ตอน 4

“ยิ้มไรวะเอ็ม อิจฉาความสวยยายคุณหนูนั่นหรา” แอลเคร่งอยู่กับของกิน ยังเห็นว่ากมลฉัตรยิ้มๆ ไปยังคุณหนูเจียลี่ แอลแกะถุงกระดาษสีน้ำดาล ล้วงหยิบถั่วต้มของโปรด แกะเปลือกแหงนหน้าโยนเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างอร่อย อัญเก่งเรื่องการโยนถั่วเข้าปากเคยทำชาเร้นกันแพ้อัญทุกที

“เอามั้ย” ยื่นถุงถั่วให้กมลฉัตร

“ดีเหมือนกันเผื่อแก้เซ็งได้บ้าง” ปกติไม่ชอบกินถั่วเกรงมันไม่ยอมหยุด กินถั่วเยอะอาจทำให้ขายขี้หน้า ยายอัญเคยสร้างประวัติศาสตร์ มาทั้งเสียงทั้งกลิ่น บางทีเสียงเต็มๆ อัญเคยส่งกลิ่นรูตูดอยู่ในลิฟต์ คนเกือบตายในลิฟต์ ยายนี่เกือบเป็นผู้ร้ายค่าคนตายโดยไม่เจตนา แถมตายหมู่ พอรู้ว่าตัวเองผิดเลยรีบเผ่นออกจากลิฟต์ ทั้งที่ยังไม่ถึงชั้นที่ตัวเองด้วยซ้ำ เกือบเป็นฆาตกรเลือดเย็นแล้ว ไหมล่ะ

กมลฉัตรเผลอหยิบถั่วในถุงกระดาษขึ้นมาแทะ ลืมตัวกินอย่างเมามันหยุดไม่อยู่ ทันใดนั้นเองสายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายสองคนรูปร่างสูงทะมึนสวมชุดกีฬายี่ห้อดังอะดีดาส ใส่หมวกแก๊ป อีกคนชุดครูพละสีกรม อีกคนสีเขียว อัญกำลังจะโยนถั่วเมล็ดสุดท้ายเข้าปาก พลันชะงัก

“แอล” กมลฉัตรสะกิดเรียกเพื่อน สีหน้าตื่นเป็นกังวล

“โอ๊ย ! เอ็ม ทำไรเนี่ย อดเลยเสียดายเม็ดสุดท้ายซะด้วย” ของโปรดไม่เข้าปากอัญโวยหน้าเหวอ “สะกิดทำไมยะ”

“เออ ช่างเถอะเม็ดเดียวเองกินตั้งเยอะแล้ว ดูสองคนนั้นสิแปลกๆ นะ” คนช่างสังเกตสนใจคนสองคนที่เพิ่งผ่านไป

“แปลกยังไง” อัญไม่เห็นว่ามีอะไรแปลก มาออกกำลังกายใส่ชุดแบบนี้กันส่วนใหญ่

“ดูสิให้ดี ใส่ชุดออกกำลังกาย ดูรองเท้าสิ” สังเกตที่รองเท้าไม่เข้าพวก เหมือนเด็กมัธยมไปเรียนพละ

“ยังไง” บอดี้การ์ดรหัสแอลมองตามก็ว่าไม่เห็นมีอะไรแปลกไปจาก

คนอื่น

ผู้ชายสองคนที่เพิ่งเดินผ่านบอดี้การ์ดสาวไปแค่หนึ่งช่วงตัว แต่งตัวไม่ประหลาดนั้นจริง แต่สวมรองเท้านันนางสีขาวเขลอะ เหมือนไปย่ำน้ำย่ำโคลนมา สถานที่สะอาดพื้นเงาแทบใช้ส่องแทนกระจกได้อยู่แล้ว เจ้าหน้าที่ปล่อยให้เข้ามาได้อย่างไร

“เอ๊ะ หรือว่า !!!” กมลฉัตรคิดเร็วทำเร็วพุ่งตัวเข้าทันที สอดสายตามองหาครูพละทั้งสอง ด้วยอาการร้อนใจ เป็นกังวล เกรงเกิดอันตรายกับคุณหนู

“เอ็มเกิดอะไรขึ้น” พุ่งตัวมาราวกับนักวิ่งร้อยเมตรพุ่งเข้าเส้นชัย อัญวิ่งตามหน้าเลิกลั่ก

“รีบหาสองคนนั้น”

“ทำไมอย่าบอกนะว่ามือปืน”

“ไม่รู้แต่ฉันสงสัย” สงสัยไว้ก่อน ถ้าไม่มีใช่ถือว่าโชคดีกันไว้ดีกว่าแก้

“อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าคนมาออกกำลังกายเป็น...”

