2 เพื่อนเก่า

“ก็พ่อน่ะสิ จะให้ยายผกากับลูกสาวเข้าไปทำงานที่ร้านกาแฟ ถ้าเข้าไปช่วยงานฉันจะไม่ว่า แต่ที่ฉันได้ยินคือนางจะเข้าไปเป็นผู้จัดการร้านดูแลรายรับรายจ่าย แล้วจะให้ฉันเป็นพนักงานรับเงินเดือน ใครจะยอม ร้านนี้ฉันกับแม่ช่วยกันสร้างอยู่ๆ จะมาชุบมือเปิบ” พุดพิชชาหัวเสียที่พูดถึงเรื่องนี้

“แล้วแกหนีมาอย่างนี้แม่เลี้ยงแกมายิ่งได้ใจเหรอ” ปราณติญาอดสงสัยไม่ได้

“คนอย่างยายผกาชงกาแฟทรีอินวันยังไม่ได้เรื่อง รับรองไม่นานลูกค้าได้หายหมด” เธอตอบอย่างมั่นใจ

“มันก็จริงนะ ของอย่างนี้มันต้องใช้ฝีมือ แต่เด็กที่ร้านแกก็ชงเป็นไม่ใช่เหรอ” ความสงสัยยังไม่หมดไป

“อือ ชงเป็นกันทุกคนแหละ เพราะฉันมีสูตรให้ แต่ฉันเอาสูตรทั้งหมดมาด้วย” พุดพิชชาเล่าให้เพื่อนฟังทั้งหมดว่าก่อนออกมาจากร้านเธอทำอะไรไว้บ้างพอปราณติญาได้ยินก็หัวเราะด้วยความสะใจในความแสบของเพื่อน

“สุดยอดเลยแก แล้วนี่จะมาเปิดร้านกาแฟที่นี่จริงๆ เหรอ”

“อือ คิดไว้อย่างนั้น แต่คงต้องขับรถสำรวจก่อนสักสองสามวัน หาทำเลด้วย” แม้จะมั่นใจว่าตัวเองชงกาแฟและทำขนมอร่อยแค่ไหน แค่ทำเลร้านก็เป็นสิ่งสำคัญ

“อือ ตามใจแกเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปให้ทั่วเมืองเลย ส่วนวันจันทร์แกต้องไปคนเดียว”

“ไม่เป็นไรเมืองไม่ใหญ่มากฉันไม่หรอก จีพีเอสก็มีจะกลัวอะไร” พุดพิชชามักจะมั่นใจในตัวเองเสมอ

“แกเข้มแข็งกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย แล้วนี้ได้บอกพี่กรของแกหรือยัง”

“เค้าไม่ใช่พี่กรของฉันอีกต่อไปแล้ว” เสียงเศร้าของเพื่อนทำให้คนฟังต้องรีบนั่งลงข้างๆ

“ทำไม มันเกิดอะไรขึ้น ไหนว่ารักกันดีนี่” ปราณติญาถามอยากแปลกใจเพราะครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกันนั้นก็ไม่มีวี่แววว่าเพื่อนกับแฟนหนุ่มจะเลิกกันเลยสักนิด

“ไม่รู้ไอ้ที่รักน่ะ ฉันรักเค้าแค่ฝ่ายเดียวหรือเปล่าน่ะสิ” เธอเปรยเสียบเรียบ

“เล่ามาเลยไอ้พุด อย่ามัวชักช้า”

“อือ” พุดพิชชาเริ่มเล่าเรื่องคนรักให้เพื่อนฟังโดยไม่อิดออดเพราะเธอคิดว่าการได้เล่าหรือได้ระบายความรู้สึกผิดหวังออกมาบ้างนั้นคงจะทำให้แผลในใจหายเร็วขึ้น

พุดพิชชากับอธิกรคบกันมาตั้งสมัยเรียนอยู่ปี 3 ชายหนุ่มเป็นรุ่นพี่ต่างคณะแต่ที่ได้มารู้จักกันเพราะการได้มีโอกาสไปเข้าค่ายอาสาที่จังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ การได้ทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกันเป็นเวลาหลายวันทำให้ พอกลับจากเข้าค่ายทั้งสองก็ยังติดต่อกันอยู่และพัฒนาความสัมพันธ์ไปจนตกลงเป็นแฟนกันตอนเธออยู่ปี 4 ส่วนเขาก็เรียนจบพอดี ความรักของคนทั้งสองปราณติญารับรู้มาโดยตลอด เพราะเธอเองก็เป็นหนึ่งในเพื่อนที่ไปค่ายอาสาด้วยกัน แม้ว่าอธิกรจะเรียนจบไปแล้วแต่เขาก็มารับพุดพิชชาไปทานข้าวด้วยเกือบทุกเย็น จนใครต่างก็พากันอิจฉากับความรักของคนทั้งสอง พอพุดพิชชาเรียนจบชายหนุ่มก็มาร่วมแสดงความยินดีกับเธอ แล้วทั้งสองตกลงจะหมั้นกันแต่ก่อนถึงวันหมั้นมารดาของพุดพิชชาก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทำให้หญิงสาวขอเลื่อนการหมั้นหมายไว้ก่อน เขาก็ไม่ว่าอะไร จนเวลาผ่านไปเกือบ 2 ปี ทุกอย่างดูจะเข้าที่เข้าทาง เธอกับเขาก็เริ่มคุยกันเรื่องนี้อีกครั้ง เธอพาเขามาทานข้าวที่บ้านวันเดียวกับวันที่บิดาของเธอพาภรรยาใหม่และลูกสาวเข้ามาแนะนำให้เธอรู้จัก พุดพิชชาไม่ได้สนใจภรรยาของบิดามากนักเพราะถ้าเธอแต่งงานก็คงจะออกไปจากบ้านนี้ อธิกรมาหาเธอที่บ้านบ่อยขึ้น ส่วนเธอก็ยังไปทำงานที่ร้านกาแฟเหมือนเดิม หลายครั้งที่เธอกลับถึงบ้านก็เจอแฟนหนุ่มรออยู่ก่อนแล้ว อธิกรให้เหตุผลว่าไม่อยากไปรอเธอที่ร้านเพราะเกรงว่าจะทำให้หญิงสาวทำงานไม่เต็มที่ เลยมารอที่บ้านดีกว่า พุดพิชชาเชื่อทุกอย่างที่เขาพูด จนกระทั่งวันหนึ่งเธอรู้สึกไม่สบายและกลับมาที่บ้านเร็วกว่าปกติ สิ่งที่เธอได้เห็นนั้นทำเอาเธอแทบไม่มีแรงยืน แฟนหนุ่มของเธอพึ่งออกมาจากห้องนอนของลิลลี่หรือลลิตา ลูกสาวของผกาภรรยาใหม่ของบิดา

