3. นางฟ้าผู้น่าสงสาร

ท่ามกลางฉากหน้าอันสวยหรูของเจียงลี่มี่ ใครเลยจะรู้ว่าเบื้องหลังของเธอน่าเศร้าเพียงใด

เจียงลี่มี่เกิดมาในครอบครัวธรรมดาที่พ่อกับแม่ทำงานหาเช้ากินค่ำ ฐานะทางบ้านเรียกว่าย่ำแย่ บ่อยครั้งที่พ่อกับแม่ปล่อยให้เธออดอาหาร ด้วยเหตุผลว่าต้องการให้เธอผอมเพรียวและรูปร่างบอบบาง

ตั้งแต่เธอจำความได้ คนรอบข้างมักชื่นชมว่าเธอมีใบหน้าที่สวยงาม โตขึ้นหากเป็นดารา จะต้องเป็นดาราที่โด่งดังแน่นอน แต่เธอไม่เคยยินดีกับคำชมเหล่านี้ มันเป็นดาบสองคมที่ทำร้ายเธอมาตลอด พ่อกับแม่เอาแต่ยัดเยียดสิ่งที่เธอไม่ต้องการโดยอ้างเหตุผลว่าต้องการมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอ

เธอถูกบังคับให้อยู่แต่ในบ้าน ห้ามออกไปไหน เพราะจะทำให้ผิวเสีย ห้ามกินของหวาน เพราะจะทำให้เธออ้วน เธอถูกแม่พาไปขึ้นเวทีประกวดหลายครั้ง และทุกครั้งที่เธอแพ้ เธอจะถูกต่อว่าและทุบตีอย่างหนัก

หลายครั้งที่เธอร้องไห้อ้อนวอนขอให้หยุด หลายครั้งที่เธอเรียกให้ใครสักคนมาช่วย แต่ราวกับเสียงของเธอดังไม่พอ ไม่มีใครเมตตาเธอเลย เจียงลี่มี่ใช้ชีวิตด้วยความสิ้นหวัง ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยช้ำจากการถูกตี แม่ของเธอมักจะตีเธอแต่ไม่เคยทิ้งรอยแผล เพราะไม่อยากให้ผิวของเธอมีรอยแผลเป็น

เจียงลี่มี่เคยถูกพ่อกับแม่ขังเอาไว้ ไม่มีทั้งน้ำและอาหาร เป็นเวลาหลายวันกว่าที่เธอจะถูกปล่อยออกมา เมื่อถึงเวลาเธอก็ถูกพ่อกับแม่กรอกอาหารเข้าปาก หลายครั้งที่เธอสำลัก แต่ทั้งสองก็ไม่หยุดจนกว่าอาหารเหล่านั้นจะหมด ชีวิตของเธอเลวร้ายยิ่งกว่าอะไร เธอจึงไม่เคยดีใจที่โรงเรียนปิดเทอม เพราะนั่นคือเวลาที่เธอตกนรกทั้งเป็น

มีครั้งหนึ่งที่เธอถูกบังคับให้ใส่คอร์เซ็ทและดึงจนแน่น เพื่อให้เธอมีเอวเล็ก เจียงลี่มี่พยายามดิ้นหนี แต่ถูกพ่อจับไว้และถูกพ่อตบไปหลายครั้ง เวลานั้นเธอได้แต่ร้องไห้ คอร์เซ็ทมันรัดแน่นจนเธอเหมือนจะเป็นลม

เมื่ออายุ 15 ปี เจียงลี่มี่ถูกแมวมองทาบทามให้เข้าวงการ ละครเรื่องแรกที่เธอแสดง ทำให้เธอกลายเป็นดาวรุ่งดวงใหม่ มีละครมากมายติดต่อเธอเข้ามา แม่ของเธอรับงานให้จนเธอไม่มีเวลาพัก ทั้งยังบังคับให้เธอเรียนการแสดงเพิ่มเติม จนครอบครัวของเธอมีเงินใช้มากมายจากรายได้ของเธอ

พ่อกับแม่จึงลาออกจากงานมาอยู่บ้าน รอรับเงินจากการทำงานหนักของเธอ แม้เธอจะทำงานหนักเพียงใด ก็ไม่เคยได้เห็นเงิน เพราะแม่เก็บไปจนหมด เจียงลี่มี่ก้มหน้าทำงาน โดยหวังว่าสักวันจะมีโอกาสทำตามความฝัน เธอทำงานด้วยความกดดัน จนเธอต้องปรึกษาจิตแพทย์ในวัยเพียง 17 ปี

