ตอนที่ 3 สามี[4]

เทียนจวินในร่างโจจื่อเสียนช่วยจัดการทำพิธีศพให้ฮูหยินโจ ถึงอย่างไรนางก็คือมารดาของร่างนี้ ไร้ผู้คนในตระกูลมาเคารพศพ กระทั่งบิดาแท้ๆ ของโจจื่อเสียนก็ไม่เคยโผล่หน้ามา 

หลังจัดการฝังศพเรียบร้อย โจจื่อเสียนก็เริ่มบำรุงร่างกายเป็นอย่างแรก เพื่อจะทดลองปลุกเส้นวิญญาณ ผู้มีเส้นวิญญาณที่ทุกคนคิดว่าหายาก แต่สำหรับเทพอสูรบรรพกาลแล้ว การจะปลุกเส้นวิญญาณนั้นง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ

เพียงแต่เส้นวิญญาณของแต่ละร่างจะต่างกันออกไป สิ่งที่ทำให้เทียนจวินแปลกใจไม่น้อย คือร่างของโจจื่อเสียน กลับมีเส้นวิญญาณสายฟ้า

"จูจู เจ้าช่วยหยุดกินก่อนได้หรือไม่ อาหารพวกนั้นเจ้าจะกินมันไปเพื่ออะไร" 

"อร่อยไง คุณหนูลองชิมดูสิเจ้าคะ"

"จูจู" 

"เจ้าคะ"

"อยากรู้ไหมว่า จูจู แปลว่าอะไร"

"แปลว่าอะไรเจ้าคะ" 

"หมู!"

*__*

โจจื่อเสียนก้าวออกจากเรือน เพื่อไปหาสถานที่ทดสอบเส้นวิญญาณของตัวเอง ทิ้งมังกรโง่งมให้นั่งแข็งค้างเป็นหุ่นปั้นเอาไว้อย่างนั้น

"ท่านมันใจร้ายที่สุด!!!"

ไม่นานก็มีเสียงตะโกนด้วยความคับแค้นดังแว่วออกมา

"หึหึ" เด็กน้อยยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี เร่งสาวเท้าไปทางลานฝึกของตระกูลโจด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"นั่นเจ้าคิดจะไปไหน นังเด็กปัญญาอ่อน!!"

พึ่งจะอารมณ์ดี ได้ยังไม่เท่าไหร่ โจจื่อเสียนก็ต้องมาหงุดหงิดอีกครั้ง รู้สึกเบื่อหน่ายเด็กสาวเหล่านี้จนไม่อยากจะสนใจ เด็กน้อยก้าวเท้าต่อไปโดยไม่คิดจะหันมอง

"นี่! ข้าถามเจ้า! นอกจากจะปัญญาอ่อนแล้ว ยังหูตึงอีกหรือไง!"

หนึ่งในเด็กสาววัยราวสิบสามสิบสี่ ก้าวเข้ามาขวางหน้าโจจื่อเสียน ก่อนมองมาด้วยสายตาดูถูก

"ไหนว่าเจ้าเป็นสะใภ้วังอ๋อง เฮอะ! สองตาท่านอ๋องน้อยยังไม่คิดจะแลเจ้าเลย ไม่รู้ว่าแม่เจ้าที่ตายไปเสี้ยมสอนเจ้ามาอย่างไร ถึงได้หน้าด้านถึงเพียงนี้"

นางพูดเรื่องอื่นก็ยังพอทำเนา แต่นี่ดันเอ่ยถึงศัตรูคู่อาฆาตที่บังอาจหนีไป โจจื่อเสียนก็โกรธขึ้นมาทันที เส้นวิญญาณที่พึ่งจะปลุกขึ้นมาได้เพียงครึ่ง เริ่มปลดปล่อยกลิ่นอายของสายฟ้า 

"อร๊ายยยยย! กรี๊ดดดดด!!! จะ..เจ้าทำอะไร!?" อยู่ ๆ เด็กสาวที่ยืนขวางทางก็ยืนชักดิ้นชักงอ 

"หลบไป!"

เสียงตวาดของโจจื่อเสียนทำเอาบรรดาเด็กสาวตกใจ จนก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ส่วนผู้ที่ยืนขวางอยู่รีบหนีห่างจากร่างเด็กน้อยอย่างรวดเร็ว 

ทุกคนตกอยู่ในอาการหวาดกลัว โดยเฉพาะเด็กปากดีผู้นั้น