3. ศึกแย่งชิงความสนใจ

“คารวะเหวินอ๋อง ช่างบังเอิญนักที่ได้พบกันที่นี่” เหมยฮวายิ้มหวาน ใบหน้างดงามแต่งแต้มสีสันบางเบา แต่ความงามมิได้น้อยลง

“บังเอิญจริง ๆ” เขาเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ สายตาทอดมองไปนอกศาลา เหตุใดมี่เอ๋อร์ของเขาจึงมาช้านัก

“ทุกครั้งที่ข้าเหงา ข้าจะมาที่นี่ มองดูดอกบัว มันทำให้ข้าไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเพคะ” เหวินอ๋องชะงักไป ประโยคนี้ของนาง คล้ายประโยคที่มารดาของเขาเคยพูดกับเขาเมื่อนานมาแล้ว สายตาคมเลื่อนไปมองนางอย่างพิจารณา เหมือนแล้วอย่างไร เขาก็ไม่คิดจะสานสัมพันธ์กับนางอยู่ดี

“อืม ข้าก็เช่นกัน” เหมยฮวายิ้มสดใส วันนี้นางตั้งใจมาพบเขา ไม่มีทางที่นางจะแพ้ให้กับเจียงลี่มี่อีก เหมยฮวาค่อย ๆ ก้าวเดินช้า ๆ เข้าไปนั่งตรงข้ามเขา นางยิ้มหวาน รินชาให้อย่างเอาใจ

“คารวะเหวินอ๋อง ไม่คิดว่าท่านจะมาเร็วนัก” เสียงใสดังขึ้น เหมยฮวากำหูกาน้ำชาแน่น ไม่คิดว่าจะเจอเจียงลี่มี่ที่นี่เช่นกัน

“เจ้ามาช้า” เหวินอ๋องกล่าวตำหนิ หากใบหน้ากลับแย้มยิ้มต้อนรับนาง เจียงลี่มี่หัวเราะเบา ๆ นี่เขาสนใจในตัวเธอมากเสียจริง ทุกวันต้องได้พบหน้า ทำให้เธอไม่สามารถปลีกตัวไปที่โรงเตี๊ยมได้เลย

“หากข้าไม่มา ท่านจะทำเช่นไร” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ทำให้เธอกับเหวินอ๋องพูดคุยหยอกล้อกันได้อย่างไม่ติดขัด สายตาของเธอเหลือบเห็นใครบางคน ขาของเธอพลันอ่อนแรง ล้มลงไปบนตักของเหวินอ๋องอย่างไม่ได้ตั้งใจ สองแขนคล้องคอพอดิบพอดี

“ข้าก็จะไปหาเจ้าถึงเรือน” เขาบอก สองแขนรวบร่างบอบบางมาไว้ในอ้อมแขน กอดกระชับแน่น

“อ๊ะ...ท่านอ๋อง...เอ่อ...อย่า...ที่นี่...เอ่อ...ไม่ได้มีเพียงข้ากับท่าน” เจียงลี่มี่แสร้งเอ่ยอย่างลำบากใจ เธอก้มหน้าลงอย่างเขินอายและค่อยๆ หันหน้าไปทางเหมยฮวา ลอบส่งสายตาเย้ยหยัน

หึ ผู้ชายเขาเลือกข้า ไม่ใช่เจ้า เจียงลี่มี่ยิ้มมุมปาก เหมยฮวากำมือแน่น

“ข้าคิดว่าเจ้าชอบให้ข้ากอดเสียอีก เอาเถอะ หากเจ้าไม่ชอบให้ข้ากอดก็ไม่เป็นไร ข้าชอบกอดเจ้าคนเดียวก็พอ” เหวินอ๋องคลายมือออกอย่างเสียดาย ร่างของนางนุ่มนิ่ม กลิ่นกายหอมกรุ่น ทุกครั้งที่ได้กอด เขารู้สึกถึงการเติมเต็มในหัวใจ

“ท่านอ๋องเพคะ ข้าได้ชารสชาติดีมาจากทางใต้ หากท่านไม่รังเกียจ ข้าจะให้คนไปนำไปถวาย” เหมยฮวารีบเอาใจ นางสืบรู้มาว่าเหวินอ๋องชอบดื่มชา นางจึงแสวงหาชาดีมาไว้ เพื่อมอบให้เขาหวังเอาใจ

