ตอน 3

ทีม “nine lady” หน่วยงานบอดี้การ์ดที่มีสมาชิก ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงทั้งสิ้นเก้าคน แต่ละคนมีลำดับเรียกตามตัวอักษรภาษาอังกฤษ

“แบบนั้นแหละแอล”

“เรียกอัญก็ได้ เราสนิทกันไม่จำเป็นต้องเรียกฉายาหรอก ไว้เรียกตอนทำงาน” อัญ วีณาเชื่อว่าตนสนิทกับกมลฉัตร ไม่ค่อยทำให้ทุกนาทีเคร่งเครียด งานดูแลชีวิตคนไม่ใช่งานที่ต้องเอาเวลามานั่งหัวเราะ หากแต่เธอมักทำให้มันดูสบายด้วยการหัวเราะกับมากกว่า สองสาวจึงหัวเราะสนุกสนานต่างจากบอดี้การ์ดทีมอื่นง

ผ่านการตรวจเสร็จสรรพ สองสาวถูกเชิญให้นั่ง ใครคนหนึ่งนั่งลงตรงหน้าเธอทั้งสอง

“ผู้ใหญ่ทางฝ่ายความปลอดภัยติดต่อมาที่ผม มอบงานใหญ่ให้กับหน่วยงานของเรา”

“ค่ะ/ค่ะ บอสวิท” สองสาวรับทราบ ว่าแล้วงานด่วนที่จริง หน่วยรักษาความปลอดภัยถูกวางตัวไว้เรียบร้อย แต่ทำไมงานจึงมางอกหน่วยนี้ได้

“ผมเลือกคุณทั้งสอง เพื่อไปอารักษ์ขาลูกสาวคนเดียวของประธานาธิบดีจีน”

“ประชุมใหญ่ความร่วมมือระหว่างประเทศในแถบอาเซียนนี่หรือคะ”

“ถูกต้องบอดี้การ์เอ็ม ทำการบ้านมาดี” หัวหน้าเอ่ยชม บอสวิทวัตรไม่เคยคิดว่าผู้หญิงสวยอย่างกมลฉัตร รักงานด้านดูแลความปลอดภัย หน้าตาอย่างเธอ รูปร่างดีระดับนี้ ส่วนใหญ่เห็นตามหน้าจอโทรทัศน์ เป็นซุปเปอร์สตาร์ โกยเงินเข้ากระเป๋ารายชั่วโมง เวลาออกงานอีเวนส์

“อ่านจากข่าวค่ะ” ข่าวประโคมทุกวัน เห็นว่าได้ทีมบอดี้การ์ดครบ รู้สึกสบายใจ “ไหนว่าได้ทีมรักษาความปลอดภัยครบแล้วนี่คะ”

“ลูกสาวท่านเดินทางด้วย จึงต้องมีทีมเสริม”

“อ๋อค่ะ” เป็นแบบนี้นี่เองสองสาวเข้าใน หันมองกันพยักหน้ารับทราบ

“รายละเอียดศึกษาซะ” บอสวิทวัตรยื่นประวัติรายละเอียดต่างๆ เกี่ยวกับลูกค้าให้สองสาว “ทางนั้นระบุมาเลย ขอเป็นบอดี้การ์ดผู้หญิง”

ทั้งสองรับทราบการปฏิบัติหน้าที่ เก็บเอกสารไปศึกษารายละเอียด จนเข้าใจทุกอย่าง

วันเวลาเดินไปไวเหมือนโกหก ที่จริงไม่ได้โกหก แค่บอสบอกกับสองสาวว่า อีกหนึ่งสัปดาห์เข้าใจว่านาน พอหายใจยังไม่ทั่วท้อง วันปฏิบัติหน้าที่สำคัญก็ได้มาถึง กมลฉัตรกับอัญสวมสูทสีดำเก็บผมมวยเรียบร้อย ก้าวมายืนทำหน้าขรึมอารักษ์ขาเป็นกำแพงมนุษย์อยู่ด้านหลังคุณหนูสี เจียลี่ เดินตามหล่อนมาหยุดฟิตนสในโรงแรมแซงกรี-ลากรุงเทพ สถานที่เดียวกับสำหรับต้อนรับอาคันตุกะจากหลายประเทศ

