น้ำหยดลงหิน 2

แสงแดดสีเหลืองนวลทองเริ่มส่องแสงจับขอบฟ้า พระอาทิตย์ดวงโต เคลื่อนตัวจากเส้นขอบฟ้าสู่ท้องนภาผืนใหญ่ เป็นการต้อนรับสู่เช้าวันใหม่ ปลุกสรรพสิ่งทุกชีวิตให้ตื่นขึ้นมาประกอบกิจวัตรประจำวันของตนเอง

ร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นสีชมพูทั้งชุด ผมยาวสลวยสีดำขลับถูกปักเปียกก้างปลาลงมาถึงบริเวณต้นคอ มีโบผ้าสีชมพูผูกไว้ เป็นการบอกว่าหญิงสาวนั้นชอบสีชมพูขนาดไหน ปอยผมร่วงลงมาคลอเคลียใบหน้าพองาม ยิ่งทำให้ใบหน้ารูปไข่ขาวเนียนดูน่ามอง กำลังเร่งมือเตรียมของใส่บาตรเฉกเช่นทุกเช้าเพื่อรอมารดา

“ตื่นแต่เช้าเชียวลูกสาวแม่” เมื่อเห็นบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนเดินถือของใส่บาตรออกมาจากห้องครัว ดวงฤทัยผู้เป็นมารดาจึงเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ก็ตื่นมาใส่บาตรกับคุณแม่ไงคะ” เอ่ยเอาอกเอาใจมารดาด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ยิ่งทำให้ดวงฤทัยเอ็นดูบุตรสาว ยื่นมือมาลูบศีรษะเล็กเบาๆ

“มายืนทำอะไรกันอยู่ตรงนี้สองแม่ลูก” เสียงนายพลใหญ่ของบ้านอย่างประสิทธิ์เอ่ยถามในขณะที่เดินลงจากบันไดบ้านเข้ามาสมทบ

“มายืนรอคุณพ่อไปใส่บาตรด้วยกันน่ะสิคะ ไปค่ะ เดี๋ยวพระมาก่อน”

“ไปค่ะคุณ” สิ้นเสียงดวงฤทัย สามคนพ่อแม่ลูกก็เดินออกไปยังหน้าบ้านเพื่อรอใส่บาตรพระอย่างเช่นเคยทุกวัน

หลังจากนั้นก็มานั่งรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน เอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบเป็นการกระชับความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว

“เมื่อวานไปทานข้าวกับพี่เขาเป็นยังไงบ้างลูก” หลังจากพูดคุยเรื่องอื่นไปได้สักระยะ ดวงฤทัยเอ่ยถามบุตรสาวขึ้น เนื่องจากเมื่อวานบุตรสาวของนางออกไปดินเนอร์กับบุริศร์ที่ร้านอาหาร

สุดที่รักชะงักมือที่กำลังตักอาหารขึ้นรับประทาน วางช้อนลงบนจานข้าวตามเดิม เงยหน้ามองหน้ามารดาและมองเลยไปยังบิดาที่นั่งทานข้าวเงียบๆ ทว่าสายตากลับมองมายังเธอเช่นกัน

“พี่ตามเขางานยุ่งค่ะ เลยไม่ได้ทาน” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความผิดหวังและขมขื่น จนผู้เป็นพ่อเป็นแม่จับความเศร้าในน้ำเสียงของบุตรสาวได้

“มีอะไรจะคุยกับพ่อไหมลูก อยากให้พ่อช่วยอะไรหรือเปล่า” สุดที่รักหันมองหน้าบิดาด้วยความคับแน่นที่จุกอยู่ในอก ความอ่อนแอวิ่งเข้ามาจุกที่ลำคอจนพูดอะไรไม่ออก น้ำตารื้นขอบตาพานจะไหลออกมาเสียอย่างนั้น ทว่าหญิงสาวยังคงเก่งมากพอที่จะไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้ท่านทั้งสองได้เห็น

“ตอนนี้ยังไม่มีค่ะ”

ประสิทธิ์พยักหน้ารับในคำตอบของบุตรสาว ไม่ได้ซักไซ้ไล่เลียงหรือบีบคั้นให้บุตรสาวเอ่ยอะไรออกมาในตอนนี้

คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านโลกมาครึ่งค่อนชีวิต มีหรือว่าจะมองไม่ออกว่าบุตรสาวของตนรู้สึกอย่างไรในเวลานี้ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรเก็บซ่อนไว้

