร่างกายของนางจะต้านฤทธิ์ไข้ไม่ไหวจะเกิดอาการชักเอาได้ " เขาพุดจบก็ได้เดินออกไปต้มยามาให้นาง สิ้นเสียงฝีเท้าซินหนี่ว์ ก็ลืมตาขึ้นมาหัวเราะชอบใจ

"ฮ่า ฮ่า ข้านี่ช่างแสดงเก่งเสียจริง เจ้าเห็นหรือไม่ว่าเขาเป็นห่วงข้ามากเท่าใด" ซินหนี่ว์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดีใจที่เห็นสีหน้าของเฟยอวี่เป็นห่วง

"เขาไม่ได้เป็นห่วงท่านหรอก แต่กลัวว่าท่านจะมาตายในเรือนของเขาเสียมากกว่า" ฉู่ลี่หยางได้พูดแซะซินหนี่ว์อย่างหมั่นไส้

"เจ้าอยากกลับร่างเดิมของเจ้าหรือฉู่ลี่หยาง " ซินหนี่ว์หุบยิ้มและเอ่ยออกมาด้วยเสียงเยือกเย็น ทำให้ฉู่ลี่หยางรีบเดินหนีทันที

"ทีกับข้าช่างใจร้าย ทีกับผู้ชายท่านเป็นอีกคน"

"ก็เพราะมันไม่เหมือนกันนะสิ เจ้ารีบนำผ้ามาเช็ดตัวตามที่เฟยอวี่บอกเถิด "

"แหมๆ ไม่ทันไรท่านไปรู้จักชื่อของเขาได้อย่างไร "

"ก็ข้าบอกเจ้าแล้วอย่างไรล่ะ ว่าข้าเข้าไปในความทรงจำของเฟยอวี่มา เจ้านี่เลิกสงสัยข้าเสียที"

"ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าจะรีบนำผ้ามาเช็ดตัวในท่านที่แสร้งไม่สบายเอง" นางยังคงพูดแหย่ซินหนี่ว์แต่นางก็มิได้โต้ตอบอะไร

เฟยอวี่ใช้ยาดีในต้มให้สตรีที่แปลกผู้นั้นกิน นางจะได้รีบออกไปจากเรือนเขาในเร็ววัน

"เป็นสตรีที่แปลกเสียจริง " เขาต้มไปพูดไป เมื่อยาต้มได้ที่ก็ได้เอาไปให้นางที่ห้อง

ตอนนี้นางก็ยังคงหลับอยู่บนเตียงนอนสั่นเทาร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อชุ่ม

"เจ้านำผ้ามาเช็ดให้นางแล้วหรือ"

"ใช่ แต่นางก็ยังไม่ดีขึ้น ต้องทำอย่างไรดี ข้าจะไปตาท่านหมอท่านช่วยอยู่เป็เพื่อนนางสักครู่ " ฉู่ลี่หยางนางรีบเดินออกไปจากห้องให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน เฟยอวี่เมื่อไม่รู้จะทำอันใดเขาจึงพยายามปลุกนางให้ลุกมาดื่มยา

"นี่แม่นางลุกขึ้นดื่มยานี่เสียหน่อยเจ้าจะได้ดีขึ้น " ซินหนี่ว์แกล้งหลับก็ลืมตาขึ้นมามองเฟยอวี

“แค่ก ๆ ข้าต้องการน้ำ” นางแสร้งไอแห้งๆ เสมือนพึ่งตื่นนอน เขาเองก็รีบหยิบหามาให้

“เจ้าค่อยๆ ดื่มเถอะเดี๋ยวจะสำลัก” นางมองใบหน้าของเขาที่เกลี้ยงเกลาราวกับว่าเป็นคนละคนกับเมื่อวาน

“นี่ข้าเป็นอะไรไป แล้วท่านมีสติดีหรือ ไหนชาวบ้านบอกว่าท่านเป็นชายสติไม่ดี หากท่านเป็นชายที่สติไม่ดีเช่นนั้นท่านจะต้มยาให้ข้าได้อย่างไร” ซินหนี่ว์ แสร้งถามเขาอีกครั้ง

“เจ้าไม่สบายเห็นสหายของเจ้าบอกเช่นนั้นส่วนเรื่องของข้านั้นไม่ขอเอ่ย แต่จะบอกแม่นางเพียงว่าข้านั้นมิใช่ผู้ที่สติไม่ดีก่อนที่จะพูดมากความไปกว่านี้เจ้าดื่มยานี่เสียก่อน ไม่นานสหายเจ้าคงจะกลับมา” เขายกชามยามาให้นาง นางก็ต้องดื่มในเมื่อเขาต้มมาให้แม้ว่าร่างกายของนางมิได้เป็นอะไรก็ตาม