“อ๊ะ...ข้ารู้สึกเวียนหัวอย่างไรก็ไม่รู้” เจียงลี่มี่ยกมือขึ้นแตะหน้าผาก ร่างกายโอนเอน เหวินอ๋องประคองร่างบอบบางอย่างทะนุถนอมก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อาการกำเริบอีกแล้ว?” เขารู้สึกว่าแปลกนัก หลายวันมานี้อาการของนางกำเริบขึ้นบ่อยครั้ง แม้เขาจะแอบเปลี่ยนยาที่ใช้ต้ม เป็นยาบำรุง เหตุใดอาการของนางจึงเป็นเช่นนี้

“ข้าเวียนหัวเพคะ อยู่ ๆ ก็หน้ามืด คล้ายจะเป็นลม เมื่อสักครู่ก็ขาอ่อนแรง” เจียงลี่มี่หลับตาลง มือบางค่อย ๆ ขยับไปหยิบผงสมุนไพรที่นางทำขึ้นมา เมื่อเจอแล้ว จึงแสร้งว่าเหนื่อยหอบ ยกมือขึ้นปิดปาก ปิดจมูก สูดดมมันเข้าไป จากนั้นใบหน้าของนางก็เริ่มซีดลง เหงื่อซึมตามไรผม

“อย่าได้กังวล ข้าอยู่ตรงนี้ กินยานี่แล้วเจ้าจะดีขึ้น” เขาหยิบขวดยาออกมา เทเม็ดยาป้อนใส่ริมฝีปากขาวซีด ผ่านไปสักพัก อาการของเจียงลี่มี่ก็ดีขึ้น ใบหน้าของนางกลับมามีสีสัน นางคาดไม่ถึงยาของเขาจะให้ผลดีเช่นนี้

“ขอบพระทัยเพคะ ตอนนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก”

เขายิ้มอย่างพึงพอใจ หลายวันที่ผ่านมา อาการของนางทำให้เขากังวล จึงได้คิดค้นสูตรยานี้เพื่อรักษานาง “ต่อไปเจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี ยานี้ข้าทำให้เจ้า”

ขวดกระเบื้องสีขาวถูกมอบให้นาง เจียงลี่มี่รับมาด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป หัวใจของนางเต้นแรง เหวินอ๋องผู้นี้มีความลับมากมาย ความสามารถรอบด้าน แม้กระทั่งการปรุงยา การจะหลอกใช้เขาไม่ใช่เรื่องง่าย

“ข้าไม่มีสิ่งใดตอบแทน...” นางชะงักเมื่อเขายกนิ้วชี้ขึ้นแตะที่ริมฝีปากของนาง พลางส่ายหน้า นางจึงไม่กล่าวสิ่งใดอีก

“ท่านอ๋องเพคะ ข้าเองก็รู้สึกไม่สบาย ร่างกายอ่อนล้า...” เหมยฮวาค่อย ๆ ยื่นมือไปด้านหน้า หวังให้เหวินอ๋องปฏิบัติกับนางเช่นเดียวกับเจียงลี่มี่ แต่มีหรือที่เสี่ยวจูจะยอม เหวินอ๋องเหมาะสมกับคุณหนูใหญ่ของนางเท่านั้น มิใช่สตรีร้ายกาจเช่นเหมยฮวา

“ข้าจะช่วยคุณหนูรองเองเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูดึงร่างบางมาข้างกาย นางจับชีพจรตรวจดูอาการ ก่อนจะส่ายหน้า

“เป็นอย่างไรบ้าง” เจียงลี่มี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย เสี่ยวจูแม้จะมิใช่หมอ แต่เรื่องการตรวจชีพจรก็นับว่าใช้ได้

“อาการมิสู้ดี เลือดลมตีกลับ ปั่นป่วนราวคลื่นทะเลคลั่ง ข้าขอแนะนำให้คุณหนูรองกลับไปนอนพัก ข้าจะเขียนเทียบยาให้ รับรองไม่เกินสามราตรี” เจียงลี่มี่รู้ได้ทันที เหมยฮวาถูกเสี่ยวจูกลั่นแกล้งเสียแล้ว

“สามราตรีก็หายป่วย?” เจียงลี่มี่เอียงใบหน้า ทำตาแป๋ว เสี่ยวจูอมยิ้ม คุณหนูใหญ่ของนาง ไม่ว่าจะทำเช่นไร ก็งดงาม

“สามราตรีหากมิหาย ก็เชิญท่านหมอมาตรวจใหม่เจ้าค่ะ” คำตอบของนางทำเอาเจียงลี่มี่นิ่งงัน หากเหวินอ๋องหัวเราะออกมาทันที

เหมยฮวากัดฟันแน่น ทำอย่างไรนางจึงจะกำจัดสตรีสองนางนี้ให้พ้นทางได้สักที