ทว่าสิ่งที่ตนทำได้คือรอเวลา รอเวลาที่บุตรสาวของตนไม่ไหวและเดินเข้ามาหา เมื่อถึงวันนั้นตนจะเป็นคนโอบกอดบุตรสาวเอาไว้เอง

“เที่ยงนี้แม่จะทำขนมจีนน้ำเงี้ยว หนูเอาไปฝากพี่เขาหน่อยสิลูก”

“ค่ะ”

สุดที่รักเดินถือกล่องน้ำเงี้ยวที่มารดาของเธอตั้งใจทำมาให้บุริศร์ เดินเข้ามาในโรงแรมอย่างคุ้นเคย รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้าตลอดเวลาที่เดินเข้ามาเป็นการทักทายพนักงานของที่นี่

“สวัสดีครับคุณรัก” แม้ปากจะเอ่ยทักทายออกไป ทว่าก้องกล้ากลับมีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก ติดจะออกไปทางหน้าเสียเมื่อเห็นคนตรงหน้ามายืนอยู่ตรงนี้

“สวัสดีค่ะพี่ก้อง คุณแม่ทำขนมจีนน้ำเงี้ยวค่ะ รักเอามาฝากพี่ก้องด้วย นี่ค่ะ” ก้องกล้ายื่นมือไปรับกล่องอาหารมาถือไว้ ซาบซึ้งในความมีน้ำใจของสุดที่รักที่มีต่อตน

"ขอบคุณครับ"

“พี่ตามอยู่ในห้องใช่ไหมคะ ไม่ได้ติดธุระหรือคุยงานค้างอยู่ใช่ไหม รักจะได้เข้าไปข้างใน” คนถูกถามอึกอักพูดไม่ออก หน้าที่เสียในคราแรกฉายความหนักใจออกมา จนสุดที่รักเริ่มสงสัยว่าด้านในมีอะไรหรือไม่ หรือว่าบุริศร์กำลังทำอะไรอยู่

“เอ่อ...คือ คือว่า...”

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“คือว่า...”

“ก้องเดี๋ยวฉะ...” เสียงพูดที่ดังขึ้นของเจ้าของห้องขาดหายไปในลำคอ เมื่อเปิดประตูห้องออกมาเห็นคู่หมั้นสาว

สุดที่รักและก้องกล้าหันมองไปยังเจ้าของเสียง พร้อมกับความเจ็บแปลบที่หัวใจของสุดที่รัก ที่วิ่งเข้าชนหัวใจหญิงสาวอย่างจัง เมื่อคู่หมั้นของเธอออกมาพร้อมกับ...

“สวัสดีค่ะน้องรัก สบายดีนะคะ” น้ำเสียงสดใสพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรเอ่ยทักทายขึ้น

“สบายดีค่ะ พี่นุ่นสบายดีนะคะ”

“ไม่ค่อยสบายเลยค่ะ เมื่อคืนก็ปวดท้องโรคกระเพาะแทบทนไม่ไหว ก็เลยโทรมาหาตามให้พาไปหาหมอ พี่ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องรบกวนตามดึกๆ ดื่นๆ”

สุดที่รักไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ หรือทำอะไรดี รู้แค่เพียงว่าเหมือนน้ำตากำลังจะไหลออกมา ภาพของบุริศร์และหญิงสาวตรงหน้าเริ่มเบลอเพราะน้ำตาที่เอ่อคลอรอบดวงตา

บุริศร์มองคู่หมั้นสาวที่ยืนหน้าเสียอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง สายตาของชายหนุ่มยังคงความเฉยชาเช่นเดิมอย่างคงเส้นคงวา จนคนถูกมองแทบจะปล่อยโฮออกมา

“มาทำไม” คำถามแสนเย็นชาและห่างเหินจนคนฟังเย็นไปทั่วไขสันหลัง ทำให้สุดที่รักก้มมองถุงน้ำเงี้ยวในมือ พร้อมกับกะพริบตาเพื่อไล่น้ำตาที่กำลังจะไหลออกมากลับเข้าไปตามเดิม

มาทำไม? อย่างนั้นเหรอ....

นั่นสิ... เธอมาที่นี่ทำไม เธอมาเพื่ออะไร มาเพื่อให้เขาแสดงความเฉยชา เฉยเมยไม่สนใจใส่อย่างนั้นใช่ไหม

สุดที่รักสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นมองคู่หมั้นของตัวเองอีกครั้ง พร้อมทั้งฝืนยิ้มให้

“คุณแม่ทำน้ำเงี้ยว ท่านก็เลยให้รักเอามาฝาก พี่ตามอยู่ทานด้วยกันก่อนซิคะ”