4 โลกของนิยาย

โดยปกติเวลาที่มีใครก็แล้วแต่หลุดเข้ามาในโลกของนิยาย ส่วนใหญ่มักจะมาอยู่ในบทของนางเอก พระเอก นางร้าย หรือตัวร้ายอะไรก็แล้วแต่ ซึ่งมีส่วนสำคัญที่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่อง แต่เธอกลับหลุดเข้ามาอยู่ในบทของตัวประกอบที่จะมีชีวิตอยู่หลังจากแต่งงานกับตัวร้ายได้เพียง 3 ปีเท่านั้น

แค่คิดว่าจะต้องตายอีกรอบ ความรู้สึกหนาวเหน็บก็เกาะกุมไปสุดขั้วของหัวใจ เธอไม่รู้เลยว่าอมิตา บรรพรุ่งเรือง ซึ่งเป็นภรรยาตามกฎหมายของตัวร้ายเสียชีวิตได้ยังไง เพราะหลังจากที่อ่านนิยายออนไลน์เรื่องนี้ คุณนักเขียนเองก็แทบไม่ได้พูดถึงบทของเธอเลยสักนิด

จะว่ายังเขียนไม่จบหรือคุณนักเขียนลืมก็ยังไงอยู่ คนตัวเล็กนั่งอยู่บนเตียงนอนสุดแสนจะนุ่มนิ่ม ครุ่นคิด และประมวลผลความทรงจำของตัวเองที่มีเกี่ยวกับนิยายที่เธอเคยอ่าน

แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ก็คิดไม่ออก หรือว่าบทของอมิตาจะมีอยู่แค่ในตอนพิเศษซึ่งถ้าจะอ่านก็ต้องเสียเงินซื้อเท่านั้นกันนะ แต่เมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวมากขึ้นกว่าเดิม ‘อมิตา บรรพรุ่งเรือง’ ตัวละครจืดจางคนนี้เป็นคนที่มีลักษณะนิสัยยังไงกันนะ

แม้แต่กระทั่งในส่วนของบทพระเอกที่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเจ้าของร่างก็แทบไม่พูดถึง ฉากที่เป็นการรวมตัวละครครอบครัวบรรพรุ่งเรืองเอาไว้ในตอนเดียวกัน อมิตาก็แทบจะกลายเป็นฝุ่น ที่แท้เธอก็เป็นตัวประกอบไร้บทโดยสมบูรณ์แบบนี่เอง

Knock Knock!!!

เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงขออนุญาตเข้าห้อง

“คุณเกรซ ขอคุณสายเข้าไปได้ไหมคะ”

อมิตาลังเลในคราแรก แต่ก็ส่งเสียงตอบรับให้คนด้านนอกให้เข้ามาแต่โดยดี

ผู้ที่เข้ามาใหม่เป็นผู้หญิงชราที่วิ่งตามเธอออกไปเมื่อตอนสาย ส่วนด้านหลังเป็นผู้หญิงอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ถือถาดอาหารเดินตามเข้ามา

“แผลที่คางเป็นยังไงบ้างคะ” คุณสายหยุดถามด้วยความห่วงใย

มือเรียวเล็กของอมิตาลูบไปยังบาดแผลที่มีปลาสเตอร์ยาแปะเอาไว้

“เอ่อ...ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้วค่ะ ไม่ได้เจ็บเท่าไรแล้ว” อมิตาพยายามเล่นบทตัวประกอบให้แนบเนียนที่สุด

“อ้อ...” คุณสายหยุดรู้สึกแปลกที่นายหญิงของบ้านที่มักจะอารมณ์เสียอยู่เสมอพูดกับเธออย่างสุภาพ ไม่ได้ขว้างปาข้าวของใส่คนรับใช้ดังเช่นเดิม “งั้นขอคุณสาย ทำแผลให้นะคะ”

“อ่า...ค่ะ” อมิตายกคางขึ้นเล็กน้อยปล่อยให้หญิงชราล้างแผล และเปลี่ยนปลาสเตอร์ยาให้อย่างว่าง่าย

คุณสายหยุดใช้ความระมัดระวัง และทำแผลให้เบามือที่สุด เพราะเธอยังจำได้ดีว่านายผู้หญิงแสนสวยคนนี้อารมณ์ร้ายกาจขนาดไหน เธอเองก็เกรงว่าถ้าเกิดทำพลาด หรือทำให้อมิตาเจ็บแล้วจะถูกถีบหรือตบเอาได้ง่าย ๆ

“โอ๊ย...” อมิตาร้องเบา ๆ ด้วยความเจ็บ มือเล็กบีบกำเอาไว้แน่น

“เจ็บเหรอคะ ต้องไปหาหมอไหม คุณสายกลัวจังเลย กลัวว่ามันจะทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้” คุณสายหยุดพูดด้วยความห่วงใย แต่ก็ยังกริ่งเกรงมือไม้ของนายหญิงคนนี้

“ขอกระจกหน่อยได้ไหมคะ” อมิตารับกระจกมาจากผู้หญิงอีกคน “แผลนิดเดียวเองค่ะ ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอกมั้งคะคุณสาย” คนตัวเล็กปรับกระจกเพื่อดูใบหน้าของตัวเอง

