ตอนที่ 4 ตามหาสามี[1]

เรื่องที่โจจื่อเสียนทำร้ายเด็กสาวในตระกูล แค่ไม่ถึงหนึ่งเค่อ ก็เล่าลือกันไปทั้งตระกูลแล้ว ทำให้เวลานี้ที่หน้าเรือนของเด็กน้อย เต็มไปด้วยเยาวชนตระกูลโจ

"โจจื่อเสียน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!" 

จูจูเลิกคิ้วมองผู้เป็นนายด้วยความแปลกใจ เพราะตั้งแต่กลับเข้ามา ก็เห็นอีกฝ่ายเอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด คล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"คุณหนู ท่านไปทำอันใดมาเจ้าคะ เหตุใดเด็กพวกนั้นถึงได้พากันแห่มาที่นี่"

"ช่างหัวพวกมันเถิด!"

เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายไม่สนใจ จูจูก็ยักไหล่ ก่อนจะนั่งกินขนมต่อ

"โอ๊ยยยย!!! ทนไม่ไว้แล้วโว้ย! ข้าจะต้องไปตามหาสามี!"

"แค่ก ๆ" ผ่านไปเพียงครู่เดียว อยู่ ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังลั่นเรือน เล่นเอาจูจูตกใจจนสำลัก  "อะ..แฮ่ม เอ่อ.. แล้วจะไปตามที่ใดเจ้าคะ"

โจจื่อเสียนแววตาเป็นประกายยกยิ้มชั่วร้าย "สำนักไท่กง หึหึ"

"แต่ทางที่ดี ข้าว่าท่านควรจะจัดการกับเจ้าเด็กน้อยพวกนั้นก่อนจะดีกว่ากระมัง"

โจจื่อเสียนหรี่ตามองไปทางประตู ก่อนจะสาวเท้าก้าวออกไป

"ยอมออกมาแล้วหรือ นังตัวดี"

"ผู้ใดเหยียบหางพวกเจ้ามาหรือ? ถึงได้มาเห่าหอนหน้าเรือนข้า"

"นี่เจ้า! บังอาจนัก"

"หวางเฟยอย่างข้า! ให้คนอย่างเจ้ามาใช้คำว่าบังอาจด้วยได้หรือ เป็นพวกเจ้าสิ ช่างบังอาจนัก!"

ความเปลี่ยนแปลงของโจจื่อเสียน ทำให้เยาวชนในตระกูลโจต่างพากันประหลาดใจและเริ่มจะเกิดความหวาดกลัว แต่ก็ยังมีคนที่ใจกล้าอย่างพี่ชายร่วมบิดา ที่นอกจากจะไม่เห็นเด็กน้อยเป็นน้องแล้ว ยังลืมแม้กระทั่งว่านางเป็นเพียงเด็กหญิงวัยเก้าปี

"เจ้าบังอาจทำร้ายคนในตระกูล! วันนี้ข้าจะลงโทษเจ้า!" 

ทักษะหมัดกังหันของตระกูลโจถูกเรียกออกมาใช้ มิหนำซ้ำยังแฝงพลังปราณขั้นต่ำระดับแปด ร่างเด็กหนุ่มวัยสิบสี่ขยับอย่างรวดเร็ว กำปั้นพุ่งตรงมายังจุดตายบนลำคอของโจจื่อเสียน

อ๊ากกกกกกกกก !