‘เมื่อไหร่พี่กรจะบอกเลิกยัยพุดสักทีคะ ลิลลี่อึดอัด’ ลลิตานุ่มผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวยืนพิงประตูถามชายหนุ่ม

‘คงไม่นานนี้หรอกจ้ะ รอพี่หน่อยนะคะคนสวยของพี่’ อธิกรกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาอย่างช้าๆ

‘อย่าให้รอนานนะคะ ไม่ใช่ว่าแค่หลอกมีอะไรกับลิลลี่เพราะยัยนั่นไม่ยอมให้มีอะไรด้วย’

‘ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ลิลลี่อย่าพึ่งน้อยใจสิ ยังไงพี่ก็ต้องบอกเลิกผู้หญิงหัวโบราณคนนั้นอยู่ดีแค่จับมือยังไม่ค่อยได้ อยู่ด้วยแล้วไม่มีความสุขเลยสักนิด ต่างจากลิลลี่ที่อยู่ด้วยแล้วพี่มีความสุขที่สุด’

‘จริงๆ นะคะ พี่กรต้องรีบเลิกกับยัยพุดจริงๆ นะคะ ลิลลี่สัญญาเลยค่ะ ว่าจะทำให้พี่กรมีความสุขที่สุด อย่างที่พี่กรคาดไม่ถึงเลยล่ะค่ะ’ ลลิตาโอบแขนเรียวรอบคอของชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้มเชิญชวนที่อธิกรรู้ว่านั่นมันหมายถึงอะไร

‘พูดอย่างนี้ พี่จะไปไหนรอดล่ะครับ พี่ขอต่ออีกรอบนะ’ อธิกรไม่รอฟังคำตอบเขาพรมจูบไปทั่วไปหน้าของหญิงสาวก่อนจะดึงผ้าเช็ดตัวของเธอออกจากนั้นก็อุ้มหญิงสาวกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

เสียงร้องอย่างมีความสุขของคนสองคนในห้องเหมือนมีดกรีดมาตรงกลางใจของพุดพิชชา เธอเดินออกมาจากบ้านอย่างหมดแรงและกลับขึ้นมาที่รถ นับตั้งแต่วันนั้นเธอก็ตัดเขาออกไปจากชีวิตแม้เขาจะพยายามตื้อแค่ไหนแต่หญิงสาวก็มองว่าเขาเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น

“แล้วพี่กรไม่สงสัยเหรอว่าทำไมแกถึงเปลี่ยนไป”

“ก็สงสัยอยู่เหมือนกัน แต่ฉันบอกว่าที่ร้านมีปัญหาเลยไม่ค่อยมีเวลา”

“แล้วเค้ามาที่บ้านอีกไหม” ปราณติญาซัก

“ก็มาหา แต่พอฉันไม่ยอมคุยด้วย เค้าก็ขับรถออกไป ก็คงไปมีอะไรกันที่อื่นแหละ เพราะยัยลิลลี่ก็ขับตามออกไปอีกคน”

“ผู้ชายนี่มันเป็นอย่างนี้กันทุกคนหรือเปล่านะแก” ปราณติญาเองก็เคยเลิกกันแฟนเพราะเธอเองก็หัวโบราณเหมือนกับพุดพิชชา

“ไม่รู้สิ ช่างมันเถอะ ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นแล้ว”

“แกโชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่เสียตัวให้คนพรรคนั้น” ปราณติญาปลอบใจเพื่อน

“ฉันเองก็คิดแบบนั้นและตอนนี้ก็มีอะไรอีกหลายอย่างที่ฉันต้องทำ ฉันไม่อยากเสียเวลากับเรื่องราวในอดีต ขอบใจแกนะที่คอยรับฟังฉันในทุกๆ เรื่อง”

“ก็แกเป็นเพื่อนรักของฉันนี่” ปราณติญาโอบไหล่เพื่อนแล้วเขย่าอย่างให้กำลังใจ