ตอนที่ 5 ตัวตน/1

ตอนที่ 5 ตัวตน/1

@ไออุ่น

ช่วงเย็นหลังเลิกงาน

"เชิญครับคุณหนู" ประตูทางด้านฝั่งตรงข้ามคนขับถูกเปิดให้ฉันเข้าไปนั่ง แต่ก่อนที่ฉันจะหย่อนก้นนั่งลงไป ฉันมองหน้าเขานิดหน่อย เราสองคนสบตากัน เป็นเขาที่หลบตาฉันก่อน

"ขอบคุณค่ะ" ประตูรถถูกปิดลงเบาๆ เขาจึงรีบเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ ก่อนที่จะเคลื่อนรถออกไปตามท้องถนน เขาทำหน้าที่ขับรถ ส่วนฉันหยิบมือถือขึ้นมาเปิดซีรีส์ดู เพื่อฆ่าเวลาระหว่างนั่งรถกลับบ้าน เมื่อรถแล่นออกมาได้สักพักจราจรบนท้องถนนก็เริ่มติด

ฉันแอบมองคนขับรถของฉันนิดหน่อย ในแบบไม่ให้เขารู้ตัว นิ้วชี้ข้างซ้ายมีแหวนทองสวมใส่ติดนิ้วอยู่หนึ่งวง ข้อมือสวมนาฬิการาคาน่าจะไม่ต่ำกว่าหลักล้าน ส่วนมือข้างขวาสวมแหวนทองอยู่ที่นิ้วกลาง ทั้งสองวงใหญ่สมนิ้วของเขา

"กว่าจะถึงคงอีกนานเลย ถึงแล้วเรียกด้วยนะคะ" อยู่ๆฉันก็รู้สึกง่วงขึ้นมาเฉยเลย ฉันจึงปิดซีรีส์แล้วหลับตาลง

"ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนครับเนี่ย" นั่งอยู่ด้วยกันตั้งนาน ในที่สุดเขาก็ชวนฉันคุย

@ภีรภัทร

"เวลานอนไม่ค่อยมี" เธอหลับตาพูดเสียงแผ่ว น้ำเสียงของเธอฟังดูแล้วน่าจะง่วงมากจริงๆ สงสัยจะทำงานจนไม่มีเวลาพักผ่อน ซึ่งตอนนี้บนท้องถนนรถเริ่มติด กว่าจะถึงคงต้องใช้เวลาอีกนาน

"คุณหนูเนี่ยนะครับ ไม่มีเวลานอน" ประโยคนี้ผมแค่อยากชวนเธอคุยเล่นเท่านั้น ไม่ได้ต้องการคำตอบแต่อย่างใด

"กลางวันทำงาน กลางคืนท่องยุทธภพ แอบไปพบเทพเซียน แวะเวียนไปหาจอมมาร จะเอาเวลาที่ไหนมานอน" ห๊ะ! สาบานเถอะว่าประโยคเมื่อสักครู่ ผมไม่ได้หูฝาดไป

"ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณหนูหลับได้ตามสบายเลยครับ ถึงบ้านแล้วผมจะปลุก" ไอ้ผมก็อุตส่าห์ชื่นชมเธอในใจ คิดว่าเธอทำงานหนักจนไม่มีเวลาพักผ่อน ที่ไหนได้ดูซีรีส์หนักนี่เอง จากนั้นเธอก็หลับไปพร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอ

เมื่อเวลาผ่านไปได้สักครู่ รถที่ผมกำลังขับอยู่ก็ยังคงแล่นไปได้ไม่ทันถึงไหน ฝนก็ดันตกลงมาอีก ทำให้การจราจรติดขัดหนักกว่าเดิม และแล้วเธอก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

"ยังไม่ถึงอีกเหรอคะ" เธอหลับไปได้สักสิบนาทีเห็นจะได้

"ฝนตกรถติดหนักกว่าเดิมอีก ยังไม่ถึงไหนเลยครับ"

"แวะเข้าห้างกัน อุ่นปวดฉี่"

"ครับ" ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดในห้างตามคำสั่งของเธอ ซึ่งห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เป็นห้างที่ผมดูแลอยู่พอดี หวังว่าจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

