ตอนที่ 4 แยกบ้าน

เซี่ยอันหนิงกรีดร้องเสียงดังพร้อมกับร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มอมชมพูของนางจนดูน่าสงสาร นางไม่ได้คาดหวังให้ใครมาช่วยเหลือ หวังเพียงให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตลามไปจนถึงหูผู้นำหมู่บ้านเท่านั้น จึงต้องกรีดร้องเสียงดังหน่อย ชาวบ้านจึงจะได้เข้ามามุงดูเยอะ ๆ

"อย่าเอาของท่านพ่อข้าไป ฮือๆ" ร่างเล็กร้องไห้พร้อมใช้สองมือไขว่คว้าสิ่งต่าง ๆ อย่างไม่ตั้งใจ เมื่อเห็นผู้เป็นลุงและป้าสะใภ้ฉกฉวยหยิบข้าวของในบ้านไป

เซี่ยอันหนิงยังคงแกล้งแสดงความอ่อนแอต่อไป นางโผล่เข้าไปดึงรั้งข้าวของจากมือของเซี่ยกงสวี เมื่อถูกผลักออกจนล้มก็ยังคงลุกขึ้นไปดึงรั้งของในมือนางซูเหลียนป้าสะใภ้ต่อ พร้อมกับอ้อนวอนแล้วร้องไห้เสียงดังให้ดูน่าสงสารที่สุด

เซี่ยต้าไห่ที่นั่งพิงต้นไม้ฟื้นตื่นขึ้นมาตอนไหนไม่รู้ กลับตกใจกับการกระทำของบุตรสาวยิ่งนัก เห็นแล้วเขาก็ให้ปวดใจนักที่ไม่สามารถช่วยอะไรนางได้เลย

แม้แต่ตัวเขาเองยังเอาตัวไม่รอด เขาช่างเป็นคนที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี ทำได้เพียงนั่งมองบุตรสาวที่น่าสงสารโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย คิดเพียงนั้นน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาด้วยความสงสารบุตรสาวจับใจ

เซี่ยอันหนิงยังคงสู้สุดใจด้วยกำลังอันน้อยนิด ยื้อยุดฉุดกระชากสิ่งของของบิดาในมือเซี่ยกงสวีและภรรยา จนกระทั่งหัวหน้าหมูบ้านเดินเข้ามาเพราะมีชาวบ้านไปแจ้งว่าบ้านสกุลเซี่ยมีเรื่อง

"พวกเจ้ามีอะไรกัน!!

เสียงแหบทุ้มของชายสูงวัยหัวหน้าหมู่บ้านดังขึ้น ความโกลาหลเมื่อครู่จึงหยุดชะงักลงเพราะทุกคนในหมู่บ้านต่างให้ความเคารพนับถือท่านผู้นำหมู่บ้านผู้นี้ไม่น้อย

"ข้าอยากขอแยกตระกูล ขอท่านหัวหน้าหมู่บ้านโปรดให้ความเมตตาด้วยเจ้าค่ะ"

ลานดินกว้างหน้าเรือนไม้หลังโทรม ชายสูงวัยสวมชุดสีเทาหม่นยืนมองเด็กสาวร่างผอมบางตรงหน้าพลางย่นคิ้วขมวด มือเหี่ยวลูบหนวดขาวของตนไปมาอย่างครุ่นคิด

เด็กสาวผู้นี้ช่างกล้าหาญไม่น้อย แต่การแยกตระกูลนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย หากแยกตระกูลไปแล้วพวกเขาก็เหมือนคนไร้ญาติขาดมิตรจะทำอะไรก็ลำบาก

วันข้างหน้านางจะแต่งงานออกเรือนกับชายหนุ่มดี ๆ มีชาติตระกูลที่ไหนได้ ชายสูงวัยคิดพลางส่ายหน้าเล็กน้อย เขาเข้าใจว่าเด็กสาวยังไม่เคยผ่านโลกย่อมไม่รู้จักคิดก็เป็นเช่นนี้

"เจ้าคิดดีแล้วหรือ" หัวหน้าหมู่บ้านขมวดคิ้วถามเซี่ยอันหนิงอีกครั้งเผื่อนางจะนึกได้แล้วเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน

"เจ้าค่ะ อย่างไรข้ากับท่านพ่อก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับคนพวกนี้อยู่แล้ว ทั้งพวกเขายังชอบมารังแกข้ากับท่านพ่อที่ตอนนี้บาดเจ็บหนักอีกท่านผู้เฒ่าก็เห็น" เซี่ยอันหนิงกล่าวต่อพลางมองไปทางบิดาที่นั่งพิงต้นไม้อยู่ด้านหลัง

หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกหนักใจเพราะเรื่องเช่นนี้ไม่อาจปล่อยให้เด็กสาวตัดสินใจเองได้ จึงหันไปถามเซี่ยต้าไห่ที่บัดนี้ยังคงดูมีสติดีอยู่บ้าง แม้ร่างกายจะอาบไปด้วยรอยเลือดเขรอะตามเสื้อผ้าจนมองไม่เห็นสีเดิมก็ตาม

"เจ้าเห็นว่าอย่างไรเซี่ยต้าไห่"

แน่นอนว่าเซี่ยต้าไห่ย่อมรู้ความคิดของบุตรสาว อีกทั้งหากยังอยู่ที่นี่ต่อไปเกรงว่าเขาจะต้องทนมองดูบุตรสาวที่น่าสงสารของเขาโดนรักแกเช่นนี้อยู่ทุกวันเป็นแน่ เขาจะยอมได้อย่างไร

"ข้าเห็นด้วยกับบุตรสาว" เซี่ยต้าไห่ตอบแววตาจริงจัง

เซี่ยอันหนิงของเขาดูมีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว นางเริ่มโตขึ้นแล้วสินะ ต่อไปเขาก็คงจะวางใจได้บ้างแล้ว

หากแต่หัวหน้าหมู่บ้านและญาติคนอื่น ๆ ต่างไม่เห็นด้วย หากไม่มีตระกูลใหญ่พวกเขาสองพ่อลูกจะใช้ชีวิตกันอย่างไร คงขาดที่พึ่งพิง ไร้คนหนุนหลัง ต่อไปภายภาคหน้าต้องอยู่อย่างแร้นแค้นเป็นแน่

"เซี่ยอันหนิงนางบ้าไปแล้ว เซี่ยต้าไห่เจ้าคิดให้ดีบุตรสาวของเจ้าไม่มีมารดาอบรมสั่งสอนก็ลำบากมากพออยู่แล้ว นี่ยังคิดจะแยกตระกูลอีก เจ้าไม่กลัวว่าอีกหน่อยบุตรสาวของเจ้าจะไม่ได้แต่งงานออกเรือนหรือ"

พวกพี่น้องเห็นท่าทีเช่นนั้นก็ต่างพากันเกลี้ยกล่อมเซี่ยต้าไห่ให้เปลี่ยนใจ หากแยกครอบครัวจริงๆ ผลประโยชน์ของตระกูลเซี่ยจะทำอย่างไรเล่า เซี่ยอันหนิงก็ได้แต่หัวเราะ หึหึ ออกจนมาทำให้ผู้คนยืนอยู่ที่นี่ต้องหันไปมองนาง

"ข้าและท่านพ่อก็ยังคงยืนยันคำเดิมเจ้าค่ะ พวกเราไม่สามารถนับญาติกับพวกเขาได้จริง ๆ ญาติที่พอท่านพ่อมีปัญหาก็มาแอบอ้างขโมยของกันซึ่ง ๆ หน้าเช่นนี้ข้าไม่ขอมีเจ้าค่ะ"

เด็กสาววัยสิบสี่ตอบอย่างฉะฉานโดยไม่คิดลังเลแม้แต่น้อย ญาติเช่นนี้นางไม่คิดเสียดาย ไม่มีสิดี ญาติที่คอยเป็นปลิงมาเกาะดูดเลือดคนอื่นเขา หากสลัดออกไปชีวิตของนางกับบิดาคงดีขึ้นกว่านี้มาก

"เช่นนั้นก็เอาเถอะตามใจพวกเจ้าแล้วกัน หากพวกเจ้าคิดว่าจะรับผลที่ตามมาไหวข้าก็จะไม่ขอขัดอันใดอีก"

เมื่อเป็นเช่นนั้นหัวหน้าหมู่บ้านจึงจนใจยินยอมให้สองพ่อลูกสกุลเซี่ยแยกตระกูลออกมา เพราะอย่างไรผู้นำตระกูลเซี่ยคนก่อนซึ่งเป็นบิดามารดาของพวกเขาก็ได้จากโลกนี้ไปหมดแล้ว แต่ที่ยังไม่แยกบ้านเพราะเซี่ยต้าไห่กลับมาที่นี่อีกครั้งตอนเซี่ยอันหนิงอายุเพียงห้าหนาวหลังจากไปทำงานอยู่ที่อื่นมาหลายปี