“ท่านมีชื่อแซ่ว่าอันใด บอกข้าได้หรือไม่”

“ข้ามีนามว่าเฟยอวี”

“ส่วนข้ามีนามว่าซินหนี่ว์” นางยิ้มร่าออกมาเพราะลืมตัวจนเขาจ้องเขม็ง

“เจ้าเริ่มดีขึ้นแล้วหรือ”

“โอ๊ะ! ข้าปวดหัวเหลือเกิน” เมื่อคิดได้ว่าตนเองกำลังแสร้งเจ็บป่วยนางก็เริ่มกลับมาทำท่าทางปวดหัวทันที

“ข้ามาแล้ว ข้ามาแล้ว” ฉู่ลี่หยางเข้ามาทันเวลาพอดีอย่างกับว่ารู้ว่านางกำลังจะถูกจับได้

“ไหนล่ะท่านหมอของเจ้า” เฟยอวีได้เอ่ยถามในเมื่อนางไปตามหมอแต่กลับไม่เห็น

“ข้ามาแล้ว” ไม่นานท่านหมอก็ได้เดินเข้ามาพร้อมของพะรุงพะรัง ฉู่ลี่หยางเอามือทาบอกตนเองอย่างเบาใจ ใช่แล้วท่านหมอของนางมิใช่คนจริงๆ แต่ทว่าเป็นสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่นางใช้มนต์เสกให้พวกเขาแปลงร่างกลายเป็นท่านหมอเพื่อโกหกเฟยอวี

“มาก็ดีแล้ว รีบเข้ามาตรวจดูอาการของนางเถิด” เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อให้ท่านหมอได้เข้าไปตรวจนาง เมื่อท่านหมอตรวจอาการของนางก็มีใบหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

“อาการของนางไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แม้อาการข้างนอกนั้นจะดูเหมือนไม่เป็นอะไรมากแต่ทว่าด้านในของนางนั้นแย่ยิ่งนัก นี่คือยาที่จะรักษาอาการเจ็บไข้ของนาง “

“แล้วเมื่อไหร่นางจะหายเป็นปกติ”

“ช่วงนี้ต้องให้นางนอนพักผ่อนและห้ามออกเดินทางในไม่กี่วันอาการนางจะดีขึ้นเอง” ท่านหมอปลอมได้โกหกเฟยอวี เขาก็มีสีหน้าที่กังวล เพราะไม่ชอบให้ผู้ใดมาอยู่ที่เรือนของเขานานๆ

ท่านหมอเมื่อตรวจเสร็จฉู่ลี่หยางก็ได้เดินไปส่งและทำให้กลับร่างเดิม ไม่ลืมที่จะให้รางวัลเป็นอาหารของพวกเขา

ซินหนี่ว์แอบยิ้มในใจที่ฉู่ลี่หยางทำได้ดี

“ข้าตั้งใจจะอออกจากเรือนของท่านเมื่อฟ้าสว่างแต่ข้าไม่คิดเลยว่าข้าจะมาเจ็บไข้อย่างนี้ หากข้าทำให้ท่านลำบากใจข้าจะไปนอนที่โรงเตี้ยมที่ตลาดกับฉู่ลี่หยางก็ได้” ซินหนี่ว์ทำท่าจะลุกขึ้นเดินเขาก็ได้เดินไปหานางและจับให้นางนั่งลงเช่นเคย

“ช่างเถอะ ช่างเถอะแม้ข้าไม่อยากจะให้พวกท่านมาอยู่ที่เรือนของข้าสักเท่าไหร่นัก แต่ในเมื่อท่านเป็นผู้มีพระคุณข้าจะให้ท่านอยู่ที่นี่จนกว่าจะรักษาอาการของท่านให้หายดีแล้วค่อยไป ท่านนอนต่อเถิดเดี๋ยวข้าจะนำยาที่ท่านหมอไปต้มมาให้” เฟยอวี่พูดออกมาอย่างถนอมน้ำใจแต่นั้นทำให้ซินหนี่ว์ดีใจมาก นางจะใช้โอกาสนี้ใกล้ชิดเขามากกว่าเดิม

“ขอบใจท่านมาก ข้าจะตอบแทนท่านในสักวัน”

“ไม่ต้องมากความข้ามิได้ต้องการให้ท่านมาชดใช้อันใดแก่ข้า ขอเพียงท่านรีบหายและออกไปจากเรือนของข้าในเร็ววันก็พอ” เขาพูดจบก็ได้เดินออกไปพร้อมห่อยา ซินหนี่ว์ยิ้มออกมาอย่างดีใจ และลุกยืนขึ้นบิดขี้เกียจที่ต้องนอนนานๆ