“ก็ไม่แน่ อาจใช่ไม่ใช่ แต่งตัวน่าสงสัย

สายตาบอดี้การ์ดสาวว่องไวดุจเหยี่ยว เหลือบไปเห็นผู้ชายตัวสูงทั้งสองในชุดครูพละ เหมือนล้วงบางอย่างออกจากอกเสื้อที่รูดซิบไว้แค่ครึ่งอก

“เฮ้ย !!!” กมลฉัตรกระโจนด้วยความเร็ว ปกป้องคุณหนูสนุกกับการออกกำลังกาย “คุณหนูระวัง” ตะโกนลั่นฟิตเนส ผู้ที่มาออกกำลังกายหันมองกมลฉัตรเป็นตาเดียว คุณหนูตกใจถูกกระชาก ส่วนคนอื่นตกจากลู่วิ่งหน้าคะมำ

บางคนกำลังยกลูกเหล็กหล่นตุบ ทับเท้า สะดุ้งโหยงกรีดร้อง

คนเล่นอุปกรณ์สร้างกล้ามเนื้อหยุดดึงหันมอง

ยกเวทก็ต้องทิ้งเวทหนักอึ้งเกือบทับเท้า

ทุกคนแตกตื่นกับเสียงดังราวกับเกิดเรื่องราวใหญ่โต คุณหนูสาวชาวจีนขวัญกระตุก หันมองบอดี้การ์ดของเธอ พลางหันไปมองรอบตัว

“ฉันสั่งแล้วใช่ไหมไม่ให้รบกวน นี่พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง” คุณหนูโวยลั่นคนขัดคำสั่งถือว่าไม่ให้เกียรตแบบนี้ต้องโดนสั่งสอน

“อย่าเพิ่งด่าค่ะคุณหนู วิ่งก่อน” ความตายอยู่ตรงหน้ายังจะโวยอีก ยายคุณหนู ไม่รอฟังคำอนุญาต กมลฉัตรลากคุณหนูออกจากฟิตเนสหน้าแทบทิ่ม

“หยุดนะจะลากฉันไปไหน” คุณหนูไม่ยอมฝืนไม่ออกวิ่ง แต่ก็โดนฉุดอยู่ดี

“ออกไปจากที่นี่ก่อนค่ะ” กมลฉัตรไม่อาจให้คุณหนูได้รับอันตราย “แอลาคุณหนูหนี ฉันจะรับหน้าพวกมันเอง”

“แกแน่ใจนะเอ็ม สองคนนั้นจะฆ่าคุณหนู ฉันว่าทะแม่งๆ” ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ

“แน่สินั่นไง ฉันเห็นมันควักปืนออกจากเสื้อ” มือที่ล้วงเข้าไปในเสื้อวอร์ม ไม่ใช่ปืนจะเป็นอะไรได้ “ฉันสงสัยแต่แรกแล้วรู้สึกแปลกๆ” ท่าทางมีพิรุธใส่ทั้งหมวก ทั้งเสื้อวอร์ม รองเท้านันยางสีขาว เก่าๆ ย่ำดินย่ำโคลน คนมาใช้ฟิตเนสมีด้วยหรือแตกตัวแบบนี้

คนหนึ่งระวังหลัง คนหนึ่งลากคุณหนู งดชักปืนในชุมชน ผู้ต่างแตกตื่นกับเหตุการณ์ วิ่งหามุมหลบเป็นการใหญ่

“ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่” คุณหนูซัก

“มือปืนค่ะคุณหนู” กมลฉัตรบอกขณะยังลากลูกค้าวิ่ง

“เหลวไหล ใครจะฆ่าฉัน กลางวันแสกๆ”

“ที่ปลอดภัยที่สุดคือที่อันตราย” ไม่มีเวลาอธิบายมาก ไปให้พ้นจากตรงนี้เป็นดีที่สุด

“นี่จะลากฉันไปถึงไหน ปล่อยได้แล้ว ลากอยู่ได้” คุณหนูว่าสองบอดี้การ์ด วิตกเกินไป ไม่มีอะไรสักหน่อย

“ปลอดภัยไว้ก่อนค่ะคุณหนู” ไม่อยากปะทะกันในที่คนเยอะแยะ กมลฉัตรมองทั่วทิศ มั่นใจว่ามือปืนในชุดครูพละไม่ตามมา ก็ยังระวังภัยไม่เคยวางใจสถานการณ์ ไม่ใช่เธอตีโพยตีพายไปเอง จากประสบการณ์เชื่อว่า ไม่พลาด

“เข้าไปหลบในนั้นดีกว่าเอ็ม” ทั้งสองพาคุณหนูเจียลี่ วิ่งหลบมาถึงตึกร้างสูงเกือบยี่สิบชั้น หาที่หลบก่อนปลอดภัยค่อยว่ากันอีกที ไม่เป็นไปตามคาด นึกว่าหนีพ้นหูกลับได้ยินเสียงย่ำเท้าใกล้เข้ามา จำเป็นต้องรีบหาที่ซ่อนตัว ทำยังไงก็ได้ให้คุณหนูปลอดภัย หน้าที่พวกเธอดูแลปกป้องชีวิตลูกค้า

“แอลได้ยินไหม” กมลฉัตรเชื่อว่ามีคนตามมา

“อืม ใช่เสียงคนเดิน ต้องเป็นพวกมัน ระวังไว้นะเอ็ม”

“คุณหนูเข้าไปหลบข้างในก่อน” กมลฉัตรสั่งคุณหนูเจียลี่

“ไม่ล่ะสกปรกจะตาย พาฉันกลับโรงแรมเดี๋ยวนี้” คุณหนูดื้อขึ้นมาซะอย่างนั้น

“ไม่ได้ค่ะ เราออกไปตอนนี้เท่ากับเป็นเป้ากระสุน”

“เธอหมายถึงคนใส่ชุดวอร์มสองคนนั้นจะมาฆ่าฉันนี่นะ บ้าสิ้นดี เขามาออกกำลังกาย เธอเอาอะไรมาคิดว่าเขาจะฆ่าฉัน”