"เชิญคุณหนูตามสบายเลยครับ ผมจะรออยู่ที่รถ" ถ้าผมเดินไปกับเธอด้วย มีหวังคนคงมองกันทั้งห้างแน่ๆ

"ไม่ไปด้วยกันเหรอคะ อุ่นไม่มีเพื่อนเดิน"

"ไม่ไปได้มั้ยครับ"

"ไปเถอะ ไปช่วยอุ่นถือของหน่อย"

"ก็ได้ครับ" น้ำเสียงของเธอไม่ได้เหมือนเจ้านายออกคำสั่งกับลูกน้องแต่เหมือนคนกำลังขอร้องมากกว่า นั่นจึงทำให้ผมไม่กล้าที่จะปฏิเสธเธออีก ผมจึงหยิบแว่นตากันแดดสีดำเอาขึ้นมาสวมไว้เพื่อปกปิดใบหน้า จากนั้นจึงเดินตามหลังของเธอไป

หลังจากที่เธอเข้าห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินเข้ามาหาผมที่กำลังยืนรออยู่

"พี่ภีร์รีบกลับบ้านหรือเปล่าคะ"

"ไม่รีบครับ"

"ถ้าอย่างนั้น อุ่นขอเดินเล่นก่อน ออกไปตอนนี้ก็ไปนั่งอยู่ในรถเหมือนเดิม รอฝนหยุดตกหรือเบาบางลงกว่านี้ เราค่อยกลับกัน"

".........." ความคิดนี้ของเธอจัดว่าดี ถ้าห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ไม่ใช่ห้างที่ผมดูแลอยู่

"ว่ายังไงคะ ตกลงอุ่นเดินเล่นได้มั้ย"

"ได้ครับ เชิญคุณหนูตามสบาย" เมื่อผมเอ่ยตกลง เธอจึงหันหลังแล้วก้าวขาเดินออกไปจากตรงที่ยืนคุยกันอยู่ ตอนนี้เริ่มมีสายตาของพนักงานในห้างกำลังมองมาที่ผมกับเธอเป็นตาเดียว

"แกๆนั่นใช่คุณภีร์หรือเปล่า"

"ไม่แน่ใจ เราไม่เคยเห็นคุณภีร์แต่งตัวแบบนี้มาก่อน" แว่นตากันแดดสีดำกับเสื้อโลโก้บริษัทที่ผมสวมอยู่ ทำให้คนที่รู้จักผม เห็นผม เริ่มลังเล ผมกำลังภาวนาในใจ สงสัยก็สงสัยไป แต่อย่าเดินเข้ามาทักก็พอ ส่วนไออุ่นผมหวังว่าเธอจะไม่ได้ยินเสียงพูดคุยของพนักงานพวกนั้น ผมเดินตามหลังเธอไปเรื่อยๆ อยู่ๆเธอก็หันหลังมามองผม แล้วถามผมว่า...

"จริงสิ พี่ภีร์มีลูกมีเมียรออยู่ที่บ้านหรือเปล่าคะ" เธออาจจะรู้สึกเกรงใจผมเพราะตอนนี้ก็จวนจะถึงเวลาเลิกงานของผมแล้ว

"ไม่มีครับ"

"ถ้าอย่างนั้นอุ่นไม่เกรงใจนะคะ ขอเข้าร้านหนังสือสักครู่"

"ชอบอ่านหนังสือเหรอครับ"

"ชอบมากค่ะ"

"ขยันจังเลยนะครับ"

"หมายถึงหนังสือที่อุ่นชอบอ่านน่ะเหรอคะ"

"ครับ เกิดเป็นคนไม่หยุดเรียนรู้ก็ดีนะครับ"

"แฮ่...ช่างเถอะ" เธอก้าวขาเดินเข้าไปในร้านหนังสือ หนังสือที่เธอหยิบเล่มแรกก็คือหนังสือนิยายครับ ไม่ใช่หนังสือวิชาการอย่างที่ผมเข้าใจ มิน่าเมื่อกี้เธอถึงได้ทำหน้าแปลกๆ

"สองเล่มค่ะ" ผมกำลังคาดหวังกับเธอมากเกินไปหรือเปล่า เป็นผู้บริหารไม่หัดเอาสมองไปคิดเรื่องงาน แต่เอามาดูซีรีส์กับอ่านนิยายเนี่ยนะ

"คุณหนูชอบอ่านหนังสือแบบนี้เหรอครับ"

"ค่ะ ไม่ได้ชอบธรรมดานะคะ ชอบมาก..." เธอลากเสียงยาวท่าทางของเธอดูมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

"รู้แล้วก็เหยียบไว้นะคะ อย่าเอาเรื่องนี้ไปฟ้องปะป๊ากับคุณแม่ล่ะ"

".........."

