5 อยากได้ต้องได้

พอกลับจากโรงพยาบาลวายุก็ทิ้งมาดผู้บริหารหนุ่มออกทั้งหมด คงเหลือแต่มาดหนุ่มเพลย์บอยเท่านั้น

ชายหนุ่มขับรถมาจอดยังสถานบันเทิงแห่งหนึ่งซึ่งเพื่อนของเขาเป็นหุ้นส่วนที่นี่

“เฮ้ยวันนี้มาช้านะมึง” คำทักทายจากกลุ่มเพื่อนดังขึ้น เมื่อเขาก้าวเท้าเข้ามายังชั้นสองของร้าน

“กูต้องทำงานนี่หว่า ไม่ได้ว่างเหมือนมึง” วายุตอบกลับ

“อ่าวไอ้นี่ งานเยอะแล้วพาลนี่ว่า กูว่ามึงหาคนช่วยสักคนสิวะ” ชนกันต์หัวเราะกับเพื่อน ตั้งแต่วายุไปทำงานในส่วนของพี่ชาย บรรดาเพื่อนๆ ต่างรู้ดีว่าเขาเครียดมากแค่ไหน

“กูยังไหว” วายุหวังว่าวันหนึ่งพี่ชายจะตื่นขึ้นมารับผิดชอบงานของตัวเอง เขาเลยยังไม่จ้างใคร

“แล้ววันนี้จะหิ้วสาวกลับกี่คนวะ” สิงหาเพื่อนอีกคนถาม

“มึงก็รู้กฎกู”

“จะนอนกับหญิงทั้งที เรื่องมากตลอดนะมึง” เมคินผู้ที่รู้กฎของชายหนุ่มเป็นอย่างดีเพราะเรียนด้วยกันตั้งแต่อยู่อังกฤษ

“แล้วได้คนที่ถูกใจหรือยัง กูว่านานไปแล้วนะที่มึงไม่ได้นอนกับหญิง”

“กูกำลังมองหาอยู่นี่ไง”

วายุดื่มยกแก้วดื่ม ตาก็จ้องมองไปยังเด็กเสิร์ฟคนหนึ่ง ใบหน้าหวานแม้มองไกลๆ ยังสวยขนาดนี้ แล้วไหนจะหุ่นเจ้าหล่อนที่สวรรค์ช่างสรรค์สร้างมาอย่างพอเหมาะ สะโพกผาย เอวคอด แม้ช่วงหน้าอกจะมองไม่ชัดเพราะเธอสวมเสื้อตัวใหญ่ แต่เพียงแค่นี้วายุก็รู้สึกพอใจขึ้นมาทันที

“ไอ้สิง คนนั้นเด็กใหม่เหรอวะ”

“อือ พึ่งมาทำได้ไม่นาน แต่มาแค่ศุกร์กับเสาร์ มึงสนใจเหรอวะ”

“อือ กูว่าตรงสเปคเลย”

“ไอ้วิน มึงนี่ประหลาดคน สาว ๆ สวย ๆ ตั้งเยอะไม่มอง”

“มึงมาดูก่อนไอ้กันต์ คนนี้สวยถูกใจกูเลย หุ่นอย่างนี้กูว่าเวลาอยู่บนเตียงคงเซ็กซี่เป็นบ้า” เขาบอกเพื่อนให้เดินมาดูชั้นล่าง

“เออ สวยจริงหวะ หุ้นก็น่า..” ชนกันต์เห็นด้วยกับเพื่อน

“เอาไง กูติดต่อให้ไหม” เจ้าของร้านหนุ่มรีบถามเพื่อน

“อืม นัดน้องเขาไปหากูที่เดิม”

วายุไม่เคยรู้สึกอยากนอนกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้

เพราะชายหนุ่มมีกฎเหล็กของตัวเองเขาจะใจร้อนไม่ได้ เพราะในอดีตเคยต้องเครียดอยู่หลายเดือนเมื่อรู้ว่าคู่นอนไปมีความสัมพันธ์กับคนที่มีเชื้อ HIV

สิงหาเดินลงมาจากชั้นสอง ชายหนุ่มเดินเข้าไปหลังร้านตอนนี้หญิงสาวคนที่เพื่อนสนใจกำลังเตรียมตัวจะเลิกงาน

“คุณสิงมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ผมมีงานมาเสนอ”

“ผมไม่รู้จะพูดดีไหม มันเหมือนไม่ให้เกียรติคุณเท่าไหร่”

“ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว แต่ขอปฏิเสธนะคะ”

“คุณไม่ลองเก็บไปคิดหน่อยเหรอ เพื่อนผมคนนี้กระเป๋าหนัก อย่างน้อยก็ไม่ต่ำกว่าห้าหมื่น คุณต้องมาทำงานอีกกี่คืนถึงจะได้เงินจำนวนนั้น”

แม้เธอจะต้องการเงินแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมทำขายศักดิ์ศรี เหตุผลที่เธอมาทำงานเสิร์ฟก็เพราะอยากมีรายได้เพิ่ม และก็มาทำแค่คืนวันศุกร์ เสาร์เท่านั้น เรื่องที่เจ้านายบอกไม่ได้อยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย

“ผมไม่บังคับ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกเจ๊เพ็ญนะ”

“ค่ะ”

หญิงสาวยังพอมีความรู้สึกดี ๆ เหลืออยู่บ้าง อย่างน้อยเจ้านายก็ไม่ได้บังคับให้เธอทำในสิ่งที่ไม่เต็มใจ

“ถึงไม่รับงาน ผมก็ไม่โกรธ ศุกร์หน้ามาทำงานอย่างเดิม”

“ขอบคุณค่ะคุณสิง ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

พอลูกจ้างสาวกลับไปแล้วสิงหาก็ได้แต่ถอนหายใจ เขาไม่น่าไปรับปากเพื่อนเลยว่าจะจัดการให้ ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้รับการปฏิเสธ จำนวนเงินที่มากขนาดนั้น ถ้าเป็นคนอื่นคงรีบตอบตกลงทันที

สิงหาโทรศัพท์ไปบอกกับเพื่อนรักว่าหญิงสาวที่เพื่อนสนใจนั้น ยังไม่สนใจจะรับงาน แต่ก็บอกเขาว่ามันยังไม่แน่เพราะจำนวนเงินมากขนาดนั้น ใช่ว่าจะหายได้ง่ายๆ บางที่เธออาจจะกำลังประวิงเวลาหรืออาจกำลังหาวิธีเพิ่มค่าตัวก็เป็นได้

หลังจากได้รับสายจากเพื่อน แล้ววายุรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขามาก่อน บางคนถึงขั้นมาเสนอตัวให้เขาด้วยซ้ำ ผู้หญิงคนนี้ทำให้สัญชาตญาณนักล่าของชายหนุ่มถูกปลุกขึ้น

ยิ่งได้มายากเขาก็ยิ่งสนใจเธอมากขึ้น และเขาจะทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายอย่างเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ แม้จะจ่ายมากแค่ไหนก็ตาม