บทที่ 4 กำเนิดจิ้งจอกทองเก้าหาง (1/3)

ฮุ่ยหลันลืมตาตื่นขึ้นมาจึงพบว่าตนเองอยู่ในสถานที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง เหมือนเธอลอยตัวอยู่กลางห้วงน้ำบางอย่าง

ลอยตัว? ห้วงน้ำ? หรือว่า...ตอนนี้ฉันอยู่ในท้องของคุณแม่คนใหม่ ใช่ ต้องใช่แน่ๆ

ฮุ่ยหลันคิดในใจ แต่ตอนนี้เธอสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่แทรกตัวเข้ามาในห้วงน้ำนี้ พลังประหลาดที่ทำให้เธอรู้สึกสบายไปทั้งตัว และยังกระตุ้นให้ร่างของเธอกระปรี้กระเปร่ามากๆ เสียด้วย

หรือว่า...นี่คือปราณทิพย์ที่คุณตาตว๋อเทียนบอก น่าจะใช่

แบบนี้ ฉันควรเร่งฝึกฝนสิ จะได้เลื่อนระดับลมปราณและเลเวลเร็วๆ แต่…แล้วต้องฝึกไงล่ะ

มือไวเท่าความคิด มือเล็กๆ ที่เพิ่งเติบโตได้นิดเดียวก็ยกวาดออก Platform ของระบบปรากฏตรงหน้า ฮุ่ยหลันรีบจิ้มไปยัง Icon ที่เป็นระบบของการฝึกฝน กวาดตามองอย่างรวดเร็วก็พบทันทีว่าเธอต้องเข้าไปตั้งค่าการฝึกฝนหรือในที่นี้ก็คือการโคจรลมปราณเพื่อให้ร่างของเธอสามารถโคจรลมปราณเพื่อฝึกฝนได้ตลอดเวลา

ฮุ่ยหลันจัดการตั้งค่าเสร็จสรรพ เธอก็รู้สึกได้ทันทีว่าพลังที่ทำให้เธอรู้สึกสบายตัวกำลังไหลเข้ามาในร่างและแทรกซึมไปทั่วร่าง เส้นชีพจรลมปราณ และจุดชีพจรทั้งห้าสิบสี่จุด แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่ได้ทะลวงจุดชีพจร ทำให้การโคจรลมปราณเพื่อฝึกฝนจะทำได้ไม่ดีเท่าที่ควรก็ตาม

ตอนนี้คงทำได้แค่นี้แหละ งั้นก็นอนดีกว่า ไว้เจอกันเมื่อคลอดนะคะคุณแม่ ฮุ่ยหลันนึกในใจก่อนจะหลับตาลง

ฮุ่ยหลันหลับไปนานเท่าใด เธอก็ไม่รู้ หากตอนนี้เธอพยายามลืมตาแต่กลับลืมตาไม่ขึ้น แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามีแรงผลักดันบางอย่างในห้วงน้ำที่เธอนอนอยู่ แรงผลักดันนี้กำลังผลักดันให้เธอออกไปยังช่องทางหนึ่ง

หรือว่า...วันนี้เป็นวันคลอด? ใช่แน่ๆ เลย แล้วฉันต้องทำไงล่ะ ฮุ่ยหลันนึกอย่างกังวล หากก็พยายามทำให้ตัวเองอยู่ในท่าทางที่เหมาะสมที่สุดเท่าที่เธอพอรู้แบบงูๆ ปลาๆ เพื่อที่คุณแม่คนใหม่ของเธอจะได้คลอดเธอได้ง่ายและไม่เจ็บมากจนเกินไป

ครู่เดียวฮุ่ยหลันก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าส่วนศีรษะของเธอค่อยๆ โผล่ออกมาด้านนอก แสงสว่างที่สาดเข้ามาอย่างกะทันหัน ทำให้เธอรู้สึกแยงตามาก เธอขมวดคิ้วทันที

“อ๊ะ...ศีรษะออกมาแล้ว” เสียงของสตรีผู้หนึ่งกล่าวอย่างดีใจ

“องค์ราชินี เบ่งอีกเพคะ ออกแรงเบ่งอีก”

คราวนี้ฮุ่ยหลันได้ยินชัดเต็มสองหูเลย

หาาา...ระ...ราชินี ! ! นี่คุณแม่คนใหม่ของฉันเป็นราชินีเลยเหรอ เกินคาดไปหน่อยมั้ยเนี่ย ฮุ่ยหลันคิดในใจอย่างตกตะลึง