"มีปัญหาเหรอคะ"

"ไม่กล้าหรอกครับ ผมไม่ใช่คนขี้ฟ้องสักหน่อย ช่วยถือมั้ยครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

"ชอบอะไรในหนังสือแบบนี้เหรอครับ" ที่ถามก็แค่อยากรู้ สำหรับผมมองว่าหนังสือพวกนี้ไร้สาระ แถมยังทำให้คนขี้เกียจ งานการไม่ทำวันๆหมกมุ่นอยู่แต่กับอะไรก็ไม่รู้

"พระเอกหล่อ รวย เอวดุ" ห๊ะ!

"อะไรดุนะครับ"

"เอวดุค่ะ" เฮ่อ...หมดคำจะพูด นักเรียนนอกอย่างเธอคุยเรื่องแบบนี้เหมือนคุยเรื่องทั่วๆไป สงสัยทั้งทฤษฎีและปฏิบัติคงช่ำชองน่าดู นี่เหรอผู้หญิงที่คุณแม่อยากได้มาเป็นสะใภ้

"อุ่นจะไปเดินทางโน้นสักหน่อย พี่ภีร์รออุ่นอยู่ตรงนี้ก็ได้ค่ะ"

"ครับ" เธอเดินหายเข้าไปในร้านเสื้อผ้าผู้หญิงได้สักพัก ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน ด้านนอกฝนตก คนในห้างค่อนข้างหนาแน่นเป็นพิเศษ ในขณะที่ผมยืนรอเธออยู่ที่เดิม มีคนเดินผ่านไปผ่านมาไม่น้อย และแล้วเธอก็เดินกลับมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

"คุณหนูเป็นอะไรครับ"

"เบื่อ..."

"เบื่อผมเหรอครับ" ก็มีกันอยู่แค่สองคน หรือว่าพนักงานในห้างของผมจะพูดจาไม่ดีกับเธอ

"เบื่อคนที่ชอบถามอุ่นว่าเมื่อไหร่จะมีแฟน เมื่อไหร่จะแต่งงาน คนพวกนี้ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน...น่าเบื่อ!"

".........." เธอไปเจอคนรู้จักมานี่เอง สำหรับเรื่องนี้ผมเองก็เบื่อ ผมกำลังรู้สึกว่าเธอเจอปัญหาเดียวกับผมเลย

"ขำอะไรคะ"

"เปล่าครับ เรากลับกันดีกว่าครับ ด้านนอกฝนเริ่มซาลงแล้ว"

"ค่ะ กลับดีกว่าไม่มีอารมณ์เดินแล้ว" ในขณะที่ผมและเธอเดินไปที่รถ ผมก็อยากรู้ว่าเธอแก้สถานการณ์เมื่อสักครู่นี้ยังไง เผื่อว่าผมจะได้นำเอาไปใช้บ้าง

"เรื่องไม่มีแฟนมีคนถามบ่อยเหรอครับ"

"ตั้งแต่กลับมาไทย ก็ได้ยินตลอด"

"แล้วคุณหนูตอบคนพวกนั้นไปว่าอะไรครับ"

"ไม่สะดวกมี"

"ตอบแบบนี้กับทุกคนเลยเหรอครับ"

"ไม่ทุกคนหรอกค่ะ ดูหน้าก่อนตอบด้วยสิคะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราไม่มีมารยาท" เฮ่อ...โล่งอก!

"เชิญครับ"

"ขอบคุณค่ะ" ทุกครั้งที่ผมเปิดประตูรถให้ เธอมักจะเอ่ยขอบคุณผมทุกครั้ง อันที่จริงไม่ต้องก็ได้เพราะมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว