3 อยู่ในบทของตัวประกอบ

ตอนที่คุณสายบอก เขาเองก็เพิ่งสังเกตเช่นกันว่าอมิตาอยู่ในสภาพไหน ถึงจะไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ แต่เขาก็ไม่ต้องการให้คนอื่นมาจ้องมองสิ่งของที่เป็นของเขาหรอกนะ

เมื่อเห็นว่าเธอยังดื้อดึง ธนัตจึงใช้ไม้ตาย โดยการจับยายตัวปัญหาขึ้นพาดบ่า และพากลับเข้าไปในบ้านทันที

“กรี๊ดดดดด!!! ปล่อยฉันนะคะ” คนตัวเล็กหวีดร้องโวยวาย สองมือเล็ก ๆ ทั้งทุบทั้งตีเพื่อบังคับให้เขาปล่อยเธอลงไป

“หยุด หุบปาก”

เพราะเขาตะโกนเสียงดังใส่เธอ และด้วยความกลัวอมิตาจึงปิดปากเงียบไม่สร้างความรำคาญให้เขาเพิ่มอีก

ชายหนุ่มอุ้มเธอกลับขึ้นไปที่ห้องของตัวเธอเองที่อยู่คนละฝั่งกับห้องของเขา เมื่อถึงเตียงร่างสูงก็จัดการโยนเธอทิ้งลงกับเตียงนอนแบบไม่ได้สนใจว่าเธอจะเจ็บตัวหรือเปล่า

“เป็นบ้าอะไร ก่อเรื่องเมื่อวานยังไม่พอ วันนี้เป็นวันหยุดวันเดียวของพี่ เกรซยังจะมาสร้างเรื่องให้พี่เหนื่อยใจอีกเหรอ”

“...” อมิตาขยับตัวไปจนติดหัวเตียง ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเวลานี้ มีใบหน้าหล่อเหลาคล้ายกับหลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่น ตัวสูง มีไหล่ที่กว้างพร้อมกับแผงอกที่ดูอบอุ่น ผู้ชายตรงหน้าเขาดูเป็นคนดี ผิดกับปากหยักนั่นที่พ่นคำพูดแต่ละคำออกมาได้ร้ายกาจชะมัด พูดออกมาแต่ละคำสุดแสนจะน่ารังเกียจ

“ขอโทษค่ะ แต่คุณออกไปก่อนนะคะ ฉันไม่สบาย อยากนอน” อมิตาพูดกับผู้ชายตรงหน้าอย่างสุภาพ

เขามองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม ท่าทางฟึดฟัดไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นว่าเธอดูสงบสติลงบ้างแล้ว ตัวเขาเองก็ไม่อยากอยู่กับเธอนานนักจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องนอนของเธอไปในทันที โดยไม่ได้เอ่ยอะไรอีก

เมื่อทุกอย่างกลับมาเงียบสงบหญิงสาวกอดเข่าตัวเองแน่น พลางคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น

ทุกคนที่เธอเจอหน้าเรียกเธอว่าเกรซ ผู้ชายที่แบกเธอเอามาโยนทิ้งในห้องเมื่อกี้ เขาน่าจะชื่อปลาย สองชื่อนี้เธอรู้สึกคุ้นเคย และเหมือนเคยเจอที่ไหน

ร่างเล็กของอมิตาเกิดสั่นเทาไปทั่วทั้งร่าง ความทรงจำล่าสุดที่เธอจำได้นั่นก็คือหลังจากเลิกงานในเวลาหัวค่ำ เธอเดินไปตามฟุตพาทอันแสนวุ่นวายในเมืองใหญ่ แสงไฟของรถเมล์สาดส่องเข้าพร้อมกับการที่คนขับกดแตรดังลั่น ภาพทุกอย่างถูกตัดหายไป รู้ตัวอีกทีเธอก็นอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น

เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดในเวลานั้น อมิตาก็เริ่มรู้สึกหวาดหวั่น และหายใจได้อย่างยากลำบาก

‘ถ้างั้นฉันตายแล้วเหรอ’

เพื่อยืนยันให้แน่ใจ อมิตาตัดสินใจเดินไปดูใบหน้าตัวเองที่กระจก ถ้าเป็นอย่างที่เธอคาดเดา ภาพที่เธอกำลังจะเห็นต่อไปนี้จะต้องไม่ใช่เธอ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเธอตายแล้วจริง ๆ และกำลังหลุดเข้ามาอยู่ในโลกของอะไรสักอย่างที่เธอไม่คุ้นเคย

ลำคอแห้งผาก สองมือเย็นเฉียบ ภาพที่ปรากฏในกระจกไม่ใช่ใบหน้าของเธอ แต่กลับกลายเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ตัวเล็กบอบบาง รูปร่างอรชรสมส่วน ผิวขาวเนียน ใบหน้าสวยงามสะอาดเกลี้ยงเกลา เส้นผมยาวสลวยถูกย้อมเป็นสีแดงเข้ม ถูกตัดแต่งเป็นทรงสวยสอดรับกับใบหน้ารูปไข่

สิ่งที่เธอกำลังเห็นในกระจกเวลานี้มันไม่ใช่เธอ แต่ก็เป็นเธอ ร่างเล็กย่อกายทรุดลงกับพื้นห้อง

“ปลาย...เกรซ...”

หลักฐานที่จะทำให้เธอรู้ว่าตัวเองเป็นใครนั่นก็คือเอกสารประจำตัว อมิตาเริ่มควานหาสิ่งของต่าง ๆ ที่จะช่วยระบุตัวตนของร่างนี้ มือบางกวาดค้นไปทุกลิ้นชัก ไม่นานก็พบเจอกับกระเป๋าสตางค์แบรนด์หรูที่คาดว่าน่าจะเป็นของเจ้าของร่าง

‘อมิตา บรรพรุ่งเรือง’

ชื่อจริงนั้นเป็นชื่อเดิมของเธอ แต่นามสกุลที่ปรากฏอยู่ในบัตรประชาชนของเจ้าของร่าง ดูคุ้นเคยเหมือนกับว่าเธอเคยได้ยิน หรือเห็นผ่านตาที่ไหน

ภาพความทรงจำบางอย่าง ๆ ค่อย ๆ หลั่งไหลเข้ามา ใช่แล้วบรรพรุ่งเรือง คือนามสกุลของพระเอกนิยายที่เธอกำลังติดตาม

“ปลาย”

ถ้าเขาคือปลายแบบที่ผู้หญิงชราคนนั้นเรียก เขาก็จะเป็นตัวร้ายของนิยายเรื่องนี้

และถ้าเธอคือ เกรซ อมิตา บรรพรุ่งเรือง เธอก็จะเป็นตัวประกอบที่แทบจะไม่มีบทบาทอะไรในเรื่องนี้เลยน่ะสิ เท่าที่อมิตาจำได้ น้องสาวของพระเอกจะเสียชีวิตหลังจากแต่งงานกับตัวร้ายในปีที่สาม

หญิงสาวทำหน้าเศร้า ตบหน้าตัวเองเบา ๆ อยู่หลายครั้ง คาดหวังจะให้ตัวเองตื่นฝันร้ายนี้เสียที แต่ตบไปจนเจ็บก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นเท่ากับว่าเธอหลุดเข้ามาในโลกของนิยายแล้วจริง ๆ

นิยายเรื่องนี้มีอยู่ว่า พระเอกซึ่งเป็นพี่ชายของเจ้าของร่าง ที่ทั้งอ่อนโยนและใจดี หลงรักกับนางเอกของเรื่องที่ในตอนแรกเป็นลูกนอกสมรสคนหนึ่งของครอบครัวบรรพรุ่งเรือง ตอนหลังมาพิสูจน์ได้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของบ้าน เป็นหมากที่ถูกโยนเข้ามาในกระดานนี้แบบไม่รู้เรื่องรู้ราว ความสดใส อ่อนโยน และใจดีของรสิตาละลายหัวใจของทุกคนในครอบครัว ถึงแม้จะไม่ใช่ลูกหลานแท้ ๆ แต่ทุกคนก็เทหัวใจให้กับนางเอก

รวมไปถึงตัวร้ายของเรื่องอย่าง ปลาย ธนัต อรรถพิบูรณ์ ในวันที่เขารู้ว่ารสิตาไม่ได้รักเขา ในวันที่เขารู้ว่าเพื่อนสนิทหักหลัง ธนัตก็ต้นเริ่มแก้แค้น และเอาคืนอย่างสาสม

อมิตาพยายามคิดถึงเนื้อหาในนิยายอย่างสุดความสามารถ แต่ไม่ว่าจะบรรทัดไหนหรือบทไหน ก็แทบไม่ได้เอ่ยถึงการมีอยู่ของ เกรซ อมิตา ตัวละครที่เธอหลุดเข้ามาอยู่ในร่างเลยสักนิด

คุณนักเขียน เขียนเป็นพารากราฟสั้น ๆ แค่เพียงว่า เกรซคือน้องสาวของพระเอก ภายหลังได้แต่งงานกับธนัตที่เป็นตัวร้ายของเรื่อง หลังจากนั้นสามปีภรรยาของนักธุรกิจชื่อดัง ทายาทพันล้านของครอบครัวบรรพรุ่งเรืองก็เสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุ

ความตาย!!

แค่คิดถึงว่าเธออาจจะต้องตายอีกรอบ มือเล็กบอบบางก็ชื้นไปด้วยเหงื่อ แล้วต่อจากนี้ไปเธอควรจะทำอย่างไรดีกับเรื่องนี้ดีล่ะ