ท่ามกลางเสียงให้กำลังใจและแรงเบ่งที่มากขึ้นพร้อมกับฮุ่ยหลันที่พยายามช่วยคุณแม่คนใหม่ให้คลอดเธอได้ง่ายๆ ผ่านไปราวสิบอึดใจ ฮุ่ยหลันก็ถูกคลอดออกมาอย่างปลอดภัย

“องค์ราชินีเพคะ องค์หญิงน้อยเพคะ สมพระทัยแล้ว เป็นองค์หญิงน้อย” เสียงของสตรีผู้หนึ่งหนึ่งดังขึ้นอย่างตื่นเต้นยินดี

ฮุ่ยหลันรู้สึกได้อย่างรวดเร็วว่าสตรีนางนี้ต้องเป็นคนช่วยทำคลอดให้คุณแม่คนใหม่ของเธอ และยามนี้มือของสตรีผู้นี้ก็จัดการตัดสายสะดือของเธอและจัดเก็บไว้อย่างเรียบร้อย

“ลูก...ลูกข้าเป็นหญิง ลูกแม่” เสียงไพเราะของสตรีผู้เป็นมารดาของเธอดังขึ้นอย่างปลาบปลื้ม

“เอ๋ ! ! ทำไมองค์หญิงน้อยไม่ร้องเลยล่ะ” สตรีนางนั้นทักขึ้น หากทำให้ฮุ่ยหลันอึ้งไป ก็วิญญาณเธอไม่ใช่เด็กๆ แล้วนี่ จะให้มาร้องอะไรล่ะ

“ว้ายยยย” ฮุ่ยหลันอุทานออกมาเมื่อจู่ๆ ก็ถูกจับห้อยหัวและตบก้นเธอเบาๆ ให้เธอส่งเสียงร้อง ทว่าเสียงร้องอย่างตกใจของเธอกลับกลายเป็น

“อุแว้ อุแว้...”

“องค์หญิงน้อยร้องแล้วเพคะ องค์ราชินีรอสักครู่นะเพคะ ให้ข้าเช็ดตัวทำความสะอาดให้องค์หญิงน้อยก่อน”

ฮุ่ยหลันถูกอุ้มไปที่อีกด้านหนึ่งของห้องอย่างรวดเร็ว มือของสตรีผู้นั้นวักน้ำอุ่นกำลังพอเหมาะค่อยๆ รดใส่ตัวเธอก่อนจะใช้มือค่อยๆ ลูบเนื้อตัวเธอเพื่อเช็ดคราบเลือดและคราบอย่างอื่นออกจนหมด ฮุ่ยหลันถูกพันอยู่ในผ้าอ้อมเนื้อนุ่มละเอียดอย่างยิ่ง ตอนนี้เธอถูกอุ้มมายื่นส่งให้คุณแม่คนใหม่ของเธอแล้ว

“องค์หญิงน้อยเพคะ ยังไม่ลืมตาเลย แต่ไม่ดื้อสักนิด ยอมให้อาบน้ำทำความสะอาดดีมากเลยเพคะ”

ฮุ่ยหลันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นบางอย่างที่เต็มตื้นเข้ามาในหัวใจของเธอจนล้นอย่างกะทันหัน จุมพิตอบอุ่นของมารดาแตะสัมผัสที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา

“ลูกแม่ น่ารักเหลือเกิน”

“องค์ราชินีเพคะ องค์หญิงน้อยมีปานสีทองเหมือนจะเป็นรูปหางทั้งเก้าของจิ้งจอกที่หน้าผากด้วยเพคะ” สตรีที่ช่วยทำคลอดให้คุณแม่ของเธอทักขึ้น

“จริงด้วยสิ แปลกจริง เสวี่ยปิง (หิมะน้ำแข็ง) เจ้าพานางไปให้องค์ราชาดูเถิด ป่านนี้เขาคงรออย่างกระวนกระวายแย่แล้ว”

“เพคะ”

สตรีนามเสวี่ยปิงเข้ามาอุ้มฮุ่ยหลันออกไปนอกห้อง

“องค์ราชา ขอแสดงความยินดีด้วยเพคะ เป็นองค์หญิงน้อยสมพระทัยแล้ว”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า...ลูกสาว ข้าได้ลูกสาวแล้ว” เสียงหัวเราะกึกก้องอย่างดีใจสุดขีดดังขึ้น ฮุ่ยหลันรู้สึกได้ว่ามีมือใหญ่เข้ามารับร่างของเธอไปอุ้มไว้อย่างทะนุถนอม