“ลี่มี่ไหวไหม ฉันว่าเธอพักสักหน่อยเถอะ” เจียงลี่มี่ยิ้มให้อาอี้ รุ่นพี่คนสนิท อาอี้เป็นเพื่อนบ้านของเธอ บ่อยครั้งที่อาอี้ได้ยินเสียงด่าทอ ทุบตี และเสียงร้องไห้อ้อนวอนของเจียงลี่มี่ แม้อาอี้อยากช่วยแต่ก็ไม่อาจทำได้ ยิ่งครอบครัวของอาอี้ยื่นมือช่วยเหลือ เจียงลี่มี่ยิ่งถูกพ่อแม่ทำร้ายหนักขึ้น พอแจ้งตำรวจ พ่อกับแม่ของเจียงลี่มี่ก็ไม่ยอมรับ และใส่ความครอบครัวของอาอี้ว่าอิจฉา

จนกระทั่งวันหนึ่งเจียงลี่มี่ไม่สบายอย่างหนัก อาอี้รีบประคองเธอไว้ มองหาคนมาช่วย แต่ก็ไม่มี อาอี้แบกเจียงลี่มี่ขึ้นหลัง เดินไปโบกรถอย่างทุลักทุเล เมื่อถึงโรงพยาบาล เธอก็นั่งรอฟังอาการของเจียงลี่มี่อยู่ด้านนอก สักพักเสียงมือถือของเจียงลี่มี่ที่เธอเก็บไว้ให้ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ของแม่ของเจียงลี่มี่

อาอี้รีบบอกว่าตอนนี้เจียงลี่มี่อยู่โรงพยาบาล แต่แม่ของเจียงลี่มี่ด่าทอว่าเจียงลี่มี่แกล้งป่วยเรียกร้องความสนใจ สั่งให้เธอไปลากเจียงลี่มี่ออกมาทำงาน อาอี้ทนไม่ไหวจึงทะเลาะกันอย่างรุนแรง ก่อนจะขู่เรื่องใช้แรงงานเด็กและทารุณกรรม โดยเธออ้างว่ามีหลักฐานเป็นคลิปที่เจียงลี่มี่ถูกพ่อแม่ทำร้ายทุบตี

แม่ของเจียงลี่มี่จึงยอมถอย อาอี้หยิบตารางงานของเจียงลี่มี่มาเคลียร์งานทั้งหมดในช่วงสองสามวันนี้ออก และโทรไปขอโทษผู้จัดงานทุกคน อธิบายเหตุผลเรื่องการเจ็บป่วยของเจียงลี่มี่ หลังจากเจียงลี่มี่หายดี เธอจึงขอให้อาอี้มาเป็นผู้จัดการให้ บ่อยครั้งที่อาอี้ต้องปะทะกับแม่ของเจียงลี่มี่ แต่เธอก็ไม่คิดมาก อาอี้ดูแลเจียงลี่มี่เป็นอย่างดี

“พรุ่งนี้มีถ่ายรายการทำอาหาร เตรียมตัวให้ดีล่ะ” เจียงลี่มี่เงยหน้าขึ้นจากบทละคร จ้องมองอาอี้อย่างไม่เชื่อสายตา

“อย่าล้อฉันเล่นน่ะ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย”

อาอี้อมยิ้มก่อนจะตอบ “เซอร์ไพรส์ยังไงล่ะ เพราะฉันรู้ว่าเธออยากเรียนทำอาหาร อยากเปิดร้านเบเกอรี่”

เจียงลี่มี่วางบทละครลง คว้าตัวอาอี้มากอดไว้ น้ำตาคลอ “ฉันรักพี่ที่สุดเลย อาอี้ดีที่สุด”

“มีความสุขบ้างเถอะ ทำสิ่งที่ตัวเองรัก สิ่งที่ตัวเองต้องการ”

เจียงลี่มี่พยักหน้ารัว ๆ ตอนนี้เธอตื่นเต้นมาก ตลอดการถ่ายทำรายการทำอาหาร เจียงลี่มี่ร่าเริงตลอดเวลา เธอตั้งใจมาก เป็นช่วงเวลาที่เธอมีความสุข และยิ่งรู้ว่าอาอี้สมัครคอร์สเรียนทำขนมให้ เธอยิ่งมีความสุข

แต่ความสุขมักอยู่ไม่นาน สุดท้ายแม่ของเธอก็ตามไปอาละวาดจนเธอต้องเลิกเรียน และกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิม และตายจากไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรตามที่ฝัน ในวันนั้นอาอี้ปะทะคารมกับแม่ของเธออย่างรุนแรง

เจียงลี่มี่ร้องไห้ด้วยความรู้สึกแย่ อาอี้หันไปคว้าเธอมากอด ก่อนจะพาเธอเดินออกไป และเอ่ยประโยคหนึ่งที่เธอไม่เคยลืม

“ชีวิตเป็นของเธอนะ อย่ายอมแพ้สิ ไม่มีใครเป็นเจ้าของชีวิตใครนอกจากตัวเราเอง ลุกขึ้นสู้และมีชีวิตต่อไป ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ฉันเชื่อว่าเธอทำได้ เธอเก่งที่สุด”