“ขอบใจที่มาดูแลฉัน” มือสวยตบบ่ากมลฉัตร

“ยินดีค่ะ” หญิงสาวมาดขรึมค้อมให้คุณหนู ตัวบอบบางน่าถนอม

สาวสวยผิวลอออยู่ในชุดกีฬารัดรูปสีชมพูน่ารัก ขับผิวอ่อนบางขาวเนียนของเธอให้โดดเด่นเป็นคุณหนูที่เป็นคุณหนูไฮโซอยู่แล้ว ยิ่งเพิ่มมากขึ้นหลายเท่า สองสาวค้อมศีรษะน้อมรับคำขอบคุณจากคุณหนู

“คุณหนูจะไปไหน” กมลฉัตรฟังพูดภาษาจีนพอได้ เอ่ยถามคุณหนูชาวจีน

“เธอต้องถามฉันอีกหรือ” ลับหลังบิดาเจียลี่ไม่ใช่สาวน้อยผู้เรียบร้อย เธอต้องการบินออกจากรงขังตลอดเวลาที่มีโอกาส บิดาห้ามไว้ ห้ามห่างสายตา เธออึดอัดจนท้องอืด ในการในสายตาบิดา ถูกคุมแจไม่ว่าอยู่ไทยหรือจีน เอะอะบิดาอ้างความปลอดภัย

รูปร่างบอบบางในชุดออกกำลังกายรัดรูปเดินนำหน้า โดยมีสองสาวมาดเข้มแข็งเดินตามหลังเข้าไปในฟิตเนส

“เธอสองคนรออยู่ที่นี่” อัญฟังภาษาจีนไม่รู้เรื่อง ก้าวตามฉับๆ โดนกมลฉัตรดึงไว้

“คุณหนูไม่ให้เราตาม”

“อ้าว...เราเป็นการ์ดส่วนตัวคุณหนูนะฉัตร”

“การดูแลคุณหนูเป็นหน้าที่ของเรา เราต้องทำหน้าที่ค่ะ” กมลฉัตรกล่าว

“ฉันต้องการพื้นที่ส่วนตัว อย่าขัดตามฉันเป็นเด็กสามขวบได้ไหม”

“ถ้าเกิด...”

“ไม่มีใครกล้าทำร้ายฉัน พวกเธอเชื่อฝีมือตัวเองหรือเปล่าล่ะ”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ ฉันสั่งเอาตามนี้ เชื่อว่าเธอไม่อยากลองดีกับฉันแน่ๆ” ฟ้องพ่อคอยดู เธอคงไม่ฟ้องธรรมดา เรียกว่าใส่ไฟเลยทีเดียว

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ เราถูกมอบหน้าที่ดูแลคุณหนู เราก็ต้องปฏิบัติตามหน้าที่”

“ไม่มีเครื่องออกกำลังกายชิ้นไหนทำร้ายฉัน” คุณหนูประชด

“ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นค่ะ ถ้าเกิดมีใครไม่ประสงค์ดี จ้องคุณหนูอยู่ เราจะได้ดูแลไงคะ”

“ฉันว่าคนที่มาใช้บริการที่นี่คือผู้ดี หรือเธอจะบอกว่าคนประเทศของเธอ ไม่ใช่ผู้ดี ดูสิฉันก็เห็นเขาต่างมาออกกำลังกาย คิดมากน่า เฝ้าอยู่ด้านนอกพอ”

“ไม่ดีมั้งคะ”

“ฉันจะฟ้องพ่อว่าเธอ ขัดคำสั่งฉัน ลองดูก็ได้นะ ฉันทำได้ทุกอย่าง ดีเปลี่ยนเป็นร้าย ร้ายพลิกกลับมาดี งานเธอกำลังรุ่ง คงไม่อยากให้ตัวเองโดนเจ้านายตำหนิ ถ้าฉัน...” คุณหนูยื่นมือปัดเนคไทบอดี้การ์ด คนที่ฟังพูดภาษาเธอรู้เรื่อง แกล้งรูดเนคไทรัดคอกมลฉัตร