แล้วพลางคิดถึงเหตุการณ์วัยเด็กของเธอในอดีต อมิตาถูกพ่อเลี้ยงทั้งตบทั้งตี จนร่างกายบอบช้ำ ใบหน้ามีแต่ร่องรอยแผลเป็น คางแตกแค่นี้เล็กน้อยจิ๊บจ๊อยสุด ๆ

ผิดคาด นายหญิงคนนี้ไม่ได้มีท่าทางร้ายกาจ

“คุณเกรซ” คุณสายหยุดงุนงง นายหญิงที่เคยรักใบหน้าแสนสวยงามยิ่งกว่าอะไรจู่ ๆ ก็ทำตัวไม่ยี่หระกับบาดแผลบนใบหน้า แถมก็ดูเป็นคนอารมณ์ไม่ร้าย นี่มันแปลกชะมัด

เหตุการณ์นี้มันไม่ปกติแบบที่สุด ตามสถานการณ์ที่ควรจะเป็น เช้าวันนี้เธอจะต้องโวยวายเรื่องแผลที่คาง แล้ววิ่งแจ้นไปหาหมอศัลยกรรมให้ทำแผล และรักษาอย่างดีที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดรอยแผลเป็น แต่นี่กลับ...

หญิงรับใช้สองคนมองหน้ากันไปมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้พบได้เห็น

“ว่าแต่ เมื่อวานฉลองวันครบรอบแต่งงานหนึ่งปีเป็นยังไงบ้างคะ ทำไมถึงบาดเจ็บกันมาแบบนั้น” คุณสายหยุดถามอย่างใคร่รู้

“เอ๊ะ...เมื่อวานเป็นวันฉลองครบรอบแต่งงานเหรอคะ”

“ก็ใช่ไงคะ คุณเกรซรบเร้าให้คุณปลายพาไปร้านที่คุณเกรซอยากกิน แต่ไหงกลายเป็นว่าทะเลาะกันกลับมาเลือดตกยางออกขนาดนั้น”

แต่งงาน อมิตา บรรพรุ่งเรือง จะตายในวันครบรอบวันแต่งงานปีที่ 3 ถ้าเมื่อวานคือวันครบรอบ แล้วมันคือวันครบรอบปีที่เท่าไร

“เอ่อ...เกรซแต่งงานมากี่ปีแล้วคะ”

“หนึ่งปีค่ะ เมื่อวานเป็นครบรอบหนึ่งปีของคุณเกรซกับคุณปลาย”

“...” หลังจากได้ฟังคำตอบ งั้นก็เท่ากับว่าเธอเหลือเวลาอีกราว ๆ 2 ปี ในการที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตัวเอง

แล้วทำไม คุณนักเขียนถึงเลือกเขียนให้ตัวประกอบที่แทบไม่มีบทอะไรเลยตายในวันครบรอบแต่งงานของตัวเองกันนะ ไม่ว่าจะคิดอย่างไรคนตัวเล็กก็คิดไม่ออก

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะคุณเกรซ” คุณสายหยุดเป็นกังวล เพราะนายหญิงของบ้านเปลี่ยนไปแบบหน้ามือกลายเป็นหลังมือ แค่เพียงเวลาคืนเดียวเท่านั้น

“ขอเกรซอยู่คนเดียวได้ไหมคะ” อมิตา อยากอยู่เงียบ ๆ เพื่อทบทวนเรื่องราวอีกครั้ง

เมื่อนายหญิงขอร้อง คุณสายหยุดก็ไม่ปฏิเสธ เธอและหญิงรับใช้อีกคนรีบออกไปจากห้องนั้นหลังจากได้ยินคำขอร้อง

หลังจากได้กลับมาอยู่ตามลำพังอีกครั้ง อมิตาก็เปลี่ยนเป็นนอนแผ่หลากับที่นอนนุ่มนิ่ม หัวเล็ก ๆ ของหญิงสาวประมวลผลเรื่องราว ถ้าเกิดว่าเธอหย่าล่ะ ถ้าเธอหย่าก่อนที่จะถึงวันครบรอบแต่งงานปีที่ 3 โชคชะตาจะยังกำหนดให้เธอต้องตายหรือเปล่านะ

ใช่แล้วอมิตา ถ้าเธอหย่าก็จะไม่มีวันครบรอบแต่งงานปีที่ 3

คนตัวเล็กดีดนิ้วดังเป๊าะ สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก็ในเมื่อเจ้าของร่างซึ่งก็คือเธอในตอนนี้ คืออมิตา บรรพรุ่งเรือง ทายาทพันล้าน เธอจะไปแคร์ทำไมกันเล่า เพราะถึงอย่างไร อีตาปลาย ธนัตที่เป็นทั้งสามีของเธอในเวลานี้ และเป็นตัวร้ายตัวสำคัญของเรื่องก็ไม่รักเธออยู่แล้ว

งั้นก็หย่าสิจะไปแคร์อะไรกัน รวยขนาดนี้ หลังจากหย่าก็ไปใช้ชีวิตเงียบสงบ ใช้เงินไปวัน ๆ อยู่ที่บ้านสักหลังของบรรพรุ่งเรืองก็ได้นี่นา