คุณพ่อคนใหม่ของเธอก้มลงจุมพิตเธอที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา หากแต่เธอยังลืมตาไม่ขึ้น

เฮ้อ เป็นทารกแรกเกิดนี่ก็ลำบากเหมือนกันแฮะ ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง ฮุ่ยหลันคิดในใจอย่างเซ็งนิดๆ

จริงด้วยสิ คุณแม่เป็นราชินี คุณพ่อก็ต้องเป็นราชา ว่าแต่ราชาและราชินีของที่ไหนกันล่ะ เธอคิดอย่างงุนงง

“ลูกสาวพ่อ ในที่สุดเจ้าก็มาให้พ่อชื่นใจเสียที พ่อรอเจ้ามาถึงสามหมื่นปีเลยนะ”

หาาาา...สะ...สะ...สามหมื่นปี...เอ่อ...หมายความว่าไงค้าาา คุณพ่อ ฮุ่ยหลันคิดอย่างตกใจ นัยน์ตาที่ว่ายังลืมไม่ขึ้น พลันลืมขึ้นพรึ่บเพราะความตกใจ

“อาา...ลูกสาวข้าลืมตาแล้ว”

“โอ ! ตาเจ้าสวยมาก ลูกพ่อ ดำสนิทดั่งราตรีกาลแต่แจ่มจรัสราวหมู่ดารา”

“เสด็จพ่อ ให้ข้าดูน้องสาวบ้างสิ” เสียงของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งพูดขึ้น ทำให้องค์ราชาต้องส่งทารกน้อยในอ้อมแขนให้เด็กหนุ่มผู้นั้นอย่างไม่เต็มใจ

“ซานเอ๋อร์ เจ้าอุ้มน้องระวังด้วย น้องเพิ่งคลอด” เสียงขององค์ราชาเข้มงวดยิ่งนัก คราวนี้ฮุ่ยหลันก็ได้รู้แล้วว่าเธอมีพี่ชายหนึ่งคน ว่าแต่เขาชื่ออะไรล่ะ รู้แค่ว่า ‘ซาน’ แต่เธอยังไม่รู้แซ่ของบิดาตนเองเลย

“เสด็จพ่อ ไม่ต้องมาบ่นหรอกพ่ะย่ะค่ะ ข้าน่ะอุ้มลูกของคนอื่นมาเยอะแล้ว” เด็กหนุ่มตอบกลับอย่างหมั่นไส้ผู้เป็นบิดา

“หืมม...ปานสีทองรูปพวงหางทั้งเก้าของจิ้งจอก” เด็กหนุ่มอุทานออกมา

“ใช่เพคะ องค์หญิงน้อยมีปานนี้มาแต่กำเนิดเพคะ” สตรีนาม ‘เสวี่ยปิง’ บอกออกมา

องค์ราชาผู้นี้จ้องมองปานสีทองรูปหางจิ้งจอกเก้าหางเขม็ง ตอนแรกเขาไม่ทันสนใจเพราะมัวแต่ดีใจว่าได้ลูกสาว เขาวางมือลงบนศีรษะของร่างเล็กจ้อยนั้นทันที พลันฮุ่ยหลันก็รู้สึกได้ว่ามีพลังบางอย่างไหลเข้ามาในร่างของเธออย่างรวดเร็วแต่ก็นุ่มนวลนัก พลังนั้นไหลไปทั่วร่างของเธอราวกับต้องการจะสำรวจตรวจดูบางอย่าง เพียงครู่พลังนั้นก็ถูกดึงออกในพริบตา

สายตาขององค์ราชาปรากฏความแตกตื่นตะลึงลานถึงขีดสุด มือข้างที่วางอยู่บนศีรษะเล็กๆ ต้องสั่นสะท้าน

***Icon คือสัญลักษณ์หรือรูปภาพที่ใช้แทนโปรแกรม Icon จะถูกนำมาสร้างเป็นภาพเล็กๆ เพื่อสะดวกและง่ายต่อการใช้งาน ในเกมออนไลน์ก็คือ เวลาเราต้องการใช้งานโปรแกรมหนึ่งโปรแกรม เราก็เพียง Click ที่ Icon ของโปแกรมนั้น แล้วโปรแกรมที่เราต้องการจะถูกเปิดขึ้นมาเป็นหน้าต่างโปรแกรมขึ้นมาทันที***