ตอนที่ 4 ตามหาสามี[2]

เสียงกรีดร้องดังขึ้นก่อนที่ร่างของคนผู้หนึ่งลงไปนอนชักดิ้นชักงอ ผิวหนังไหม้เกรียม มีควันลอยกรุ่น

"โอ๊ย! ชะ..ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย" 

โจจื่อเสียนเบ้ปากใส่ เหลือบมองใบหน้าแข็งค้างของแต่ละคนแล้วอยากจะหัวเราะ

"ยังมีใครอยากลองดีอีกหรือไม่ ข้าหาใช่โจจื่อเสียนคนเก่า ขอเตือนเอาไว้ ว่าข้าจะไม่ปรานีพวกเจ้าเป็นอันขาด พาเจ้านั่นกลับไปได้แล้ว! โดนแค่นี้ก็ร้องจะเป็นจะตาย ชิ! ช่างกระจอกเสียจริง!"

ทุกคนลนลานรีบหามคุณชายใหญ่กลับไปด้วยความหวาดกลัว ส่วนโจจื่อเสียนก็คร้านจะสนใจเด็กพวกนี้ รีบกลับเข้าไปในเรือน เก็บของที่จำเป็น 

"ไปกัน"

"หา จะไปเลยหรือ?"

"ก็ใช่น่ะสิ ผู้คนที่นี่น่ารำคาญจะตาย ข้าไม่อยากเสียเวลา แล้วอีกอย่างนะ ข้าคิดถึงสามีใจจะขาดแล้ว หึหึ"

"คุณหนู ท่านยังเป็นเด็กอยู่เลย ภาษามนุษย์เรียกว่ายังใช้การไม่ได้"

"เพ้ย! ข้าไม่ได้หมายความถึงเรื่องนั้น หมูลามกอย่างเจ้าก็ช่างคิดได้นะ"

"แหม! ก็ท่านพูดเองนี่นา"

"ไปเร็ว! อย่ามัวชักช้า ป่านนี้ตาแก่ตระกูลโจทั้งหลายคงกำลังพากันแห่มาที่นี่เพื่อทำโทษข้าแล้วกระมัง"

"อ่า ไปๆ" 

จูจูอุ้มร่างเล็กก่อนจะใช้วิชาตัดมิติไปโผล่ในป่าห่างจากตระกูลโจไปหลายร้อยลี้ 

"คุณหนูจะไปสำนักไท่กงเลยหรือไม่" 

"ไปสิ ข้าไม่อยากเสียเวลา" หึหึ เจ้ามหาเทพตัวดี รอข้าก่อนเถิด "ว่าแต่เจ้ารู้ใช่ไหมว่าสำนักไท่กงตั้งอยู่ที่ใด?"

"ย่อมรู้สิ ตั้งแต่ที่ท่านโดนกักขัง ข้าก็วนเวียนอยู่ในดินแดนมนุษย์มาหลายพันปีแล้ว"

"อืม ก็ดี พวกเราไปกันเถิด เอาไว้พอไปใกล้ๆ แล้วค่อยเดินทางเหมือนคนธรรมดา"