บอดี้การ์ดสาวรู้ว่าตนกำลังโดนขู่ หน้าที่ของเธอคือดูแลลูกค้า ทำหนน้าที่เสื้อเกราะกันกระสุนที่ดี ไม่มีหน้าที่ฆ่าหรือทำลายคนอื่นถ้าไม่จำเป็น

“ได้ค่ะคุณหนู” ยอมจำนนจนได้ หันไปมองอัญที่ส่งสายตาปริบๆ

คุณหนูเจียลี่กระตุกยิ้ม “น่ารักมากคุณบอดี้การ์ด” ลดมือลงจากเนคไทบอดี้การ์ด หน้าตาสวยกว่าเธอซะอีก อันที่จริงหน้าตาอย่างกมลฉัตรเหมาะกับอาชีพนางแบบ ดารามากกว่าเป็นองครักษ์พิทักษ์คนอื่น

กมลฉัตรบริการเปิดประตูให้คุณหนู เฝ้าดูแลอยู่ด้านนอก แม้รู้สึกไม่วางใจสถานการณ์ จะทำอย่างไรได้ในเมื่อลูกค้าต้องการอย่างนี้คงขัดไม่ได้

“ว่างอีกหลายชั่วโมง เอาไงดีฉัตร”

“ไม่เอาไงก็เฝ้าอยู่ห่างๆ แบบนี้แหละ แค่อย่าให้คราดสายตาพอ”

“เอางี้อยู่ว่างๆ เดี๋ยวฟุ้งซ่านกับยายคุณหนูดื้อหลบใน ฉันไปซื้อของกิน มากินแก้เซ็งเธอรอยู่นี่นะเอ็ม” ถึงแม้อัญฟังภาษาจีนไม่รู้เรื่อง พอดูท่าทางคุณหนูออก ต่อหน้าพ่อทำทีเป็นเด็กเรียบร้อย พอลับหลังก็กลายเป็นคุณหนูดื้อหลบใน

“เออไปเถอะ รีบกลับมาล่ะแอล” ลูกค้าสารพัดรูปแบบ จำเป็นต้องรักษาระดับอารมณ์ให้คงที่ บางงานยากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ต้องรักษาระดับอารมณ์ ใช้สายตามองลอดบานกระจก มองคุณหนูเธอกำลังสนุกกับเครื่องออกกำลังกายลู่วิ่ง ไม่น่ามีอะไรน่าเป็นห่วง สถานที่จัดว่าดีปลอดภัยระดับหนึ่ง

อัญรหัสแอลกลับมาในอีกสิบนาทีเดินไปไกลหน่อย ภูมิทัศน์รอบโรงแรมมีชื่อ ห้ามรถเข็น Street Food ขายของของกินเล่นถูกเงินถูกใจจึงหายากหน่อย

“นี่เอ็ม” อัญยื่นถุงผลไม้กับแก้วน้ำชามะนาวให้กับเพื่อนร่วมงาน

“อืม...ขอบใจมากแอล ชามะนาวของโปรดฉันเลย” หญิงสาวดูดชามะนาวของโปรดอึกใหญ่ “ชื่นใจ” สายตามองไปยังคุณหนูผ่านกระจก รายนั้นเปลี่ยนเครื่องออกกำลังกายอันใหม่ ไม่ได้สนใจสองสาวที่เฝ้าอยู่ด้านนอก คงสนุกกับการไม่ต้องอยู่ในสายตาคนอื่นระยะกระชั้นชิด ดูเถอะเธออ่อยผู้ชาย ดูออกไม่อยากให้ใครคอยคุมเพราะอยากอ่อยเทรนเนอร์หนุ่มๆ กล้ามล่ำๆ นี่เอง โก่งก้น สะบัดผม แกล้งทำแขนเสื้อตกมาอยู่หัวไหล่ อืม...มีจริตแบบนี้ไงถึงมีผู้ชายน้ำลายหก ถ้าเธอทำได้แบบนี้คงไม่โสดจนยี่สิบห้า